Search results

1

Profesor Jerzy Starnawski (1922–2012) – historyk i badacz literatury polskiej, neolatynista, bibliograf, pedagog, edytor, erudyta

100%

Hadrian E.

Bibliotekarz Lubelski

|

2012

|

issue 55

19-26

EN

The article presents the figure of Professor Jerzy Starnawski (27 II 1922–9 XI 2012), historian and researcher of Polish literature, bibliographer, teacher, editor and erudite person. Professor Jerzy Starnawski was a graduate of Polish philology at the Catholic University of Lublin, then a research worker at that university; from 1964 – a research worker of the University of Łódź. In 1974, he was nominated an associate professor and in 1981 a full professor. In 1981 he assumed the management of the Department of Old Polish Literature and Auxiliary Sciences at the University of Łódź. He was a member of the Polish Academy of Arts and Sciences, as well as many scientific societies: Scientific Society of the Catholic University of Lublin, Lublin Scientific Society, Przemyśl and Zamość Society of Friends of Science, Łódź Scientific Society, Maria Konopnicka Society, as well as the Hieronim Łopaciński Public Library Society. Professor Jerzy Starnawski died in 2012 in Łódź and was buried in Lublin at the cemetery at Lipowa Street. The academic achievements of Professor Jerzy Starnawski amount to almost a thousand of publications, including several dozen of books, mainly on old Polish literature, Polish literature of the Romanticism period, auxiliary sciences of the history of Polish literature, history of Polish studies and Neo-Latin studies as well as hundreds of articles published mainly in academic journals (i.a. in the „Roczniki Humanistyczne”, „Pamiętnik Literacki”, „Twórczo¬ść”, „Zeszyty Naukowe KUL”, „Przegląd Humanistyczny”, „Ruch Literacki”). The article emphasises the activities of Professor Jerzy Starnawski conducted for the Hieronim Łopaciński Public Library Society in Lublin.

RU

Статья посвящается профессору др. Ежи Старнавскому (27 II 1922–9 XI 2012), историку и исследователю польской литературы, библиографу, педагогу, издателю и эрудиту. Профессор Ежи Старнавски выпускник польской филологии Католического Университета в Люблине, затем его научный сотрудник. С 1964 года был научным сотрудником Университета в Лодзи. В 1974 он получил звание профессора. В 1981 году стал руководителем Кафедры старопольской литературы Университета в Лодзи. Был членом Польской Академии Знаний а также разных научных обществ – Научного Общества Католического Университета в Люблине, Люблинского Научного Общества, Общества Любителей Наук в городе Пжемысль и Общества Любителей Наук в городе Замость, Научного Общества в городе Лодзь, Общества им. Марии Конопницкой а также Общества Публичной Библиотеки им. Херонима Лопацинского. Профессор Ежи Старнавски умер в Лодзи. Он похоронен в Люблине на кладбище на улице Липовой. Научные труды профессора Старнавского – почти тысяча публикаций, в том числе несколько десятков кних посвященных прежде всего старопольской литературе, польской литературе эпохи романтизма, вспомогательным дисциплинам истории польской литературы, истории польской филологии и неолатыни а также многочисленные статьи напечатанные в научных журналах: „Roczniki Humanistyczne”, „Pamiętnik Literacki”, „Twórczo¬ść”, „Zeszyty Naukowe KUL”, „Przegląd Humanistyczny”, „Ruch Literacki”. В статье экспонируется деятельность профессора Ежи Старнавского в пользу Общества Публичной Библиотеки им. Херонима Лопацинского в Люблине.

PL

Artykuł przedstawia postać prof. Jerzego Starnawskiego (27 II 1922–9 XI 2012) – historyka i badacza literatury polskiej, bibliografa, nauczyciela, redaktora i erudyty. Prof. Jerzy Starnawski był absolwentem filologii polskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, następnie pracownikiem naukowym tej uczelni; od 1964 r. był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Łódzkiego. W 1974 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1981 r. profesorem zwyczajnym. W 1981 r. objął kierownictwo Katedry Literatury Staropolskiej i Nauk Pomocniczych na Uniwersytecie Łódzkim. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a także wielu towarzystw naukowych: Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Przemyśla i Zamojskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Łódzkiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Marii Konopnickiej, a także Towarzystwa Biblioteki Publicznej Hieronima Łopacińskiego. Prof. Jerzy Starnawski zmarł w 2012 r. w Łodzi i został pochowany w Lublinie na cmentarzu przy ul. Lipowej. Osiągnięcia naukowe prof. Jerzego Starnawskiego obejmują prawie tysiąc publikacji, w tym kilkadziesiąt książek, głównie o literaturze staropolskiej, literaturze polskiej okresu romantyzmu, naukach pomocniczych historii literatury polskiej, historii polonistyki i neolatynistyki. Studia łacińskie oraz setki artykułów publikowanych głównie w czasopismach naukowych (m.in. w „Rocznikach Humanistycznych”, „Pamiętniku Literackim”, „Twórczości”, „Zeszytach Naukowych KUL”, „Przeglądzie Humanistycznym”, „Ruchu Literackim”). Artykuł podkreśla działalność prof. Jerzego Starnawskiego dla Towarzystwa Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie.

2

Profesor akademicki jako członek korporacji uczonych i jego dylematy moralne

75%

Górniewicz J.

Przegląd Pedagogiczny

|

2018

|

issue 1

229-246

PL

W artykule przedstawiono obraz profesora-uczonego jako członka korporacji akademickiej przeżywającego codzienne dylematy moralne związane zarówno z przedmiotem badania, procedurą badawczą, analizą wyników badań i ich prezentacji w formie publikacji naukowej. Profesor pełni różnorodne role tak w społeczności uczelnianej, jak i w środowisku lokalnym, posiada osobliwy etos i nieustannie staje pod pręgierzem wartości moralnych w rolach badacza i wykładowcy. Sam zaś jest kreatorem wartości poznawczych, jako efektu jego działalności intelektualnej. Realizuje jakiś paradygmat badawczy, model uprawiania nauki.

3

Dobrodziej – mistrz – profesor. Wincenty Pol w świetle listów doń skierowanych

63%

Nowak-Barcińska M.

Zeszyty Naukowe KUL

|

2018

|

vol. 61

|

issue 1

561-580

EN

The author of the article researches how Wincenty Pol was described in the letters he was sent to. The research corpus contained 98 letters addressed to Pol by a variety of senders, compiled by Zbigniew Sudolski in an anthology: Letters from our Land. Wincenty Pol’s Epistolography, 1826-1872. Of particular interest are the statistically significant forms of address: patron, professor, master, prophet, kin. The forms used for addressing Wincenty Pol depict him as e.g.: father of the nation and a prophet; an adored – if not worshipped – and respected professor. These forms confirm Suchodolski’s claim about the vital role of the author of Mohort in “shaping the culture of his times”. At same time, the expressions under analysis are a testimony of the rich language etiquette of the time.

PL

Przedmiotem uwagi autorki są określenia Wincentego Pola wydobyte z przesłanej doń korespondencji. Bliżej przygląda się formom: dobrodziej, profesor, mistrz, wieszcz, ziomek. Korpus badań stanowiły listy (ogółem 98) skierowane do Wincentego Pola przez różnych nadawców w latach 18301872 zamieszczone przez Zbigniewa Sudolskiego w zbiorze: Listy z ziemi naszej. Korespondencja Wincentego Pola z lat 1826-1872 (s. 545-657). W zwrotach adresatywnych Wincenty Pol ukazywany jest m.in. jako ojciec narodu i wieszcz, twórca wielbiony czy wręcz ubóstwiany, szanowany profesor, potwierdzają one tezę Sudolskiego nt. istotnej roli twórcy Mohorta w „kształtowaniu kultury swoich czasów” (LZN, s. 546). Analizowane wyrażenia poświadczają zarazem bogactwo współczesnej Polowi etykiety. Człon podstawowy zwrotu adresatywnego wzbogacają liczne określenia towarzyszące, które powodują, że adresatywy z listów do Pola umieszczone na skali stopniowalnej grzeczności – są bardzo grzeczne. Jak się wydaje, często formuły te są próbą pogodzenia konwencji – pisania wedle zwyczaju – i szczerego uczucia nadawcy – pisania wedle serca.

4

Hannibal Rosselli - profesor Akademii Krakowskiej i autor "Pymandra"

63%

Murawiec W.

Folia Historica Cracoviensia

|

1989

|

vol. 1

EN

Hannibal Rosselli OFM de Qbservantia kam 1525 in Kalabrien /Königreich Neapel/ in einer adeligen Familie zur Welt. Um das Jahr 1546 nahm er an der Universität in Neapel das Studium der Philosophie auf. Dann verliess er die Heimat und trat 1555 dem Franziskanerorden in der Assiser Provinz bei. In den folgenden Jahren studierte er Theologie in Paris und Louvain; ein Jahr verbrachte er auch in Greenwich bei London. Nach dem Studienabschluss liess er sich 1571 in dem Franziskanerkloster Mons Sanctus bei Todi nieder, wo er 10 Jahre lang der wissenschaftlichen Arbeit im Bereich der Theologie nachgegangen ist. Er arbeitete an einer originellen Kommentarform Uber die - damals Hermes Trismegistos zugeschriebenen - Schriften. Trismegistos sollte der legendäre Vorgänger von alttestamentlichen Patriarchen und Propheten und der Autor der Werke "Pymander" und "Asclepius" gewesen sein. Diese Schiften wurden nach seinem Namen "hermetisch" genannt und waren im 15. Jh. von Marsiglio Ficino aus Florenz ins Lateinische übersetzt worden. Rosselli war von den Kommentaren Ficinis sehr angetan und wurde bald zum eingeschworenen Anhänger und Verfechter der florentinischen Irenik. Den Theologen-Humanisten folgend, sah er in den Werken des Pseudo-Hermes das erste Glied der sog. "prisca theologia", welches eine Basis zur Verständigung zwischen den verschiedenen konfessionell getrennten Theologien darstellen sollte. Sein Kommentar über die hermetischen Schriften "Pymander" und "Asclepius", den er in den Jahren 1571-1581 niederschrieb, umfasst zehn Bände. Er hob darin jene Punkte besonders hervor, die nach seiner Meinung von allen miteinander verfeindeten Konfessionen akzeptiert warden konnten. Diese Kommentare stellen zwar nur einen Bruchteil seines umfangreichen Werkes dar, ihnen kommt jedoch eine Sonderstellung zu, wobei als seine grösste Leistung der theologische und philosophische Kommentar zu den "Vier Büchern der Lehrmeinungen" von Petrus Lombardus gilt. In letzterem greift er das Gedankengut von Lombardus auf und untermauert es mit vielen zusätzlichen Argumenten aus der Lektüre griechischer und römischer Philosophen sowie aus der antiken Poesie.Als Rosselli mit seiner Arbeit am Kommentar zu "Pymander" und "Asclepius" fast fertig war, folgte er der Bitte des Provinzalministers der polnischen Franziskanerobservanten /hier Bernhardiner genannt/ Erazm Pęcicki und dem Wunsch des Generalministers Franz Gonzaga und begab sich 1581 nach Polen, um dort die posttridentinische Reform in der polnischen Provinz der Franziscaner durchzuführen, vor allem aber das Niveau des Ordensschule zu heben. Er begann damit, dass er an der Ordendsschule am Kloster des hl. Bernhardins aus Siena jeden Tag drei Stunden lang die "Lehrmeinungen" von Petrus Lombardus aus der Sicht des Duns Scotus kommentierte. Im gleichen Jahr nahm er Darüber hinaus die Vorlesungstätigkeit an der Theologischen Fakultät der Krakauer Universität zu Problemen des zweiten Buches der "Lehrmeinungen" auf. Ausser theologischen Vorlesungen hielt er auch Vortäge Uber philosophische Probleme. Parallel zu seiner Lahrtätigkeit bereitete er den Druck seines mehrbändigen Kommentars zu den "Lehrmeinungen" und zu den hermetischen Schriften unter dem Titel: "Pymander Mercurii Trismegisti" vor, die in Geiste einer versöhnlichen Irenik gehalten waren. Es gelang ihm aber nicht, die irenische Denkweise auf den polnischen Boden zu übertragen. Er konnte allenfalls finanzielle Unterstützung führender kirchlicher Persönlichkeiten für sein verlegerisches Vorhaben gewinnen. Zu seinen Mäzenen zählten der polnische König, Stefan Batory und der Primas Stanislaw Karnkowski. Die einzelnen Bände sind jeweils einer der grossen Persönlichkeit seiner Zeit gewidmet, so z. B. der Band I - dem Generalminister des Ordens, Franz Gonzaga; der Band II - Ferdinand Medici; der Band III - dem Grossherzog von Toscana Franz Medici; der Band IV - dem polnischen Primas, Kardinal Stanislaw Karnkowski; der Band V - dem polnischen König Stefan Batory; der Band VI /u.d.T. "Asclepius"/ - dem Erzbischof von Lemberg, Dan Dimitrij Solikowski; der Band IX - dem Kanonikus am Krakauer Dom Hieronymus Powodowski. Die übrigen fehlenden Bände /VII, VIII und X/ waren zwar druckfertig, erschienen jedoch nicht, auch die Manuskripte gingen verloren. Die ersten sechs Bände des "Pymander1’ erschienen dann noch einmal 1630 in Köln .in der Offizin des P. Cholinius, mitredigiert von F. Foix de Candal, einem klassischen Philologen. Rosselli stand in seiner Versöhnungsbereitschaft gegenüber anderen Konfessionen Erasmus von Rotterdam sehr nahe. Dennoch stiess er in Krakau auf keinen Widerstand, weder seitens seiner Mitbrüder noch seitens der Krakauer Professoren. Seine Widersacher, wie z.B. Podwodowski oder der Rektor der Universität, Jakub Görski, teilten zwar seine Einstellung nicht, begegnetem ihm aber stets mit grösser Freundlichkeit. Nicht ohne Bedeutung dürfte dabei der Umstand gewesen sein, dass Rosselli im Auftrag des Generalministers der Observanten nach Polen gekommen war und 1585 zum Generalkommissar und Visitator der polnischen Provinz zur Durchführung der tridentinischen Reform ernannt wurde. Im Bereich des Provinzkapitel in Warschau wurde 1585 eine Neuordnung des Studiums beschlossen und mit dem Lehrauf - trag jene Ordensbrüder betraut, die ihr Theologiestudium in Wilna abgeschlossen hatten. Rosselli machte sich einen Namen auch als Prediger. Zwei seiner Predigten sind uns in schriftlicher Form erhalten geblieben, die eine als Manuskript über die Auferstehung Christi aus dem Jahre 1582 /Ossolineum- Bibliothek, Hnds. 229, S. 123-129/, die andere wurde 1590 in Krakau u.d.T. "Oratio fuebralis ... in sepultra Stephani I Regis Poloniae. 1586" veröffentlicht. Die letztere hielt er bei der Bestattungszeremonie des polnischen Königs Bathory. Er soll auch bei der Krönung des Königs Sigismund III Waza gepredigt haben. Aus seiner Feder stammten weiters die uns heute nicht mehr erhaltenen Predigten für die Sonn-und Feiertage des Kirchenjahres /"Sermones de tempore et de sanctis"/. Er starb am 2. Febr. 1593 während einer Vorlesung im Kloster des hl. Bernhardin in Krakau und wurde unter dem Hauptalter der ersten gotischen Bernhardiner-Kirche beigesetzt. Die Grabtafel stiftete sein Schüler und späterer Freund, Hieronymus Powodowski, Kanonikus in Krakau. Diese wurde jedoch 1655 bei der Zerstörung der Kirche durch die Schweden vernichtet.

PL

W pierwszych dniach grudnia 1581 roku rozpoczął wykłady w Akademii Krakowskiej, przy poparciu rektora Jakuba Górskiego i po odpowiedniej uchwale fakultetu lektorium Galena, Włoch z Kalabrii, franciszkanin obserwant, Hannibal Rosselli, wykształcony w Paryżu i Louvain. Niewiele można dziś powiedzieć o zajęciach uniwersyteckich sprowadzonego do Polski Kalabryjczyka. Równolegle do pracy dydaktycznej i reformatorskiej Rosselli przygotował do druku swój wielotomowy komentarz pt. "Pymander" i "Asclepius", do "Sentencji" Lombarda. W roku 1584 ukazał się czwarty tom "Pymandra" tłoczony w drukarni Łazarzowej w Krakowie. Pomimo starań o fundusze ze strony przełożonych zakonnych i przyjaciół krakowskich nie wystarczyło pieniędzy na finansowanie edycji dalszych tomów.

5

Sługa Boży biskup Ignacy Świrski (1885-1968)

51%

Matwiejuk K.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2020

|

issue XVII/17

155-172

EN

Bishop Ignacy Świrski was a shepherd of the Roman Catholic Diocese of Siedlce from 1946 to 1968. His religious ministry was carried out in difficult times after World War II. He worried about deepening faith and morality of Christians. His ministry bore a profound Marian character. He devoted special attention to the preparation of celebrating the millennium of the baptism of Poland. He worried about the development of an ecclesial community, especially about presbyters and their seminar formation. Serving poor people was his distinctive feature.

PL

Biskup Ignacy Świrski był pasterzem Kościoła siedleckiego w latach 1946 – 1968. Jego posługa przypadła w trudnych czasach po II wojnie światowej. Jego troską było pogłębienie wiary i moralności chrześcijańskiej. Jego posługa miała charakter maryjny. Była realizowana w klimacie przygotowań do obchodów tysiąclecia chrztu Polski. Troszczył się o rozwój wspólnoty eklezjalnej, zwłaszcza o prezbiterów i ich seminaryjną formację. Cechą charakterystyczną duchowości biskupa I. Świrskiego była posługa ubogim.

6

Naukowe szkoły Połtawskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. V.G. Korolenki

51%

Hnizdilova O.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio J – Paedagogia-Psychologia

|

2016

|

vol. 29

|

issue 2

EN

The article highlights the experience of scientists, the founders of scientific schools of Poltava V.G. Korolenko National Pedagogical University and analysis of their achievements.

PL

Artykuł zwraca uwagę na doświadczenie naukowców, twórców szkół naukowych Połtawskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia V.G. Korolenki. Dokonano w nim także analizy ich osiągnięć.

7

Jubileusz 80. rocznicy publikacji profesora Juliusza Szymańskiego Synopsis Iconographiae Ophthalmicae z zarysem działalności wybitnego polskiego okulisty i polityka

51%

Bieganowski L.

Archiwum Historii i Filozofii Medycyny

|

2013

|

vol. 76/2

94-100

PL

Mija osiemdziesiąta rocznica opublikowania przez profesora Juliusza Szymańskiego Synopsis Iconographiae Ophthalmicae, pierwszej tego typu publikacji w polskim piśmiennictwie okulistycznym. Atlas ten zawiera 180 ilustracji poświęconych różnym stanom chorobowym oczu. Wszystkie ilustracje opatrzone są dodatkowymi komentarzami wyjaśniającymi prezentowane stany chorobowe. Profesor Juliusz Szymański ukończył studia medyczne w Kijowie i poświęcił się okulistyce. Pracował na Dalekim Wschodzie. Po rewolucji 1905 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Pracował jako docent w Rush Medical College w Chicago. Wyjechał następnie do Brazylii, gdzie w Kurytybie na Uniwersytecie Parana zorganizował klinikę okulistyczną i został jej profesorem. Od 1922 r. był profesorem okulistyki Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jest też autorem podręczników okulistyki w języku portugalskim oraz w języku polskim. Zajmował się również polityką. W latach 1928–1930 był senatorem, pełnił też funkcję marszałka Senatu. Po przejściu na emeryturę w 1935 r. przeniósł się do Warszawy i prowadził praktykę prywatną. W czasie okupacji niemieckiej był ordynatorem w Szpitalu Maltańskim w Warszawie. Ponownie wyemigrował w 1949 r. do Brazylii. Do Polski powrócił w 1957 r., zamieszkując w Białymstoku, gdzie zmarł rok później.

EN

It is the 80th anniversary of publishing Synopsis Iconographiae Ophthalmicae by Professor Juliusz Szymanski. It was the first publication of this type in Polish ophthalmological literature. The atlas contains 180 illustrations presenting different eye diseases. All illustrations are accompanied by additional explanatory notes on presented diseases. Professor Juliusz Szymanski graduated medical studies in Kiev and devoted his professional life to ophthalmology. He worked in Far East. After the Revolution of 1905 he emigrated to the United States. He worked as an assistant professor in Rush Medical College in Chicago. Afterwards, he moved to Brazil. He organized an ophthalmology clinic at the University of Parana in Curitiba, the Professor of which he consequently became. In 1922 he was entitled the Professor of ophthalmology of the University of Stefan Batory in Vilnius. He is the author of manuals on ophthalmology in Portuguese and Polish. He was also involved in politics. In the years 1928–1930 he was elected a senator. He also held the position of the President of the Senate. He retired in 1935 and moved to Warsaw where he started his own practice. During the Nazi occupation he worked at Maltese Hospital in Warsaw. In 1949 he emigrated to Brazil one more time. He returned to Poland in 1957 to settle in Bialystok where he died one year later.

8

Success factors in the processes of commercialization of knowledge - relational and communicational aspect

51%

Feldy M.

Marketing Instytucji Naukowych i Badawczych

|

2014

|

issue 4(14)

22-26

EN

The aim of the article is to identify the ways of communication that increase the chances of researchers being at different stages of a scientific career to collaborate with companies. Inefficient communication and the closeness of research units to the environment are considered to be the greatest barriers to the development of R&D cooperation between science and industry. Lack of knowledge results in the formation of negative stereotypes on both young and senior researchers. The former are considered incompetent, while the latter – too little interested in cooperation with companies or holding high financial expectations. However, according to the research outcomes companies prefer to invest their resources in studies carried out by experienced and acclaimed scientists. The higher status has a researcher, the greater variety of contacts with industry he possess. Thanks to contacts developed throughout their scientific career senior researchers usually cooperate with business more frequently. In turn, young scientists are more open to undertaking new forms of cooperation. However, in some cases they have to reduce their engagement as they are overloaded by teaching duties. Considering presented evidence, I assumed that the way of sharing the research findings, that resulted in establishing cooperation with industry, varied at different stages of scientific career. In order to verify this assumption, I used logit regression. The first model constructed examines how different ways of communication affect the likelihood of cooperation with companies in the case of postdoctoral researchers, and the second model – in the case of more experienced researchers, i.e. associate professors and professors. In addition, there is a set of variables that are controlled in each of the models (such as: a type of scientific unit that employed a researcher, a field of science that a researcher represented and a type of research that she/he carried out). I performed the analyses on data obtained from 1960 scientists who participated in a nationwide survey conducted by CAWI and realized by National Information Processing Institute in 2013. The results indicate that associate professors and professors are more likely to cooperate with industry if they establish direct contacts with companies and take part in conferences and symposia in which entrepreneurs participate. Scientists with a doctoral degree have a wider range of communication tools that positively affecting the possibility of their engagement in cooperation with industry; apart from the aforementioned methods it also includes sending offers and publishing in professional or industry press. It is worth to mention that researchers’ activity in the field of scientific publications influences their chances of cooperation negatively.

PL

Celem artykułu jest wskazanie sposobów komunikacji, które zwiększają szanse naukowców na różnych etapach kariery na współpracę z sektorem przedsiębiorstw. Nieefektywność działań informacyjno-promocyjnych oraz zamknięcie jednostek naukowych na otoczenie uważane są za największe bariery dla rozwoju współpracy badawczo-rozwojowej na linii nauka-biznes. Niedostatek wiedzy skutkuje powstawaniem negatywnych stereotypów zarówno na temat młodych, jak i starszych pracowników naukowych. Ci pierwsi uważani są za niekompetentnych, zaś drudzy – za mało zainteresowanych współpracą z firmami lub posiadających wygórowane oczekiwania finansowe. Co do zasady przedsiębiorcy preferują jednak inwestować swoje zasoby w prace badawcze prowadzone przez doświadczonych i cieszących się uznaniem naukowców. Wyższy status naukowca przekłada się na większą różnorodność jego kontaktów z przemysłem. Starsi pracownicy naukowi częściej kooperują z biznesem dzięki wypracowanym przez lata kontaktom. Z kolei młodzi są bardziej otwarci na podejmowanie nowych form kooperacji, choć ich możliwości nawiązywania współpracy bywają ograniczane w wyniku przeciążenia obowiązkami dydaktycznymi. W obliczu przedstawionych przesłanek przyjęto, że sposób upowszechniania wyników badań, którego efektem jest nawiązywanie współpracy z sektorem przedsiębiorstw, będzie miał inny charakter na różnych etapach kariery naukowców. W celu weryfikacji powyższego założenia, skonstruowano dwa modele regresji logitowej. Pierwszy z nich bada oddziaływanie różnych sposobów komunikacji na prawdopodobieństwo współpracy z biznesem w przypadku naukowców ze stopniem doktora, drugi zaś – w przypadku bardziej doświadczonych naukowców, tj. doktorów habilitowanych oraz profesorów. Dodatkowo w każdym z modelów kontrolowany jest wpływ takich cech naukowców jak: typ zatrudniającej ich jednostki naukowej, reprezentowana dziedzina nauk oraz rodzaj prowadzonych badań. Analizy przeprowadzono na danych pozyskanych od 1960 naukowców, którzy wzięli udział w ogólnopolskim badaniu zrealizowanym metodą CAWI przez Ośrodek Przetwarzania Informacji – Państwowy Instytut Badawczy w 2013 r. Uzyskane wyniki wskazują, że szanse naukowców ze stopniem doktora habilitowanego bądź tytułem profesora na współpracę z przemysłem zwiększa nawiązywanie bezpośrednich kontaktów z firmami oraz uczestnictwo w konferencjach i sympozjach z udziałem przedsiębiorców. Natomiast w przypadku naukowców ze stopniem doktora paleta narzędzi komunikacji pozytywnie oddziałujących na możliwość podjęcia kooperacji z sektorem przedsiębiorstw jest bogatsza i oprócz wymienionych wyżej sposób obejmuje również ofertowanie i publikowanie w prasie fachowej bądź branżowej. Co ciekawe, negatywnie na szanse współpracy naukowców wpływa ich aktywność w zakresie przygotowywania publikacji naukowych.

9

Zagrożenia duchowe uniwersytetu

45%

Miczyński J. K.

|

2019

|

vol. 66

|

issue 5: Teologia duchowości

7-24

PL

Originally, the role of the university was to create a community of professors and students, whose goal was to learn the truth and shape life according to it. The university’s paradigm included human personal development  intellectual, volitional, moral, emotional  culminating in spiritual life. Today, various processes can be observed that propose a change to this earlier model. They embrace man himself in a reductionist manner or strive to “use” the university for its own particular purposes. All this means that the spiritual development of human society, including thanks to university culture, he is often at risk. Thus, the spectrum of anti-intellectualism, anti-culture, anti-humanism and anti-religion appears on the horizon of history. Many contemporary authors see an unsafe process. This article is a proposal to name these threats and systematize them, as well as to search for answers to the disturbing modern signs of the times. The hermeneutic key to these considerations, however, is the understanding of man as a person conical in the image and likeness of the Personality of Godhead.

EN

Pierwotnie rolą uniwersytetu było tworzenie społeczności profesorów i studentów, której celem było poznawanie prawdy i kształtowanie według niej życia. W paradygmat uczelni wpisany był rozwój osobowy człowieka – intelektualny, wolitywny, moralny, uczuciowy – kulminujący w życiu duchowym. Współcześnie daje się zaobserwować różne procesy, które proponują zmianę tego wcześniejszego modelu. Ujmują one w sposób redukcjonistyczny samego człowieka bądź też dążą do tego, by uniwersytet „użyć” do własnych celów partykularnych. Wszystko to sprawia, że rozwój duchowy społeczności ludzkiej, dokonujący się m.in. dzięki kulturze uniwersyteckiej, często jest zagrożony. Tym samym na horyzoncie dziejów pojawia się widmo antyintelektualizmu, antykultury, antyhumanizmu, antyreligii. Ten niebezpieczny proces dostrzega już wielu współczesnych autorów. Niniejszy artykuł jest propozycją nazwania tychże zagrożeń i ich usystematyzowania, jak również poszukiwaniem odpowiedzi na niepokojące współczesne znaki czasu. Kluczem hermeneutycznym tychże rozważań jest zaś rozumienie człowieka jako osoby stworzonej na obraz i podobieństwo Osobowego Boga.

10

Karolina Lanckorońska (1898–2002). W stu dwudziestą rocznicę urodzin

38%

CHYNCZEWSKA-HENNEL T.

Czasopismo Naukowe Instytutu Studiów Kobiecych

|

2018

|

issue 2(5)

9-23

XX

W sierpniu 2019 roku mija 120 rocznica urodzin niezwykłej kobiety. Urodziła się w Wiedniu, jej ojcem był Karol Lanckoroński, kolekcjoner, historyk sztuki, matka Małgorzata Lichnovsky. Karolina Lanckorońska była pod ogromnym wpływem swego ojca i zawsze czuła się Polką. Była historykiem sztuki i jako pierwsza kobieta w Polsce została docentem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Podczas II wojny światowej żołnierz AK, aresztowana przez hitlerowców, skazana na śmierć, więziona była w obozie w Ravensbrück. Po wojnie zamieszkała w Rzymie. Poświęciła się pracy dla kultury i nauki polskiej. Była współzałożycielką Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie oraz Fundacji Lanckorońskich z Brzezia. Otrzymała wiele odznaczeń polskich i zagranicznych oraz doktoraty honoris causa Uniwersytetów Jagiellońskiego i Wrocławskiego. Jest autorką wielu artykułów naukowych, wspomnień, redakcji i książki Wspomnienia wojenne. Podarowała na Zamek Królewski w Warszawie oraz na Wawel bezcenną kolekcję dzieł sztuki odziedziczoną po ojcu. Była niezwykłym człowiekiem, niedościgłym wzorem szlachetnej patriotki.

EN

In August 2019, there is the 120th anniversary of the birth of an extraordinary woman. She was born in Vienna, her father was Karol Lanckoroński, collector, art historian, mother Małgorzata Lichnovsky. Karolina Lanckorońska was under the influence of her father and she always felt Polish. She was an art historian and was the first woman in Poland to become a lecturer (docent) at the Jan Kazimierz University in Lviv. During World War II, being a Home Army soldier, she was arrested by the Nazis, sentenced to death and imprisoned in the Ravensbrück camp. After the war, she lived in Rome. She devoted herself to work for Polish culture and science. She was a co-founder of the Polish Historical Institute in Rome and the Lanckoronski Foundation from Brzezia. She received many Polish and foreign decorations and doctorate honoris causa of Jagiellonian and Wroclaw Universities. She is the author of many scientific articles, memoirs, editors and the book War Memories. She donated to the Royal Castle in Warsaw and to Wawel Castle an invaluable collection of works of art inherited from her father. She was an extraordinary person, an unattainable model of a noble patriot.

11

Ksiądz profesor Filip Diaczan. Portret warszawskiego moskalofila

38%

Jasiński M. S.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

|

2019

|

vol. 64

|

issue 2

9–44

EN

Philip Diaczan (1831–1906) was one of the vital figures within the Russophiles of Galicia, a popular pro-Russian, anti-Polish movement in Austria-Hungary. Having studied in Vienna under Franc Miklosic, in 1858 he started his career as a Greek Catholic priest and a gymnasium teacher in Lviv and Berezhany, specializing in classical languages. In 1866, he moved to the Kingdom of Poland and soon led a mass exodus of Greek Catholic clergy fleeing to Russia in order to embrace better living conditions, and, eventually, join the Orthodox Church in 1875. A gymnasium teacher of classics, first in Chełm, then in Warsaw, in 1874 he was given a professorship at the University of Warsaw, which he held onto until 1903. Lacking in professional competence, he became the very epitome of a social climber and an apparatchik of the superintendent Alexander Apukhtin, giving a bad name to the Imperial University as a place purportedly full of intrigue and devoted to the Russification of Poles instead of spreading academic knowledge.

Refine search results

Profesor Jerzy Starnawski (1922–2012) – historyk i badacz literatury polskiej, neolatynista, bibliograf, pedagog, edytor, erudyta

Profesor akademicki jako członek korporacji uczonych i jego dylematy moralne

Dobrodziej – mistrz – profesor. Wincenty Pol w świetle listów doń skierowanych

Hannibal Rosselli - profesor Akademii Krakowskiej i autor "Pymandra"

Sługa Boży biskup Ignacy Świrski (1885-1968)

Naukowe szkoły Połtawskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. V.G. Korolenki

Jubileusz 80. rocznicy publikacji profesora Juliusza Szymańskiego Synopsis Iconographiae Ophthalmicae z zarysem działalności wybitnego polskiego okulisty i polityka

Success factors in the processes of commercialization of knowledge - relational and communicational aspect

Zagrożenia duchowe uniwersytetu

Karolina Lanckorońska (1898–2002). W stu dwudziestą rocznicę urodzin

Ksiądz profesor Filip Diaczan. Portret warszawskiego moskalofila