Zapewnienie opieki oraz odpowiedniego poziomu życia osobom w podeszłym wieku to niezwykle istotne aspekty polityki społecznej zarówno państwa, jak i lokalnej. Jednak praktyka wyraźnie pokazuje, że kwestia starości nigdy nie była i nadal nie jest mocną stroną polityki społecznej w naszym kraju. Odnosi się również wrażenie, że nadal funkcjonuje stereotypowe przeświadczenie, iż na starość nie trzeba zwiększać komfortu życia, a nawet może on ulec zmniejszeniu. Takie podejście do kwestii starości musi budzić zdecydowany sprzeciw. Starość to ostatni etap życia, żeby żyć godnie i jednocześnie z zachowaniem poczucia bezpieczeństwa. Szczególna troska i uwaga powinna być zwrócona na osoby samotne, przewlekle chore, mające złą sytuację materialną. Miejscem, które mogłoby uchronić seniora przed wykluczeniem społecznym, a jednocześnie, gdzie miałby zapewnioną profesjonalną opiekę i dobrą jakość życia, jest odpowiednio zarządzany dom pomocy społecznej. Problem jest o tyle ważny, że w Polsce publiczne usługi opiekuńcze są jeszcze słabo rozwinięte, a ich jakość często budzi wiele zastrzeżeń, także natury moralnej. W opracowaniu podjęto dyskurs dotyczący potrzeby instytucjonalnego wsparcia seniorów oraz zwrócono uwagę na jakość życia mieszkańców domu pomocy społecznej.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.