Search results

1

Badania nad śpiewem gregoriańskim przed Semiologią gregoriańską i po niej

100%

Asensio Palacios J. C.

Pro Musica Sacra

|

2019

|

vol. 17

EN

The research on gregorian chant from the middle of the 19th century had their protagonistsmainly in some of the Solesmes monks, but not without polemics. After theSt. Pius X motu roprio, and the new Vatican edition, the Solesmes style and Methode…was spread everywhere, but some voices, from the own monastery, claimed for a newapproach to the musical writing: the neumes. Dom Cardine’s Semiology was the sciencecreated to answer some of the the lacks of the Mocquereau’s theories. In this paper I’lltry to show a little history of the previous works to the Cardine’s Semiology, specially theCardine’s own works developed from the previous researches of the Paléographie musicale.

PL

Badania nad chorałem gregoriańskim z połowy XIX wieku znalazły swoich protagonistów wśród kilku mnichów z Solesmes. Po pontyfikacie św. Piusa X, motu proprio i nowej edycji Watykanu styl Solesmes i Methode… rozprzestrzeniły się wszędzie, ale niektóre głosy z klasztoru Solesmes mówiły o nowym podejściu do pisma muzycznego: neumes. Semiologia dom Cardine’a była nauką stworzoną, by odpowiedzieć na niektóre braki teorii Mocquereau.W artykule ukazany jest krótki zarys historyczny wcześniejszych prac na temat SemiologiiCardine’a, zwłaszcza opracowanych na podstawie poprzednich badań Paléographie musicale.

2

Paleograficzna notacja rytmiczna śpiewu gregoriańskiego z Nonantoli

80%

Sławecki M.

Musica Ecclesiastica

|

2016

|

issue 11

93-108

EN

Notation of Nonantola, next to the St. Gallen, Laon and Chartres is one of paleographic rhythmic notation of gregorian chant. It was used in medieval scriptorium in Verona. Its main characteristic is inclined scripture with a diagonal line of elevation and vertical line of deposition. Each neumatic sign is connected with a vocal of syllables to which it belongs. Virga has the approximative ability to adapt to the melody line in syllabic contexts. It amazes multiplicity of certain forms of paleographic: 9 ways to express a neuma with one sound (including 4 types of virga: acuta, inferior, curva and gravis), pes (3 types), clivis (8 types), torculus (10 types), porrectus (5 types ), scandicus (5 types), salicus (2 types), climacus (three and four-sounds - 8 types). Notation distinguished qualities of liquid, illiquid and partly liquid and is able to show some cases of neumatic separation and articulation. The repertoire, which doptrwał to our times is fragmentary. Neumatic signs have been systematized and explained in modern times by Ave Moderini and, above all, Nino Albarosa.

3

Interpretacja a dyrygentura śpiewu gregoriańskiego

80%

Sławecki M.

Musica Ecclesiastica

|

2017

|

issue 12

123-134

EN

Problems of the conducting of the Gregorian composition depends on rhythmical optics chosen by the conductor. Used since 1908 method of Solesmes involving the bipartite and tripartite meaning of rhythm, with semiological optics executive has become anachronistic. Founder of renewed executive concept – Dom Cardine – returned to reading and understanding of the rhythmic signs contained in the oldest preserved musical-liturgical sources (Sankt Gallen and Laon). There is no collection of conventional gestures, which could use the Gregorian conductor. The initial analytical gesture, characterized by distinguishing the different sounds, in terms of synthetic depends on the degree of knowledge of Gregorian semiology. Gesture requires first of all emphasize the notes and extended by graphic separation from others - articulated.

4

Graduał Priusquam te formarem z Graduału Jana Olbrachta w świetle authenticum fontium gregorianorum

80%

Kasprzyk P.

Pro Musica Sacra

|

2020

|

vol. 18

EN

Contemporary knowledge on Gregorian Chant is mainly attributed to research conducted on oldest manuscripts. As a result we gained abilities to analyze the transformations which a Gregorian repertoire underwent on the course of ages. One of the most precious liturgical and musical monuments preserved in Poland is a 16th-century Graduale of King Jan Olbracht, stored in Archiwum Kapituły Katedralnej on Wawel, Kraków. Analysis of a graduale Priusquam te formarem for the feast of Birth of John the Baptist shows how an 8th-century melody has been simplified, losing its Gregorian characteristics.

PL

Współczesny stan wiedzy na temat śpiewu gregoriańskiego zawdzięczamy przede wszystkim badaniom prowadzonym nad najstarszymi rękopisami. Owocem tych badań jest m.in. możliwość analizowania przekształceń, którym ulegał autentyczny repertuar gregoriański na przestrzeni wieków. Jednym z najcenniejszych zabytków liturgiczno‑muzycznych na gruncie polskim jest datowany na początek XVI wieku Graduał króla Jana Olbrachta, przechowywany w Archiwum Kapituły Katedralnej na Wawelu. Analiza graduału Priusquam te formarem, przeznaczonego na święto Narodzin Jana Chrzciciela, pokazuje, jak pochodząca z VIII wieku melodia została uproszczona na przestrzeni lat, tracąc swój gregoriański charakter.

5

Rękopisy adiastematyczne jako wyraz tradycji wykonawczej

71%

Ferfoglia S.

Pro Musica Sacra

|

2019

|

vol. 17

EN

The article aims to depict how studying adiastematic manuscripts can lead us notonly to the most faithful interpretation of Gregorian music, but also to the most relevantthing, which is understanding the spiritual and theological content of plainsong.Gregorian chant is a true sonic exegesis, and semiology is the science that – through thequestion of why this and not another sign was used over a specific neum – opens the wayto regaining some performance practice that is not a copy of the past but becomes a liturgicalreality today. In this paper two chants from the Midnight Mass form at Christmaswere subjected to a comparative analysis: Introitus: Dominus dixit and Communio: Insplendoribus sanctorum. The analysis is based on two sources, widely accepted in semiologicalstudies, namely the Einsiedeln 121 manuscript containing the Sanctgallen notation,and the Laon manuscript 239, which gives us the Laon or Metzen notation. On thisbasis, the idea of the Gregorian composer’s behaviour and the way it influences musicalperformance were described.

PL

Artykuł ma na celu ukazanie, w jaki sposób studiowanie rękopisów adiastematycznych może nas doprowadzić nie tylko do najwierniejszej interpretacji utworów gregoriańskich, ale do tego, co najważniejsze – do rozumienia treści duchowo-teologicznej tych śpiewów. Śpiew gregoriański jest prawdziwą egzegezą brzmieniową, a semiologia jest tą nauką, która – poprzez pytanie, dlaczego został wykorzystany taki, a nie inny znak nad określoną neumą – otwiera drogę do odzyskania pewnej praktyki wykonawczej, która nie jest kopią przeszłości, ale staje się rzeczywistością liturgiczną dzisiaj. W tym celu zostały poddane analizie porównawczej dwa śpiewy z formularza mszy o północy na Boże Narodzenie: Introitus: Dominus dixit oraz Communio: In splendoribus sanctorum. Analiza opiera się na dwóch źródłach, powszechnie przyjętych w badaniach semiologicznych, a mianowicie na rękopisie Einsiedeln 121 zawierającym notację sanktgalleńską oraz na rękopisie Laon 239 przekazującym nam notację laońską albo metzeńską. Na tej podstawie został przedstawiony zamysł postępowania kompozytora gregoriańskiego oraz sposób, w jaki rzutuje on na praktykę wykonawczą.

Refine search results

3 Pro Musica Sacra

2 Musica Ecclesiastica

2 Sławecki M.

1 Asensio Palacios J. C.

1 Ferfoglia S.

1 Kasprzyk P.

1 2020

2 2019

1 2017

1 2016

Badania nad śpiewem gregoriańskim przed Semiologią gregoriańską i po niej

Paleograficzna notacja rytmiczna śpiewu gregoriańskiego z Nonantoli

Interpretacja a dyrygentura śpiewu gregoriańskiego

Graduał Priusquam te formarem z Graduału Jana Olbrachta w świetle authenticum fontium gregorianorum

Rękopisy adiastematyczne jako wyraz tradycji wykonawczej