Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 9

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  roszczenie odszkodowawcze
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
This article concerns on presenting the issue of the admissibility of obtaining reimbursement of food expenses incurred by victims during their convalescence as part of their claim for compensation. The purpose of the research was to answer the question whether, in the light of the achievements of the court’s jurisprudence to date, the compensation due to persons who have suffered damage to their health may include their food expenses during the period of their recovery. The research is based on a dogmatic method, an examination of the current legal status and an analysis of selected court rulings made in compensation cases, in which the injured parties covered with compensation claims the expenses incurred for food costs. The research methods indicated are supplemented by a review of statements made by representatives of the legal science on the subject. The jurisprudence practice of the judiciary in the matter of covering the compensation granted to persons who have suffered damage to their health for the cost of meals during their convalescence is uneven and no universally applicable model of resolving such claims has been developed. The assessment of the jurisprudence in cases of this type leads to the conclusion that in court practice, the possibility of including food expenses in the awarded compensation benefits for the injured party depends on the specific circumstances of a given case, as well as on the parties to the proceedings demonstrating appropriate evidence initiative.
PL
Przedmiotem badań stanowiących podstawę niniejszego artykułu jest problematyka dopuszczalności uzyskania przez osoby poszkodowane zwrotu poniesionych wydatków na żywność w okresie rekonwalescencji w ramach przysługującego im roszczenia odszkodowawczego. Celem przeprowadzonych badań było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy w świetle dotychczasowego dorobku orzecznictwa sądów odszkodowanie należne osobom, które poniosły uszczerbek na zdrowiu, może obejmować poczynione przez te osoby wydatki na wyżywienie w okresie dochodzenia do zdrowia. Badania opierają się na metodzie dogmatycznej, badaniu aktualnego stanu prawnego oraz na analizie wybranych orzeczeń sądowych zapadłych w sprawach odszkodowawczych, w których poszkodowani obejmowali roszczeniami odszkodowawczymi wydatki poniesione tytułem kosztów wyżywienia. Uzupełnienie wskazanych metod badawczych stanowi przegląd wypowiedzi przedstawicieli nauki prawa w przedmiotowej kwestii. Praktyka orzecznicza judykatury w materii obejmowania odszkodowaniem przyznawanym osobom, które poniosły uszczerbek na zdrowiu poniesionych przez nie kosztów wyżywienia w okresie rekonwalescencji jest niejednolita i nie został wypracowany dominujący model rozstrzygania o roszczeniach tego rodzaju. Ocena orzecznictwa w tego typu sprawach prowadzi do wniosku, że w praktyce sądowej możliwość zaliczenia wydatków na żywność do zasądzonych na rzecz poszkodowanego świadczeń odszkodowawczych uzależniona jest od konkretnych okoliczności danego przypadku, a także od wykazania odpowiedniej inicjatywy dowodowej przez strony procesu.
PL
Niniejszy artykuł koncentruje się na problemie wykładni pojęcia „kartel”, którym posługuje się ustawa z dnia 21 kwietnia 2017 r. o roszczeniach o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie prawa konkurencji, implementująca do polskiego porządku prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/104/UE z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie niektórych przepisów regulujących dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia prawa konkurencji państw członkowskich i Unii Europejskiej, objęte przepisami prawa krajowego. W pierwszej kolejności analizie poddana została sama zasadność wprowadzenia do polskiego języka prawnego pojęcia „kartelu”. Następnie, przedstawione zostały występujące na tle tego terminu wątpliwości interpretacyjne. Podsumowaniem artykułu jest propozycja wykładni uregulowań ustawy odnoszących się do karteli i ich uczestników.
PL
Artykuł koncentruje się na analizie orzecznictwa dotyczącego odpowiedzialności uczestników kartelu wobec podmiotów trzecich za naruszenie prawa konkurencji. W pierwszej kolejności analizie poddane zostały podstawy prawne dochodzenia roszczeń i wynikające z nich uprawnienia dla podmiotów trzecich. Następnie, przedstawiono orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) oraz sądów krajowych, w których poszkodowani – niezwiązani umową z uczestnikami kartelu – dochodzili od nich roszczeń odszkodowawczych. Analiza orzecznictwa pokazuje, jak daleko sięga odpowiedzialność uczestników kartelu oraz jakie są jej ograniczenia.
PL
Artykuł bada jak implementacja dyrektywy 2014/104/UE wpłynęła na gotowość uczestnika kartelu do udziału w programie łagodzenia kar. Artykuł porównuje sytuację prawną podmiotów zainteresowanych przystąpieniem do programu przed implementacją dyrektywy oraz po implementacji. Dużą uwagę poświęcono kalkulacji poziomu ryzyka, jaką uczestnik zmowy podejmuje zanim ujawni organowi konkurencji nielegalne porozumienie. Celem artykułu jest wyjaśnienie, czy i dlaczego podmiot zwolniony z kary w ramach programu łagodzenia kar jest preferowanym celem roszczeń cywilnoprawnych o naprawę szkody antymonopolowej. Artykuł dotyczy prawa konkurencji w ujęciu europejskim i opiera się głównie na literaturze niemieckiej. Lepsze zrozumienie omawianych kwestii może być kluczem do skuteczniejszego egzekwowania prawa konkurencji na drodze publicznoprawnej przy jednoczesnym zachowaniu prawa do pełnego odszkodowania także w Polsce.
EN
Provided for in art. 20 item 2 of the Act on Compulsory Insurance, the Insurance Guarantee Fund and the Polish Motor Insurers' Bureau, the institution of bringing the insurer in a third party action in the compensation proceedings against the insured enables the insurance company to participate in the ongoing proceedings, even if the victim does not claim compensation directly from the insurer. The question whether the secondary intervention notified by the insurer is an intrinsic or ordinary intervention is not only a problem of theoretical nature, but also a source of important and far-reaching practical implications, because the insurer's position in the proceedings depends on an appropriate and prior qualification of the secondary intervention. The inability, proven in the article, to extend the claim preclusion of the judgment made between the insured and injured party, manifesting itself in the diversity of the legal relationships between the insured and the victim and the insurer and the victim, as well as in a non-uniform (ordinary) character of a potential participation in the proceedings in the event of suing them by the victim by means of one petition prejudges about the lack of grounds to accept the direct impact of the judgment on the insurer's legal position.
PL
Przewidziana w przepisie art. 20 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych instytucja przypozwania ubezpieczyciela w procesie odszkodowawczym, wszczętym przeciwko ubezpieczonemu, umożliwia zakładowi ubezpieczeń uczestniczenie w toczącym się postępowaniu także wtedy, gdy wolą poszkodowanego nie było dochodzenie roszczenia odszkodowawczego bezpośrednio od niego. Kwestia, czy zgłoszona wówczas przez ubezpieczyciela interwencja uboczna ma charakter interwencji samoistnej czy zwykłej nie jest problemem jedynie teoretycznej natury, lecz stanowi źródło ważkich i daleko idących implikacji praktycznych. Od należytego i uprzedniego zakwalifikowania interwencji ubocznej zgłoszonej przez ubezpieczyciela zależy bowiem jego pozycja w procesie. Dowiedziona w artykule niemożność rozciągnięcia powagi rzeczy osądzonej wyroku zapadłego pomiędzy ubezpieczonym a poszkodowanym, przejawiająca się w różnorodności stosunków prawnych łączących ubezpieczonego z poszkodowanym i ubezpieczyciela z poszkodowanym, jak również w niejednolitym (zwykłym) charakterze potencjalnego współuczestnictwa procesowego w razie pozwania ich przez poszkodowanego jednym pozwem, przesądza o braku podstaw do przyjęcia bezpośredniego wpływu tegoż wyroku na sytuację prawną ubezpieczyciela.
Rejent
|
2022
|
issue 11 (379)
74-111
EN
The practice of proprietary actions (for natural restitution of corporeal things) shows that the petitum of the lawsuits is formulated as a demand for a hand over of a thing and, in the event of the defendant's failure to comply with the first obligation, a demand is made for the payment of a sum of money equivalent to the value of the claimed thing. While it is clear that the legal basis for the first demand is Article 222 § 1 of the Polish Civil Code, the basis for the second (alternative or eventual) demand is unclear. At the same time, the question arises as to what are the premises of this demand, what is its content (scope), which court has local and material jurisdiction to hear this demand, what is the applicable law. In order to answer this questions, the paper examines the concepts of: 1) tort, 2) breach of obligation, 3) on unjust enrichment, 4) entitlement to substitutive performance, 5) offer of settlement agreement, 6) sui generis right to creditor's satisfaction, 7) a specific claim for payment in respect of damage to or destruction of thing.
PL
Wzrost cen energii, paliwa, surowców do produkcji, a także rosnąca inflacja, dysproporcja między rosnącym popytem i niewystarczającą podażą oraz koszty związane z transformacją klimatyczną powodują znaczny wzrost cen materiałów budowlanych niezbędnych dla realizacji inwestycji energetycznych. Występujące poważne zaburzenia w łańcuchu dostaw wywierają istotny wpływ, również na dostępność materiałów, co może przyczynić się do dalszych wzrostów cen. W związku z występującymi problemami związanymi ze wzrostem cen oraz ograniczoną dostępnością materiałów budowlanych wykonawcy inwestycji energetycznych stają przed dylematem czy kontynuować realizację nierentownej umowy, narażając się na poniesienie straty, czy zdecydować się na zaprzestanie jej realizacji, przyjmując ryzyko związanych z tym konsekwencji. Kontynuacja nierentownej umowy rodzi pytanie, czy podejmować próbę doprowadzenia do zmiany jej treści w zakresie umożliwiającym zniwelowanie straty, czy też ograniczyć się do dochodzenia roszczeń po zakończeniu umowy na drodze sądowej. Artykuł ma na celu przedstawienie możliwych ścieżek działania wykonawców inwestycji energetycznych w związku z wydłużeniem czasu realizacji umowy bądź wystąpienia straty na skutek wzrostu cen materiałów budowlanych lub braku dostępności materiałów. Przeanalizowana zostanie kwestia potencjalnej zmiany umowy w zakresie wydłużenia czasu realizacji i/lub podwyższenia wynagrodzenia, a także zagadnienie dochodzenia roszczeń wykonawcy w przypadku braku doprowadzenia do zmiany umowy. Przeanalizowana zostanie również kwestia obrony wykonawcy przed ewentualnymi karami umownymi nałożonymi za (wynikłe z ww. okoliczności) brak zrealizowania/nieterminowe zrealizowanie danej umowy
PL
W artykule zaprezentowano Zalecenie Komisji dotyczące zbiorowego dochodzenia roszczeń przyjęte 11.06.2013 r. i ogłoszone w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej 26.07.2013 r. Autorka podejmuje próbę wskazania potencjalnych trudności, jakie może napotkać polski ustawodawca w przypadku implementacji Zalecenia do polskiego systemu prawnego. W szczególności poruszane są kwestie dostosowania polskich przepisów prawa do zasad wynikających z Zalecenia w zakresie podstawowych pojęć, czynnej legitymacji procesowej i dopuszczalności powództw, a także finansowania powództw.
EN
This article presents Commission Recommendation of 11 June 2013 on collective redress mechanisms which was published in the EU Official Journal on 26 July 2013. The article indicates potential difficulties in the case of its implementation into the domestic legal system by the Polish legislature. In particular, it deals with issues of the adjustment of Polish legal provisions to the rules of the Recommendation with respect to basic definitions, legal standing to bring actions and their admissibility, as well as funding.
Bezpieczny Bank
|
2019
|
vol. 75
|
issue 2
8-31
EN
The deliberations in this article concentrate on the issue of the legal character of obligatory contributions to the guarantee funds of banks and credit unions. The article explains the reason and the purpose of establishing the deposit guarantee scheme for banks and credit unions. Moreover, an attempt has been made to define the legal status of Bank Guarantee Fund and to explain the character of the legal acts – resolutions – issued by the Fund Council with regard to the amount of contributions to the guarantee fund of banks and credit unions. The said resolutions of the Fund Council on each occasion materialize the obligation of banks and credit unions to pay the contribution on the terms and conditions set therein.
PL
Rozważania przedstawione w artykule skupiają się na problematyce charakteru prawnego obowiązkowej składki na fundusz gwarancyjny banków oraz kas. Z racji tego w artykule wyjaśniono istotę i cel tworzenia systemu gwarantowania depozytów dla banków i kas. Podjęto również próbę określenia statusu prawnego Bankowego Funduszu Gwarancyjnego oraz wyjaśnienia charakteru aktów – uchwał – wydawanych przez Radę tego Funduszu w przedmiocie określenia wysokości składek na fundusz gwarancyjny banków oraz kas. Rzeczone uchwały Rady Funduszu każdorazowo materializują bowiem obowiązek regulowania składek przez banki i kasy na zasadach tam oznaczonych.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.