Search results

1

Dziecko w historii zbawienia

100%

Walewander E.

Przegląd Historyczno-Oświatowy

|

2021

|

vol. LXIV

|

issue 3-4

107-117

EN

Aim: A child in the history of salvation. Methods: A historical comparative method. Results: Firstly, the child’s situation in the New Testament was demonstrated followed by the view of a young man in the Church Tradition. A lot of place has been given to a child in the extremely hard time of the totalitarian systems of the 20th century. Conclusions: The perversity of the recent indoctrination, allegedly offering human beings happiness is deceiving, because the expectations are not corresponding to the real situation, and therefore, happiness is illusive. In the face of the recent invasion of evil which seems to be omnipotent, Christianity still preaches the Gospel about a child as the immediate way to God. In all places with God in the right place, people cannot bring bad fates upon a child

2

Znaczenie Jezusowej męki w ujęciu św. Łukasza

86%

Gryglewicz F.

The Biblical Annals

|

1970

|

vol. 17

|

issue 1

31-42

PL

Le plan du salut des hommes devait s’accomplir. Telle fut la volonté de Dieu exprimée par le verbe dei. Saint Luc nous renseigne que Dieu avait prévu les détails de la Passion de Jésus, et lorsqu’il en parle il emploie uniquement des termes grecs commençant par le préfixe „pro”. La réalisation de ces détails est exprimée par les verbes pleroo et teleo. Le caractère salutaire de la Passion de Jésus est exprimé aussi par: la ressemblance de la langue des écrits de Luc avec la langue des Septantes; la répétition des formules des prédictions bibliques dans le récit de leur réalisation et aussi l’enchaînement dans la description de la Passion de Jésus au récit du Serviteur de Yahvé chez Isaïe, visible grâce à l’emploi des mots paradidonai, anthropos et à l’insistance sur l’innocence de Jésus. Luc caractérisait Jésus comme le sauveur et le rédempteur, mais ce n’était qu’exceptionnellement qu’il le désignait par ces mots. De plus, la Passion de Jésus n’est qu’un seul épisode du plan divin de salut des hommes. Ces deux traits caractéristiques pour les écrits de Luc sont la raison pour laquelle le caractère salutaire de la Passion y est si peu visible.

3

Rdz 13, 1-7 w kontekście historii zbawienia

72%

Bielecki S.

The Biblical Annals

|

1987

|

vol. 34

|

issue 1

47-56

PL

Der Autor stellte, gestützt auf die Einteilung der Heilsgeschichte in drei Epochen, den biblischen Kontext der Perikope Röm 13, 1-7 vor. Er machte auf die Beleuchtung aufmerksam, die dieser Perikope u. a. die Geschichte vom Turmbau zu Babel (Gen 11, 1 ff.), die an die Herrschenden gerichtete Ermahnung (Weisch 6, 1 ff.) sowie die Perikope vom Bezahlen der Steuer (Mt 22, 15 ff.) liefern.

4

Miejsce świadectwa w przepowiadaniu homilijnym

58%

Dyk S.

Verbum Vitae

|

2015

|

vol. 28

401-422

EN

The homily is a natural place to give Christian witness. God’s self-revelation – the continuation of which is found in the preaching of God’s Word – is characterized by dialogue. God, in giving Himself through the preaching of the Word, witnesses about Himself and waits for man’s reply, which is born from man’s personal experience of meeting God. This response then takes on the character of man’s own witness about meeting God. The witness of a Christian’s life is the confirmation of the power of God’s Word, it’s verification and illustration. When preaching a homily, witnessing to the faith can be voiced in different ways, but is always to be proclaimed by the homilist. The preacher of God's Word can indirectly deliver experiencing God through one of the believers, or in his own words. The homilist is to witness that he "saw and heard" (experienced) God – in the Word of God, in the liturgy, and the lives of believers. Thus, the homily is listening to Christ who is present in Sacred Scripture, perceiving Him in the framework of the liturgy, and giving witness about His work in the life of the believer.

PL

Homilia jest naturalnym jest miejscem chrześcijańskiego świadectwa. Objawienie Boże, którego kontynuacją jest przepowiadanie słowa Bożego, ma bowiem charakter dialogiczny. Bóg, udzielając siebie samego w głoszeniu Słowa, daje świadectwo o sobie oraz oczekuje na odpowiedź człowieka, która rodzi się z doświadczenia osobowego spotkania z Nim. Odpowiedź ta przyjmuje zatem charakter świadectwa o spotkaniu człowieka z Bogiem. Świadectwo chrześcijańskiego życia jest potwierdzeniem mocy słowa Bożego, jego weryfikacją i ilustracją. W przepowiadaniu homilijnym świadectwo wiary może dojść do głosu w różny sposób, zawsze jednak z ust homilisty. Głosiciel słowa Bożego może w sposób pośredni przekazać doświadczenie Boga kogoś z wierzących lub swoje własne. Homilista ma zaświadczyć o tym, że „widział i słyszał” (doświadczył) Boga w słowie Boże, w liturgii i w życiu wiernych. Homilia jest bowiem słuchaniem Chrystusa obecnego w Piśmie Świętym, oglądaniem Go w ramach liturgii oraz zaświadczaniem o Jego działaniu w życiu wierzących.

Refine search results

2 The Biblical Annals

1 Przegląd Historyczno-Oświatowy

1 Verbum Vitae

1 Bielecki S.

1 Dyk S.

1 Gryglewicz F.

1 Walewander E.

1 2021

1 2015

1 1987

1 1970

Dziecko w historii zbawienia

Znaczenie Jezusowej męki w ujęciu św. Łukasza

Rdz 13, 1-7 w kontekście historii zbawienia

Miejsce świadectwa w przepowiadaniu homilijnym