Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: rekurs hierarchiczny

Sort By:

Limit search:

La conciliazione nelle controversie amministrative durante la revisione del Codice di Diritto Canonico. Analisi dell’iter legislativo del can. 1733

100%

Jałbrzykowski Z.

Prawo Kanoniczne

2018

vol. 61

issue 2

The article deals with the history of redaction of the can. 1733 of the Code of Canon Law, which has introduced into the ecclesiastical legal order the institution of conciliation/mediation in hierarchical recourses. The norm attires attention because of its relatively innovative character in the catholic Church law. It makes part of a group of canons of the Latin Code that exhort to solve legal controversies in a non-contentious way or «pacifice» or through an «aequa solutio». The newness of the conciliation in the ecclesiastical context hasn’t contribute to its success, it is relatively hardly known and applied in the resolution of administrative controversies. The main point is that the new institution has been poorly harmonized within the procedural context of the hierarchical recourse. From the acts of the Pontifical Commission for the Revision of the Code of Canon Law follows that the conciliation in hierarchical recourses wasn’t made subject of an orderly and profound reflection during the legislation process. At the beginning it hadn’t even appear to the legislators as a possible procedural alternative to the regular administrative recourse. Next, borrowed from the report On due process, a document approved by the U.S. Conference of Bishops, the conciliation was incorporated into the system of ecclesiastical administrative justice among some doubts and unsure ideas about its purpose and systemic position, as it seems from the legislative documentation. With the expulsion of the administrative tribunals in limine promulgationis its function and mode of implementation has become even more obscure. As a result, a fruit of uncertainty and uncoordinated amendments in the legislation process, the conciliation recommended by the can. 1733 is made an institution to the greatest extent inoperative.

Artykuł zajmuje się historią redakcji kan. 1733 Kodeksu Prawa Kanonicznego, który wprowadził do kościelnego porządku prawnego instytucję koncyliacji/mediacji w rekursach hierarchicznych. Norma ta zwraca uwagę ze względu na swój stosunkowo nowatorski charakter w katolickim prawie kościelnym. Wchodzi ona w skład grupy kanonów Kodeksu łacińskiego, które zachęcają do rozwiązywania kontrowersji prawnych w sposób niesporny, czyli "pacyficznie" lub poprzez "aequa solutio". Nowość koncyliacji w kontekście kościelnym nie przyczyniła się do jej sukcesu, jest ona stosunkowo mało znana i stosowana w rozwiązywaniu kontrowersji administracyjnych. Chodzi przede wszystkim o to, że nowa instytucja została słabo zharmonizowana w kontekście proceduralnym odwołania hierarchicznego. Z aktów Papieskiej Komisji ds. Rewizji Kodeksu Prawa Kanonicznego wynika, że pojednanie w instancjach hierarchicznych nie było przedmiotem uporządkowanej i pogłębionej refleksji podczas procesu legislacyjnego. Na początku nie była nawet postrzegana przez prawodawców jako możliwa alternatywa proceduralna dla zwyczajnej drogi administracyjnej. Następnie, zapożyczona z raportu O należytym procesie, dokumentu zatwierdzonego przez Konferencję Biskupów USA, koncyliacja została włączona do systemu kościelnego sądownictwa administracyjnego wśród pewnych wątpliwości i niepewności co do jej celu i pozycji ustrojowej, jak wynika z dokumentacji legislacyjnej. Wraz z wyrugowaniem trybunałów administracyjnych in limine promulgationis jej funkcja i sposób realizacji stały się jeszcze bardziej niejasne. W rezultacie, owocem niepewności i nieskoordynowanych zmian w procesie legislacyjnym, koncyliacja zalecana przez kan. 1733 stała się instytucją w największym stopniu nieoperacyjną.

Protection and Defense of the Right to Decent Support of Clergy

89%

Lewandowski P.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

2019

vol. 14

issue 16 (2)

193-205

The right to decent remuneration is one of the most basic rights for every human being. The ecclesiastical legislator proclaims it not only in the 1983 Code of Canon Law, but also in numerous post-conciliar normative acts. The article provides legal bases for the protection and defense of the right to decent support of clergy. The concept of protection should be combined with prevention, i.e. protection against something potential. In addition to protection, protective action may include caring for or looking after something. Defense is necessary, however, when a matter has actually been violated and injustice has arisen in this respect, which requires the defense of a fair legal state and even its restoration.

Prawo do godziwego wynagrodzenia stanowi jedno z najbardziej podstawowych praw przysługujących każdemu człowiekowi. Ustawodawca kościelny proklamuje je nie tylko w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r., ale także w licznych posoborowych aktach normatywnych. W artykule zostały wskazane podstawy prawne dla ochrony i obrony prawa do godziwego utrzymania duchownych. Pojęcie ochrony należy łączyć z prewencją, a więc zabezpieczeniem przed czymś potencjalnym. 205 Poza zabezpieczeniem, działanie ochronne może polegać na opiece lub doglądaniu czegoś. Obrona jest konieczna natomiast wtedy, gdy faktycznie została naruszona jakaś materia i pojawiła się w tym zakresie niesprawiedliwość, co wymaga obrony sprawiedliwego stanu prawnego, a nawet jego przywrócenia.

Refine search results

1 Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

1 Prawo Kanoniczne

1 Jałbrzykowski Z.

1 Lewandowski P.

1 2019

1 2018

Search results

La conciliazione nelle controversie amministrative durante la revisione del Codice di Diritto Canonico. Analisi dell’iter legislativo del can. 1733

Protection and Defense of the Right to Decent Support of Clergy