Search results

1

Przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa z art. 151 Kodeksu karnego

100%

Burdziak K.

Acta Iuris Stetinensis

|

2015

|

issue Acta Iuris nr 10

PL

Artykuł 151 Kodeksu karnego stanowi, że ten, kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Niezwykle syntetyczne ujęcie rzeczonego przepisu skutkuje występowaniem na jego gruncie wielu problemów interpretacyjnych. Jednym z nich – dodajmy, że niezwykle istotnym – jest kwestia właściwej kwalifikacji prawnej czynu sprawcy, polegającego na doprowadzeniu do podjęcia czynności autodestrukcyjnej osoby niezdolnej do rozpoznania w pełni znaczenia podejmowanego przez siebie czynu. W przekonaniu autora niniejszej publikacji kwalifikacja według art. 151 k.k. jest jedyną dopuszczalną kwalifikacją dla tego rodzaju zachowania. Rozwiązanie to nie jest jednak w pełni satysfakcjonujące, dlatego też należy poważnie zastanowić się nad odpowiednim zreformowaniem art. 151 k.k.

EN

Art. 151 P.C. says that one who, by persuasion or assistance makes a human to take their life, is punishable by imprisonment of 3 months to 5 years. Extremely synthetic frame of the above rule results in many interpretational problems of its contents. An especially big problem is determining, if it is possible to qualify the perpetrator’s deed leading to a person taking their own life, while not being able to recognize the significance of their actions. The author believes that this is an only acceptable option for this kind of behavior. This solution is not fully satisfying, that is why reforming art. 151 P.C should be carefully considered.

2

Granice usiłowania nieudolnego ze względu na brak przedmiotu czynności wykonawczej nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego

100%

Łakomy K.

Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

|

2018

|

issue 8

89-103

PL

Artykuł stanowi próbę wskazania prawidłowej wykładni znamienia przedmiotu nadającego się do popełnienia czynu zabronionego, która jest niezbędna do wyznaczenia granicy między usiłowaniem udolnym oraz nieudolnym. Autor kompleksowo omawia argumentację przemawiającą za obiektywistyczną i subiektywistyczną koncepcją wykładni analizowanego znamienia. Szczególna doniosłość zagadnienia odnosi się do wymiaru kary oraz zasad zastosowania instytucji czynnego żalu. W podsumowaniu autor omawia najnowszą uchwałę Sądu Najwyższego dotyczącą omawianych kwestii poprzez próbę wyinterpretowania zasad określania nieudolności usiłowania ze względu na przedmiot czynności wykonawczej.

EN

The article provides for an attempt to present the appropriate interpretation of the criteria of lack of an object suitable for committing a prohibited act., which is indispensable to set the limit between inept and successful attempt. In a comprehensible manner, the author exhibits an overview of the adversative conceptions represented in the doctrine of Polish criminal law, which are objective and subjective concepts. Particular importance of this issue is related to the scope of punishment and the rules of applying the concept of active repentance. In the summary, the author discusses over the most recent resolution of the Supreme Court regarding the issue in question, by way of interpreting the rules of describing inept attempt due to the object of action.

3

Aggravation of crimes against property due to features of the subject of committed act

85%

Stefańska B.

Ius Novum

|

2019

|

vol. 13

|

issue 3

17-32

PL

Przedmiotem artykułu są typy kwalifikowane przestępstw przeciwko mieniu ze względu na właściwości przedmiotu czynności wykonawczej. Chodzi o powierzoną rzecz ruchomą (art. 284 § 2 k.k.), mienie znacznej wartości (art. 289 § 2, art. 294 § 1 k.k.) oraz dobro o szczególnym znaczeniu dla kultury (art. 294 § 2 k.k.). Została dokonana wykładnia tych znamion z odwołaniem do wypowiedzi w doktrynie i judykaturze. Autorka przyjmuje, że rzeczą powierzoną jest ta, która została przekazana sprawcy we władanie z obowiązkiem zwrotu. Znajduje się ona w posiadaniu sprawcy przed dokonaniem jej przywłaszczenia. Mienie znacznej wartości lub dobro o szczególnym znaczeniu dla kultury – zgodnie z art. 294 § 1 i 2 k.k. – jest znamieniem kwalifikującym niektórych przestępstw przeciwko mieniu, enumeratywnie wymienionych w art. 294 § 1 k.k., a mianowicie: kradzieży cudzej rzeczy ruchomej (art. 278 § 1 k.k.), kradzieży programu komputerowego (art. 278 § 2 k.k.), przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego (art. 284 § 1 k.k.), sprzeniewierzenia (art. 284 § 2 k.k.), włączenia się do urządzenia telekomunikacyjnego (art. 285 § 1 k.k.), oszustwa (art. 286 § 1 k.k.), oszustwa komputerowego (art. 287 § 1 k.k.), zniszczenia cudzej rzeczy, uszkodzenia lub uczynienia jej niezdatną do użytku (art. 288 § 1 k.k.), przerwania lub uszkodzenia kabla podmorskiego albo naruszenia przepisów obowiązujących przy zakładaniu lub naprawie takiego kabla (art. 288 § 3 k.k.) i umyślnego paserstwa (art. 291 § 1 k.k.). Wyliczenie przepisów określających podstawowe typy przestępstw jest wyczerpujące (numerus clausus) i przepis ten nie może być zastosowany do innych przestępstw przeciwko mieniu. Mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 zł (art. 115 § 5 k.k.). Wartość mienia stanowiącego przedmiot czynu winna być liczona w odniesieniu do czasu popełnienia czynu, a nie odniesiona do czasu orzekania. Dobro kultury, zdaniem autorki, ma takie samo znaczenie, jakie nadano mu w definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 25 maja 2017 r. o restytucji narodowych dóbr kultury, w myśl której oznacza ono „zabytek w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, rzecz ruchomą niebędącą zabytkiem, a także ich części składowe lub zespoły, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na ich wartość artystyczną, historyczną lub naukową, lub ze względu na ich znaczenie dla dziedzictwa i rozwoju kulturalnego”. Za nadaniem takiego znaczenia przemawia zamieszczenie definicji w ustawie uważanej za podstawową w dziedzinie dóbr kultury.

EN

This article discusses aggravated types of crime against property considering the features of the act committed. This concerns an entrusted movable object (Article 284 § 2 of the Polish Criminal Code), property of substantial value (Article 289 § 2, Article 294 § 1 Criminal Code) and objects of special importance for culture (Article 294 § 2 Criminal Code). Interpretation of these constituent elements has been provided by making references to views presented by the representatives of the legal doctrine and in case law. The author assumes that an entrusted object is one which has been handed over to the perpetrator with the power of disposal, subject to the obligation to return it. It is in the perpetrator’s possession before being misappropriated. Property of substantial value or an object of special importance for culture – pursuant to Article 294 § 1 and § 2 of the Criminal Code – is a constituent element aggravating some crimes against property under the Criminal Code listed in Article 294 § 1, namely: theft of another person’s movable object (Article 278 § 1), theft of computer software (Article 278 § 2), misappropriation of another person’s movable object or property right (Article 284 § 1), misappropriation (Article 284 § 2), switching into a telecommunication device (Article 285 § 1), fraud (Article 286 § 1), computer fraud (Article 287 § 1), destroying, damaging or making useless of another person’s property (Article 288 § 1), breaking or damaging a submarine cable or violating regulations applicable in the case of laying or repairing such cables (Article 288 § 3) and intentional handling stolen goods (Article 291 § 1). The list of the regulations defining the basic types of the crimes is exhaustive (numerus clausus), and this regulation may not be applied to other crimes against property. Property of substantial value is property the value of which at the time of committing of the prohibited act exceeds PLN 200,000 (Article 115 § 5 Criminal Code). The value of the property being the subject of the prohibited act should be calculated as of the time of committing the act and not the time of passing the judgment. In the author’s opinion, cultural property has the same meaning as in the definition provided in Article 2(1) of the Act of 25 May 2017 on the restoration of national cultural property, pursuant to which this is “a monument as defined in Article 3(1) of the Act of 23 July 2003 on the protection and care of monuments, a movable object which is not a monument, and also elements or components thereof the preservation of which is in the public interest, considering their artistic, historical or scientific value or their significance for cultural heritage and development.” One argument for giving it this meaning is the fact that it is determined in the act which is recognised as fundamental as regards cultural property.

Refine search results

1 Acta Iuris Stetinensis

1 Ius Novum

1 Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM

1 Burdziak K.

1 Stefańska B.

1 Łakomy K.

1 2019

1 2018

1 2015

Przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa z art. 151 Kodeksu karnego

Granice usiłowania nieudolnego ze względu na brak przedmiotu czynności wykonawczej nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego

Aggravation of crimes against property due to features of the subject of committed act