Search results

1

Project for the Terminus at Redycka Street

100%

Kozłowski W., Szewczyk M., Szlązak J., Czechowicz W., Markowski K., Krawczyk D., Wdowczyk P.

Logistics and Transport

|

2015

|

vol. 28

73-80

EN

The aim of the paper is to present a modernization project for the terminus at Redycka street in Wroclaw. The social amenity for the drivers and for the terminus staff has been designed. Additional equipment has been suggested, whose aim is to improve the terminus proper functioning. Also staff and passengers comfort has been taken into consideration. Proper pavement for the terminus has been designed as well.

2

Totalitarne wizje przebudowy stołecznych miast – casus Rzymu i Berlina

63%

Żyromski M.

Acta Politica Polonica

|

2017

|

vol. 41

|

issue 3

17-30

EN

The main aim of the article is to present some plans of rebuilding of Rome and Berlin as an important element and mechanism of process of legitimizing the totalitarian political system (Italian fascism and German nazizm). The process of rebuilding of Rome started with the uncovering of some important monuments constructed in ancient times (for instance Ara Pacis Augustae or Colosseum). Thanks to creation of some new roads and streets (for instance via dell’Impero – modern Via dei Fori Imperiali or via della Conciliazione), we can walk and admire the Eternal City. Afterwards, some new complexes had been constructed – such as the university campus (città universitaria), great sport complex (Foro Mussolini, modern Foro Italico) and the vast area for world’s exhibition (EUR). On the other hand, some plans connected with the new German capital (so-called Germania) remained plans and sketches, only.

PL

Głównym celem artykułu jest prezentacja planów przebudowy Rzymu i Berlina jako istotnego elementu procesu legitymizacji totalitarnych systemów politycznych (odpowiednio włoskiego faszyzmu i niemieckiego nazizmu). Przebudowa stolicy Włoch rozpoczęła się od odsłonięcia wielu istotnych zabytków antycznego Rzymu (np. Ara Pacis Augustae czy Koloseum). Dzięki stworzeniu nowych arterii komunikacyjnych (np. via dell’Impero – obecnie Via dei Fori Imperiali czy via della Conciliazione) możemy dziś swobodnie poruszać się po Wiecznym Mieście. Następnie stworzono miasteczko uniwersyteckie (città universitaria), tereny sportowe (Foro Mussolini, obecnie Foro Italico) czy tereny wystawiennicze (EUR). Natomiast plany stworzenia nowej stolicy hitlerowskiej Trzeciej Rzeszy (Germania) pozostały na makietach i deskach kreślarskich.

3

Wykaz zniszczeń w obiektach sakralnych diecezji lubelskiej po II wojnie światowej

51%

Kumor-Mielnik J.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

2019

|

vol. 111

161-184

EN

The post-war picture of damage to parish churches of the Lublin diocese presented in the paper was based on the material gathered primarily in the Archdiocesan Archive of Lublin. The sources for the tabular study are derived from the forms containing information on damage to churches. These forms were sent by the administrators of the parishes to the Curia in Lublin in 1948. Their analysis reveals that a great number of churches in the Lublin diocese were affected by war. The deaneries which suffered the most serious damage were as follows: Zamość, Hrubieszów, Tarnogród, Tomaszów (south-east and east ones) as well as Puławy and Opole (west deaneries). Due to the shortage of material, it was impossible to present the whole damage done to all the churches in the Lublin diocese. The fragmentary presentation of the losses the parish churches in the Lublin diocese sustained during World War II shows that in most cases the external elements of the churches were damaged: roofs, towers, window panes, walls, fences; moreover, several churches were converted into granaries or Orthodox churches, while others were burnt down. The commitment of the faithful engaged in rebuilding the churches, as well as the Committee for the Reconstruction of the Churches in the Lublin Diocese set up by the Ordinary Bishop of Lublin, Stefan Wyszyński, played the major role in the restoration of the ruined churches.

PL

Przedstawiony w tekście powojenny obraz zniszczeń kościołów parafialnych diecezji lubelskiej, został oparty na materiale zgromadzonym przede wszystkim w lubelskim Archiwum Archidiecezjalnym. Podstawą do jego tabelarycznego opracowania stały się formularze zawierające informacje o zniszczeniach kościołów, nadsyłane w 1948 roku przez administratorów poszczególnych parafii do kurii biskupiej w Lublinie. Z ich zestawienia wynika, że znaczna liczba świątyń diecezji lubelskiej została dotknięta skutkami wojny. Największych zniszczeń doznały dekanaty południowo-wschodnie i wschodnie jak dekanat: zamojski, hrubieszowski, tarnogrodzki, tomaszowski, ale także dekanaty zachodnie jak: puławski i opolski. Z uwagi na braki w materiale archiwalnym nie było możliwe ukazanie w tekście pełnej skali zniszczeń, z uwzględnieniem wszystkich kościołów diecezji lubelskiej. Z przedstawionego przeze mnie cząstkowego obrazu strat w świątyniach parafialnych diecezji lubelskiej po II wojnie światowej wynika, że na skutek działań wojennych przeważająca liczba kościołów doznała uszkodzeń zewnętrznych w postaci zniszczonych pokryć i wież, wybitych szyb, uszkodzonych ścian, parkanów; ponadto kilka świątyń zamieniono na magazyny zbożowe, na cerkwie prawosławne lub też zostało spalonych. Ofiarność wiernych, zaangażowanych w odbudowę miejsc kultu, a także powołany przez biskupa ordynariusza lubelskiego – Stefana Wyszyńskiego – Komitet Odbudowy Kościołów Diecezji Lubelskiej odegrały największą rolę w reparacji uszkodzonych i odbudowie zrujnowanych świątyń.

4

Comparing and contrasting the post-1945 re-building of Warsaw and Minsk city centres

51%

Martyn P.

Acta Albaruthenica

|

2022

|

issue 22

251-267

BE

Вырашальнае значэнне для Варшавы і Мінска мела г. зв “сталінская эпоха” (1948/9–1955/6 у Варшаве; у савецкім Мінску – з 1945 да канца 1950 х), якая характарызавалася інтэнсіўнай забудовай цэнтральных раёнаў. У Варшаве гэта былі кароткія, але вельмі пакутлівыя сем гадоў, цесна пераплеценыя з узнікненнем Польскай Народнай Рэспублікі. Так быў закладзены падмурак для г. зв. сацыялістычнае сталіцы, якая характарызавалася “камуналізацыяй” маёмасці, дзейнасцю руплівых архітэктараў, якія карысталіся прыхільнасцю партыі, а таксама зносам руінаў многіх будынкаў, якія можна было рэстаўраваць – прынамсі, камяніцаў “буржуазна-капіталістычнай” эпохі 1850–1914 гг. Рэканструкцыя ў сталіцы БССР і сёння карыстаецца вялікім прызнаннем у сувязі з яе ператварэннем у мільённы горад. Безаблічная раней, галоўная вуліца набыла характар візітоўкі горада ў выглядзе праспекта Сталіна (цяпер праспект Незалежнасці); часткова рэканструяваны вуліцы Леніна, Энгельса, Карла Маркса і іншыя цэнтральныя камунікацыйныя праспекты. У той час як ключавыя помнікі былі знесены, усё яшчэ адметная архітэктура з 1850–1914 гадоў звычайна рэканструявалася і часта адаптавалася да сталінскай эстэтыкі. “Гістарычны Мінск” пачаў выдумляцца нанава, старанна адбудоўвацца толькі пасля 1991 г. У падсумаванні аўтар звяртаецца да даваеннага архітэктурна-прасторавага характару Варшавы і Мінска, іх разбурэння падчас Другой сусветнай вайны, а таксама наступных этапаў рэканструкцыі пасля ключавое “сталінскае эпохі”, якая вызначыла істотныя рысы гарадской архітэктуры і прасторавай планіроўкі, уведзеных пасля 1945 г.

PL

Decydujące znaczenie w przypadku Warszawy i Mińska miał tzw. „epizod stalinowski” (1948/9–1955/6 w Warszawie; trwający od 1945 aż do końca lat 50. XX w. w sowieckim Mińsku), charakteryzujący się intensywnymi pracami budowlanymi w dzielnicach centralnych. W Warszawie było to niedługie, lecz bardzo dotkliwe siedmiolecie, ściśle splecione z powstaniem PRL. W ten sposób położono podwaliny pod tak zwaną stolicę socjalistyczną, która zaznaczyła się jako okres „komunalizacji” majątku, działalności zagorzałych architektów cieszących się przychylnością Partii oraz burzenia wypalonych ruin wielu gotowych do odrestaurowania budynków – przede wszystkim kamienic czynszowych z piętnowanej epoki „burżuazyjno-kapitalistycznej” z ok. 1850–1914. Odbudowa w stolicy BSRR wciąż cieszy się dużym uznaniem ze względu na przekształcenie jej w ponadmilionowe miasto. Zatarta w swym dawnym biegu główna ulica nabrała charakteru wizytówki miasta w postaci alei Stalina (obecnie Niepodległości); ulice Lenina, Engelsa, Karola Marksa oraz kolejne centralne aleje komunikacyjne przeszły częściową przebudowę. Podczas gdy kluczowe zabytki zostały zburzone, wciąż wyróżniająca się architektura z ok. 1850–1914 była zazwyczaj poddawana renowacji i nierzadko podwyższana lub dostosowana do estetyki stalinowskiej. „Historyczny Mińsk” zaczął być wymyślany na nowo, z czasem starannie odbudowany dopiero po 1991 r. W podsumowaniu autor nawiązuje do przedwojennego charakteru architektoniczno-przestrzennego Warszawy i Mińska, ich zniszczeń w trakcie drugiej wojny światowej oraz dalszych faz przebudowy, dokonywanych po kluczowym „epizodzie” stalinowskim, który zdecydował o istotnych cechach architektury miejskiej i układu przestrzennego wprowadzonego po 1945 r.

EN

The so-called “Stalinist episode” (1948/9–1955/6 in Warsaw; 1945 dragged out to the late-1950s in Soviet-held Minsk) was of crucial significance to both cities, being marked by intensive construction work primarily focussed on the respective city centres. In Warsaw, this was a brief and highly-charged seven or so years intricately intertwined with setting up the Polish People’s Republic. The foundations were thus laid for a so-called socialist capital city, characterised by ‘communalisation’ of property, zealous architects enjoying Party favour and ripping down the burnt-out ruins of a great many readily restorable buildings; above all tenement houses from the anathematised «bougeois-capitalist» era of c.1850–1914.Re-building in the capital of the BSSR still enjoys wide recognition for transforming it into a million+ city. The obliterated main street became the showpiece Stalin (now Independence) Avenue; Lenin, Engels, Karl Marks, other central streets undergoing partial redevelopment. While key historic monuments were ripped down, the still prominent remnant architecture from c.1850–1914 was typically restored, heightened or readapted to suit the Stalinist aesthetic. ‘Historic Minsk’ began to be reinvented after 1991. Summary reference is additionally made to the respective pre-1939 and pre-1941 urban-architectural profiles of Warsaw and Minsk, their wartime destruction and continued urban redevelopment beyond the key Stalinist ‘episode’ that had defined vital aspects of the post-1945 built urban environment.

Refine search results

1 Acta Albaruthenica

1 Acta Politica Polonica

1 Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

1 Logistics and Transport

1 Czechowicz W.

1 Kozłowski W.

1 Krawczyk D.

1 Kumor-Mielnik J.

1 Markowski K.

1 Martyn P.

1 Szewczyk M.

1 Szlązak J.

1 Wdowczyk P.

1 Żyromski M.

1 2022

1 2019

1 2017

1 2015

Project for the Terminus at Redycka Street

Totalitarne wizje przebudowy stołecznych miast – casus Rzymu i Berlina

Wykaz zniszczeń w obiektach sakralnych diecezji lubelskiej po II wojnie światowej

Comparing and contrasting the post-1945 re-building of Warsaw and Minsk city centres