Search results

1

Profesor na uniwersytecie – drogi spełnienia. Na kanwie własnego itinerarium

100%

Walewander E.

Przegląd Historyczno-Oświatowy

|

2022

|

vol. LXV

|

issue 1-2

113-132

EN

Aim: To present own thoughts on the processes that accompany fulfilling professorial careers at universities. Methods: Referring to personal experiences both at and out of the university, and drawing on own achievements. Results: Based on own experience, the author presented forecasts related to the “profession” of professor. The author puts forward the thesis that education has a special role to play and therefore should be independent, with less bureaucracy, giving opportunities for creative work and devoting more time to students. Conclusions: The analysis of the topic shows that there is a need to review and suggest assessments to be applied by students of pedagogy and related fields. It also provides an opportunity to generate new topics, especially concerning recent research.

2

Co zostaje po uczonym prawniku?

75%

Longchamps de Bérier F.

Forum Prawnicze

|

2020

|

issue 4 (60)

7-16

EN

Questions and answers of the paper concern academic achievements of law professors seen at least two decades after their death. What remains of a law professor: good character, disciples and students, specificity of university genealogy, important research topics, work and writings, institutions created, international research friendships? Who can be considered a great lawyer? What are the criteria to asses it?

3

University, and what holds between people

75%

Sławek T.

Nauka

|

2009

|

issue 2

PL

Taking up Jacques Derrida's concept of „the university without condition”, we try to argue that the fundamental role of the university in the history of Europe has consisted in a specific kind of radicalism which, on the one hand, allows the individual for the exploration and pursuit of his/her interests and vocation, and, on the other, makes it mandatory to realize that the development of the individual always takes place in the space of conjoint communicative experience. Thus, what is at stake in any discussion of the university education is a future of democracy and citizenship. Using the works of, among others, Hanah Arendt, Immanuel Kant, Plato, Dewey, and Friedrich Hölderlin the essay makes a point that to save what holds between people, i.e. to redeem the human bond in the society, the university always aims at the acts of Deweyan deliberation thus discussing and thus determining appropriate significance to the public and the individual.

4

Dobrodziej – mistrz – profesor. Wincenty Pol w świetle listów doń skierowanych

63%

Nowak-Barcińska M.

Zeszyty Naukowe KUL

|

2018

|

vol. 61

|

issue 1

561-580

EN

The author of the article researches how Wincenty Pol was described in the letters he was sent to. The research corpus contained 98 letters addressed to Pol by a variety of senders, compiled by Zbigniew Sudolski in an anthology: Letters from our Land. Wincenty Pol’s Epistolography, 1826-1872. Of particular interest are the statistically significant forms of address: patron, professor, master, prophet, kin. The forms used for addressing Wincenty Pol depict him as e.g.: father of the nation and a prophet; an adored – if not worshipped – and respected professor. These forms confirm Suchodolski’s claim about the vital role of the author of Mohort in “shaping the culture of his times”. At same time, the expressions under analysis are a testimony of the rich language etiquette of the time.

PL

Przedmiotem uwagi autorki są określenia Wincentego Pola wydobyte z przesłanej doń korespondencji. Bliżej przygląda się formom: dobrodziej, profesor, mistrz, wieszcz, ziomek. Korpus badań stanowiły listy (ogółem 98) skierowane do Wincentego Pola przez różnych nadawców w latach 18301872 zamieszczone przez Zbigniewa Sudolskiego w zbiorze: Listy z ziemi naszej. Korespondencja Wincentego Pola z lat 1826-1872 (s. 545-657). W zwrotach adresatywnych Wincenty Pol ukazywany jest m.in. jako ojciec narodu i wieszcz, twórca wielbiony czy wręcz ubóstwiany, szanowany profesor, potwierdzają one tezę Sudolskiego nt. istotnej roli twórcy Mohorta w „kształtowaniu kultury swoich czasów” (LZN, s. 546). Analizowane wyrażenia poświadczają zarazem bogactwo współczesnej Polowi etykiety. Człon podstawowy zwrotu adresatywnego wzbogacają liczne określenia towarzyszące, które powodują, że adresatywy z listów do Pola umieszczone na skali stopniowalnej grzeczności – są bardzo grzeczne. Jak się wydaje, często formuły te są próbą pogodzenia konwencji – pisania wedle zwyczaju – i szczerego uczucia nadawcy – pisania wedle serca.

5

Cardinal Jean Daniélou (1905–1974). Un penseur catholique pour notre temps

63%

Witko K.

Studia Pastoralne

|

2021

|

vol. 17

183-199

EN

The Jesuit theologian, Cardinal Jean Daniélou, was not only the author of numerous books and articles, the founder of the patristic and theological collections (Sources Chrétiennes, Théologie Historique), but also a popular speaker and retreat-giver for the Paris academic and artistic circles. Therefore, it is not surprising that these comprehensive intellectual interests and intense pastoral activities were reflected in his patristic and theological works and gave it a specific flavour that is not easy to be rendered in a single compact system. This article aims to present briefly the figure of J. Daniélou as an outstanding patrist and theologian, academic lecturer and pastor, whose life and deeds were totally coherent with the testimony of faith in the Risen Jesus Christ, firmly rooted in living Tradition and lived out and celebrated in the community of the Church at the present stage of salvation history.

6

Hannibal Rosselli - profesor Akademii Krakowskiej i autor "Pymandra"

63%

Murawiec W.

Folia Historica Cracoviensia

|

1989

|

vol. 1

EN

Hannibal Rosselli OFM de Qbservantia kam 1525 in Kalabrien /Königreich Neapel/ in einer adeligen Familie zur Welt. Um das Jahr 1546 nahm er an der Universität in Neapel das Studium der Philosophie auf. Dann verliess er die Heimat und trat 1555 dem Franziskanerorden in der Assiser Provinz bei. In den folgenden Jahren studierte er Theologie in Paris und Louvain; ein Jahr verbrachte er auch in Greenwich bei London. Nach dem Studienabschluss liess er sich 1571 in dem Franziskanerkloster Mons Sanctus bei Todi nieder, wo er 10 Jahre lang der wissenschaftlichen Arbeit im Bereich der Theologie nachgegangen ist. Er arbeitete an einer originellen Kommentarform Uber die - damals Hermes Trismegistos zugeschriebenen - Schriften. Trismegistos sollte der legendäre Vorgänger von alttestamentlichen Patriarchen und Propheten und der Autor der Werke "Pymander" und "Asclepius" gewesen sein. Diese Schiften wurden nach seinem Namen "hermetisch" genannt und waren im 15. Jh. von Marsiglio Ficino aus Florenz ins Lateinische übersetzt worden. Rosselli war von den Kommentaren Ficinis sehr angetan und wurde bald zum eingeschworenen Anhänger und Verfechter der florentinischen Irenik. Den Theologen-Humanisten folgend, sah er in den Werken des Pseudo-Hermes das erste Glied der sog. "prisca theologia", welches eine Basis zur Verständigung zwischen den verschiedenen konfessionell getrennten Theologien darstellen sollte. Sein Kommentar über die hermetischen Schriften "Pymander" und "Asclepius", den er in den Jahren 1571-1581 niederschrieb, umfasst zehn Bände. Er hob darin jene Punkte besonders hervor, die nach seiner Meinung von allen miteinander verfeindeten Konfessionen akzeptiert warden konnten. Diese Kommentare stellen zwar nur einen Bruchteil seines umfangreichen Werkes dar, ihnen kommt jedoch eine Sonderstellung zu, wobei als seine grösste Leistung der theologische und philosophische Kommentar zu den "Vier Büchern der Lehrmeinungen" von Petrus Lombardus gilt. In letzterem greift er das Gedankengut von Lombardus auf und untermauert es mit vielen zusätzlichen Argumenten aus der Lektüre griechischer und römischer Philosophen sowie aus der antiken Poesie.Als Rosselli mit seiner Arbeit am Kommentar zu "Pymander" und "Asclepius" fast fertig war, folgte er der Bitte des Provinzalministers der polnischen Franziskanerobservanten /hier Bernhardiner genannt/ Erazm Pęcicki und dem Wunsch des Generalministers Franz Gonzaga und begab sich 1581 nach Polen, um dort die posttridentinische Reform in der polnischen Provinz der Franziscaner durchzuführen, vor allem aber das Niveau des Ordensschule zu heben. Er begann damit, dass er an der Ordendsschule am Kloster des hl. Bernhardins aus Siena jeden Tag drei Stunden lang die "Lehrmeinungen" von Petrus Lombardus aus der Sicht des Duns Scotus kommentierte. Im gleichen Jahr nahm er Darüber hinaus die Vorlesungstätigkeit an der Theologischen Fakultät der Krakauer Universität zu Problemen des zweiten Buches der "Lehrmeinungen" auf. Ausser theologischen Vorlesungen hielt er auch Vortäge Uber philosophische Probleme. Parallel zu seiner Lahrtätigkeit bereitete er den Druck seines mehrbändigen Kommentars zu den "Lehrmeinungen" und zu den hermetischen Schriften unter dem Titel: "Pymander Mercurii Trismegisti" vor, die in Geiste einer versöhnlichen Irenik gehalten waren. Es gelang ihm aber nicht, die irenische Denkweise auf den polnischen Boden zu übertragen. Er konnte allenfalls finanzielle Unterstützung führender kirchlicher Persönlichkeiten für sein verlegerisches Vorhaben gewinnen. Zu seinen Mäzenen zählten der polnische König, Stefan Batory und der Primas Stanislaw Karnkowski. Die einzelnen Bände sind jeweils einer der grossen Persönlichkeit seiner Zeit gewidmet, so z. B. der Band I - dem Generalminister des Ordens, Franz Gonzaga; der Band II - Ferdinand Medici; der Band III - dem Grossherzog von Toscana Franz Medici; der Band IV - dem polnischen Primas, Kardinal Stanislaw Karnkowski; der Band V - dem polnischen König Stefan Batory; der Band VI /u.d.T. "Asclepius"/ - dem Erzbischof von Lemberg, Dan Dimitrij Solikowski; der Band IX - dem Kanonikus am Krakauer Dom Hieronymus Powodowski. Die übrigen fehlenden Bände /VII, VIII und X/ waren zwar druckfertig, erschienen jedoch nicht, auch die Manuskripte gingen verloren. Die ersten sechs Bände des "Pymander1’ erschienen dann noch einmal 1630 in Köln .in der Offizin des P. Cholinius, mitredigiert von F. Foix de Candal, einem klassischen Philologen. Rosselli stand in seiner Versöhnungsbereitschaft gegenüber anderen Konfessionen Erasmus von Rotterdam sehr nahe. Dennoch stiess er in Krakau auf keinen Widerstand, weder seitens seiner Mitbrüder noch seitens der Krakauer Professoren. Seine Widersacher, wie z.B. Podwodowski oder der Rektor der Universität, Jakub Görski, teilten zwar seine Einstellung nicht, begegnetem ihm aber stets mit grösser Freundlichkeit. Nicht ohne Bedeutung dürfte dabei der Umstand gewesen sein, dass Rosselli im Auftrag des Generalministers der Observanten nach Polen gekommen war und 1585 zum Generalkommissar und Visitator der polnischen Provinz zur Durchführung der tridentinischen Reform ernannt wurde. Im Bereich des Provinzkapitel in Warschau wurde 1585 eine Neuordnung des Studiums beschlossen und mit dem Lehrauf - trag jene Ordensbrüder betraut, die ihr Theologiestudium in Wilna abgeschlossen hatten. Rosselli machte sich einen Namen auch als Prediger. Zwei seiner Predigten sind uns in schriftlicher Form erhalten geblieben, die eine als Manuskript über die Auferstehung Christi aus dem Jahre 1582 /Ossolineum- Bibliothek, Hnds. 229, S. 123-129/, die andere wurde 1590 in Krakau u.d.T. "Oratio fuebralis ... in sepultra Stephani I Regis Poloniae. 1586" veröffentlicht. Die letztere hielt er bei der Bestattungszeremonie des polnischen Königs Bathory. Er soll auch bei der Krönung des Königs Sigismund III Waza gepredigt haben. Aus seiner Feder stammten weiters die uns heute nicht mehr erhaltenen Predigten für die Sonn-und Feiertage des Kirchenjahres /"Sermones de tempore et de sanctis"/. Er starb am 2. Febr. 1593 während einer Vorlesung im Kloster des hl. Bernhardin in Krakau und wurde unter dem Hauptalter der ersten gotischen Bernhardiner-Kirche beigesetzt. Die Grabtafel stiftete sein Schüler und späterer Freund, Hieronymus Powodowski, Kanonikus in Krakau. Diese wurde jedoch 1655 bei der Zerstörung der Kirche durch die Schweden vernichtet.

PL

W pierwszych dniach grudnia 1581 roku rozpoczął wykłady w Akademii Krakowskiej, przy poparciu rektora Jakuba Górskiego i po odpowiedniej uchwale fakultetu lektorium Galena, Włoch z Kalabrii, franciszkanin obserwant, Hannibal Rosselli, wykształcony w Paryżu i Louvain. Niewiele można dziś powiedzieć o zajęciach uniwersyteckich sprowadzonego do Polski Kalabryjczyka. Równolegle do pracy dydaktycznej i reformatorskiej Rosselli przygotował do druku swój wielotomowy komentarz pt. "Pymander" i "Asclepius", do "Sentencji" Lombarda. W roku 1584 ukazał się czwarty tom "Pymandra" tłoczony w drukarni Łazarzowej w Krakowie. Pomimo starań o fundusze ze strony przełożonych zakonnych i przyjaciół krakowskich nie wystarczyło pieniędzy na finansowanie edycji dalszych tomów.

7

Sługa Boży biskup Ignacy Świrski (1885-1968)

51%

Matwiejuk K.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2020

|

issue XVII/17

155-172

EN

Bishop Ignacy Świrski was a shepherd of the Roman Catholic Diocese of Siedlce from 1946 to 1968. His religious ministry was carried out in difficult times after World War II. He worried about deepening faith and morality of Christians. His ministry bore a profound Marian character. He devoted special attention to the preparation of celebrating the millennium of the baptism of Poland. He worried about the development of an ecclesial community, especially about presbyters and their seminar formation. Serving poor people was his distinctive feature.

PL

Biskup Ignacy Świrski był pasterzem Kościoła siedleckiego w latach 1946 – 1968. Jego posługa przypadła w trudnych czasach po II wojnie światowej. Jego troską było pogłębienie wiary i moralności chrześcijańskiej. Jego posługa miała charakter maryjny. Była realizowana w klimacie przygotowań do obchodów tysiąclecia chrztu Polski. Troszczył się o rozwój wspólnoty eklezjalnej, zwłaszcza o prezbiterów i ich seminaryjną formację. Cechą charakterystyczną duchowości biskupa I. Świrskiego była posługa ubogim.

8

Naukowe szkoły Połtawskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. V.G. Korolenki

51%

Hnizdilova O.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio J – Paedagogia-Psychologia

|

2016

|

vol. 29

|

issue 2

EN

The article highlights the experience of scientists, the founders of scientific schools of Poltava V.G. Korolenko National Pedagogical University and analysis of their achievements.

PL

Artykuł zwraca uwagę na doświadczenie naukowców, twórców szkół naukowych Połtawskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego imienia V.G. Korolenki. Dokonano w nim także analizy ich osiągnięć.

9

Jubileusz 80. rocznicy publikacji profesora Juliusza Szymańskiego Synopsis Iconographiae Ophthalmicae z zarysem działalności wybitnego polskiego okulisty i polityka

51%

Bieganowski L.

Archiwum Historii i Filozofii Medycyny

|

2013

|

vol. 76/2

94-100

PL

Mija osiemdziesiąta rocznica opublikowania przez profesora Juliusza Szymańskiego Synopsis Iconographiae Ophthalmicae, pierwszej tego typu publikacji w polskim piśmiennictwie okulistycznym. Atlas ten zawiera 180 ilustracji poświęconych różnym stanom chorobowym oczu. Wszystkie ilustracje opatrzone są dodatkowymi komentarzami wyjaśniającymi prezentowane stany chorobowe. Profesor Juliusz Szymański ukończył studia medyczne w Kijowie i poświęcił się okulistyce. Pracował na Dalekim Wschodzie. Po rewolucji 1905 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Pracował jako docent w Rush Medical College w Chicago. Wyjechał następnie do Brazylii, gdzie w Kurytybie na Uniwersytecie Parana zorganizował klinikę okulistyczną i został jej profesorem. Od 1922 r. był profesorem okulistyki Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Jest też autorem podręczników okulistyki w języku portugalskim oraz w języku polskim. Zajmował się również polityką. W latach 1928–1930 był senatorem, pełnił też funkcję marszałka Senatu. Po przejściu na emeryturę w 1935 r. przeniósł się do Warszawy i prowadził praktykę prywatną. W czasie okupacji niemieckiej był ordynatorem w Szpitalu Maltańskim w Warszawie. Ponownie wyemigrował w 1949 r. do Brazylii. Do Polski powrócił w 1957 r., zamieszkując w Białymstoku, gdzie zmarł rok później.

EN

It is the 80th anniversary of publishing Synopsis Iconographiae Ophthalmicae by Professor Juliusz Szymanski. It was the first publication of this type in Polish ophthalmological literature. The atlas contains 180 illustrations presenting different eye diseases. All illustrations are accompanied by additional explanatory notes on presented diseases. Professor Juliusz Szymanski graduated medical studies in Kiev and devoted his professional life to ophthalmology. He worked in Far East. After the Revolution of 1905 he emigrated to the United States. He worked as an assistant professor in Rush Medical College in Chicago. Afterwards, he moved to Brazil. He organized an ophthalmology clinic at the University of Parana in Curitiba, the Professor of which he consequently became. In 1922 he was entitled the Professor of ophthalmology of the University of Stefan Batory in Vilnius. He is the author of manuals on ophthalmology in Portuguese and Polish. He was also involved in politics. In the years 1928–1930 he was elected a senator. He also held the position of the President of the Senate. He retired in 1935 and moved to Warsaw where he started his own practice. During the Nazi occupation he worked at Maltese Hospital in Warsaw. In 1949 he emigrated to Brazil one more time. He returned to Poland in 1957 to settle in Bialystok where he died one year later.

10

Личное дело как источник по социальному портрету преподавателя российского вуза 1920 — 1950-х годов: на материалах доктора медицинских наук, профессора Сергея Семеновича Шулпинова

45%

Славко Т.

Wschodni Rocznik Humanistyczny

|

2020

|

vol. XVII (2020)

|

issue 1: Dokument i systemy dokumentacji życia społeczeństwa

135-146

RU

В работе изучается система кадрового учета преподавателей вузов в России 1920 — 1950-х годов на материалах личного дела ведущего советского ученого, доктора медицинских наук, профессора Сергея Семеновича Шулпинова. Данный исторический период отражает становление и развитие советского делопроизводства, состав кадровых документов, разработку их форм, в том числе унифицированных, формирование учетных данных, детально отражающих основные события жизнедеятельности человека.

EN

The work examines the personnel accounting system of university teachers in Russia in the 1920s and 1950s on the materials of the personal file of a leading Soviet scientist, Doctor of Medical Sciences, Professor Sergei Semenovich Shulpinov. This historical period reflects the formation and development of Soviet office work, the composition of personnel documents, the development of their forms, including standardized ones, the formation of credentials that reflect in detail the main events of human life.

PL

W pracy przeanalizowano system dokumentowania danych wykładowcach akademickich w Rosji w latach 20ch i 50ch XX wieku na podstawie akt osobowych czołowego radzieckiego naukowca, doktora nauk medycznych, profesora Siergieja Siemionowicza Szulpinowa. Ten okres historyczny odzwierciedla tworzenie i rozwój sowieckiej systemu dokumentacji, zestawu dokumentów personalnych, rozwoju ich formularzy, w tym dokumentów znormalizowanych, formowanie rejestrów, które szczegółowo odzwierciedlają główne wydarzenia z życia człowieka.

11

Zagrożenia duchowe uniwersytetu

45%

Miczyński J. K.

|

2019

|

vol. 66

|

issue 5: Teologia duchowości

7-24

PL

Originally, the role of the university was to create a community of professors and students, whose goal was to learn the truth and shape life according to it. The university’s paradigm included human personal development  intellectual, volitional, moral, emotional  culminating in spiritual life. Today, various processes can be observed that propose a change to this earlier model. They embrace man himself in a reductionist manner or strive to “use” the university for its own particular purposes. All this means that the spiritual development of human society, including thanks to university culture, he is often at risk. Thus, the spectrum of anti-intellectualism, anti-culture, anti-humanism and anti-religion appears on the horizon of history. Many contemporary authors see an unsafe process. This article is a proposal to name these threats and systematize them, as well as to search for answers to the disturbing modern signs of the times. The hermeneutic key to these considerations, however, is the understanding of man as a person conical in the image and likeness of the Personality of Godhead.

EN

Pierwotnie rolą uniwersytetu było tworzenie społeczności profesorów i studentów, której celem było poznawanie prawdy i kształtowanie według niej życia. W paradygmat uczelni wpisany był rozwój osobowy człowieka – intelektualny, wolitywny, moralny, uczuciowy – kulminujący w życiu duchowym. Współcześnie daje się zaobserwować różne procesy, które proponują zmianę tego wcześniejszego modelu. Ujmują one w sposób redukcjonistyczny samego człowieka bądź też dążą do tego, by uniwersytet „użyć” do własnych celów partykularnych. Wszystko to sprawia, że rozwój duchowy społeczności ludzkiej, dokonujący się m.in. dzięki kulturze uniwersyteckiej, często jest zagrożony. Tym samym na horyzoncie dziejów pojawia się widmo antyintelektualizmu, antykultury, antyhumanizmu, antyreligii. Ten niebezpieczny proces dostrzega już wielu współczesnych autorów. Niniejszy artykuł jest propozycją nazwania tychże zagrożeń i ich usystematyzowania, jak również poszukiwaniem odpowiedzi na niepokojące współczesne znaki czasu. Kluczem hermeneutycznym tychże rozważań jest zaś rozumienie człowieka jako osoby stworzonej na obraz i podobieństwo Osobowego Boga.

12

Blessed Michael Sopocko: A Zealous Pastor

38%

Olszewski M.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2018

|

vol. 17

|

issue 2

EN

Bl. Fr. Michael Sopocko is a fascinating figure, particularly because of his zealous involvement in everything that he did, especially in his pastoral ministry. This article discusses Bl. Michael Sopocko’s pastoral achievements based on three biographical and chronological stages of his life, pastoral activity, and academic work. The first stage involves his early life in his family home as well as his work at the parish in Taboryszki, where he served until 1918 when he went to study in Warsaw. The second stage took place when he returned to Vilnius after completing his intermittent studies at the University of Warsaw (from 1918 until December 8, 1924) and until he met St. Faustina who introduced him to the mystery of Divine Mercy in 1933-1934. In the third phase of Bl. Michael Sopocko’s pastoral and academic ministry, the mystery of Divine Mercy dominated his thoughts and views on both the Church’s activities and pastoral ministry.

PL

Błogosławiony ks. Michał Sopoćko to postać fascynująca swoim zaangażowaniem i gorliwością we wszystkie dzieła, których dokonywał, a zwłaszcza te z dziedziny duszpasterskiej. Gdy zaś mówimy o bł. ks. Michale Sopoćce, o jego działalności duszpasterskiej i jego pracy naukowej to można rozróżnić trzy wyraźne okresy biograficzno-czasowe. Pierwszy okres obejmowałby jego życie w domu rodzinnym i praca w parafii Taboryszki aż do roku 1918, kiedy to wyjechał na studia do Warszawy. Drugi okres możemy rozciągnąć od powrotu do Wilna ze studiów, które miały miejsce na Uniwersytecie Warszawskim i trwały z przerwami od 1918 roku do 8 grudnia 1924 roku. Okres ten trwał aż do czasu zapoznania się z tajemnicą Miłosierdzia Bożego poprzez objawienia św. Faustyny w latach 1933-1934. W trzecim okresie działalności duszpasterskiej i naukowej ta tajemnica zdominowała jego poglądy zarówno na działalność Kościoła, jak i w ogóle na duszpasterstwo. Według tego schematu przedstawimy jego dokonania na polu duszpasterskim.

13

Karolina Lanckorońska (1898–2002). W stu dwudziestą rocznicę urodzin

38%

CHYNCZEWSKA-HENNEL T.

Czasopismo Naukowe Instytutu Studiów Kobiecych

|

2018

|

issue 2(5)

9-23

XX

W sierpniu 2019 roku mija 120 rocznica urodzin niezwykłej kobiety. Urodziła się w Wiedniu, jej ojcem był Karol Lanckoroński, kolekcjoner, historyk sztuki, matka Małgorzata Lichnovsky. Karolina Lanckorońska była pod ogromnym wpływem swego ojca i zawsze czuła się Polką. Była historykiem sztuki i jako pierwsza kobieta w Polsce została docentem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Podczas II wojny światowej żołnierz AK, aresztowana przez hitlerowców, skazana na śmierć, więziona była w obozie w Ravensbrück. Po wojnie zamieszkała w Rzymie. Poświęciła się pracy dla kultury i nauki polskiej. Była współzałożycielką Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie oraz Fundacji Lanckorońskich z Brzezia. Otrzymała wiele odznaczeń polskich i zagranicznych oraz doktoraty honoris causa Uniwersytetów Jagiellońskiego i Wrocławskiego. Jest autorką wielu artykułów naukowych, wspomnień, redakcji i książki Wspomnienia wojenne. Podarowała na Zamek Królewski w Warszawie oraz na Wawel bezcenną kolekcję dzieł sztuki odziedziczoną po ojcu. Była niezwykłym człowiekiem, niedościgłym wzorem szlachetnej patriotki.

EN

In August 2019, there is the 120th anniversary of the birth of an extraordinary woman. She was born in Vienna, her father was Karol Lanckoroński, collector, art historian, mother Małgorzata Lichnovsky. Karolina Lanckorońska was under the influence of her father and she always felt Polish. She was an art historian and was the first woman in Poland to become a lecturer (docent) at the Jan Kazimierz University in Lviv. During World War II, being a Home Army soldier, she was arrested by the Nazis, sentenced to death and imprisoned in the Ravensbrück camp. After the war, she lived in Rome. She devoted herself to work for Polish culture and science. She was a co-founder of the Polish Historical Institute in Rome and the Lanckoronski Foundation from Brzezia. She received many Polish and foreign decorations and doctorate honoris causa of Jagiellonian and Wroclaw Universities. She is the author of many scientific articles, memoirs, editors and the book War Memories. She donated to the Royal Castle in Warsaw and to Wawel Castle an invaluable collection of works of art inherited from her father. She was an extraordinary person, an unattainable model of a noble patriot.

14

Ksiądz profesor Filip Diaczan. Portret warszawskiego moskalofila

38%

Jasiński M. S.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

|

2019

|

vol. 64

|

issue 2

9–44

EN

Philip Diaczan (1831–1906) was one of the vital figures within the Russophiles of Galicia, a popular pro-Russian, anti-Polish movement in Austria-Hungary. Having studied in Vienna under Franc Miklosic, in 1858 he started his career as a Greek Catholic priest and a gymnasium teacher in Lviv and Berezhany, specializing in classical languages. In 1866, he moved to the Kingdom of Poland and soon led a mass exodus of Greek Catholic clergy fleeing to Russia in order to embrace better living conditions, and, eventually, join the Orthodox Church in 1875. A gymnasium teacher of classics, first in Chełm, then in Warsaw, in 1874 he was given a professorship at the University of Warsaw, which he held onto until 1903. Lacking in professional competence, he became the very epitome of a social climber and an apparatchik of the superintendent Alexander Apukhtin, giving a bad name to the Imperial University as a place purportedly full of intrigue and devoted to the Russification of Poles instead of spreading academic knowledge.

Refine search results

Profesor na uniwersytecie – drogi spełnienia. Na kanwie własnego itinerarium

Co zostaje po uczonym prawniku?

University, and what holds between people

Dobrodziej – mistrz – profesor. Wincenty Pol w świetle listów doń skierowanych

Cardinal Jean Daniélou (1905–1974). Un penseur catholique pour notre temps

Hannibal Rosselli - profesor Akademii Krakowskiej i autor "Pymandra"

Sługa Boży biskup Ignacy Świrski (1885-1968)

Naukowe szkoły Połtawskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. V.G. Korolenki

Jubileusz 80. rocznicy publikacji profesora Juliusza Szymańskiego Synopsis Iconographiae Ophthalmicae z zarysem działalności wybitnego polskiego okulisty i polityka

Zagrożenia duchowe uniwersytetu

Blessed Michael Sopocko: A Zealous Pastor

Karolina Lanckorońska (1898–2002). W stu dwudziestą rocznicę urodzin

Ksiądz profesor Filip Diaczan. Portret warszawskiego moskalofila