Zadaniem, jakie postawił sobie autor tego artykułu, jest analiza dylematów metodologicznych, z którymi trzeba się zmierzyć w trakcie projektowania badań pedagogicznych prowadzonych w ramach strategii studium przypadku. Prezentowane treści odnoszą się do pytania, w jaki sposób przyjmowane przez badaczy założenia ontologiczne i epistemologiczne odkreślają sposób definiowania przypadku, jego granice oraz myślenie o doborze metod. Drugą warstwą tekstu jest pytanie o naukowy status studium przypadku oraz relacje między teorią naukową a praktyką badawczą.
Prezentowane opracowanie to głos w dyskusji nad uprawianiem badań skupionych wokół tworzenia wiedzy potrzebnej praktyce, które stanowią, zdaniem autorki, istotny wątek współczesnej refleksji pedagogicznej. Punktem wyjścia do podjętych rozważań jest analiza relacji pomiędzy teorią naukową a praktyką badawczą w pedagogice oraz wynikające z niej podejścia do klasyfikacji badań edukacyjnych. Kolejną część stanowi odniesienie do trzech rodzajów badań stosowanych: badań diagnostycznych, ewaluacji i badań w działaniu, skupione wokół poszukiwania otwieranych przez te badania obszarów eksploracji i sposobów realizacji wyzwań, które pojawiają się na tym polu. Rozważania końcowe stanowią próbę odpowiedzi na pytanie: w jakim kierunku może postępować rozwój badań stosowanych w pedagogice? i opierają się na propozycjach wysuwanych w ramach nowego paradygmatu badawczego określanego jako Mode 2 Science.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.