Search results

1

»Ars celebrandi« prezbitera według Ogólnego wprowadzenia do Mszału Rzymskiego z roku 2002

100%

Kwiatkowski D.

Teologia Praktyczna

|

2012

|

issue 13

97-111

PL

.

2

Miejsce posługi słowa w kapłańskiej drodze do świętości

75%

Głowa W.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2010

|

vol. 1

53-68

EN

The article consists of three parts. In the first part the author shows the peculiar way, in which the presbyter may attain holiness. It is the way of the ministry of God’s word, accepted along with the Holy Orders. Both the great dignity of the ministry of the word and the dignity of those, who perform this ministry properly, are discussed in the second part. The claims contained here are supported by statements uttered by great saints who are authorities in teaching. In the third part the truth is emphasized that holiness is attained not only through the pulpit or in the catechetical room – by passionately preaching God’s word, but through a diligent preparation of the homily or catechesis, and also through earlier being open to God’s word, through an earnest conversation with God by means of God’s words in the Liturgy of the Hours celebrated every day, and first of all through the testimony of a life utterly given up to God and to the neighbor.

3

Zadania proboszcza parafii powierzonej instytutowi zakonnemu

71%

Wójcik M.

Kościół i Prawo

|

2020

|

vol. 9 (22)

|

issue 2

83-95

EN

The pastor, with the help of assistant pastors and other priests associated with the parish, makes present the triple service of the Bishop as teacher, priest and shepherd within a specific community of the particular Church. Such tasks are assigned by the legislator to the pastor of parish entrusted to the religious institute. As the proper pastor of a given parish community, the religious pastor teaches, sanctifies and guides the faithful entrusted to him. However, he is not fully responsible for the parish. In this regard, the obligation rests with the religious institute to which the parish was entrusted by the diocesan bishop.

PL

Proboszcz, z pomocą wikariuszy i innych prezbiterów skierowanych do parafii, uobecnia w określonej wspólnocie Kościoła partykularnego posługę biskupa: nauczyciela, kapłana i pasterza. Takie zadania stawia ustawodawca przed proboszczem parafii powierzonej instytutowi zakonnemu. Jako właściwy pasterz danej wspólnoty parafialnej, proboszcz zakonny naucza, uświęca i prowadzi powierzonych sobie wiernych. Nie ponosi jednak pełnej odpowiedzialności za parafię. W tym zakresie obowiązek ciąży na instytucie zakonnym, któremu parafia została przekazana przez biskupa diecezjalnego.

4

Osoba prezbitera w nauczaniu Jana Pawła II na podstawie jego homilii wygłoszonych podczas święceń prezbiteratu

63%

Prajsnar J.

Studia Pastoralne

|

2007

|

vol. 3

178-192

EN

The article presents the analysis of the contents of John Paul II’s homilies which relate to the issues concerning the identity of the presbyter. Following the Pope's thought one can notice the emphasis of the fact that the presbyter participates in the mission of Christ Himself. The participation in the mission consists in fulfilling His perfect sacrifice, celebrating all the sacraments and preaching the Gospel. The presbyter holds the ministry in the person of Christ - in persona Christi - meaning it is done by God Himself. This participation in Christ’s mission is guaranteed by the laying on of hands, in which way the first disciples of the Master appointed their helpers and successors. Thus, the identity of the presbyter is shaped by a strong bond with God and His salvation. To fulfill the salvation the presbyter must efface himself and let Jesus be the master of his gestures, words and deeds. Life in such a close relationship with Christ is a great mystery of God's plan who entrusts Himself to weak and sinful people. Such reality is a great gift for anyone who, thanks to the works of the priest, can directly experience intimacy with God and His saving acts. It is also a gift for the presbyter himself who, despite his fragility, is blessed with a special friendship with Jesus Christ. The one chosen to priesthood is marked with a lasting seal of priestly ordination meaning that he becomes God's beloved servant forever, regardless of his current spiritual condition. Such a lifelong honor and commitment may at the same time fill the presbyter with fear because of his own littleness and imperfection. Nevertheless, the presbyter, trusting the efficacy of the words from the ordination ritual „And I am confident of this, that the one who began a good work among you will bring it to completion by the day of Jesus Christ" (cf. Phlp 1,6) can fulfill the ministry, devoting himself to Christ with trust.

5

Il presbitero nelle lettere di Ignazio di Antiochia

63%

Adamczewski P.

Vox Patrum

|

2001

|

vol. 40

141-156

EN

Studium de presbytero apud Ignatium Antiochenum tractat: de eius persona, de eius navitate ecclesiastica, de eius magisterio. Post introductionem de vita, origine, martyrio et epistulis inquisivimus, quibus definitionibus utatur Ignatius scribendo de presbytero. Deinde investigamus explicationem singulorum epistularum fragmen- torum. In fine, in compendio studia et praxim Ignatii exhibere conati sumus.

6

KAPŁAŃSKIE TRANSLOKACJE, A ZASADA SALUS ANIMARUM SUPREMA LEX (KAN. 1752)

63%

JAŚKOWSKI J.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2019

|

issue XVI/16

170-188

EN

Translocation of priests and the norm of salus animarum suprema lex (can. 1752) In the last canon of the currently effective Code of Cannon Law there is a norm, by which the salvation of souls always should be a highest priority in the Church. This law should be applied to the all of regulations of the church law, but the interesting fact is that this rule is located in the canon which is regulating question of the translocation of parish priest. It causes pressure on the realisation of this canon with the highest level of the accuracy, especially in this specific case. Based on this norm and according to the process of priests translocation there is a need to look into situations in which translocation is something what is approval to the body of the cannon and in which it is against this norm. Positive aspects of this process are for sure that bishops have got a privilege to freely management of the elders, whose who are their subjects, in aim of creating an effective organization of the priesthood in dioceses. Next thing is that priests have got a possibility to earn new experience in next priesthoods; the faithful can see yariety of form of the ministration. Finally, it could be a way to cure conflicts in priesthoods, avoid the boredom of the interaction between priest and the faithful and not permit to the danger of the burnout of the priest. The translocation is not a good practice in the situation when the cause of it is not connected with the canon like: destroying well cooperating church communities, stopping of prominence and potential projects, not appreciating abilities and acquired competences of the priest or not using clear and unified time and substantive regulations in decrees of translocating elders. To avoid the negative circumstance every case of translocation should be connected, as it is shown in this analysis, with the priority of the salvation of souls, which should be always the most important law in the Church.

PL

W ostatnim kanonie aktualnie obowiązującego Kodeksu Prawa Kanonicznego zawarto normę, według której zbawienie dusz zawsze winno być w Kościele najwyższym prawem. Jakkolwiek normę tę należy stosować do wszystkich regulacji prawa kościelnego, to jednak zwraca uwagę fakt umieszczenia jej w kanonie, regulującym kwestię translokacji proboszcza, co implikuje stosowanie powyższej zasady w ramach tejże procedury ze szczególną pieczołowitością. Analizując w tym świetle praktykę kapłańskich translokacji, należy dostrzec okoliczności, w których stanowi ona realizację powyższej normy, jak i te, w których może ją nawet utrudniać. Do argumentów przemawiających za stosowaniem tejże praktyki dla realizacji omawianej normy prawnej zaliczyć należy: uprawnienie biskupa do swobodnego dysponowania posługą podległych sobie prezbiterów w celu efektywnego zorganizowania duszpasterstwa w diecezji, możliwość zdobywania nowych doświadczeń przez prezbiterów, umożliwienie wiernym korzystanie ze zróżnicowanej w formie posługi duszpasterskiej; zapobieganie sytuacjom konfliktowym w parafiach; unikanie zmęczenia kapłana wiernymi i wiernych swoim duszpasterzem; zaradzenie niebezpieczeństwu znużenia pracą przez samego kapłana. Do okoliczności, w których praktyka translokacji nie służy realizacji omawianej zasady, należy zaliczyć: stosowanie jej z motywów nie związanych bezpośrednio z tą zasadą; rozbijanie dobrze współdziałających zespołów duszpasterskich, niweczenie pomyślnie rozwijających się dzieł, nieuwzględnianie naturalnych zdolności i nabytych umiejętności poszczególnych prezbiterów, brak jasnych i jednolitych kryteriów merytorycznych i czasowych przy podejmowaniu decyzji o translokacjach. Działania, jakie należy podjąć w celu zapobiegania tym negatywnym okolicznościom to postulaty, wynikające z powyższej analizy, z których najważniejszym jest kierowanie się, przy stosowaniu omawianej procedury, troską o zbawienie dusz, które zawsze w Kościele winno być najwyższym prawem.

7

Duchowny w świetle księgi pokutnej z Paryża

63%

Story M.

Annales Canonici

|

2021

|

vol. 17

|

issue 2

143-158

EN

Penitential books which were written in Ireland but were shortly adopted by the whole of Europe are, along sacramentaries, a part of special laws and a means of getting to know the canon law, particularly the criminal law. Their aim was to help confessors unify the way in which penance was administered, as well as how the sacrament of penance and reconciliation was celebrated.The penitential book of Paris which is analyzed in this article, is assumed to have been created around 750 AD and was written on the basis of the oldest penitential book from France i.e. the penitential book of Burgundy (circa 700–725 AD).The article shows that confessors were to analyze the behavior of the penitent – in this case a bishop, priest or deacon – very carefully and responsibly, in order to ensure that they were not a reason of scandals among the faithful of whom they were to take care. Among inappropriate behaviors of the clergymen, the penitential book of Paris speaks in particular about matters related to the protection of the human life, the care of the Holy Sacrament, participation in hunting, overconsumption of alcohol or sexual abuse.

PL

Księgi pokutne, które zrodziły się w Irlandii, a w krótkim czasie przyjęły się w całej Europie, wchodzą wraz z sakramentarzami w zbiory tzw. prawa specjalnego i są jednym z pośrednich źródeł poznania prawa kanonicznego, zwłaszcza prawa karnego. Ich podstawowym celem było okazanie pomocy spowiednikom w zakresie ujednolicenia nakładania pokuty, ale także sposobu sprawowania sakramentu pokuty i pojednania.Analizowana księga pokutna z Paryża została opracowana, jak się przyjmuje, około 750 roku, na bazie najstarszego penitencjału pochodzącego z Francji, tj. księgi pokutnej z Burgundii (ok.700–725). Artykuł ukazuje, że spowiednicy mieli w sposób bardzo odpowiedzialny i dokładny rozeznać postępowanie penitenta, którym był biskup, prezbiter lub diakon, aby nie byli oni powodem zgorszenia wśród wiernych, którzy zostali powierzeni ich trosce i opiece. Wśród niewłaściwych postaw duchownych księga pokutna z Paryża mówi zwłaszcza o kwestiach związanych z pozbawieniem życia, brakiem troski o Najświętszy Sakrament, udziałem w polowaniach, nadużywaniem alkoholu, czy też nadużyciach w sferze seksualnej.

8

Shaping the Spirituality of Communion in Church Communities

63%

Polak M. K.

Verbum Vitae

|

2020

|

vol. 37

|

issue 2

285-296

EN

The activity of the Church results from its identity, and one constitutive element of this identity is the dimension of community. It is expressed, above all, by shaping the spirituality of communion in church communities. This spirituality has its foundations in the communion character of the presbyter's pastoral ministry and refers to the gospel commandment of love. It is shaped by Christian prayer centered on the Eucharist. The spirituality of communion built upon such foundations should permeate church community structures, which are made up, first and foremost, by parishes. On their own, parishes are not able to pass on the experience of church communion. Only by being infused with the spirituality of communion can they become spaces for experiencing the community dimension of the Church's life.

9

Duchowni celibatariusze i duchowni żonaci – dwa konteksty posługiwania w Kościele katolickim

63%

Adamowicz L.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2015

|

vol. 25

|

issue 3

87-114

EN

The article presents the current legal status concerning the possibility of the presbyteral and diaconal ordination in the Catholic Church of the married and unmarried men. The principle is that in the Latin Church the unmarried candidates receive the presbyteral ordination, but married men can also receive the permanent diaconate. The exception to the rule of celibacy in the case of Latin presbyters is the status of the married former Anglican clergy, who after having made the Catholic profession of faith, receive the presbyteral ordination in the Catholic Church. But in the Eastern Catholic Churches the decision concerning the unmarried candidates to sacred orders, pursuant to the provisions of the Code of Canons of the Eastern Churches, is the competence of the particular law of each Church sui iuris or special norms established by the Apostolic See depending on the degree of autonomy of the Church. In 2014 the Congregation for the Eastern Churches published the decision of Pope Francis, under which the married men can be ordained and the ministry of married priests is possible in territories non considered “Eastern regions”. The author also attaches an analysis of the particular provisions of the Ukrainian Greek Catholic Church and the Polish Bishops’ Conference.

PL

Artykuł przedstawia aktualny stan prawny dotyczący możliwości udzielania w Kościele katolickim święceń diakonatu i prezbiteratu mężczyznom żonatym i celibatariuszom. W Kościele łacińskim zasadą pozostaje, że święcenia prezbiteratu kandydaci przyjmują w stanie bezżennym, natomiast diakonat jako stopień stały mogą przyjąć także mężczyźni żonaci. Wyjątkiem od wymogu celibatu w przypadku prezbiterów łacińskich jest status byłych żonatych duchownych anglikańskich, którzy po złożeniu katolickiego wyznania wiary przyjmują święcenia prezbiteratu w Kościele katolickim. Natomiast w katolickich Kościołach wschodnich decyzja odnośnie do żonatych kandydatów do święceń, na podstawie przepisów Kodeksu Kanonów Kościołów Wschodnich, należy do kompetencji władzy ustawodawczej Kościoła sui iuris lub do Stolicy Apostolskiej, w zależności od stopnia samodzielności Kościoła. W roku 2014 Kongregacja Kościołów Wschodnich opublikowała decyzję papieża Franciszka, na podstawie której dopuszczono możliwość udzielania święceń mężczyznom żonatym oraz pełnienia posługi przez żonatych prezbiterów na terytoriach, które nie są uważne za terytoria „tradycyjnie wschodnie”. Autor dołącza także analizę przepisów partykularnych Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego oraz Konferencji Episkopatu Polski.

10

Teologia i symbolika gestów w odnowionych obrzędach święceń prezbiteratu

63%

Chodor M.

Studia Elbląskie

|

2017

|

vol. 18

377-394

EN

This article presents the theological and symbolic significance of the most important gestures in rite of priesthood ordination renewed after the Second Vatican Council. The author presents the following gestures: the vow of obedience, the imposition of hands, the imposition of stoles and chasuble, the anointing of hands, handing out bread and wine.

PL

W artykule przedstawiono teologiczne i symboliczne znaczenie najważniejszych gestów odnowionej po Soborze Watykańskim II liturgii święceń prezbiteratu. Autor omawia następujące gesty: przyrzeczenia posłuszeństwa, nałożenia rąk, włożenia stuły i ornatu, namaszczenia rąk, przekazania chleba i wina.

11

Wiara jako klucz do tożsamości kapłańskiej. Próba komentarza w świetle Dekretu o posłudze i życiu prezbiterów „Presbyterorum ordinis”

63%

Tułowiecki D.

Studia Paradyskie

|

2013

|

issue 23

157-191

PL

Opublikowany w czasie Soboru Watykańskiego II Dekret o posłudze i życiu kapłanów przypomina i ukazuje w nowym świetle nauczanie Kościoła o tożsamości i zadaniach duchownego w Kościele. W definicji tej należy wyodrębnić myśl, która doczekała się szerokiego rozwinięcia w kolejnych dokumentach Kościoła. Według niej, prezbiter jest sługą komunii. Jego zadania obejmują: troskę o komunię z biskupem, innymi prezbiterami, całym Kościołem i zadanie prowadzania do komunii z Bogiem wierzących oraz niewierzących. Warunkiem realizacji tej misji jest systematyczna i trwała troska o własną komunię z Jezusem Chrystusem. Brak tej troski niszczy samego prezbitera i ma destrukcyjny wpływ na Kościół.

EN

Published at the time of the Second Vatican Council, Decree on the Ministry and Life of Priests, reminds and shows in a new light the identity of the Church's teaching and clerical tasks in the Church. From this definition a thought should be extracted which at last was developed to an extense in subsequent documents of the Church. According to it, the priest is a servant of communion. His tasks include: commitment to communion with the bishop, other priests, the whole Church and to the task of conducting communion with God,by both believers and non-believers. Accomplishment of this mission comes with systematic and permanent care of their own communion with Jesus Christ. A lack of care destroys the priest and has a corrosive effect on the church.

12

Status duchownego. Czy ksiądz jest pracownikiem biskupa?

63%

Majer P.

Annales Canonici

|

2023

|

vol. 19

|

issue 1

71-90

EN

The author analyzes the provisions of canon law shaping the relationship between the bishop and his subordinate clergy. The author comes to the conclusion that this relationship in various aspects does not meet the legal regulations about an employment relationship under Polish law. The bishop–presbyter relationship is different then the regulations known in secular law and belongs to the sphere of autonomy of the Church. Based on the provisions of canon law, it is also impossible to formulate and defend the thesis that the bishop has the ability, right and duty to comprehensively, comprehensively supervise the behavior of the clergy under his authority, especially in what is not part of their ministerial ministry.

PL

Autor dokonuje analizy przepisów prawa kanonicznego kształtujących stosunki między biskupem a podległymi mu duchownymi. Dochodzi do wniosku, że relacja ta w różnych aspektach nie spełnia przesłanek prawnych stosunku pracy w świetle prawa polskiego. Stosunek biskup–prezbiterzy wymyka się regulacjom znanym w prawie świeckim i należy do sfery autonomii Kościoła. W oparciu o przepisy prawa kanonicznego nie można również sformułować tezy, że biskup ma możliwość, prawo i obowiązek kompleksowego czuwania nad zachowaniem podległych mu duchownych, zwłaszcza w tym, co nie należy do ich ministerialnej posługi.

13

Cechy świętości prezbitera w świetle adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate papieża Franciszka

63%

Polak M.

Roczniki Teologiczne

|

2019

|

vol. 66

|

issue 6: Teologia pastoralna

115-128

EN

One of the important themes that was taken up at the Second Vatican Council was the ministry and life of the presbyter. This teaching found a reception and development in many statements of the post-Conciliar Popes. They show both the essence of being a priest and the conditioning of his ministry in the modern world. From these two premises – ontological and kairological – can be drawn conclusions, that relate to the pastoral ministry of the priest. One of them is the statement that the priest’s activity should flow from a certain spirituality. This article attempts to present the characteristic features of the spirituality of the contemporary presbyter in the light of the teaching of post-Conciliar Church, with particular emphasis on the apostolic exhortation Gaudete et exsultate on the call to holiness in today’s world of the Holy Father Francis. These qualities are: the pastoral character of holiness, joy and mercy.

PL

Jednym z ważnych tematów, który został podjęty na II Soborze Watykańskim, była posługa i życie prezbitera. To nauczanie znalazło recepcję i rozwinięcie w wielu wypowiedziach posoborowych papieży. Ukazują one zarówno istotę bycia kapłanem, jak i uwarunkowania jego posługi we współczesnym świecie. Z tych dwóch przesłanek – ontologicznej i kairologicznej – można wyprowadzić wnioski, które dotyczą pastoralnej posługi kapłana. Jednym z nich jest stwierdzenie, że działalność kapłana powinna wypływać z określonej duchowości. Niniejszy artykuł podejmuje próbę przedstawienia charakterystycznych cech duchowości współczesnego prezbitera w świetle posoborowego nauczania Kościoła, ze szczególnym uwzględnieniem adhortacji apostolskiej papieża Franciszka Gaudete et exsultate o powołaniu do świętości we współczesnym świecie. Te cechy to: pastoralny charakter świętości, radość oraz miłosierdzie.

14

Obrzędy święceń prezbiterów w dawnej liturgii rzymskiej

63%

Cieślik P.

Roczniki Teologiczne

|

2014

|

vol. 61

|

issue 8: Liturgika

5-18

EN

The rites of holy orders administered to presbyters were shaped in the Roman liturgy over the centuries. Liturgical documents dating back to the period of the so-called old Roman liturgy are evidence of this process. First of all the Ordines Romani and Roman sacra¬mentaries belong here. These documents laconically describe the very moment of administering holy orders. The laying on of hands by the bishop and saying the words of the prayer of ordina¬tion were the essential acts. The ceremony was concluded with offering the sign of peace to the ordained person, which was followed by proclaiming the Gospel and continuing the Holy Mass. The ceremony of administering holy orders to presbyters in the old Roman rite was quite simple, and then starting with the 8th century it has begun to undergo various changes, which re¬sulted in expanding the liturgy of administering holy orders considerably. According to the rule lex orandi lex credendi liturgy is an expression of the faith of all the Church. Hence its basic shape and the contents of particular prayers and texts correspond to the heritage constituted by the treasury of faith handed down over the centuries. This is also to a large degree true of the rites, by which the sacrament of holy orders is administered.

PL

Obrzędy święceń prezbiterów kształtowały się w liturgii rzymskiej na przestrzeni wieków. Jednym ze świadectw tego procesu są dokumenty liturgiczne z okresu tak zwanej dawnej liturgii rzymskiej. Należą do nich przede wszystkim Ordines Romani oraz rzymskie sakramentarze. Wspomniane dokumenty opisują właściwy moment święceń prezbiterów bardzo lakonicznie. Kluczowe czynności stanowiły nałożenie rąk przez biskupa oraz słowa modlitwy konsekracyjnej. Ceremonię kończyło przekazanie nowo wyświęconemu znaku pokoju, po czym następowała proklamacja Ewangelii oraz dalsza część Mszy św. Obrzęd święceń prezbiterów w dawnym rycie rzymskim był bardzo prosty, przy czym od VIII wieku zaczął on podlegać różnorodnym zmianom, w wyniku których liturgia święceń została bardzo rozbudowana. Zgodnie z zasadą lex orandi lex credendi liturgia stanowi wyraz wiary całego Kościoła. Stąd jej zasadniczy kształt oraz treść poszczególnych modlitw i tekstów odpowiadają dziedzictwu, jakie stanowi przekazywany na przestrzeni stuleci skarbiec wiary. Dotyczy to w znacznym stopniu również obrzędów, za sprawą których udzielany jest sakrament święceń.

15

Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część II: Średniowiecze)

63%

Bartocha W.

|

2020

|

vol. 67

|

issue 8

5-24

EN

The aim of this article is to show the origin and theological meaning of the gesture of laying on hands, as well as its place in the structure of ordination celebrations in the first millennium. Referring to the history of the liturgy of ordination allows us to answer the question of how, in the Middle Ages, the gesture of placing hands was marginalized and obscured with new elements coming from different Western liturgies, such as anointing, handing over of robes or the ceremonial handing in of the insignia. The author uses liturgical sources (sacramentaries and Ordines Romani) and on their basis he follows the transformations in the structure of the liturgy of ordination. In the Roman liturgy until the 10th century, i.e. until the acceptance by Rome of the “Roman-Germanic Pontificate,” created in Mainz in 950, the gesture of laying on hands and the prayer of ordination constituted a specific core of the whole celebration of ordination. The analysis of the Ordines Romani also confirms the practice of using this liturgical gesture. However, here it is rarely mentioned explicitly. The absence of reference to this is indicative of the weakening of the ecclesiological meaning of the gesture of laying on of hands.

PL

Celem artykułu jest ukazanie genezy i sensu teologicznego gestu nałożenia rąk, jak również jego miejsca w strukturze celebracji święceń w pierwszym tysiącleciu. Sięgnięcie do historii liturgii święceń pozwala udzielić odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób doszło w średniowieczu do marginalizacji i przysłonięcia gestu nałożenia rąk nowymi elementami pochodzącymi z różnych liturgii zachodnich, takimi jak namaszczenie, przekazanie szat czy uroczyste wręczenie insygniów. Autor artykułu sięga do źródeł liturgicznych (sakramentarze i Ordines Romani) i w oparciu o nie śledzi zachodzące zmiany w strukturze liturgii święceń. W liturgii rzymskiej aż do X wieku, czyli do przyjęcia przez Rzym powstałego w Moguncji w roku 950 „Pontyfikału rzymsko-germańskiego” gest nałożenia rąk i modlitwa święceń stanowiły swoisty rdzeń całej celebracji święceń. Także analiza Ordines Romani potwierdza praktykę stosowania tego liturgicznego gestu. Jednak już rzadko mówi się tam o nałożeniu rąk w sposób wyraźny. Brak wzmianki na ten temat świadczy o osłabieniu wymowy eklezjologicznej gestu nałożenia rąk.

16

Geneza i historia fermentum

54%

Mieczkowski J.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2010

|

vol. 63

|

issue 2

EN

Since the priests who serve the titles cannot be with the Pope at his solemn Sunday mass, he sends to each of them a particle of the bread which he has just consecrated, and this particle is called fermentum. It is carried by acolytes in linen bags to the churches inside the city, and when the celebrant receives it he places it in the chalice. This unites his mass with that of the pope. Introduction of this custom is attributed by Liber Pontificalis (VI century) to Miltiades (311–314) and to Siricius (384–399). Such fermentum disappeared in the VII century, surviving only in the case of a stational mass celebrated in the absence of a pope by a priest or bishop, and for the mass celebrated by priests in their own churches on Holy Saturday. The custom of such fermentum lasted in Rome to the VIII or IX century. At this time appeared a new custom – sancta. It was the fragment reserved from the Eucharist consecrated at the last mass in that church, and brought to the altar at the introit (or offertory) to symbolize the perpetual identity of the sacrifice offered in the Eucharist, was placed in the chalice to partake. The longest, to the XIII or XIV century, fermentum survived in the holy orders bishops, priests and consecrated maids.

PL

Since the priests who serve the titles cannot be with the Pope at his solemn Sunday mass, he sends to each of them a particle of the bread which he has just consecrated, and this particle is called fermentum. It is carried by acolytes in linen bags to the churches inside the city, and when the celebrant receives it he places it in the chalice. This unites his mass with that of the pope. Introduction of this custom is attributed by Liber Pontificalis (VI century) to Miltiades (311–314) and to Siricius (384–399). Such fermentum disappeared in the VII century, surviving only in the case of a stational mass celebrated in the absence of a pope by a priest or bishop, and for the mass celebrated by priests in their own churches on Holy Saturday. The custom of such fermentum lasted in Rome to the VIII or IX century. At this time appeared a new custom – sancta. It was the fragment reserved from the Eucharist consecrated at the last mass in that church, and brought to the altar at the introit (or offertory) to symbolize the perpetual identity of the sacrifice offered in the Eucharist, was placed in the chalice to partake. The longest, to the XIII or XIV century, fermentum survived in the holy orders bishops, priests and consecrated maids.

17

Prezbiter - świadek i sługa komunii. Aktualność przesłania Listu do moich kapłanów

51%

Olczyk M.

Teologia i Moralność

|

2011

|

vol. 6

|

issue 2(10)

119-140

EN

The author of the article was inspired by the reflections of Primate Stefan Wyszyński on the identity and mission of the presbyter collected in A Letter to my Priests. The book takes up a range of themes integrated by an obvious concern for the unity of priests in the service of ecclesial communion. For the Primate of the Millennium man's social nature clearly confirms the truth about man's calling to live in community, not just the temporal one, but the supernatural one as well. This natural capacity to enter into relations with others, in order to be understood correctly, must be interpreted in the light of Divine Revelation. A rich inner life allows one to contemplate the mystery of the Holy Trinity and perceive it as a source of ecclesial and interpersonal communion. The gift of supernatural power inherent in communion with God in the Church enables those who believe in Christ to forge new fraternal relations, making them a true family of God. This process occurs thanks to priestly ministry, so presbyters are especially called to illuminate their mutual relations with this new style of community life. A personal bond with God, relation with the bishop ordinary, other presbyters and the lay faithful are the basic dimensions in which priests are to appear as the witnesses and servants of communion.

PL

Autor artykułu był inspirowany przez refleksją prymasa Stefana Wyszyńskiego dotyczącą tożsamości i misji kapłana, które zawarł w „Listach do moich kapłanów”. Książka podejmuje szereg tematów zintegrowanych przez troskę o jedność kapłanów w służbie kościelnej komunii. Dar nadprzyrodzonej mocy występującej w komunii z Bogiem w Kościele pozwala tym, którzy wierzą w Chrystusa na ukształtowanie nowych relacje braterskich, co czyni ich prawdziwą Bożą rodziną. Osobista więź z Bogiem, relacji z biskupem zwyczajnym, innych kapłanów i świeckich są podstawą wymiary, w której księża mają pojawić się jako świadkowie i słudzy komunii.

18

Pastoralna tożsamość prezbitera jako podstawa i cel seminaryjnej formacji pastoralnej

51%

Polak M.

Teologia Praktyczna

|

2017

|

issue 18

103-112

EN

Pastoral formation of the future priests needs renewal. The new Ratio Fundamentalis Institutionis Sacerdotalis published by the Congregation for the Clergy contains this demand. It indicates that for the formation of future priest it is necessary to refl ect on priestly identity. It follows that the seminary pastoral formation needs as its basis and purpose a current vision of the pastoral priestly identity. This article presents the issue of the pastoral priestly identity in the ontological, kairological and praxeolgical aspects.

PL

Kształcenie pastoralne przyszłych prezbiterów domaga się odnowy. Taki postulat zawiera w sobie nowe Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis wydane przez Kongregację ds. Duchowieństwa. Wskazuje ono, że formacja kandydata do kapłaństwa powinna odnosić się do tożsamości prezbitera. Wynika z tego, iż także seminaryjna formacja pastoralna musi za swoją podstawę i swój cel przyjąć właściwą wizję pastoralnej tożsamości prezbitera. Niniejszy artykuł podejmuje zagadnienie pastoralnej tożsamości prezbitera w aspekcie ontologicznym, kairologicznym i prakseologicznym.

19

Zasada reprezentacji zawarta w formule in persona Christi agere

51%

Dańczak A.

Studia Gdańskie

|

2010

|

issue 26

27-42

PL

Formuła in persona Christi wyraża zasadę reprezentacji Chrystusa‑Głowy przez kapłana wobec wspólnoty Kościoła. Jest ona wspólna zarówno dla rozumienia episkopatu jak i prezbiteratu i jako taka przyczynia się w kontekście współczesnej dyskusji nad tożsamością poszczególnych stopni święceń do zaakcentowania tradycyjnego rozumienia kapłaństwa w teologii katolickiej, które wiązane jest ze sprawowaniem liturgii jako uobecnianiem uwielbionego Chrystusa. Zasada reprezentacji od starożytności chrześcijańskiej ujmowana była w głębokim powiązaniu z ogólną tożsamością celebransa‑kapłana. Wyraża się to w całościowym rozumieniu natury sakramentu święceń oraz m.in. w przekonaniu o możliwości dopuszczania do prezbiteratu wyłącznie mężczyzn.

EN

By virtue of the sacramental consecration which the priest receives, he is conformed to Christ the Priest, in such a way that he can act in the Person of Christ the Head. The ordained priest acts in persona Christi. The priest does not simply become a functionary and the consecration does not set him apart to simply perform certain tasks in the Church. The sacraments are signs related to the events of salvation. The person who is ordained enters into the constitution of the sacramental sign: the priest is a sign of Christ in His relation to the Church. The theological argumentation also appeals to the complementarity of the sexes. Given the sacramental nature of the priesthood the one who acts not only by the power but also in the person of Christ should be a man. The “natural resemblance” of gender has sacramental significance, especially in the Eucharist, the mystery of the New Covenant. The priest is a man because he is a sacramental sign of Jesus Christ, who was and remains a man, in his Covenant relationship to the Church as her Head and Bridegroom. This sacramental symbolism makes both the ministry of Christ and the Church’s dependence on Christ visible.

20

Posługiwanie biskupów, prezbiterów i diakonów w pismach Ojców Kościoła do V wieku

51%

Krakowiak C.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 1

513-530

EN

L’autore di quest’articolo richiama la nostra attenzione sulla terminologia che si usava per descrivere il servizio dei superiori istituiti dagli Apostoli nelle prime comunita cristiane: episcopi, presbiteri, diaconi, praepositi. All'inizio non si usavano le parole hiereus e sacerdos. Tale terminologia appare gia in Didache e, poi, negli scritti dei Padri della Chiesa sia nelPOriente che nelPOccidente: da Clemente Romano, Ignazio da Antiochia, Policarpo, Clemente d’Alessandria, Cipriano, Ippolito Romano, Origene, Giovanni Crisostomo, Ambrogio, Agostino. II servizio di „superiori della Chiesa” consisteva nella predicazione del Vangelo, nella celebrazione di liturgie e nella guida di tutta la vita religiosa della comunita e di disciplina secondo le regole della Chiesa. In questo periodo si forma l'ordo clericorum nel quale si entrava tramite l'ordinazione (ordinatio episcopi, presbiteri, diaconi). Con i vescovi che erano al giuda delle Chiese locali, nell'adempimento alla loro missione, collaboravano presbiteri e diaconi, formando il consiglio ecclesiale. I chierici di gradi inferiori (ordines minores) erano al servizio di vescovi e di tutta la comunita dei credenti.

Refine search results

»Ars celebrandi« prezbitera według Ogólnego wprowadzenia do Mszału Rzymskiego z roku 2002

Miejsce posługi słowa w kapłańskiej drodze do świętości

Zadania proboszcza parafii powierzonej instytutowi zakonnemu

Osoba prezbitera w nauczaniu Jana Pawła II na podstawie jego homilii wygłoszonych podczas święceń prezbiteratu

Il presbitero nelle lettere di Ignazio di Antiochia

KAPŁAŃSKIE TRANSLOKACJE, A ZASADA SALUS ANIMARUM SUPREMA LEX (KAN. 1752)

Duchowny w świetle księgi pokutnej z Paryża

Shaping the Spirituality of Communion in Church Communities

Duchowni celibatariusze i duchowni żonaci – dwa konteksty posługiwania w Kościele katolickim

Teologia i symbolika gestów w odnowionych obrzędach święceń prezbiteratu

Wiara jako klucz do tożsamości kapłańskiej. Próba komentarza w świetle Dekretu o posłudze i życiu prezbiterów „Presbyterorum ordinis”

Status duchownego. Czy ksiądz jest pracownikiem biskupa?

Cechy świętości prezbitera w świetle adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate papieża Franciszka

Obrzędy święceń prezbiterów w dawnej liturgii rzymskiej

Nałożenie rąk w liturgii święceń w pierwszym tysiącleciu (Część II: Średniowiecze)

Geneza i historia fermentum

Prezbiter - świadek i sługa komunii. Aktualność przesłania Listu do moich kapłanów

Pastoralna tożsamość prezbitera jako podstawa i cel seminaryjnej formacji pastoralnej

Zasada reprezentacji zawarta w formule in persona Christi agere

Posługiwanie biskupów, prezbiterów i diakonów w pismach Ojców Kościoła do V wieku