Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: self-fiction

Sort By:

Limit search:

Czas utracony - czas odzyskany - czas osobny. Szkic o pisarstwie Róży Ostrowskiej

100%

Olszewska M. J.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

2018

vol. 36

issue 2

The aim of this article is to interpret two novels by Róża Ostrowska (1926–1975) – Wyspa (1960) and unfinished, published posthumously Czas mój osobny (1977) – which occupy an important place in Polish literature of the 1950s and 1960s. These novels take place in two time-space – nowadays in Kashubia and in the past in the Vilnius region. For the writer, these are significant autobiographical places. In the construction of the story and characters, Ostrowska used her own life experience. This is, therefore, a writing based on autobiography and self-fiction. The writer used personal experience to take up important issues regarding human existence (life, passing away, love, death) and identifying. In these novels, an important philosophy of humanity is inscribed. The basic key to reading them is time – an individual time, an interoralized one, a “separate one” – associated with human existence and the functioning of human memory. The way the time worked in these novels allowed the writer to introduce into the structure of her novel a myth of a place and an individual. Our analysis leads to interesting conclusions: first of all, Ostrowska’s prose turns out to be an original combination of autobiography (or rather self-fiction) with mythology, whose aim is not so much the elevation of past or present reality, but rather the creation of a kind of “necro-narration”, taken as if from the post-mortem perspective. Therefore, Wyspa and Mój czas osobny are not political, moral or psychologicalnovels, but mythical ones.

Celem niniejszego artykułu jest interpretacja dwu powieści Róży Ostrowskiej (1926–1975). Wyspa (1960) i nieukończony, wydany pośmiertnie Mój czas osobny (1977) zajmują ważne miejsce w polskiej literaturze lat 50. i 60. XX wieku. Akcja tych powieści rozgrywa się w dwóch czasoprzestrzeniach – współcześnie na Kaszubach i w przeszłości na Wileńszczyźnie. Dla pisarki są to znaczące „miejsca autobiograficzne”. W budowie fabuły i kreacji bohaterów Ostrowska wykorzystała własne doświadczenia życiowe, które stają się pretekstem do podjęcia ważnych zagadnień dotyczących ludzkiej egzystencji (życia, przemijania, miłości, śmierci) i tożsamości. Pisarstwo to bazuje zatem na autobiografzmie i autofkcji. W omawiane powieści wpisana jest filozofia człowieczeństwa. Za podstawowy klucz do odczytania obydwu utworów należy uznać czas – osobniczy, interioryzowany, „osobny”, związany z ludzką egzystencją i funkcjonowaniem pamięci. Sposób działania czasu w tych utworach pozwolił pisarce na wprowadzenie w struktury powieści mitów – miejsca i osobniczego. Analiza prowadzi do ciekawych wniosków. Przede wszystkim: proza Ostrowskiej okazuje się oryginalną kombinacją autobiografii (a raczej autofikcji) z mitologią, której efektem jest nie tyle uwznioślenie przeszłości czy teraźniejszości, ile kreacja „nekronarracji” podejmowanej jakby z perspektywy pośmiertnej. A zatem Wyspa i Mój czas osobny to nie powieści polityczne, obyczajowe czy psychologiczne, tylko mityczne.

Motifs of water in Conrad Detrez’s “Ludo”

100%

Kukuryk A.

Lublin Studies in Modern Languages and Literature

2018

vol. 42

issue 3

Der Artikel enthält keine Abstracts in deutscher Sprache.

Conrad Detrez is undoubtedly one of Belgium’s most important writers of the 70s of the 20th century. After having translated Brazilian revolutionary authors, he resumed the review of his provincial past, named «hallucinating autobiography». His first autofictional novel Ludo (1974) bring to life his first Belgian years in his native land where the inundation invades everything, the incessant rain causes floods and the river enters the houses. With excellent wit, Detrez’s scalpel-pen dissects characters and situations through which such topics as friendship, everyday marginal life and panic of people during the Second World War. Through selffiction, Detrez´s novel present the author and narrator’s obsessions.

Conrad Detrez est sans aucun doute l’un des écrivains les plus importants de Belgique des années 70 du XXème siècle. Après avoir traduit quelques auteurs révolutionnaires brésiliens, cet écrivain cosmopolite a repris la revue de son passé provincial, nommé « autobiographie hallucinante ». Son premier roman autofictionnel intitulé Ludo (1974) fait vivre ses premières années belges dans son pays natal où l’inondation envahit tout, la pluie incessante provoque des crues et la rivière pénètre dans les maisons. Doté d’un excellent esprit, Detrez décrit des personnages et des situations à travers lesquels sont abordés des sujets comme l’amitié, la vie quotidienne marginale ainsi que la panique des gens pendant la Seconde Guerre mondiale. À travers de l’autofiction, le roman detrezien présente les obsessions aussi bien de l’auteur que du narrateur.

Том не содержит аннотаций на русском языке.

Refine search results

1 Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

1 Lublin Studies in Modern Languages and Literature

1 Kukuryk A.

1 Olszewska M. J.

2 2018

Search results

Czas utracony - czas odzyskany - czas osobny. Szkic o pisarstwie Róży Ostrowskiej

Motifs of water in Conrad Detrez’s “Ludo”