Search results - CEJSH

1

Ludzie starsi jako ofiary przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu

100%

Gęsicki M., Trnka J., Susło R., Siuta J., Drobnik J., Akademia Medyczna we Wrocławiu K. i. Z. M. S., Akademia Medyczna we Wrocławiu K. i. Z. M. S., Akademia Medyczna we Wrocławiu Z. M. S., Akademia Medyczna we Wrocławiu Z. M. S., Akademia Medyczna we Wrocławiu K. i. Z. M. S.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Oeconomica

|

2013

|

vol. 297

EN

Based on ZMS in Wroclaw analyzed data on crimes against life and health of older people carried out. They represent approximately 6% of offenses of this type. Frequently the perpetrator was known to the victim, although he was not a family member. Followed in frequency involved family members. More often, the perpetrator was a man than a woman. The perpetrator is most often used a blunt tool. The mechanism of injury in those patients was usually followed by a fall from hitting the ground. A common mechanism were also pushing and pulling. Patients studied there were of serious injuries such as vertebral fracture mechanism such as fall to the ground. Damage occurred in the elderly are more serious than if similar measures were younger.

PL

Na podstawie materiałów ZMS we Wrocławiu przeanalizowano dane dotyczące przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu dokonywanych na osobach starszych. Stanowią one ok 6% przestępstw tego typu. Najczęściej sprawca był znany ofierze, aczkolwiek nie był on członkiem rodziny. Kolejne miejsca pod względem częstości zajmują członkowie najbliższej rodziny. Dużo częściej sprawcą był mężczyzna niż kobieta. Sprawca najczęściej posługiwał się narzędziami tępymi bądź tępokrawędzistymi. Mechanizmem powstania obrażeń u osób badanych był najczęściej upadek z następowym uderzeniem o podłoże. Częstym mechanizmem były również popychanie i szarpanie. U osób badanych dochodziło do powstawania poważnych obrażeń takich jak złamania kręgów w mechanizmie np. upadku na podłoże. Obrażenia powstające u osób w wieku podeszłym są poważniejsze niż gdyby podobnym działaniom poddano osoby młodsze.

2

UMORZENIE POSTĘPOWANIA PRZYGOTOWAWCZEGO WOBEC NIELETNIEGO W POLSCE

100%

BEMBAS I.

Przegląd Policyjny

|

2018

|

vol. 4(132)

144-152

PL

Artykuł dotyczy problematyki oceny prawnokarnej oraz procesowej podstaw umorzenia wszczętych postępowań przygotowawczych, w których ustalono, że sprawcą zachowania zabronionego jako przestępstwo jest nieletni. Problematyka nieletnich, ich status na gruncie prawnokarnym, stanowi kwestię złożoną, z uwagi na różnorodność aktów ustawowych uwzględniających pozycje prawną osób nieletnich. Celem artykułu jest wskazanie podstawy faktycznej i prawnej umorzenia wspomnianych wyżej postępowań przygotowawczych, w praktyce dochodzeniowo-śledczej bowiem zdarzają się przypadki wskazywania różnych przesłanek umorzeń postępowania karnego wobec tego samego powodu — nieletności sprawcy czynu zabronionego. W treści artykułu, poruszając się na gruncie wielu ustaw: k.k., k.p.k., u.p.n. oraz innych, omówiono status prawny nieletniego w odniesieniu do przestępstw, a następnie na podstawie ustalonej pozycji prawnej nieletniego wskazano podstawę faktyczną i prawną umorzenia postępowania przygotowawczego.

3

ŚRODEK KARNY ZAKAZU WSTĘPU DO OŚRODKÓW GIER I UCZESTNICTWA W GRACH HAZARDOWYCH

100%

KAMUDA D., TRYBUS M.

Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje

|

2017

|

vol. 26(26)

156-171

PL

Środek karny w postaci zakazu wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych nie występował w pierwotnej wersji kodeksu karnego z 1997 roku. Do katalogu środków określonych w art. 39 k.k. został wprowadzony ustawą z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Cel Celem opracowania jest przede wszystkim przedstawienie zawartej w art. 41c kodeksu karnego regulacji tego środka karnego. Przeprowadzona analiza obejmuje uwagi dotyczące istoty wskazanego zakazu, w szczególności jego znaczenia, zakresu przedmiotowego, przesłanek stosowania, trybu orzekania, czasu trwania oraz wykonania. Ponadto wskazano przykładowe przestępstwa opisane w części szczególnej kodeksu karnego, których popełnienie może uzasadniać orzeczenie omawianego zakazu. Zwrócona została również uwaga na niemożność orzekania zakazu wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych wobec sprawców przestępstw określonych w rozdziale 9 kodeksu karnego skarbowego. W związku z tym, w opracowaniu zawarto także propozycje de lege ferenda. Metoda badawcza Metodą badawczą zastosowaną w przygotowaniu opracowania jest głównie metoda dogmatyczna. Poczynione ustalenia mają charakter teoretyczny. Korzystano z materiału normatywnego, poglądów doktryny oraz orzecznictwa sądowego. Rezultaty W rezultacie rozważań, stwierdzono, że art. 41c k.k. jest nieprecyzyjny. Zawarte w nim sformułowania są niejednoznaczne i w związku z tym rodzą szereg wątpliwości interpretacyjnych, Zdaniem autorek, warto byłoby również przeprowadzić modyfikacje, które pozwalałyby na orzekanie owego zakazu także wobec sprawców przestępstw skarbowych przeciwko organizacji gier hazardowych. Taką możliwość dałaby zmiana lokalizacji systemowej tych czynów zabronionych. Utworzenie w ustawie o grach hazardowych rozdziału obejmującego przepisy karne, w tym określające wymienione powyżej przestępstwa doprowadziłoby między innymi do ich przekwalifikowania do kategorii przestępstw powszechnych, a to oznaczałoby możliwość orzekania wobec ich sprawców zakazu wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych. Główny wniosek Podstawowy wniosek jaki nasuwa przeprowadzona analiza, sprowadza się do stwierdzenia, że wprowadzone ustawą z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych omawiane rozwiązania nie zostały do końca przemyślane. Tym samym nie dają one gwarancji kompleksowej realizacji podstawowego celu wprowadzenia przedmiotowego zakazu, tj. uniemożliwienia udziału w grach osobom, które popełniły przestępstwo związane z urządzaniem, bądź udziałem w grach.

4

Kryminologia historyczna jako kierunek badań nad przestępczością kryminalną

100%

Siemaszko K.

Czasopismo Prawno-Historyczne

|

2020

|

vol. 72

|

issue 1

241-251

EN

The term “historical criminology” has been present in science for about twenty years. The main assumption of this relatively new research trend is the analysis of contemporary crime through the prism of historical research. Therefore, research into the history of crime and historical criminology, which are also popular in Poland, cannot be equated. The article presents the assumptions of this trend in criminology. At the same time, it indicates the doubts which appear in the literature on the subject matter concerning the distinguishing of historical criminology as a fully-fledged trend in criminology.

PL

Termin „kryminologia historyczna” jest obecny w nauce od około dwudziestu lat. Głównym założeniem tego stosunkowo nowego nurtu badawczego jest analiza przestępczości współczesnej przez pryzmat badań historycznych. Nie można zatem stawiać znaku równości między popularnymi także i w Polsce badaniami nad historią przestępczości i kryminologią historyczną. Autor prezentuje założenia tego nurtu w kryminologii, wskazując również na wątpliwości, jakie pojawiają się w literaturze w odniesieniu do wyodrębniania kryminologii historycznej jako pełnoprawnego nurtu w kryminologii.

5

Wykorzystywanie seksualne małoletnich a medyczne pojęcie pedofilii

100%

Świerczewska-Gąsiorowska A.

Przegląd Policyjny

|

2017

|

vol. 1(125)

55-65

PL

Celem niniejszego artykułu jest wskazanie ustawowych znamion artykułu 200 kodeksu karnego i porównanie go z medycznym pojęciem pedofilii. Zespół charakterystycznych cech, które tworzą zarys tego typu przestępstwa i zasady prawa karnego jednoznacznie wskazują, iż odbiega on w sposób zasadniczy od medycznych klasyfikacji diagnostycznych pedofilii, jedynie można powiedzieć, że się ze sobą krzyżują. Niesie to za sobą konsekwencje, ponieważ art. 200 kodeksu karnego w swojej konstrukcji bliżej jest pojęciu wykorzystywaniu seksualnym nieletnich, które jest zjawiskiem pokrewnym wobec pedofilii, ale nie tożsamym.

6

Wykorzystanie materiałów wizualnych w badaniach nad społeczną percepcją osób, które popełniły przestępstwo. Wnioski metodologiczne z badań nad stygmatyzacją

100%

Chomczyński P.

Archiwum Kryminologii

|

2017

|

issue XXXIX

369-389

EN

The aim of the article is to present a number of methodological conclusions drawn in the course of research on social stigmatization. The Author discusses the methodology of a social experiment involving the use of photographs as part of open interviews and focus group study. The photographs of people had been selected according to a pre-determined set of criteria and were used to elicit responses shedding light on how the subjects associated a person’s physical appearance with an alleged propensity for committing crimes. The use of photographic material made it possible to discover the real views of the subjects – often contrary to those they claimed to hold prior to seeing the visual materials. One may therefore assume that within the strictly controlled conditions of the experiment, iconography played an important role in demystifying stigmatizing behaviour. The goal of the experiment was to determine factors and processes that are normally hidden and which, although natural and part of our observation spectrum, for obvious reasons are subjected to political correctness and usually not voluntarily revealed. The rules of social co-existence require us to obey certain norms and often to conceal what we really think and act upon. This does not mean that the said factors are insignificant. In my view, they are often decisive and lead to cognitive dissonance whenever our beliefs and actions diverge. In the case of the said experiment, a discrepancy was observed between the attitudes of the subjects before and after they were confronted with the photographs. They exhibited more spontaneous behaviour and statements, there was also a change in their opinions and they produced all sorts of evidence and examples which in their view supported their newly revealed ideas. Studies of open interview and focus group techniques lead to the conclusion that visual materials can add to these techniques, making them more ‘friendly’ and balancing the asymmetrical relationship between subject and researcher while also making it easier to extract information subject to social taboos. In the study under discussion, the photographs were a catalyst in getting the subjects to reveal opinions they had previously largely concealed. Yet it must be borne in mind that the experiment requires a careful selection of appropriate photographs so that the subjects do not form new opinions but only reveal those already held yet not expressed. Otherwise these types of studies will not shed light on existing phenomena but rather create new ones, which leaves an ethical question mark when it comes to the purpose of such studies. It is worth adding that the experiment corresponds to various processes occurring in our world, including various ethnocentric and xenophobic movements, today on the rise. The logic behind the experiment seems universal enough to allow its application in studying the perception of other social groups at risk of marginalization and stigmatization. I am thinking particularly of the great migrations of today which are changing the ethnic face of Europe.

7

Kanoniczne sankcje karne za przestępstwa majątkowe

89%

KALETA P.

Prawo Kanoniczne

|

2015

|

vol. 58

|

issue 3

117-135

EN

Financial malfeasance, both in the eld of administration and alienation of ecclesiastical goods might contribute to nancial losses, unnecessary scandal of the faithful, as well as the weakening of public trust. In order to prevent such malfeasance, the Church must seek eective methods which will allow to observe the canon law. e aim of this article was to show the penalties for the nancial malfeasance in the canonical legal system. Interestingly that ecclesiastical legislator does not use the concept of „nancial malfeasance”. However, we can nd nine examples of nancial malfeasances in Book VI of the 1983 Code. e following actions can be related to nancial malfeasances: 1) impeding the use of ecclesiastical goods (can.1375), 2) invalid alienation of ecclesiastical goods (can. 1377), 3) simony (can. 1380), 5) illegitimate prot from Mass oerings (can. 1385), 6) bribery (can. 1386), 7) abuse of authority and culpable negligence in performing act of ecclesiastical power or ministry or oce (can. 1389 §1-2), 8) production and use of false documents (can. 1391), 9) clerics carrying out commercial activities (can. 1392). For such oenses, the legislator determines penalties ferendae sententiae which may be imposed on the oender by judicial or administrative process. e legislator does not provide for penalties latae sententiae for nancial malfeasances. For simony and illegitimate prots from Mass oerings leg- islator provides for a penalty of imposing censure. In the case of simony is mandatory sanction (c. 1380), while for the oense of illegitimate prots from Mass oerings is optional one (can. 1385). It can be supposed that the most severe penal sanctions for nancial malfeasance is deprivation of oce that the judge may impose, depend- ing on the severity and harm done. is is an optional penal imposed for abusing of ecclesiastical power or an oce (can. 1389 § 1). In other cases, the ecclesiastical legislator provides for a just penalty ferendae sententiae. If penalties are indeterminate their imposition belongs to the Ordinary or judge. e particular law is to be observed which in place of indeterminate penalty ferendae sententiae it may establish a penalty determined or obli- gated (can. 1315 § 1). In accordance with can. 1317 particular law can not establish a penalty of dismissal from the clerical state.

8

Przestępstwo nielegalnego przekroczenia granicy w ujęciu historycznym, teoretycznym i praktycznym

89%

Klaus W., Woźniakowska-Fajst D.

Archiwum Kryminologii

|

2015

|

issue XXXVII

191-222

EN

Historical analysis of the issue of illegal crossings of national borders shows that theinstruments of criminal law reactions are more characteristic for totalitarian countriesthan democratic ones. In the case of Poland, over the course of the last few decadesa substantial change has taken place in the goal of protecting borders. Until the endof the 1980s, attempting to prevent its own citizens from leaving was the priority,while now the border controls are concentrated on stopping citizens from third-worldcountries entering.The offence stipulated in article 264 paragraph 2 of the Criminal Code penalises anact involving perpetrators illegally crossing Polish borders and do so by using specifiedforms of actions in the form of deceit, violence, threats or in co-operation with otherpeople. Awareness of the perpetrator in relation to the eventual location of the bordermust be based on their knowledge in this field. Here it should refer to normalisedpatterns and the so-called good model citizen, who should possess knowledge bothrelated to cultural norms and to certain facts (e.g. the layout of Poland’s borders). Thismodel is well enough confirmed in the case of Polish citizens. But it is harder to applydirectly to foreigners, specifically those coming from another cultural background.Due to this, determining the guilt of foreigners when it comes to committing crimeson the territory of our country relies on checking and accounting for the concretepersonal facts of the perpetrator, specifically their level of familiarity with Polish legaland socio-cultural norms, while taking into consideration their education, nationalorigin, profession, etc. A lack of appropriate awareness about the perpetrator, resultingfrom a lack of proper knowledge and information, would be the same as making anerror about the factual or legal meaning of the act. The effect of such an error wouldbe an inability to assign intentional fault to the perpetrator for committing the givenact. From 1 July 2015, in agreement with article 28 paragraph 1 of the Criminal Code,a person who remains in justified error about the circumstances constituting thehallmarks of a criminal act, has not committed a crime at all.The authors of the article draw attention to the most commonly occurring forms ofactivities by perpetrators from article 264 paragraph 2 of the Criminal Code, namely theillegal crossing of borders in co-operation with other people. This co-operation must beunderstood as various forms of collaboration between various people while committinga crime, often fulfilling various roles in this procedure. There is little to dispute the factthat responsibility for this will be assumed by an appropriate accomplice, and thereforethe agreement of several people in relation to the shared committing of a crime. Toconclude, all parties must have awareness that other people will be participating incommitting the crime, and articulate their will (intention) in the joint action. A lack ofagreement in this sense would therefore exclude any collaboration.From a procedural point of view, for an illegal border crossing to qualify as a crime,and not a misdemeanour, the fact must be proven that the accused crossed the border “in co-operation with other people”. In the opinion of the article’s authors, withoutproof of such circumstances, one cannot talk about a crime being committed at all. Perusal of court records raises objections about how this provision is being used inpractice. In none of the analysed recorded situations did border controls attempt toprove the circumstances of co-operation as a reasonable premise for accepting a groupcrossing the border. In some cases, the issue seems questionable.It is clear that the Polish state, in the name of its own interests, tries to ensure theflow of migrants is legal and controlled. But doubt from the article’s authors inspiresmaking use of the instruments of criminal law to aid this goal. Punishments, whichmight be placed upon perpetrators of illegal border crossing crimes, do not play a rolein most cases. One cannot speak about retaliation (because it is not an act which wouldarouse any social emotions and demand retaliation), nor speak about the resocialisationof perpetrators (since it is hard to treat the fact of crossing a border as violatingfundamental social values, and moreover the perpetrator is a foreigner and it is not inthe interest of the Polish state to reintroduce them to society but to expel them fromthe republic’s territory). Finally, it seems fruitless to argue about the preventative roleof punishments, since this perfectly serves the administration’s reaction (in the formof the practice of using detention and expulsion from institutions as well as a ban fromentering Poland’s territory).The position that it is not necessary to launch criminal proceedings againstthose people smuggled across the border was expressed in the so-called Declarationfrom Doha accepted in 2015, issued as a summary of the 13th UN Congress. In itsverdicts, the EU Court of Justice draws attentions to how it is inappropriate to imposepunishments on illegally-residing third world citizens that deprive their freedom solelyon the grounds that they have stayed without a valid reason in the territory of that state,contravening orders to leave that territory in a specified timeframe.In relation to the above, it is the belief of the authors that a justified recommendationwould be to withdraw from the frequently-used article 264 paragraph 2 of the Criminal Code, so that proceedings can be conducted in cases related to the illegal crossing ofborders.

9

NIEUCHRONNOŚĆ KARNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI PRAWNEJ ZA STWORZENIE ORGANIZACJI TERRORYSTYCZNEJ I POMOC JEJ: NA PODSTAWIE MATERIAŁÓW PRAKTYKI SĄDOWEJ UKRAINY

88%

Knyzhenko O., Markelova A., Shamara O.

International Journal of Legal Studies (IJOLS)

|

2020

|

vol. 7(1)

317-328

PL

W artykule poruszona została kwestia nieuchronności karnej odpowiedzialności prawnej na Ukrainie za stworzenie organizacji terrorystycznej i pomoc jej. Na podstawie statystycznych, dedukcyjnych i indukcyjnych metod badawczych przeprowadzono analizę praktyki sądowej Ukrainy w tym zakresie. Ukazane zostały wady prawa obowiązującego na Ukrainie i zaproponowano sposoby jego poprawy. Przeanalizowano decyzję Rady Najwyższej Ukrainy w celu zapobiegania aktom terrorystycznym i wysunięto propozycje poprawy działalności tego organu ustawodawczego. organizacja terrorystyczna, odpowiedzialność karna, terroryzm, przestępstwo, kara

10

NIEKARALNOŚĆ SPRAWCY PRZESTĘPSTWA ŁAPOWNICTWA CZYNNEGO W KODEKSIE KARNYM

88%

ŁYŻWA R.

Przegląd Policyjny

|

2019

|

vol. 133(1)

107-113

PL

Skuteczne zwalczanie przestępstw związanych z korupcją wymaga dużego zaangażowania ze strony organów ścigania i posiadania w tym zakresie odpowiednich instrumentów prawnych. Jednym z nich jest klauzula niekaralności, zawarta w przepisie art. 229 § 6 k.k. pozwalająca, pod ściśle określonymi warunkami, na uniknięcie odpowiedzialności karnej przez sprawcę przekupstwa czynnego. Autor przedstawił przyczyny powstania i cel wspomnianej instytucji oraz scharakteryzował warunki jej zastosowania. Przywołał w tym zakresie zarówno stanowisko Sądu Najwyższego, jak i przedstawicieli doktryny. Rozważania autora prowadzą do wniosku, iż ratio legis przepisu art. 229 § 6 k.k. sprowadza się do priorytetowego traktowania ścigania i pociągania do odpowiedzialności karnej funkcjonariuszy publicznych oraz innych osób pełniących funkcje publiczne, przy jednoczesnej rezygnacji z karania „skruszonych” sprawców przekupstwa czynnego.

11

MIĘDZYNARODOWE PRZEMIESZCZANIE ODPADÓW POMIĘDZY KRAJAMI UNII EUROPEJSKIEJ — ASPEKT PRAWNOKARNY

88%

Zębek E., Chodorowska A.

Przegląd Policyjny

|

2020

|

vol. 137(1)

66-83

PL

Niniejszy artykuł przedstawia obecnie obowiązujące unijne oraz krajowe regulacje w zakresie międzynarodowego przemieszczania odpadów, jak rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów oraz ustawa z 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów w Polsce. Ważną rolę w tym obszarze odgrywają procedury, których przestrzeganie może zmniejszyć negatywny wpływ odpadów na środowisko, w szczególności podczas transportu odpadów niebezpiecznych. W przestrzeganiu tych procedur pomocny jest również system sankcji karnych, który pozwala zapobiegać nielegalnym działaniom w tym zakresie. Jednakże analiza statystyk Najwyższej Izby Kontroli i Policji wskazuje na niezbyt wysoką skuteczność instrumentów karnych, o czym świadczy niewielki odsetek prowadzonych postępowań z art. 183 ustawy z 6 czerwca 1997 r. — Kodeks karny oraz wykrywalności sprawców, a także, pomimo wzrostu liczby skazań przez sądy powszechne, zbyt niskie sankcje karne.

12

NOWELIZACJA ART. 209 K.K. — ASPEKTY PRAWNE I PRAKTYCZNE

88%

Olek I.

Przegląd Policyjny

|

2019

|

vol. 135(3)

231-243

PL

W niniejszym artykule rozpatrywane są prawne i praktyczne aspekty nowelizacji art. 209 kodeksu karnego, który przewiduje odpowiedzialność za uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą albo inną umową. Konieczność zmiany przepisów była uzasadniana niską ściągalnością zaległości alimentacyjnych i stosunkowo małą liczbą sporządzanych aktów oskarżenia przeciwko sprawcom tych czynów. Przestępstwo niealimentacji jest uciążliwe społecznie i generuje znaczne wydatki z budżetu państwa. Ustawodawca, tworząc uzasadnienie do projektu ustawy, uznał, że jej nowelizacja czasowo wpłynie na wzrost obciążenia organów ścigania, jednak autor przytacza argumenty, z których wynika, że wzrost ten będzie stały i dotknie zarówno prokuraturę i Policję, jak i inne instytucje, do których organy te będą się zgłaszać w celu uzyskania informacji o sprawcy przestępstwa. Ponad rok obowiązywania nowelizacji doprowadził jednak do przeciążenia organów prowadzących postępowania przygotowawcze. Ponadto nieprecyzyjnie sformułowane przepisy sprawiają trudności w ich interpretacji i praktycznym zastosowaniu. W opracowaniu poruszono również problematykę nowych instytucji umożliwiających sprawcy uniknięcie odpowiedzialności za popełniony czyn w związku z zapłatą wszelkich zaległości alimentacyjnych oraz aktualnie obowiązujące kary, jak również omówiono znamiona przestępstwa w typie podstawowym i kwalifikowanym.

13

Kazirodztwo. Aspekty prawnokarne i kryminologiczne

88%

Nazar K.

Ius Novum

|

2022

|

vol. 16

|

issue 2

21-38

EN

The article discusses the statutory features of the offence of incest in the Polish Penal Codefrom 1997 (Article 201) and the results of empirical research carried out. Doubts were raised indoctrine about the rationalization of the prohibition of incest and the definition of the object ofprotection of this crime. The conduct that constitutes the actus reus as well as the subject andthe subjective side of the offence of incest were also analysed. The research material was thefiles of cases under Article 201 of the Penal Code registered in all public prosecutor’s officesin Poland in 2013–2014 (389 cases). Research was intended to was primarily to identify thecriminological picture of the offence of incest and its scale compared to total crime figuresin Poland and the policy of punishing. The next aim of the research was to characterise thefamilies, in which incestuous acts took place, and thus to answer the key questions in thiscontext: whether incest is a factor determining the so-called family pathology or maybe it isa phenomenon conditioned by it and whether it occurs spontaneously or is connected withsexual violence in the family. The results of the research show that the so-called “regularincest” (voluntary on both sides), qualified only under Article 201 of the Polish Penal Code,is relatively rare in the practice of the judiciary. Most cases of incestuous sexual relationswere combined with the crime type of sexual abuse of a minor or rape. These results seem toconfirm the thesis that incest is rarely the only committed offence, but is most often related todomestic sexual violence. They also support the thesis that incest is a phenomenon conditionedby already existing family dysfunctionality, not its cause.

PL

W artykule omówiono ustawowe znamiona przestępstwa kazirodztwa w polskim Kodeksie karnym z 1997 r. (art. 201) oraz wyniki przeprowadzonych badań empirycznych. W doktrynie występują wątpliwości dotyczące racjonalizacji zakazu kazirodztwa oraz określeniaprzedmiotu ochrony tego przestępstwa. Analizie poddano również zachowanie stanowiące czynność sprawczą oraz stronę podmiotową przestępstwa kazirodztwa. Materiał badawczy stanowiły akta spraw z art. 201 k.k., zarejestrowanych we wszystkich jednostkach prokuratury w Polsce w latach 2013–2014 (389 spraw). Badania miały na celu przede wszystkim przedstawienie obrazu kryminologicznego przestępstwa kazirodztwa i jego skali na tle ogólnej liczby przestępstw w Polsce oraz polityki karania. Kolejnym celem badań była charakterystyka rodzin, w których dochodziło do czynów kazirodczych, a tym samym odpowiedź na zasadnicze w tym kontekście pytania: czy kazirodztwo jest czynnikiem determinującym tak zwaną patologię rodziny, czy może jest zjawiskiem przez nią uwarunkowanym oraz czy występuje spontanicznie, czy też jest związane z przemocą seksualną w rodzinie. Wyniki badań wskazują, że tak zwane kazirodztwo klasyczne (obustronnie dobrowolne), kwalifikowane jedynie z art. 201 k.k., jest stosunkowo rzadko spotykane w praktyce orzeczniczej. Większość przypadków kazirodczych stosunków płciowych łączyła się z typem przestępstwa wykorzystania seksualnego osoby małoletniej lub zgwałcenia. Wyniki te zdają się potwierdzać tezę, że kazirodztwo rzadko jest jedynym popełnianym przestępstwem, ale najczęściej jest związane z przemocą seksualną w rodzinie. Potwierdzają również tezę, że kazirodztwo jest zjawiskiem uwarunkowanym istniejącą już dysfunkcjonalnością rodziny, a nie jej przyczyną.

14

Międzynarodowa odpowiedzialność karna za zbrodnie wojenne popełniane na dzieciach

75%

Malekian F.

Horyzonty Wychowania

|

2014

|

vol. 13

|

issue 25

31-69

EN

Whilst the system of international criminal law is a relatively new branch of public international law, its foundations are comparatively based on ancient times. This system has mostly been applied to serious criminal violations committed by individuals, groups, organizations and states. It is the first system of public international law which deals with all of its violators as independent subjects of law. The international criminal law of children is that part of international criminal law which deals with the rights belonging to the children of the world and the obligations of individuals, organizations and states not only to fulfil and respect those rights but also to prevent their violation in national, regional or international relations. The rights of children should be regarded as peremptory parts of international criminal law and therefore inalienable because of their essential role in the protection of children from the unlawful and immoral acts of individuals acting behind the international legal personality of their states. Children are thus the protected subjects of international law, whether in times of peace or war. This is also confirmed in the judgments of the SCSL and the ICC. The word ‘child’ in the article is used without any prejudice as to the sex or the physical or mental capability of the child.

PL

Chociaż system międzynarodowego prawa karnego stanowi stosunkowo nową gałąź prawa międzynarodowego publicznego, jego fundamenty sięgają starożytności. Stosuje się go głównie w sytuacjach poważnych naruszeń prawa międzynarodowego publicznego, popełnionych przez poszczególne osoby, grupy, organizacje i państwa. Jest to pierwszy system prawny traktujący sprawców jego naruszeń jako niezależne podmioty prawa. Wchodzące w skład międzynarodowego prawa karnego międzynarodowe prawo karne dzieci stanowi tę jego część, która obliguje osoby fizyczne, organizacje i państwa, nie tylko do realizacji i przestrzegania tych praw, ale także do podejmowania odpowiednich środków w celu zapobieżenia ich naruszaniu w porządku krajowym, regionalnym i międzynarodowym. Prawa dzieci powinny być traktowane jako bezwzględnie obowiązujące normy międzynarodowego prawa karnego z powodu ich zasadniczej roli, jaką odgrywają w aspekcie ochrony dzieci przed nielegalnymi i niemoralnymi czynami osób pozbawionych międzynarodowej prawnej osobowości. W ten sposób dzieci stanowią chroniony podmiot prawa międzynarodowego, zarówno w czasie pokoju, jak i czasie wojny. Fakt ten potwierdziły również wyroki STSL i MTK. Termin ‘dziecko’ w artykule jest stosowany niezależnie od płci albo fizycznej lub psychicznej zdolności dziecka.

15

Karnoprawna regulacja bezpieczeństwa publicznego

75%

Spirka A.

Zeszyty Naukowe Zbliżenia Cywilizacyjne

|

2020

|

vol. 16

|

issue 1

54-64

EN

Crimes against public safety are mainly crimes involving exposure to danger. The subject of protection is human life, health of many people or property of large sizes. One of the most common crimes against public safety is causing a fire and bringing the danger of an event threatening the above-mentioned goods. The trend of adjudicating non-custodial penalties is growing. The upcoming legislative changes are expected to raise the penalties for this category of crimes.

PL

Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu są głównie przestępstwami z narażenia dobra. Przedmiotem ochrony jest życie ludzkie, zdrowie wielu osób czy mienie w wielkich rozmiarach. Do najczęściej popełnianych przestępstw z katalogu przestępstw przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu należy spowodowanie pożaru i sprowadzenie niebezpieczeństwa zdarzenia zagrażającego wyżej wymienionym dobrom. Rośnie tendencja orzekania kar nieizolacyjnych . Nadchodzące zmiany ustawodawcze mają podnieść wysokość kar dla tej grupy przestępstw.

16

Penal Law Protection of Professional Secrecy Concerning the Pension Funds Activities

75%

Płońska A., Dybał M.

Economic and Environmental Studies

|

2017

|

vol. 17

|

issue 41

47-55

EN

This article is intended to introduce the Reader to the definition of professional secrecy as defined by Polish Organization and Functioning of Pension Funds Act (OFPF Act) and to highlight the essence of the most extensive legal protection of professional secrecy related to the activities of pension funds, which is the penal law protection.

PL

Karnoprawna ochrona tajemnicy zawodowej związanej z działalnością funduszy emerytalnych opiera się na dwóch dyrektywach: dyrektywie subsydiarności oraz dyrektywie proporcjonalności. Pierwsza z nich opiera się na zasadzie, iż z sankcji karnych należy zrezygnować wszędzie tam, gdzie ten sam efekt może zostać osiągnięty za pomocą samoregulacji gospodarczej, przedsięwzięciami gospodarczymi oraz unormowaniami administracyjnymi. Druga natomiast oznacza że kryminalizowane powinny być tylko takie patologiczne zachowania gospodarcze, które w szczególnie wysokim stopniu zagrażają ponadindywidulanym dobrom gospodarczym. Specyfika karnoprawnej ochrony tajemnicy zawodowej dotyczącej działalności funduszy emerytalnych odbiega nieco od obowiązku zawodowej dyskrecji w klasycznym kształcie, wynika ona bowiem nie tyle z samej działalności zawodowej wykonywanej przez konkretne osoby, co ze szczególnego rodzaju działalności prowadzonej przez jednostkę organizacyjną (fundusz emerytalny). Niemniej jednak obowiązek dyskrecji ciążący na ustawowo wskazanych podmiotach ma związek z wykonywaniem przez nich zawodu, a zatem jest objęty tajemnicą zawodową.

17

Mechanizmy wywierania wpływu społecznego wykorzystywane przez sprawców przestępstwa oszustwa metodami „na wnuczka” i „na policjanta”

75%

Różańska A., Pastwa-Wojciechowska B.

Kultura Bezpieczeństwa. Nauka – Praktyka – Refleksje

|

2018

|

vol. 30(30)

192-209

PL

Celem niniejszej pracy jest ukazanie zjawiska przestępstwa oszustwa popełnianego metodami „na wnuczka” i „na policjanta”. Przestępstwo oszustwa jest czynem o wysokiej szkodliwości społecznej, którego ofiarami stają się osoby starsze, samotnie zamieszkujące lub w momencie popełnienia przestępstwa przebywające w domu same. W literaturze przedmiotu od dawna wskazuje się, że osoby starsze stanowią preferowaną przez przestępców grupę wiekową, ponieważ wykazują ograniczenia w obszarze funkcjonowania fizycznego, psychicznego i społecznego. Sprawcy, wykorzystując szereg mechanizmów wywierania wpływu społecznego oraz zmieniając sposób działania, doprowadzają osoby starsze do ogromnych strat, nie tylko tych materialnych, ale także psychologicznych (zawiedzione nadzieje na pomoc najbliższym czy też utrata wiary w czyste intencje innych osób) i społecznych (utrata zaufania do ludzi i pogłębiająca się izolacja). Należy zauważyć jeszcze jedną prawidłowość, mianowicie, o ile typowanie osób starszych na ofiary przestępstw jest stałym elementem działań sprawców, o tyle sami sprawcy zmieniają swoje metody działania, dostosowując je do zachodzących zmian społecznych i wiedzy o sposobach naszego funkcjonowania. Sprawcy dysponują doskonałym rozeznaniem, jakie potrzeby są najważniejsze dla potencjalnych ofiar, i wciąż doskonalą swoją wiedzę w obszarze narzędzi wywierania wpływu społecznego. Zmiany sposobu działania sprawców w obrębie przedmiotowych metod wpływają niekorzystnie na wykrywalność przestępstwa przez organy ścigania i wdrażanie działań profilaktycznych. Proceder przestępczy w Polsce trwa kilkanaście lat, a sprawcy, modyfikując sposób działania, uczynili z przestępstwa stałe źródło nielegalnego dochodu.

18

Postępowania przygotowawcze prowadzone przez policję oraz orzecznictwo sądów powszechnych w sprawach o przestępstwa związane z przemocą w rodzinie w latach 2016–2017

75%

Kawecki A.

Edukacja Humanistyczna

|

2019

|

issue 1

7-24

PL

Społeczeństwo coraz wyraźniej dostrzega zjawisko przemocy w rodzinie. Ugruntowuje się również przekonanie, że przemocy należy zapobiegać, a sprawców – surowo karać. Ofiary przemocy nie zawsze wiedzą, jak prawo je chroni i jakie środki prawne mogą być zastosowane wobec sprawcy. Przy omawianiu działań, jakie podejmuje policja w celu zwalczania tego zjawiska, skoncentrowano się na ukazaniu skali i struktury przestępczości związanej z przemocą w rodzinie w latach 2016–2017 w oparciu o prowadzone postępowania przygotowawcze i sposoby ich zakończenia. Przedstawiono również działania wymiaru sprawiedliwości w zakresie orzekania o karze i stosowania innych środków oddziaływania na sprawców przemocy w rodzinie w latach 2016–2017.

EN

The issue of domestic violence is more commonly recognized in society. Strengthens the belief that violence should be prevented and perpetrators of the crime should be severely punished. The victims are not always aware of rights that protect them and what legal measure can be used against a perpetrator. Discussing the activities of the Police in the field of combating domestic violence, the focus is on showing the scale and structure of domestic violence crime in 2016 and 2017 on the basis of conducted preparatory proceedings and ways of ending them. Actions of administration of justice in matters of adjudicating upon punishment and following other means of affecting on domestic violence perpetrators was introduced in years 2016 and 2017.

19

Kopia dokumentu jako przedmiot czynności wykonawczej czynu zabronionego z art. 276 Kodeksu karnego

75%

Fic R.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

|

2020

|

vol. 15

|

issue 17 (2)

41-56

EN

In this Article, the author shall analyses whether the provision criminalizing the so-called ‘document-leveling’ provision (Art. 276 of the Penal Code) also includes actions directed against non-original equivalents of originally produced documents (such as copies, photocopies, photos, scans – hereinafter referred to as “a copy of the document”). The article’s wording gives rise to the impression that this issue is questionable, leading to different decisions. At the same time, due to technological pro- 56 gress and the ease of producing copies of documents, participants of legal transactions use them widely. The issue of their protection must therefore be kept up to date. Hence, the author first analyses the concept of a document defined in the Penal Code in order to determine whether it also covers the mapping of the original documents. The article then seeks to define the extent of the subject of the executive action, as defined in Art. 276 of the Penal Code, as a document which the offender is not entitled to dispose of exclusively. This is to believe that the person entitled to dispose of a copy of the document may be different than its prototype, which has a significant impact on the scope of criminalization resulting from this provision. The author also presents the discussed issue through the prism of the legitimate protected interest by Art. 276 of the Penal Code. In the summary, the author presents the conclusions by setting out the criteria necessary to be taken into account to consider the conduct as exhaustive as the elements of the analyzed prohibited act.

PL

W niniejszym artykule autor dokonuje analizy, czy przepis kryminalizujący tzw. zniwelowanie dokumentu (art. 276 k.k.) obejmuje swoim zakresem również działania skierowane przeciwko nieoryginalnym odpowiednikom pierwotnie wytworzonych dokumentów (takim jak np. kopie, kserokopie, zdjęcia, skany – dalej zwane „kopią dokumentu”). Przedstawione w treści artykułu orzeczenia prowadzą do przekonania, że kwestia ta budzi wątpliwości, skutkując różnymi rozstrzygnięciami. Jednocześnie, ze względu na postęp technologiczny i łatwość sporządzania kopii dokumentów, uczestnicy obrotu prawnego posługują się nimi powszechnie. Zagadnienie ich ochrony przedstawiać się zatem musi jako aktualne. Autor dokonuje w pierwszej kolejności analizy pojęcia dokumentu zdefiniowanego w Kodeksie karnym w celu ustalenia, czy obejmuje ono swym zakresem również odwzorowania pierwotnych dokumentów. Następnie artykuł zawiera próbę określenia zakresu znaczeniowego znamienia przedmiotu czynności wykonawczej, określonego w art. 276 k.k. jako dokument, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać. Powadzi to do przekonania, że osoba uprawniona do dysponowania kopią dokumentu może być inna niż jego pierwowzorem, co wykazuje istotny wpływ na zasięg kryminalizacji wynikający z tego przepisu. Autor przedstawia również omawiane zagadnienie przez pryzmat dobra prawnego chronionego przez art. 276 k.k. W podsumowaniu przedstawia wnioski wskazując kryteria konieczne do uwzględnienia przed uznaniem danego zachowania za wyczerpujące znamiona analizowanego czynu zabronionego.

20

Glosa do postanowienia SN z 30 maja 2017 roku, IV KK 164/17

75%

Wróbel A.

Przegląd Prawa i Administracji

|

2019

|

vol. 116

135 - 144

EN

The author indicates that it is possible — in a certain state of things — to approve the claim of Article 160 § 1 of the Criminal Code that the immediacy of danger should be associated not so much with the temporal proximity of the effect that may occur in relation to the development of the situation, as with the condition when the inevitable consequence of the further development of the situation without the need for any new dynamizing factors constitutes a risk to one’s life or health. Nevertheless, the author cites and shares the view expressed in the doctrine that four views of criteria of directness can be distinguished in the perspective of imminent danger, based on a time element, an element of probability, an element of sufficient cause, an element of inevitability; sometimes some of the given elements are combined or used alternatively in the determination of immediacy A. Spotowski, Funkcja niebezpieczeństwa w prawie karnym, Warszawa 1990, p. 82. Each separate situation requires — in the perspective of examining whether there exists an “immediate danger” — reference to specific, existing circumstances. The author considers it right that in order to attribute the responsibility to the perpetrator for unintentional crime it is not enough to say that he had been careless. It is necessary to demonstrate that he was aware that his behavior can lead to the prohibited act provided such a possibility, or, did not provide for such possibility, although it could have been provided. The author rejects the view that the crime specified in Article 160 § 1 of the Criminal Code can be committed only by action because in the perspective of this deed — which he proves in the commentary — two forms may exist: action or omission.

Refine search results