Search results

1

Podstawy prymatu oraz misja Biskupa Rzymu według kardynała Gerharda L. Müllera

100%

Artemiuk P.

|

2020

|

vol. 67

|

issue 9

37-51

EN

Pytanie o miejsce i rolę papieża w Kościele katolickim bardzo wyraźnie pojawia się w myśli teologicznej kard. G.L. Müllera (ur. 1947). Niemiecki hierarcha, podejmując refleksję nad tym zagadnieniem, czyni to w sposób uporządkowany i systematyczny, łącząc wątki dogmatyczne ze spojrzeniem fundamentalnoteologicznym. Papiestwo, zdaniem G.L. Müllera, jest faktem historycznym, który posiada swoje źródło w tajemnicy Objawienia. Podejmując refleksję nad tym zagadnieniem, obecnym w myśli teologa, autor odwołuje się do jego kluczowych tekstów, przede wszystkim do pracy Der Papst. Sendung und Auftrag opublikowanej w roku 2017, a także do wypowiedzi zawartych w tomie rozmów, jakie z kardynałem przeprowadził red. Paweł Lisicki. W prezentowanym artykule autor ukazuje najpierw interpretację klasycznych tekstów prymacjalnych, proponowaną przez kard. Müllera. Następnie omawia najwcześniejsze świadectwa Tradycji, do których odwołuje się niemiecki teolog. W końcu zwraca uwagę na misję, jaka wypływa z papieskiego urzędu. W zakończeniu wyciąga wnioski w perspektywie eklezjologii fundamentalnej.

2

Pozycja św. Piotra w pismach Afrahata i św. Efrema

89%

Uciecha A.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

145-154

FR

L'auteur de cet article releve le probleme peu elaboré dans la litterature patristique d'aujourd'hui. Il s'agit d'une reflexion sur le sujet de la position de saint Pierre dans les ceuvres d'Aphrahat le Sagę Persan et de saint Ephrem le Syrien. Une courte analyse de ce théme nous permet de constater d'abord que les résultats des recherches d'autrefoi dévoilent Finfluence d'une tendance apologétique trés forte. Dans leurs commentaires des paraboles et des images biblique Aphrahat et Ephrem scrutent les motifs de la vocation et les devoirs de la responsabilité de Pierre. Il en resulte que sa position particuliere, disons primat, parmi les Apótres ne concerne que sa persone.

EN

L'auteur de cet article releve le probleme peu elaboré dans la litterature patristique d'aujourd'hui. Il s'agit d'une reflexion sur le sujet de la position de saint Pierre dans les ceuvres d'Aphrahat le Sage Persan et de saint Ephrem le Syrien. Une courte analyse de ce théme nous permet de constater d'abord que les résultats des recherches d'autrefoi dévoilent l'influence d'une tendance apologétique trés forte. Dans leurs commentaires des paraboles et des images biblique Aphrahat et Ephrem scrutent les motifs de la vocation et les devoirs de la responsabilité de Pierre. Il en resulte que sa position particuliere, disons primat, parmi les Apotres ne concerne que sa persone.

3

Wkład Damazego w Kościelne i świeckie umocnienie władzy papiestwa

89%

Tyburowski K.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

211-222

IT

Il papa Damaso I (366-384) si presenta come uno dei piu grandi pontefici neł periodo dełła Chiesa antica. Con ła sua persona sono łegati diversi awenimeti che fecero dalia Chiesa un organismo importante e forte nel mondo antico. Da una parte grazie a lui l'insegnamento cristiano divenne piu vicino al popolo (ad es. Finflusso su Girolamo a proposito della traduzione della Bibbia in latino, l'introduzione del latino alla liturgia), dalFaltra invece la sua politica sia alFinterno della Chiesa, sia alFesterno di lei consolidarono ii potere papale sia dal punto di vista ecclesiastico sia quello civile. L'articolo presente vuole occuparsi soprattutto di quell'uitimo problema. Il rafforzamento del potere papale fu causato dalie diverse circostanze: dalie capacita personali di Damaso, dai suoi probierni personali legati sia ai tumulti delFinizio del suo pontificato, sia dalie calunnie di cui Damaso fu oggetto, dalia situazione politica e religiosa della Chiesa nelFImpero Romano. Con la sua persona sono legati i primi seri privilegi da parte dello stato concessi sia alle istituzioni ecclesiastiche sia al clero. Dal punto di vista religioso invece Damaso ha dei meriti notevoli nella lotta contro le eresie del suo tempo e soprattutto nelFargomentazione teologica delFimportanza della Sede Apostolica di Roma.

4

Obraz papieża w dialogu anglikańsko-katolickim

89%

Radkiewicz J.

Nurt SVD

|

2015

|

issue 1

157-192

PL

Reformacja angielska (XVI wiek), szukając nowej tożsamości, zachowała w dużej mierze katolickie tradycje. Zerwanie jedności z Rzymem przez króla Henryka VIII (1533) przyczyniło się do podporządkowania Kościoła ustawodawstwu państwowemu. Anglikanizm – jako forma protestantyzmu – przyjął elementy doktryny luterańskiej i kalwinistycznej, nie rezygnując z podstaw moralnych i dogmatycznych Kościoła katolickiego. Doktryna Kościoła anglikańskiego została wyrażona w 39 Artykułach religii anglikańskiej określających trzy zasady: protestancko-biblijną (Low Church), katolicko-sakramentalną (High Church) i krytyczno-racjonalną (Broad Church). Określany jako via media między katolicyzmem a protestantyzmem, współczesny anglikanizm przybiera bardziej otwartą postawę wobec papiestwa (Raport z Malty 1968) oraz władzy w Kościele (Dokument z Wenecji 1976). Istotną formą wymiany na płaszczyźnie teologicznej jest Anglikańsko-Rzymskokatolicka Komisja Międzynarodowa (ARCIC, 1969). Kontrowersje międzywyznaniowe nie dotyczą doktryny, ale sposobu jej interpretacji. Dialog na temat prymatu uwzględnia: prymat stolicy rzymskiej, kolegialny charakter władzy episkopatu i kapłańsko-profetyczną funkcję Ludu Bożego. Anglikanie de facto nie odrzucili „szczególnej” roli Piotra w Kościele, ale tylko konkretne, historyczne papiestwo.

EN

Reformation in England in the XVI century, while searching for a new identity, retained many aspects of traditional Catholic piety. Rejection of the primacy of the papacy by king Henry VIII in 1533 resulted in the subjugation of the church in England to the state. Anglicanism, as an offshoot of Protestantism, has absorbed certain dogmatic elements of Lutheranism and Calvinism, but never completely abandoned the basic moral and dogmatic statements of Catholicism. Its docrine, expressed in the Thirty-Nine Articles of Religion, defines three principles: Protestant and biblical (Low Church), Catholic and sacramental (High Church) and critical and rational (Broad Church). Today, Anglicanism is often viewed as a via media between Catholicism and Protestantism. It displays an increasingly open attitude towards the papacy (The Malta Report of 1968) and authority in the Church (The Venice Statement of 1976). The Anglican-Roman Catholic International Commission (ARCIC) established in 1969, plays a very important role in theological conversations between both churches, which actually differ more in the interpretation of the doctrine than its content. The discourse over the primacy is centred on the primacy of Rome, collegiality of bishops and the priestly and prophetic functions of the faithful. In fact, Anglicans never questioned the special role of Peter in the Church. They only rejected the concrete, historical papacy.

5

Uzasadnienie historyczności prymatu biskupa Rzymu w apologii Pawła Lisickiego

89%

Artemiuk P.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2020

|

issue 27

153-172

PL

W artykule autor zajmuje się uzasadnieniem historyczności prymatu biskupa Rzymu, jakie przedstawia w swojej apologii Paweł Lisicki. Tekst składa się z sześciu części. Jego główną oś stanowi rekonstrukcja argumentacji Lisickiego. Składają się na nią racje, które wypływają z badań archeologicznych, analizy przekazów tradycji oraz interpretacji tekstów Nowego Testamentu. Autor przedstawia również założenia metodologiczne, jakie formułuje Lisicki. W zakończeniu formułuje wnioski w perspektywie teologii fundamentalnej.

EN

In the article, the author deals with justification of the historicity of – primacy of the bishop of Rome, which Paweł Lisicki presents in his apologia. The text consists of six parts. Its main axis is the reconstruction of Lisicki’s arguments. It consists of reasons that arise from archaeological research, the analysis of tradition and the interpretation of the New Testament texts. The author also presents methodological assumptions formulated by Lisicki. Finally, he draws conclusions from the perspective of fundamental theology.

6

Nauka Leona Wielkiego o prymacie biskupa Rzymu

89%

Bartnik C.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

311-322

EN

Leon I. der Grosse, der Papst in den Jahren 440-461, entwickelte die Lehre des rómischen Zentrums iiber Vorherrschaft zum hóchsten Grad nicht nur im Gesichtspunkt der Geschichte, der Verwaitung und Jurisdiktion, aber vor aiiem der Theoiogie. Laut dieser Theoiogie kommt die Vorherrschaft aus der Bibel - von Christus - hervor. Christus, der Herr der Geschichte bereitete auch den historischen Boden fur die Vorherrschaft vor und fur die ganze Kirche in der Form des Imperium Romanum, der Stadt Rom und auch des Amts des Casars. Die Vorherrschaft ist daher die MachtfiiHe, sie biidet die Hauptstrommung der okonomie Gottes auf der Erde. Durch den Apostohschen Stuhl durchfliesst die Hauptstrommung der Erlosung der Wek. Er ist das Fundamentum und QueHe aker anderen Amter und Gnaden: per Petrum Apostohs et universae Ecclesiae und ist endiich der Schttissel der Einheit der Kiche und Menschheit, und dadurch Garant der ewigen Dauer des Christentums. Die Kirchen, vom Petrus abgefaken, gehen zugrunde.

7

Współczesne kanony na temat Biskupa Rzymskiego: łacińskie i wschodnie. Porównanie oraz ich źródła

89%

Rozkrut T.

Annales Canonici

|

2020

|

vol. 16

|

issue 1

39-58

EN

The Person and the Office of the Bishop of Rome that is the highest and the most important office within the entire Church and that cannot be compared to any other office both in the Church itself and the secular community, that has lasted continuously for centuries and millennia and that has remained unchanged at the same time and has constantly been discovered with reverence, constitutes exquisitely rich, important, and complex issue and thematics. It is not only an incisive look and theological and legal analysis or historic and even political analysis that have been depicted in a number of interesting monographies and other detailed studies, including important scientific symposia, but also publications containing personal references to individual popes. The article is aimed at analysing current canons concerning the Bishop of Rome, i.e. canons included in the codes of canon law promulgated by Pope John Paul II, it means the Latin Code of 1983 and Eastern Code of 1990. The presented statement is only a depiction of a very rich issue, which inter alia involves a detailed study and analysis of only synthetically indicated sources of Latin canons and Eastern cannons concerning the Person and the Office of the Bishop of Rome. Anniversary of one hundred years of birth of St. John Paul II, who made the Person and the Office of the Bishop of Rome much closer to the Church in Poland especially by his long and rich pontiff, encourages to a continuous analysis of this extraordinary office.

PL

Osoba oraz urząd Biskupa Rzymskiego – najwyższy i najważniejszy w całym Kościele, nieporównywalny z żadnym innym urzędem, czy to w samym Kościele, czy też w społeczności świeckiej, trwający nieprzerwanie przez wieki oraz tysiąclecia i jednocześnie pozostający niezmiennym i ciągle z pietyzmem odkrywanym – to problematyka i tematyka niezmiernie bogata, ważna i złożona. To również przedmiot wielowiekowej i dogłębnej analizy teologiczno-prawnej, który doczekał się wielu interesujących monografii oraz innych szczegółowych studiów, w tym ważnych sympozjów naukowych, ale również publikacji zawierających osobiste odniesienia do konkretnych papieży. Artykuł poddaje analizie współczesne kanony na temat Biskupa Rzymskiego, to jest kanony zawarte w kodeksach prawa kanonicznego promulgowanych przez papieża Jana Pawła II, czyli w kodeksie łacińskim z roku 1983 oraz w kodeksie wschodnim z roku 1990. Prezentowana wypowiedź to jedynie zarysowanie bardzo bogatej problematyki, z którą wiąże się między innymi szczegółowe studium oraz analiza syntetycznie wskazanych źródeł kanonów łacińskich oraz wschodnich dotyczących osoby oraz urzędu Biskupa Rzymskiego. Setna rocznica urodzin św. Jana Pawła II, który w szczególności Kościołowi w Polsce, który w szczególności Kościołowi w Polsce przybliżył osobę oraz urząd Biskupa Rzymskiego swoim długim oraz bogatym pontyfikatem, zachęca do ciągłej analizy tego wyjątkowego urzędu.

8

Synodalność i prymat jako wyzwanie w ekumenicznym dialogu katolicko-prawosławnym

89%

Bujak J.

Sympozjum

|

2022

|

vol. 1(42)

91-122

PL

W ostatnich dziesięcioleciach w dialogach ekumenicznych coraz częściej pojawia się temat relacji pomiędzy prymatem a synodalnością. Dotyczy to przede wszystkim oficjalnego dialogu katolicko-prawosławnego, który od pierwszego dokumentu, przyjętego w Monachium w 1982 roku, aż po ostatnie dokumenty z Rawenny (2007 rok) i Chieti (2016 rok) podejmuje kwestie dotyczące prymatu i synodalności w kontekście eklezjologii eucharystycznej. Ważnym dokumentem dotyczącym tych samych treści jest studium Grupy Roboczej św. Ireneusza opublikowane w 2018 roku. Celem artykułu Synodalność i prymat jako wyzwanie w ekumenicznym dialogu katolicko-prawosławnym jest ukazanie rozwoju myśli synodalnej i prymacjalnej w pracach Międzynarodowej Komisji Mieszanej do Dialogu Teologicznego między Kościołem Rzymskokatolickim a Kościołem Prawosławnym oraz oceny stanu synodalności w Kościołach prawosławnych z punktu widzenia teologii wschodniej, jak również prezentacja dokumentu opracowanego przez Grupę Roboczą św. Ireneusza, który ma ambicję wnieść swój wkład w oficjalny dialog katolicko-prawosławny. Zauważalny impas w dialogu wynika – zdaniem autora artykułu – w dużej mierze z eklezjologii sprowadzającej Kościół do poziomu lokalnego, etnofiletyzmu prawosławnego, rywalizacji o pierwszeństwo w świecie prawosławnym pomiędzy patriarchatami moskiewskim i konstantynopolitańskim oraz negowania, również przez wielu teologów katolickich, prawomocności rozwoju prymatu biskupa Rzymu w pierwszym, a zwłaszcza w drugim tysiącleciu.

EN

In recent decades the topic of the relationship between primacy and synodality has increasingly come up in ecumenical dialogues. It especially refers to the official catholic-orthodox dialogue, started from its first document adopted in Munich in 1982 to the recent documents of Ravenna (2007) and Chieti (2016), addresses the issues of primacy and synodality in the context of Eucharistic ecclesiology. The study of the St. Irenaeus’ Working Group published in 2018 is another important document on the same content. The aim of the article Synodality and Primacy as a Challenge in Catholic-Orthodox Ecumenical Dialogue is to show the development of a synodal and primacy thought in the work of the International Mixed Commission for Catholic-Orthodox Dialogue. It both estimates the state of synodality in the Orthodox Churches from the perspective of Eastern theology and presents a document produced by the St. Irenaeus Group who aspires to contribute to an official Catholic-Orthodox dialogue. The noticeable impasse in the dialogue is, largely due to ecclesiology that reduces the Church to the local level, Orthodox ethnophilicism, competition for primacy in the Orthodox world between the Moscow and Constantinopolitan patriarchates and the denial of the legitimacy of the development of the primacy of the Bishop of Rome in the first and especially the second millennium. The denial is shown also by many Catholic theologians.

9

Święty Cyprian wobec biskupa Rzymu

71%

Szczur P.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

105-120

FR

Une bonne partie de la correspondance de saint Cyprien concerne Rome, soit qu'elle s'adresse a son eveque, soit qu'elle en parle. D'autre part, Fecclesiologie de saint Cyprien accorde a Pierre, en qui elle voit l'origine de Funicite du pouvoir episcopal, une anteriorite chronologique sur le college apostolique qui jouit du meme pouvoir mais ie reęoit apres. Il faut bien preciser qu'en tout etat de cause, Cyprien ne reconnait pas a Romę un „primat" au sens actuel du terme. Tout eveque est fonde sur Pierre et possede le meme pouvoir que celui de Rome. Il ne concede a aucun eveque un „superepiscopat". Il n'y a pas „d'eveque des eveques" (Ep. 66, 3). Le Primatus de Pierre n'est pas, pour Cyprien, une primaute de commandement; il est pourtant un droit d'anciennete qu'il ne nie pas. L'glise de Rome est principalis, parce que le Christ a fait de Pierre Forigine de Funite et le signe de cette origine. La comparison les deux versions du chapitre IV De unitate porte a quelques conclusions: 1. Les deux textes ont fundamentalement le meme sens, mais il parait manifeste qu'elles s'adressent a deux auditoires differents. 2. Pierre et tous les apótres sont egaux dans l’épiscopat. 3. Pierre est, par son droit d'ainesse, l'origine de la monarchie episcopale en chaque eglise. 4. Le pouvoir que reęoit chacun des apótres a une structure determinee: il est monarchique (car chacun succede en son lieu a Pierre), et il est collegial (car tous ensemble heritent d'un pouvoir indivis). L'unite de l'Eglise repose sur la communion dans la charite de tous les eveque regroupes autour de l’égilse principale, non sur les liens juridiques, hormis le principe de ['episcopat monarchique.

10

"Prima Clementis": zagadnienie prymatu biskupa Rzymu w ujęciu współczesnych opracowań patrystycznych

71%

Turek W.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

33-49

IT

La prima Clementis scritta negli ultimi anni del primo secolo ha suscitato un vivo interesse filologico, storico e teologico, come dimostrano vari studi apparsi in diversi ambienti nel secolo scorso. Molti autori dedicarono la loro ricerca ai vari aspetti della LeKem concernenti l'intervento di Clemente Romano nella vita della comunita di Corinto, mettendo in evidenza il tema del primato del vescovo di Roma. Un'analisi attenta dei vari elementi esaminati dimostra comunąue come siamo lontani dalie soluzioni definitive circa il concetto di gerarchia ecclesiastica presentato nelFopera e, in modo particolare, circa la posizione ed il ruolo del vescovo di Roma. Va comunque osservato che gli autori protestanti si soffermano soprattutto sugli aspetti filologia della LeMern, mentre gli autori cattolici, non trascurando questo tipo di ricerca, prendono in considerazione in maniera piu puntuale il contesto storico-teologico in cui la Prńnn C/ementM fu scritta. Essi vedono poi nelFopera un segno, piuttosto chiaro, della coscienza di responsabilita di Clemente per tutti i fedeli.

EN

La prima Clementis scritta negli ultimi anni del primo secolo ha suscitato un vivo interesse filologico, storico e teologico, come dimostrano vari studi apparsi in diversi ambienti nel secolo scorso. Molti autori dedicarono la loro ricerca ai vari aspetti della Lettera concernenti l'intervento di Clemente Romano nella vita della comunita di Corinto, mettendo in evidenza il tema del primato del vescovo di Roma. Un'analisi attenta dei vari elementi esaminati dimostra comunąue come siamo lontani dalie soluzioni definitive circa il concetto di gerarchia ecclesiastica presentato nel'opera e, in modo particolare, circa la posizione ed il ruolo del vescovo di Roma. Va comunque osservato che gli autori protestanti si soffermano soprattutto sugli aspetti filologia della Lettera, mentre gli autori cattolici, non trascurando questo tipo di ricerca, prendono in considerazione in maniera piu puntuale il contesto storico-teologico in cui la Prima Clementis fu scritta. Essi vedono poi nelFopera un segno, piuttosto chiaro, della coscienza di responsabilita di Clemente per tutti i fedeli.

11

Prymat Kościoła/biskupa Rzymu w źródłach chrześcijańskich II wieku

71%

Misiarczyk L.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

51-77

IT

Nella riftessione sut primato detta Chiesa o det Vescovo di Roma net II secoto e necessario distinguere it fatto di riferire it primato da attre communita ecctesiastiche di attora atta Chiesa o at Vescovo di Roma datta consapevotezza det primato detta stessa Chiesa di Roma o dei suoi Vescovi. Net II secoto, come ci e stato trasmesso datte fonti cristiane antiche, it primato veniva riferito atta Chiesa o at Vescovo di Roma da Ignazio di Antiochia, Egesippo e Tertutiano, invece Letfera a/ Corinzi di Ctemente e ta controversia riguardante ta data detta cetebrazione di Pasqua testimoniano appunto ta crescente consapevotezza det primato netta Chiesa e nei Vescovi di Roma.

12

L’image de la papauté dans l’Histoire ecclésiastique de Socrate

71%

Bralewski S.

Vox Patrum

|

2006

|

vol. 49

83-88

PL

Obraz papiestwa lansowany przez Sokratesa jest dość skomplikowany. Z jednej strony kreuje on wizerunek wyjątkowego biskupstwa, którego zwierzchnik przewodzi Kościołowi powszechnemu. Z drugiej poddaje je ostrej krytyce. Historyk wskazuje na uprzywilejowaną pozycję biskupa Rzymu.

13

Encyklika Ut Unum Sint papieża Jana Pawła II jako zaproszenie do dyskusji o prymacie papieskim

71%

Tomalak A.

Studia Włocławskie

|

2022

|

vol. 24

180-198

EN

John Paul II was undertaking numerous ecumenical initiatives, which were the background for the creation of the encyclical Ut unum sint, the first after the Second Vatican Council dealing directly with ecumenism, through which the Pope wanted to revive the dialogue and overcome the ecumenical crisis growing at the end of the 20th century. The article presents the genesis of its creation, refers to the part directly alluding to the ministry of the Bishop of Rome – one of the greatest obstacles to the unity of the Church – and shows perception by Christian communities.

PL

Jan Paweł II podejmował liczne inicjatywy ekumeniczne, które stanowiły tło powstania encykliki Ut unum sint, pierwszej po Soborze Watykańskim II bezpośrednio traktującej o ekumenizmie, przez którą papież chciał ożywić dialog i przezwyciężyć kryzys ekumeniczny narastający pod koniec XX w. W artykule przedstawiono genezę jej powstania, odniesiono się do części nawiązującej wprost do posługi Biskupa Rzymu – jednej z największych przeszkód na drodze do jedności Kościoła – oraz ukazano recepcję przez wspólnoty chrześcijańskie.

14

Najstarsze przedstawienia Piotra Apostoła a problem prymatu papieskiego

71%

Iwaszkiewicz-Wronikowska B.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

391-404

EN

The article, which is contained with two parts, treats of the eldest iconography of St. Peter in relation to papal primacy. The author of this article reliances on this iconography and proves that this primacy concerned not only St. Peter but also St. Paul because both of them were founders of Roman Church.

15

Papiestwo w życiu i twórczości literackiej Stanisława Hozjusza (1504-1579)

71%

Kalinowska J. A.

Vox Patrum

|

2004

|

vol. 46

405-412

EN

Der Bischof und ermlandische Kardinal Stanislaus Hosius stutzte seine intellektuelle und geistliche Bildung, sowie die in seinem literarischen Werk enthaltene oberhirtliche Lehre stark auf die Tradition der Kirchenvater und die antiken christlichen Schriftsteller, weil er seine Zeiten ais ganz ahnlich zu den ersten christlichen Jahrhunderten ansah. Von den Kirchenvatern gefiel ihm am besten der hi. Augustinus, den er ais Vorbild betrachtete und Ftirst der Theologie nannte. Dieser Artikel grtindet sich auf Ouellenmaterial und besteht aus drei Teilen. Im ersten wird in einem allgemeinen Abriss die patrologische Erudition unseres Autors und seine Liebe zur friihen Tradition der Kirche gezeigt. Im zweiten werden die allgemeinen Grundlagen der Reformation Martin Luthers vorgestellt, mit der Hervorhebung der negativen Beziehungen zum Apostolischen Stuhl. Hier werden auch die Aussagen der Protestanten an Hosius erwahnt. Im dritten Teil wird in einem allgemeinen Abriss die Doktrin von Stanislaus Hosius tiber das Papsttum gezeigt, besonders der Primat des hi. Petrus ais notwendige Bedingung der Einheit der Kirche Christi.

16

Biblijne uzasadnienie prymatu biskupa orientu na podstawie listów Tymoteusza I, patriarchy Bagdadu

71%

Żelazny J. W.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 67

779-788

EN

In the interpretation of the Bible among Christians of the Orient, i.e. in the ancient Oriental exegesis, the historical sense is relevant, as history reveals Jesus to us. He is present, as the School of Alexandria describes, in the entire Bible, on its every page, but He is not veiled by allegory – He is present through time, having its special place in the revelation of the Word. Using types and images to explain certain points in the Bible is related to the concept of theological language in which types and images inscribed in the Holy Bible play an important role in our way of talking about God. They are elements that, by definition, should form the theological discourse. Certain elements of this exegesis are similar to concepts both of the School of Antioch and that of Alexandria, although, from the point of view of its basic assumptions and axioms, it is completely different. In many aspects, it is close to Judaism against which it fights so intensely, as many of its concepts are inspired by the heritage of the Jewish Diaspora of the Middle East.

17

Metamorfoza czy transformacja doktryny Kościoła w nauczaniu Franciszka?

71%

Krzesik T.

Polonia Sacra

|

2022

|

vol. 26

|

issue 2

159-179

EN

From the first days of Pope Francis’ pontificate, Catholics around the world have been trying to understand the intentions of the Successor of Peter when he speaks on issues important to the teaching of the Church. For many Catholics, some elements of Francis’ teaching are disturbing, others are surprised, and still others enthusiastically endorse them. This text is an attempt to analyze some elements of Francis’ teaching and the genetic origin of the proclaimed content, which imply an infidelity to the accepted teaching of the Magisterium. The topics analyzed include the following issues raised by the Pope: understanding of the Church and the primacy of Peter, Catholic marriage, interreligious dialogue, and ecology. The author is looking for an answer to the question of whether the Pope reads the signs of the times and adjusts the teaching of the Church to the mentality and realities of modern life, or whether he is staging a coup that may bring consequences that are difficult to predict.

PL

Od pierwszych dni pontyfikatu papieża Franciszka katolicy na całym świecie usiłują zrozumieć intencje, które przyświecają następcy Piotra, kiedy zabiera głos w istotnych dla nauczania Kościoła kwestiach. U wielu katolików niektóre elementy nauczania Franciszka rodzą niepokój, u innych zdziwienie, a jeszcze inni entuzjastycznie je aprobują. Tekst jest próbą analizy niektórych elementów nauczania Franciszka i genetycznego pochodzenia głoszonych treści, które implikują niewierność przyjętemu nauczaniu Magisterium. Wśród analizowanych tematów są podejmowane przez papieża zagadnienia: rozumienie Kościoła, prymat Piotra, małżeństwo katolickie, dialog międzyreligijny, ekologia. Autor poszukuje odpowiedzi na pytanie, czy papież odczytuje znaki czasu i dostosowuje nauczanie Kościoła do mentalności i realiów życia współczesnego człowieka, czy też dokonuje przewrotu, który może przynieść trudne do przewidzenia konsekwencje.

18

Teologia prymatu w myśli eklezjologiczno-ekumenicznej kardynała Stanisława Nagyego

71%

Żmudziński M.

Roczniki Teologiczne

|

2018

|

vol. 65

|

issue 9: Teologia fundamentalna i religiologia

91-106

EN

The article presents the achievements of Cardinal Stanisław Nagy in the field of ecclesiology, including the ecumenical context. The main problem is the primacy of the Bishop of Rome as the supreme office in the Catholic Church. The article presents the apologetic argumentation concerning the truthfulness of the Church, called via primatus. It describes the ministry of primacy as the function of St. Peter the Apostle and his successors, conferred upon him by Jesus Christ with the purpose to ensure the unity and permanence of the Church. The article also addresses the problem of ecumenical quest, for which the person of the pope is the most difficult obstacle in the process of unifying Christianity. The last part of the article presents the praxeological aspect of the ministry of primacy in the pontificate of John Paul II.

PL

Artykuł ukazuje w szerokim kontekście poglądów eklezjologicznych i ekumenicznych problem prymatu Biskupa Rzymu w dorobku Kardynała S. Nagyego. Sobór Watykański II miał wpływ na przemiany w przedmiocie badań dotyczących Kościoła: od eklezjologii apologetycznej do fundamentalnej. Najważniejsza funkcja w Kościele katolickim została ukazana w klasycznej argumentacji via primatus, jako argument jego wiarygodności oraz w dialogu ekumenicznym, a także w aspekcie prakseologicznym w pontyfikacie Jana Pawła II. Poglądy Profesora początkowo podkreślały instytucjonalne i historyczne aspekty prymatu, jednak wraz z rozwojem posoborowej eklezjologii akcentowały teologiczną stronę, ukazując tę misję w historiozbawczej wizji Kościoła.

19

Natura i manifestacje kolegialności biskupów w dialogu z myślą Johna R. Quinna

71%

Wąsek D.

|

2019

|

vol. 28

|

issue 2

59-70

EN

In the field of science and journalism an American theologian and bishop John R. Quinn asked about the nature of the Church and the perspectives for ecclesiology development. The article is a presentation of his approach to the issue of collegiality and an attempt at collating this idea with some other contemporary approaches. With reference to theological and historical strands, I presented the relationship between the model of the Church and the nature of the Holy Trinity as well as ecclesiastical consequences of the selected moments from the first centuries of Christianity. As far as perspectives for the future are concerned, the creation of cultural patriarchates is suggested, which would allow for decentralization and lead to greater sensitivity of the Church and her teaching to local contexts.

20

Synteza teologiczna nauki o prymacie papieskim i misja Następcy Piotra w służbie prawdy w pismach J. Ratzingera/Benedykta XVI

71%

Bartocha W.

|

2019

|

vol. 28

|

issue 2

99-116

EN

The aim of this article is to present the main lines of the primacy theology as presented by Joseph Ratzinger (Pope Benedict XVI) and its significance in an ecumenical dialogue. Ratzinger, following Catholic ecclesiology, points out that the bishop of Rome carries out the task which was entrusted to Peter by Jesus. Referring to the biblical sources, he researches Peter’s place in all New Testament writings and analyses texts describing his mission. Quoting the arguments from the Bible supporting Christ's origin of Peter’s prerogatives in the area of leading and directing the Church, Ratzinger argues that Peter’s primacy has its Biblical roots and comes from God. The Bavarian theologian points out a personal character of the primacy, thus assessing that the foundation of the Church is both the person and the statement of faith, whose subject is the person. Ratzinger presents the papal office in relation to the Passion of Christ so the Peter’s primacy has a testimonial structure and is related to matryrology through following. The essence of Papacy’s message includes witnessing about Jesus Christ and His salvific message. Thus, the primacy always witnesses about a relationship of the Church with Christ, legitimizes and strengthens it. Stressing a personal character of the primacy, which is expressed in the attitude of being “on the way with Jesus” in the perspective of the Passion and the Cross, we can conclude that authenticity and authority of Christianity takes place not through law, norms and rules but through the miracle of the person of the Church Shepherd, who is responsible for the faith purity and Church unity.

Refine search results

Podstawy prymatu oraz misja Biskupa Rzymu według kardynała Gerharda L. Müllera

Pozycja św. Piotra w pismach Afrahata i św. Efrema

Wkład Damazego w Kościelne i świeckie umocnienie władzy papiestwa

Obraz papieża w dialogu anglikańsko-katolickim

Uzasadnienie historyczności prymatu biskupa Rzymu w apologii Pawła Lisickiego

Nauka Leona Wielkiego o prymacie biskupa Rzymu

Współczesne kanony na temat Biskupa Rzymskiego: łacińskie i wschodnie. Porównanie oraz ich źródła

Synodalność i prymat jako wyzwanie w ekumenicznym dialogu katolicko-prawosławnym

Święty Cyprian wobec biskupa Rzymu

"Prima Clementis": zagadnienie prymatu biskupa Rzymu w ujęciu współczesnych opracowań patrystycznych

Prymat Kościoła/biskupa Rzymu w źródłach chrześcijańskich II wieku

L’image de la papauté dans l’Histoire ecclésiastique de Socrate

Encyklika Ut Unum Sint papieża Jana Pawła II jako zaproszenie do dyskusji o prymacie papieskim

Najstarsze przedstawienia Piotra Apostoła a problem prymatu papieskiego

Papiestwo w życiu i twórczości literackiej Stanisława Hozjusza (1504-1579)

Biblijne uzasadnienie prymatu biskupa orientu na podstawie listów Tymoteusza I, patriarchy Bagdadu

Metamorfoza czy transformacja doktryny Kościoła w nauczaniu Franciszka?

Teologia prymatu w myśli eklezjologiczno-ekumenicznej kardynała Stanisława Nagyego

Natura i manifestacje kolegialności biskupów w dialogu z myślą Johna R. Quinna

Synteza teologiczna nauki o prymacie papieskim i misja Następcy Piotra w służbie prawdy w pismach J. Ratzingera/Benedykta XVI