Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: revelation of God

Sort By:

Limit search:

Natchnienie, prawda i zbawienie w ujęciu Henryka Witczyka

100%

Zatwardnicki S.

Verbum Vitae

2022

vol. 40

issue 1

263-277

The review summarises and critically assesses the contents of Henryk Witczyk’s monograph Inspiration. Truth. Salvation. The first part of the review examines the essential concepts of inspiration, truth, and salvation from that author’s point of view. Following the lead of the Pontifical Biblical Commission (PBC) and its document Inspiration and Truth of the Holy Scriptures, Witczyk considers the notion of inspiration as part of the revelation of God, against the backdrop of various origins of biblical books that are, however, all God-given. The faith of hagiographers turns out to be a common denominator for the genesis of sacred scriptures. Witczyk points out that the books of the New Testament are inspired by the Incarnate Word, and he emphasises the Holy Spirit’s activity in both the inspired authors and the inspired texts, i.e. that the books of Scripture are both inspired and inspiring. The author links the truth of the Holy Scriptures with the fact of inspiration, for only the word from God can speak about God. Further, Witczyk shows the original character of the truth of the Bible and lists its most important features according to the PBC. He also provides a persuasive apology of the credibility of the eyewitnesses of key events in the history of salvation, as well as the credibility of their oral testimony. The biblicist then analyses the connection between the revelation of God and the salvation of a man. Here, he focuses on the soteriology of the Book of Revelation. In the end, however, Witczyk does not seem to have fully carried out the intention of pointing out the organic connection between inspiration, truth, and salvation. The second part of the present article contains some critical observations by the reviewer, however, these in no way detract from the significance of Witczyk’s work.

W artykule dokonano prezentacji oraz krytycznej oceny treści monografii Henryka Witczyka Natchnienie. Prawda. Zbawienie. W pierwszej części artykułu przedstawiono zagadnienie natchnienia, prawdy oraz zbawienia w ujęciu autora książki. Za dokumentem Natchnienie i prawda Pisma Świętego Papieskiej Komisji Biblijnej (PKB) rozpatruje on pojęcie natchnienia w ramach objawienia Bożego na tle różnego sposobu pochodzenia ksiąg biblijnych od Boga. Wspólnym mianownikiem genezy świętych pism okazuje się wiara hagiografa w Boga. Witczyk wskazuje następnie, że w Nowym Testamencie księgi są natchnione za pośrednictwem Słowa Wcielonego, podkreśla aktywność Ducha Świętego w autorach natchnionych oraz w natchnionym tekście – księgi Pisma są zarazem natchnione, jak i inspirujące. Prawdę Pisma Świętego autor łączy z faktem natchnienia – tylko słowo od Boga może mówić o Bogu. Witczyk ukazuje oryginalny charakter prawdy Pisma Świętego i za dokumentem PKB wymienia najważniejsze jej cechy. Dokonuje również przekonującej apologii wiarygodności naocznych świadków kluczowych wydarzeń historii zbawienia oraz ich oralnego świadectwa. Biblista analizuje następnie związek między objawieniem Boga a zbawieniem człowieka. Poświęca uwagę przede wszystkim soteriologii Księgi Apokalipsy. Realizacja zamiaru ukazania organicznego związku między natchnieniem, prawdą i zbawieniem wydaje się nie do końca udana. W drugiej części recenzji wyrażone zostały pewne uwagi krytyczne, które nie deprecjonują jednak wagi monografii

Jezus jako świadek w Ewangelii wg św. Jana

100%

Grochowski Z.

Verbum Vitae

2015

vol. 27

169-186

Jesus is usually an object of someone’s testimony in the Gospel of St. John, but there are a few texts speaking of Jesus as the One who gives or bears His testimony to something. Accepting as a criterion the occurrences of the terms marture,w („to bear testimony”) and marturi,a („testimony”) – the noun ma,rtuj („witness”) does not occur in the Fourth Gospel – it is possible to distribute them into four categories: (1) Jesus “testifies about what he has seen and heard” (3:32-33), which means He reveals His Father to the world. (2) Jesus testifies about Himself (5:31.[36]; 8:13-14.17-18; [10,25]) – and He is supported in this by His Father – that He did nothing wrong healing a sick man at the Bethesda pool, even though it happened on the Sabbath (cf. 5:1-9); (3) Jesus “is testifying about the world that its deeds are evil” (7:7) seeing as – some Jews even wanted to kill Him (cf. 7:1.19.25.30.44); (4) Jesus testifies to the truth (18:37), which ultimately means the definitive revelation of God which Jesus brings to the world and with which He identifies Himself (cf. 14:6). Sentenced by Pilate, dying on the cross, Christ – in the most credible way – testified to love: This truth about God – obligating Jesus’ disciples to also assume this attitude in their lives (cf. 13:14.34-35) – can be expressed by a principle: “no one has greater love than this – that one lays down his life for his friends” (15:13).

Refine search results

2 Verbum Vitae

1 Grochowski Z.

1 Zatwardnicki S.

1 2022

1 2015

Search results

Natchnienie, prawda i zbawienie w ujęciu Henryka Witczyka

Jezus jako świadek w Ewangelii wg św. Jana