Search results

1

Dual codes: Text within a Text in Lotman and Kristeva

100%

Spassova K.

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

|

2018

|

issue 8(11) cz.2

13-28

EN

Lotman explicitly affirms that his methodological wager is an attempt to join the formal-structural paradigm of Roman Jacobson and the contextual-dialogical paradigm of Mikhail Bakhtin. Lotman conceives the structure of the text as heterogenous just because it is at least dually coded, while semiosis is exactly the process of this inner hybridization, which has a creative potentiality. My paper will examine the dual coded structure of Lotman in the light of early Kristeva distinction between semiotic and symbolic function. I will examine the influence of Lotman in Kristeva’s works in the context of the 60s.

2

Internet Education as Mirrored on the [Commercialised] Internet

80%

Urbanowicz A.

Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula

|

2015

|

issue 4(46)

86-100

EN

At particular stages of its development, the Internet [or the World Wide Web] would be referred to as the iconosphere, semiosphere or infosphere to imply its nature of a ‘self-regulating ecological system‘ capable of accommodating infinite numbers of icons [i.e. representations], meanings [generated in the perpetual process of semiosis], and fresh news items. All these function as contexts to ‘Internet Education [IE]‘ understood as the body of e-learning courses provided via the Internet. But actually the Internet remains deeper involved in IE provision in consequence of its multiple other capacities of, inter alia, a marketing tool, a mirror of trends, and a magnifier of perceptions. To see how the above multiplicity affects information provision, the author took up an Internet query and collected some observations on IE featuring hypertext nodes [equivalent to linked entries] only to discover that [apart from purely commercial agents] they are mainly put up by two types of entities, i.e. non-for-profit organisations and universities. Both identify their mission as creating new [technological or educational] opportunities and target individuals in restrained life situations with a marketing type rhetoric contrasting global with individual perspectives [or advocating ‘going global‘ as a strategy to escape personal constraints]. The resulting image highlights selected IE strengths [further hyped by visualisations, more conservative for academic institutions than other organisations]. A more balanced IE picture should emerge from thematic reports, but these are scarce. The latest comprehensive UNESCO report relatively easily accessible on the Internet comes from 2003, Moscow. Its argumentative section inspires looking at the hypertext entries targeted at ‘on-line‘ and school teachers, as well as parents. In the guise of ‘useful tips‘ they signal the problems associated with the use of the Internet in education – related contexts and, interestingly enough, stay in line with the findings from the studies focused on the cognitive styles, behaviours and constraints common among today’s twenty-year-olds [as representatives of the first generation raised in a fully Internet-penetrated world] who currently prevail among university students. By way of reference to the Internet’s multiple capacities [as mentioned above], the author asks the question if it is possible that the Internet could be used as a provider of remedies to the problems it has helped to create.

PL

Na poszczególnych etapach rozwoju o Internecie (lub sieci ogólnoświatowej, WWW) można mówić jako o ikonosferze, semiosferzelub infosferze, co ma implikować jego charakter „samoregulującego się systemu ekologicznego”, zdolnego do pozyskiwania nieskończonej liczby ikon (tzn. obrazów), znaczeń (generowanych w nieustannym procesie semiozy) oraz świeżych pozycji wiadomości. Wszystko to funkcjonuje jako konteksty edukacji internetowej (EI), rozumianej jako całokształt kursówe-uczenia się, realizowanych przez Internet. Tak naprawdę Internet pozostaje głębiej zaangażowany w realizację EI w efekcie jego licznych pozostałych możliwości, między innymi jako narzędzia marketingowego, zwierciadła trendów i zwielokrotnionych percepcji. Żeby zobaczyć, jak wyżej wspomniana wielorakość wpływa na przekazywanie informacji, autorka przeprowadziła kwerendę internetową i zebrała pewne obserwacje na temat hipertekstowych węzłów przedstawiających EI (ekwiwalent do haseł w linkach), by odkryć, że (poza czysto komercyjnymi czynnikami) tworzą je głównie dwa typy podmiotów, tzn. nie nastawione na osiąganie zysków organizacje i uczelnie. Jedne i drugie identyfikują swą misję jako tworzenie nowych (technologicznych lub edukacyjnych) możliwości i obieranie za cel osób w niekorzystnych sytuacjach życiowych z retoryką typu marketingowego, przedstawiającą perspektywy globalne w kontraście do perspektyw indywidualnych (lub będącą orędowniczką ‘rozpoczęcia działań globalnych’ jako strategii ucieczki odosobistych ograniczeń). Uzyskany wizerunek uwypukla wybrane mocne strony EI (dalej stymulowane przez wizualizacje, bardziej konserwatywne w przypadku placówek akademickich niż pozostałych organizacji). Bardziej zrównoważony obraz EI powinien wynikać z raportów tematycznych, lecz tych jest niewiele. Najnowszy wszechstronny raport UNESCO, stosunkowo łatwo dostępny w Internecie, pochodzi z roku 2003 z Moskwy. Jego rozdział argumentacyjny inspiruje do spojrzenia na hasła hipertekstowe skierowane do nauczających w systemie ‘on-line’ i nauczycieli w szkołach, jak również do rodziców. W przebraniu „użytecznych wskazówek” sygnalizują one problemy towarzyszące korzystaniu z Internetu w edukacji – powiązane konteksty i, co dość ciekawe, pokrywają się z ustaleniami badań skoncentrowanych na stylach poznawczych, zachowaniach i ograniczeniach powszechnych wśród dzisiejszych dwudziestolatków (jako przedstawicieli pierwszego pokolenia wychowanego w świecie całkowicie spenetrowanym przez Internet), którzy obecnie przeważają wśród studentów. Poprzez odniesienie się do wielorakich możliwości Internetu (jak już wspomniano) autorka zadaje pytanie o to, czy możliwe jest wykorzystywanie w Internecie oferenta jako środków zaradczych na problemy, które pomógł stworzyć.

3

Taal, cultuur en vertaling: Een semiotische benadering

80%

Beheydt L.

Roczniki Humanistyczne

|

2018

|

vol. 66

|

issue 5: Neofilologia. Zeszyt specjalny

155-167

PL

Dylemat dotyczący tłumaczenia elementów kulturowych i związku między słowem a obrazem w tekstach multimodalnych doprowadził do wyboru semiotycznej teorii tłumaczeniowej. W podejściu semiotycznym kultura postrzegana jest jako sieć znaków, w której teksty stanowią wbudowany podsystem. W sensie semiotycznym tłumaczenie jest przede wszystkim przeniesieniem artefaktu kulturowego do innego kulturowego systemu znaków. Niestety ta uproszczona wizja nie traktuje tłumacza jako aktywnego pośrednika. Charles Sanders Pierce słusznie wprowadził reprezentację triady znaku (1985, 5), gdzie odpowiednią rolę przyznaje się tłumaczowi, który tłumaczy znak na inny system znaków, aby stworzyć stałą mobilność kulturową. Z semiotycznego punktu widzenia tłumaczenie jest aktem tworzenia tożsamości kulturowej. Semioza może być przeprowadzona w ramach egzotyzacji lub naturalizacji, pozostaje ona jednak nieodwracalnym procesem jednokierunkowym. Ostatecznie tłumaczenie jest międzykulturową konstrukcją symbiotyczną.

EN

The dilemma with translation of cultural elements and with the relation of word and image in plurimodal texts, led to the choice of a semiotic theory of translation. In a semiotic approach culture is considered as a web of signs in which texts are an embedded subsystem. Semiotically, translation is primarily the transmission of a cultural artefact into another cultural system of signs. Unfortunately, this simplified vision ignores the translator as an active interface. Charles Sanders Pierce had rightly introduced a triadic sign representation (1985, 5) in which an adequate role is attributed to the translator who translates the sign into another system of signs, thus creating permanent cultural mobility. Semiotically, translation is an act of cultural identity formation. Semiosis may be executed exoticisingly or naturalisingly, but it remains an irreversible unidirectional process. Ultimately, a translation is an intercultural symbiotic construction.

NL

Het dilemma omtrent de vertaling van culturele elementen en de relatie tussen woord en beeld in plurimodale teksten leidde tot de keuze voor een semiotische vertaaltheorie. In een semiotische benadering wordt cultuur beschouwd als een web van tekens waarin teksten een ingebed subsysteem zijn. In semiotische zin is vertalen vooral het overbrengen van een cultureel artefact naar een ander cultureel tekensysteem. Helaas negeert deze vereenvoudigde visie de vertaler als een actieve bemiddelaar. Charles Sanders Pierce (1985, 5) heeft terecht een triadische tekenvoorstelling geïntroduceerd, waarin een adequate rol wordt toegekend aan de vertaler die het teken vertaalt in een ander tekensysteem, zodat een permanente culturele mobiliteit wordt gecreëerd. Semiotisch gezien is vertalen een daad van culturele identiteitsvorming. De semiose kan exotiserend of naturaliserend worden uitgevoerd, maar het blijft een onomkeerbaar eenrichtingsproces. Uiteindelijk is de vertaling een interculturele symbiotische constructie.

Refine search results

1 Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula

1 Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

1 Roczniki Humanistyczne

1 Beheydt L.

1 Spassova K.

1 Urbanowicz A.

2 2018

1 2015

Dual codes: Text within a Text in Lotman and Kristeva

Internet Education as Mirrored on the [Commercialised] Internet

Taal, cultuur en vertaling: Een semiotische benadering