Search results

1

Recenzja serii "Jakość życia"

100%

Popiel B.

Edukacja Humanistyczna

|

2018

|

issue 1

173-179

PL

Jakość życia to dwanaście tomów poświęconych wybranym zagadnieniom tworzącym tytułową jakość naszego codziennego życia.

EN

Quality of life is twelve volumes devoted to selected issues creating the title quality of our everyday life.

2

ZAKAZANE/ZAPOMNIANE POGRANICZA KULTUR W POWIEŚCI KRYMINALNEJ I APOKRYFIE RODZINNYM

84%

Medecka M.

Zeszyty Naukowe KUL

|

2013

|

vol. 56

|

issue 4

23-35

RU

Cтатья описывает способ представления мест таких, как Гданск, вроцлав или львов в цикле и в серии романов (на примере детективов м. краевского и семейных апокрифов с. Хвина). Эти произведения показывают забытый и запрещеный до 1989 г. мультикультурализм этих мест. соединяет романы замысел напоминания прошлого описываных городов, их запрещеного мультикультурализма, отличяет способ реализации темы (реконструкция древней реальности у м. краевского, мифологизации прошлого в романах с. Хвина).

PL

Artykuł analizuje sposób prezentacji miejsc, takich jak Gdańsk, Wrocław czy lwów, w powieściach stanowiących cykl (kryminały Marka Krajewskiego) i serię (apokryfy rodzinne Stefana Chwina). Utwory te odnajdują zapomnianą, przez wiele lat zacieraną w PRl i Związku Radzieckim wielokulturowość. Wspólna obu autorom jest intencja przypomnienia zakazanego pogranicza kultur, odmienne są sposoby ujęcia (odkryć nieznany świat ze wszystkimi szczegółami – M. Krajewski; obserwować nie tylko miasto, ale i świat z perspektywy mitycznego miejsca początku i końca – S. Chwin).

3

Жестовость в романе Михаила Шишкина "Взятие Измаила"

83%

Schulzki I.

Przegląd Rusycystyczny

|

2019

|

vol. 2019

|

issue 4

PL

Główną uwagę w artykule poświęcono aspektowi gestów w powieści Michaiła Szyszkina "Oblężenie twierdzy Izmail". Pojęcie gestu jest najczęściej używane w poszukiwaniu alternatywy dla słowa i racjonalnego sensu, ponieważ gest, będący postacią ciszy, oznacza sytuację bezsensowności w tekście i jego powstawaniu oraz problematyzuje możliwość wypowiedzi werbalnej. Jednocześnie analiza gestów napotyka te same metodologiczne zadania werbalizacji, co sam tekst literacki. Artykuł omawia możliwe kierunki analizy prozy Szyszkina i analizuje gesty obecne w powieści zarówno pod względem tematyki i struktury narracyjnej tekstu, jak i ekspresji językowej. Zajęcie się kategorią gestu oferuje odmienną optykę i poczucie języka, ukierunkowane na ukryty potencjał tekstu. Gestowość odnajdujemy w tytule powieści (uchwycenie), w postaciach interwencji autora (chwytanie, karząca ręka), a także w organizacji tekstu jako systemu podobieństw (przepływów) i różnic (serii), przecinających element paradoksalny; wreszcie w wymiarze czasowym (eon), artykułowanym przez metafory pęknięcia, wahadła i ruchu . Zgodnie z logiką formowania znaczenia (Deleuze), gest definiowany jest jako medialna jednostka struktury tekstu, powstająca w punkcie przecięcia i przesunięcia między językiem a ciałem.

EN

The article focuses on aspects of gesture in Mikhail Shishkin’s novel Taking Izmail. The concept of gesture is frequently evoked in search of an alternative to speaking and rational meaning, since gesture, as a figure of muteness by itself, signals the nonsensical in the text and its production problematising the very possibility of verbal expression. Analyses of gestures in literature are faced with the same methodological conundrum as literary texts: how to verbalise the mute body. The article outlines possible directions of a gesturological criticism in Shishkin’s prose and grapples with gestures in Taking Izmail with respect to the motifs, the narrative structure, and the language expression. The recourse to the category of gesture is aimed at hidden potentials of the text and offers a different optics, or perception, of language. Gesture underlies the title of the novel (taking), the figures of authorial intervention (a grasping and punishing hand), the narratological metalepsis, and the organisation of the text as a system of convergences (flows) and divergences (series) intersected by a paradoxical element; finally, gesture is revealed in the temporal dimension (aion) articulated by the metaphors of a crack, a pendulum, and the circling Easter procession. Following the logic of the genesis of sense (Deleuze), gesture is defined as a formal medial element within the text structure occurring at the point of intersection and shift between body and language.

RU

Основное внимание в статье уделяется жестовому аспекту романа М. Шишкина Взятие Измаила. К понятию жеста чаще всего прибегают в поиске альтернативы слову и рациональному смыслу, так как жест, будучи сам фигурой умолчания, маркирует ситуации бессмысленности в тексте и его создании и проблематизирует саму возможность вербального высказывания. Одновременно с этим анализ жестовости сталкивается с теми же методологическими задачами вербализации бессловесного тела, что и сам литературный текст. Статья рассматривает возможные направления жестологического анализа в прозе Шишкина и анализирует жесты романа Взятие Измаила как в отношении тематики и повествовательной структуры текста, так и в отношении языкового выражения. Обращение к категории жеста предлагает иную оптику и ощущение языка, направленные на скрытый потенциал текста. Жестовость обнаруживается в названии романа (взятие), в фигурах авторской интервенции (хватающая, карающая рука), в нарратологическом металепсисе, а также в организации текста как системы схождений (потоков) и расхождений (серий), пересекающихся парадоксальным элементом; наконец, в темпоральном измерении (эон), артикулированном метафорами трещины, маятника, Пасхального хода. Следуя логике образования смысла (Делез), жест определяется как медиальная единица структуры текста, возникающий в точке пересечения и сдвига между языком и телом.

4

Przekład omówiony, czyli o statusie i funkcji paratekstu (na przykładzie serii Biblioteka Duchowości Europejskiej)

67%

Lis ‑Wielgosz I.

Przekłady Literatur Słowiańskich

|

2017

|

vol. 8

|

issue 1

37-56

EN

The article discusses the status and function of paratext based on the series of translations titled Biblioteka Duchowości Europejskiej (Library of European Spirituality). The series itself has been initiated by the Polish Paleo-Slavic community and was published more than ten years ago. The article’s authoress refers to the definition and classification of paratext elaborated on by gérard genette, which has been applied to considerations over translation studies for a long time and served as the basis for distinguishing strategies selected by translators as well as identifying the reception space. in the discussion on paratext, the role of the author of a translation is also taken into account, especially the issue of his or her presence, namely: the translator’s visibility, intentionality, and subjectivity revealed by his or her choices. The reflection made on paratexts, which regards only one series, does not exploit the complicated matter of the problem — it rather inscribes itself into the broader discussion which seems neither to exhaust the subject nor to provide satisfaction, since it forces the researcher to face the field demanding other explorations and contemplations. yet even this general or superficial outline of the problem exposes or confirms the academic arrangements concerning usefulness and functionality of paratext in the process of translating literary works from one system to another. The article also postulates that translation should be incorporated in the space of destination culture, which may assure the translator (the secondary author) full reception of their text, thus allowing the translator’s work to come nearer to the primary reception namely, to assimilate to the process occurring in the realm of departure culture.

SR

U članku se razmatra problem statusa i funkcije parateksta na primeru izdavačke serije prevoda Biblioteka evropske duhovnosti koja je pre deset godina ustanovljena u krugu poljskih paleoslavista. Polazna tačka za ovo razmatranje je definicija i klasifikacija parateksta koju je uveo Žerar Ženet i koja je odavno prisutna ne samo u književnoistorijskoj refleksiji, već takođe i u razmišljanju o prevodilačkoj delatnosti, strategiji prevodioca i recepcijskom prostoru. U opisu ključnog pitanja, odnosno statusa i funkcji parateksta postavlja se takođe problem uloge prevodioca, njegovog prisustva — vidljivosti, njegovih subjektivnih izbora, namernih strategija itd. ovaj čanak je samo jedna skica opisa paratekstualne problematike u odnosu na prevodilačku delatnost, a u tom osnovnom smislu on se uključuje u širu diskusiju koja se već više godina vodi u naučnoj sredini. i pored toga što je ovo samo uvodni pokušaj prikazivanja statusa i funkcije parateksta u prevodu književnog dela, on na određen pokazuje i potvrđuje visoku korisnost parateksta u prevodilačkom radu i ujedno u recepcijskom procesu, to jest u prijemu i shvatanju dela iz prostora primarne kulture u prostoru sekundarne kulture. dakle na primeru jedne, već u nauci poznate izdavačke serije — Biblioteka evropske duhovnosti pokazan je ne samo paratekst i njegova podela, već i pre svega prisustvo i šira funkcionalnost u odnosu na prevod književnog dela.

5

Lista

67%

Sendyka R.

Autobiografia. Literatura. Kultura. Media

|

2014

|

issue 1(2)

105–116

PL

Artykuł dotyczy chwytu układania spisu bądź listy (enumeracji) w obszarze tekstu literackiego. Lista – gatunek utylitarny o długiej tradycji – jest często używana jako mikrogatunek literacki. Tu ujawnia dwoistość swoich konotacji. Nie tyle bowiem porządkuje i zamyka obejmowany materiał, co ujawnia nieskończoność i mnogość elementów świata. Enumeracja nie jest więc jedynie wtórnym uporządkowaniem. Może także być twórcza, wynalazcza, może prowokować włączanie nowych elementów, jak to ma miejsce w praktykach współczesnych artystów (Sophie Calle). Stawką listy może w końcu być „istnienie” wyliczanego i wyliczającego – o czym przekonuje w swojej teorii wymieniania Susan Sontag.

EN

The text discusses the tool of listing (or enumerating) used within literary texts. It provides a short review of listing tradition, literary examples and basic (practical) definitions of this practice. However, as a literary micro-genre, the list reveals its ambivalence. It is not only a closing, ordering device, but above all it seems to point toward that what is endless and many. Enumeration needs not to be merely a secondary ordering act but it may be creative, inventive, provoking inclusion of new items, as it happens in Sophie Calle’s art. What is at stake, it is finally the very existence of both – listed object and listing subject – what is claimed by Susan Sontag in her impressive “theory of listmania”.

6

Logika sensu: Deleuze’a wprowadzenie do psychoanalizy

67%

Gusin M.

Praktyka Teoretyczna

|

2012

|

vol. 5

33-48

EN

Gilles Deleuze is well known as a philosopher who had a profound debatwith psychoanalysis. This debate cannot be reduced to a critic of psychoanalysisalone because the universe in which Deleuze thinks and writes is heterogeneousand plural. In Logic of Sense, Freud’s project, enriched by Melanie Klein or JacquesLacan, is to point a metaphysical potentiality in the concepts of psychoanalysis.Psychoanalysis is called a “science of events” to create a net of connections betweenvarious series of the psychoanalytical insights. In my paper, I have tried to showhow Deleuze determined the introduction to the debate with psychoanalysis. Thekey concept for his introduction is the notion of “phantasm” that is also rooted inthe philosophical tradition.

PL

Gilles Deleuze znany jest jako filozof, który podjął głęboką debatę z psychoanalizą. Debata ta nie da się zredukować wyłącznie do krytyki, bowiem myślenie i pisanie Deleuze’a dokonuje się w przestrzeni niejednorodnej i wielowymiarowej. W Logice sensu freudowski projekt wzbogacony i przekształcony przez Melanie Klein czy Jacques’a Lacana służy do wskazania metafizycznej potencjalności psychoanalitycznych konceptów. Określając psychoanalizę jako „naukę o wydarzeniach”, Deleuze nie traktuje jej doktrynalnie, ale tworzy sieć powiązań pomiędzy rozmaitymi seriami psychoanalitycznych wglądów. W artykule próbuję pokazać, w jaki sposób Deleuze określa wprowadzenie do debaty z psychoanalizą. Kluczową koncepcją dla tego wprowadzenia jest termin „fantazmat”, który nawiązuje także do tradycji filozoficznej.

Refine search results

1 Autobiografia. Literatura. Kultura. Media

1 Edukacja Humanistyczna

1 Praktyka Teoretyczna

1 Przegląd Rusycystyczny

1 Przekłady Literatur Słowiańskich

1 Zeszyty Naukowe KUL

1 Gusin M.

1 Lis ‑Wielgosz I.

1 Medecka M.

1 Popiel B.

1 Schulzki I.

1 Sendyka R.

1 2019

1 2018

1 2017

1 2014