Search results

1

Skuteczna publikacja prawa jako akt performatywny

100%

Zaguła J.

Przegląd Prawa Konstytucyjnego

|

2018

|

issue 2 (42)

145-169

PL

Autorka zajmuje się kwestią publikacji prawa w polskim porządku prawnym, analizując jej skuteczność przy pomocy teorii performatywnych aktów mowy J.L. Austina. Stawia tezę, iż istnieją w obecnym polskim porządku prawnym sytuacje, w których publikacja prawa, mimo że jest w założeniu aktem performatywnym, nie spełnia warunków performatywności, wobec czego można by ją uznać wręcz za nieskuteczną. Za Fullerem i Austinem przytacza ona przykłady prawa źle formułowanego i wadliwie ogłaszanego oraz przypomina, iż aby akt performatywny jakim jest akt prawny był skutecznym, musi być zakomunikowany odbiorcom. Wobec tego analizuje akty prawne regulujące publikowanie prawa w polskim porządku prawym oraz badania dotyczącego faktycznego sposobu zapoznawania się z treścią prawa przez obywateli. Dochodząc do wniosku, że Dziennik Ustaw jest bardzo rzadko faktycznym źródłem poznania prawa, autorka proponuje podążyć za koncepcją dziedziny wiedzy o widowiskach teatralnych, które badacze również oceniają w kategoriach skuteczności performatywnej. Sugerowanym rozwiązaniem, zaczerpniętym z teatrologii jest teoretyczna zamiana ról i wyjście z inicjatywą kontaktu pomiędzy prawodawcą a adresatem tekstu prawnego. Publikując prawo należałoby brać w większym zakresie pod uwagę to, do kogo normy prawne są adresowane,kto ma przepisy prawne przeczytać, normy prawne zrozumieć i w jaki sposób będzie się z ich treścią zapoznawał.

EN

The author deals with the matter of publication of law in the Polish legal system. She analyses its’ effectiveness by using J.L. Austin’s speech acts theory. The author proposes a thesis that there are situations in Polish legal system when a publication of law – although assumed to be a performative act – does not fulfill all the standards of performativity and – as a result – can be recognized as ineffective. Citing Austin and Fuller the author excerpts some examples of laws that are wrongly formulated and published in a faulty way. She also states that if a speech act (which is a performative act) is to be called effective, it must be communicated to its’ recipients. As a result, the author analyses both polish legal regulations concerning publication of law, as well as the research showing how people actually acquire the knowledge of law. As it occurs – the official sources as some of the most rarely used, so she proposes a new approach, derived from theatre studies, as theater performances are also being described using the term of performative effectiveness. The suggested solution would be a theoretical switch between the law makers and recepients and an attempt to establish a connection between them. While publishing the law, the law makers should consider who the recipients are, who is supposed to read the regulations, understand the norms and how he or she is going to do it.

2

Papież a promulgacja zbiorów powszechnego prawa kanonicznego

100%

Burczak K. K.

Studia Prawnicze KUL

|

2020

|

issue 2

59-83

EN

Until the early 13th century, collections of canon law were issued by private individuals. In 1210, Pope Innocent III promulgated a collection of canon law for the first time in the history of the Church, sending it with a bull to the University of Bologna. In 1226, Pope Honorius III promulgated a collection of his own decretals together with the constitution of Emperor Frederick II by sending them with a bull to the University of Bologna. Similar steps were taken by Pope Gregory IX in 1234, Pope Boniface VIII in 1298, and Pope John XXII in 1317. Pope Benedict XIV sent a collection of his constitutions with a promulgation bull to the University of Bologna in 1744. In 1917 Pope Benedict XV promulgated Codex Iuris Canonici with an apostolic constitution. Pope John Paul II also promulgated both the Code of Canon Law with an apostolic constitution in 1983 and the Code of Canons of the Eastern Churches with an apostolic constitution in 1990. It is the legislator’s obligation within the the process of implementing new laws to publicly announce the collection of law, so that its addressees can become acquainted with the norms of law included in it, and so that these norms can become the applicable law.

PL

Do początków XIII w. zbiory prawa kanonicznego były gromadzone przez osoby prywatne. W 1210 r. papież Innocenty III dokonał pierwszej w dziejach Kościoła promulgacji zbioru prawa kanonicznego, przesyłając go wraz z bullą do uniwersytetu w Bolonii. W 1226 r. zbiór własnych dekretałów z dołączoną do niego konstytucją cesarza Fryderyka II promulgował papież Honoriusz III, przesyłając go wraz z bullą do uniwersytetu w Bolonii. Tak też uczynili: w 1234 r. papież Grzegorz IX, Bonifacy VIII w 1298 r. i Jan XXII w 1317 r. Papież Benedykt XIV w 1744 r. przesłał zbiór swoich konstytucji wraz z bullą promulgacyjną do uniwersytetu w Bolonii. W 1917 r. papież Benedykt XV promulgował Konstytucją apostolską Codex Iuris Canonici. Również Jan Paweł II promulgował konstytucją apostolską Kodeks Prawa Kanonicznego w 1983 r. Papież ten promulgował konstytucją apostolską Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich w 1990 r. Do przebiegu procesu wprowadzenia prawa w życie należy obowiązek ustawodawcy publicznego ogłoszenia zbioru prawa, aby adresaci mogli zapoznać się z normami prawa w zbiorze zawartymi i by mogły one stać się obowiązującym prawem.

3

MULTILINGUALISM IN EU LAW: HOW PROMULGATION AUTHENTICATES EQUALITY

94%

FELICI A.

Comparative Legilinguistics

|

2010

|

vol. 2

153-166

PL

Prawo UE obecnie odnosi się do 27 krajów, dostępne jest także w 23 językach, z których każdy ma równy status. W praktyce, jest to efekt przekładu i pracy DGT (Directorate General Translation), która zapewnia usługi tłumaczeniowe. Z prawnego punktu widzenia, przekład nie istnieje od strony instytucjonalnej, a języki UE są wszystkie równe i prawdziwe. Przez ostatnie dwie dekady zagadnienie to cieszy się zainteresowaniem głównie naukowców, językoznawców i tłumaczy (Correia 2003, Kjær 1999, Koskinen 2000, Šarčević 2001, Tosi 2001, Wagner 2000), wskazując na paradoksy translatorskie oraz brak odpowiedniej polityki językowej UE i kultury prawnej. Skupiając się wyłącznie na tekstach prawnych oraz na pragmatyce normy (Olivecrona 1994:[1962], von Wright 1963) Autorka stara się dowieść, że autentyczność równości wersji języków UE oraz praktyka wielojęzyczna nie są sprzeczne.

IT

Il diritto europeo è in vigore nei 27 stati membri dell’Unione ed è disponibile in 23 lingue, tutte facenti ugualmente fede. Ciò è possibile grazie al DGT (Directorate General Translation) che vanta uno dei maggiori servizi di traduzione del mondo, ma da un punto di vista legale, la traduzione rimane un puro mezzo, istituzionalmente ‘inesistente’. La problematica ha ricevuto negli ultimi due decenni, considerevole attenzione da parte di ricercatori, linguisti e traduttori (Correia 2003, Kjær 1999, Koskinen 2000, Šarčević 2001, Tosi 2001, Wagner 2000), i quali hanno puntato il dito sul paradosso della traduzione e sull’assenza di una politica linguistica e di una cultura legale europea a livello unitario.Basandomi esclusivamente su testi legali e sulla pragmatica delle norme giuridiche (Olivecrona 1994:[1962], von Wright 1963), intendo dimostrare che l’autenticità linguistica delle traduzioni del diritto europeo è meno contraddittoria di quanto sembra. Il principio di autenticità è valido solo quando i testi vengono autenticati e pubblicati sulla Gazzetta Ufficiale dell’UE, ma prima di quel momento, nulla impedisce di considerarli traduzioni o versioni linguistiche.

EN

EU law currently applies to 27 countries and is available in 23 languages which all carry equal status. In practice, this is achieved though translation and by the work of the DGT (Directorate General Translation), which hosts the largest translation service in the world. But from a legal point of view, translation is institutionally ‘non-existent’ and EU languages are all equal and authentic. The issue has been given attention in the last two decades mostly from scholars, linguists and translators (Correia 2003, Kjær 1999, Koskinen 2000, Šarčević 2001, Tosi 2001, Wagner 2000), thus raising awareness on the paradox of translation and the lack of a proper EU language policy and legal culture. Focusing exclusively on legal texts and on the pragmatics of norms (Olivecrona 1994:[1962], von Wright 1963), I will argue that the equal authenticity of the EU language versions and the multilingual practice of the Union are less contradictory than they seem. The principle of equal authenticity applies only when texts are authenticated and published in the EU Official Journal. Before that, nothing prevents to regard them as translations or language versions.

4

Źródła prawa w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

67%

Połomski T.

Studia Ekonomiczne. Gospodarka, Społeczeństwo, Środowisko

|

2019

|

issue 1/2019 (3)

58-65

EN

This article is an attempt to outline the structure of legal provisions in the state system. In the general sense of the structure, there are such attributes as orderliness, organization, hierarchy, properties and relationships – which allows to regard the structure (particularly in a normative sense) as a systemic approach. Legal norms, or rationed messages are the elementary link of this system, which reflect the legal order imposed by the legislation. The typification of the sources of law gives the recipients of these communications (citizens, state authorities) a certain pattern of behavior, constituting the principle of legalism. The control powers of the Constitutional Tribunal (CT) concentrate on decoding (affirming or denying) the legality of directives in the light of the application of norms stated by the law. The article puts a substantive emphasis on the phenomenon of coupling national standards with the international regulations (agreements). The established practice of treating the amendment of contracts as a part of the national legal order was undermined without any internal promulgation. An example of the lack of a justification of the Constitutional Tribunal was also presented, which was taken into consideration according to the principle of nullum crimen sine lege scripta – which forbids the criminalization of acts by means of subordinate acts.

PL

Niniejszy artykuł jest próbą zarysu struktury norm prawnych w ustroju państwa. Już w ogólnym znaczeniu struktury zawierają się takie jej atrybuty jak uporządkowanie, organizacja, hierarchia, właściwości i relacje – co pozwala potraktować strukturę (w szczególności normatywną) w ujęciu systemowym. Elementarnym tworzywem tego systemu są normy prawne, czyli reglamentowane komunikaty, które odwzorowują narzucony przez legislatywę porządek prawny. Typizacja źródeł prawa deleguje adresatom tych komunikatów (obywatelom, organom państwowym) pewien schemat postępowania, konstytuujący zasadę legalizmu. Kontrolne kompetencje Trybunału Konstytucyjnego (TK) sprowadzają się do odkodowywania (stwierdzania lub zaprzeczania) praworządności dyrektyw w świetle stosowania norm z przepisów prawa. W artykule położono merytoryczny nacisk na zjawisko sprzężenia norm krajowych z regulacjami (umowami) międzynarodowymi. Poddano pod wątpliwość ukształtowaną praktykę traktowania nowelizacji umów – jako części krajowego porządku prawnego – bez ich każdorazowego wewnętrznego promulgowania. Podano również przykład braku wyraźnego stanowiska (uzasadnienia) TK, jakie było zajmowane w przedmiocie zasady nullum crimen sine lege scripta – zabraniającej kryminalizacji czynów w drodze aktów rangi podustawowej.

Refine search results

1 Comparative Legilinguistics

1 Przegląd Prawa Konstytucyjnego

1 Studia Ekonomiczne. Gospodarka, Społeczeństwo, Środowisko

1 Studia Prawnicze KUL

1 Burczak K. K.

1 FELICI A.

1 Połomski T.

1 Zaguła J.

1 2020

1 2019

1 2018

1 2010

Skuteczna publikacja prawa jako akt performatywny

Papież a promulgacja zbiorów powszechnego prawa kanonicznego

MULTILINGUALISM IN EU LAW: HOW PROMULGATION AUTHENTICATES EQUALITY

Źródła prawa w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej