Search results

1

The Development of the Self Through the “Gift of the Self” or the Mutual Recognition

100%

Nin Márquez M. I.

Journal for Perspectives of Economic Political and Social Integration

|

2014

|

vol. 19

|

issue 1-2

143-153

EN

Human identity is a complex process linked to the subject and his environment, both constantly evolving. Personality is developed and changed throughout lifetime, but it has a core that remains constant. Thus a person can secure his continuity; he recognizes himself and is recognized by the others as time goes by. In fact, we are all the same, even after experiencing changes and years later. The constitution of the other and the self are – from the phenomenological point of view – two components of the same process, which is the origin of the subjectivity of self and the objectivity of me. These are conditions for the identity’s construction, a continuous process that takes place throughout time. (Ballerini, 2005) Human tendency to the community emerges with priority from the above definition. That deep desire of being part of a social group interprets others as constituent of the identity of the self. (Pulcini, 2002) “Having an identity” actually means not only a set of characteristics noticed by ourselves after actions done or the “image” of us, but also to be recognized by the rest of society. (Andrea, 2004) Therefore, community turns out in the ultimate horizon that responds to an individual’s recognition need. The recognition of self by me is linked to the issue of the recognition of self through the other until mutual recognition as reciprocal act is reached. (Ricoeur, 2005) Hence, “gift” becomes an emblem of mutual recognition, highlighting the relational and inter-subjective structure of the person. The identity development goes through the mutual recognition experience and gift. (Castiglioni, 2008) Somebody who gives himself recognizes the others and simultaneously, participates in his constitution and his self-understanding.

2

Leibniz: Personal Identity and Sameness of Substance

51%

Gut P.

Roczniki Filozoficzne

|

2017

|

vol. 65

|

issue 2

93-110

EN

Leibniz’s theory of personal identity has been the object of numerous discussions and various interpretations. In the paper I contrast my view on Leibniz’s solution to the problem of personal identity with the view of Margaret Wilson and Samuel Scheffler. They both claimed that Leibniz failed to formulate a coherent, uniform and tenable theory of personal identity. His stance – as they state – contains so many inconsistencies that it cannot be adopted as a satisfactory solution to this problem. I disagree with this opinion. It is my conviction that a more inquisitive analysis of Leibniz’s texts leads to the conclusion that such severe criticism of the results of Leibniz’s studies of personal identity is ill-founded. My paper consists of two parts. In the first part—drawing on suggestions made by Vailati, Thiel, Noonan, and Bobro—I attempt to present the essential arguments against the interpretation offered by M. Wilson and S. Scheffler. In the second part I address two issues. First, I try to discuss the reasons which Leibniz listed to support his thesis that personal identity requires both the continuity of substance and the continuity of some psychological phenomena. Then, I turn to identifying Leibniz’s arguments which support the thesis that what ultimately provides a person with identity is their substantial principle, i.e. the soul or “I.”

PL

Teoria Leibniza na temat osobowej identyczności jest od dawna przedmiotem licznych sporów i rozbieżności interpretacyjnych. W niniejszym artykule zestawiam mój pogląd na temat tego, co faktycznie uważał Leibniz za podstawę bycia tą samą osobą z poglądem, który został sformułowany przez Margaret Wilson i Samuela Schefflera. Ich zdaniem Leibniz nie przedstawiał spójnej, jednolitej i przekonującej teorii osobowej identyczności. Jego stanowisko — jak utrzymują ci autorzy — zawiera w sobie zbyt wiele niekonsekwencji, aby można je było uznać za satysfakcjonujące rozwiązanie tego zagadnienia. Nie zgadzam się z tą opinią. W moim przekonaniu bardziej wnikliwy ogląd tekstów Leibniza pozwala stwierdzić, że nie ma podstaw do tak krytycznej oceny wyników Leibniza w kwestii osobowej identyczności. Artykuł składa się z dwóch części. W części pierwszej — korzystając z sugestii podanych przez Vailatigo, Thiela, Noonana i Bobro — staram się przedstawić główne argumenty przeciwko interpretacji Wilson i Schefflera. W części drugiej poruszam dwie kwestie. Najpierw omawiam powody, które Leibniz wymieniał celem uzasadnienia tezy, że osobowa identyczność wymaga zarówno ciągłości substancji, jak i ciągłości pewnych fenomenów psychologicznych. Następnie przedstawiam argumenty Leibniza na rzecz tezy, że tym, co ostatecznie nadaje identyczność osobie, jest jej substancjalna zasada, czyli dusza lub „ja”.

3

Rola wzorców tożsamości osobowej w Ricoeurowskiej hermeneutyce podmiotu

51%

Kumorek M.

Roczniki Filozoficzne

|

2022

|

vol. 70

|

issue 3

205-230

EN

The paper presents the possibility of applying Ricoeur’s models of personal identity: character and keeping one’s word to clarify the dialectic of being oneself and being other. For this purpose, the relations of new models to traditional patterns of identity as being the same and being self are presented. This paper demonstrates the ability of selfhood to transcend the model of sameness, as revealed in the analyses of the character and keeping one’s word, and enabling the constitution of oneself. The role of otherness which transcends the identity aspects of oneself and thus enables the constitution of oneself as another is also analysed.

PL

W artykule przedstawiono możliwość zastosowania Ricoeurowskich wzorców tożsamości osobowej: charakteru i dochowanego słowa do rozjaśnienia dialektyki bycia sobą samym oraz bycia kimś/czymś innym. W tym celu przedstawiono powiązania nowych wzorców z tradycyjnymi modelami tożsamości ujmowanymi jako bycie tym samym i bycie sobą. Ukazano zdolności bycia sobą do wykraczania poza wzorzec bycia tym samym, ujawniające się w analizach charakteru i dochowanego słowa oraz umożliwiające ukonstytuowanie „tego, który jest sobą samym”. Opisano również rolę inności, która wykraczając poza aspekty tożsamości „tego, który jest sobą samym” umożliwia konstytucję „tego, który jest sobą samym, jak i kimś/czymś innym”.

Refine search results

2 Roczniki Filozoficzne

1 Journal for Perspectives of Economic Political and Social Integration

1 Gut P.

1 Kumorek M.

1 Nin Márquez M. I.

1 2022

1 2017

1 2014

The Development of the Self Through the “Gift of the Self” or the Mutual Recognition

Leibniz: Personal Identity and Sameness of Substance

Rola wzorców tożsamości osobowej w Ricoeurowskiej hermeneutyce podmiotu