Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: social and cultural rights

Sort By:

Limit search:

Ograniczenia możliwości korzystania z praw zagwarantowanych w Międzynarodowym pakcie praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych na podstawie jego art. 4 a progresywna realizacja tych praw

100%

Jóźwicki W.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

2019

vol. 81

issue 1

43-56

Article 4 ICESCR is rarely applied or commented on. One of the most controversial issues regarding the understanding and application of this provision is its relation to the principle of the progressive exercise of rights covered by the Covenant. The key question comes down to whether or not any shortcomings in the possibility of exercising the rights contained in the Covenant, and thus also shortcomings related to the limited availability of resources and the resulting inability of the state to fully implement any of the rights or freedoms, should be understood as limitations and thus evaluated under Article 4 and the admissible criteria for limitations contained therein. The question becomes even more pertinent with regard to the introduction of so-called retrogressive measures, which are introduced by states when resources are limited. Should such measures be assessed under Article 4 ICESCR and the criteria stipulated therein, or do they fall under a different order and thus need to meet other conditions? This paper is an attempt at a delimitation of the issues associated with the lack of full enjoyment of Covenant rights by entitled persons due to limited resources, and as a result of other legitimate aims pursued by the States. The article shows how the justification of such a delimitation is based on travaux préparatoires, on the text of the Covenant itself, and on its protective function. In this paper, the way in which this delimitation can be made more precise by proper application of the communications procedure, especially when it comes to a proper understanding of Article 8(4) of the Optional Protocol, will be proposed.

Artykuł 4 Międzynarodowe paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych (MPPGSK) jest rzadko stosowany i komentowany. Jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii związanych z rozumieniem i stosowaniem tego przepisu jest jego relacja do zasady progresywnej realizacji praw zawartych w Pakcie. Zasadnicza wątpliwość wiąże się pytaniem, czy wszelkie niedobory w możliwości korzystania z praw zawartych w Pakcie, a więc również te związane z ograniczoną dostępnością zasobów i wynikającą stąd niemożnością po stronie państwa pełnej realizacji któregoś z praw czy wolności, należy rozumieć jako ograniczenia i oceniać je pod kątem art. 4 i zawartych w nim kryteriów dopuszczalności ograniczeń, czy też nie. Wiąże się to szczególnie z pytaniem, czy wprowadzanie przez państwa tzw. środków retrogreasywnych, w sytuacjach gdy dostępne środki kurczą się, powinny podpadać pod reżim art. 4 MPPGSK, czy należą do innego porządku i podlegają innym wymogom. W tekście podjęto próbę rozgraniczenia kwestii związanych z niepełną możliwością korzystania przez podmioty uprawnione z praw zagwarantowanych w Pakcie wynikających z niedoboru zasobów oraz tych, które wynikają z realizacji przez państwa innych uprawnionych celów. Ukazano uzasadnienie takiego rozgraniczenia wynikające z prac przygotowawczych nad MPPGSK, jego z treści, a także z jego ochronnej funkcji. Podjęto również próbę wskazania drogi do doprecyzowania rozgraniczenia znaczenia art. 2 ust. 1 MPPGSK i art. 4 MPPGSK przez właściwe podejście do procedury skargowej na gruncie tego dokumentu, a szczególnie właściwe rozumienie art. 8 ust. 4 Protokołu ustanawiającego procedurę skargową.

70 lat Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka – pomnik czy żywy dokument?

100%

Kędzia Z.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

2018

vol. 80

issue 4

5-23

The article poses a question about the current meaning of the Universal Declaration of Human Rights. The starting point is the analysis of the legitimacy of the Declaration, which leads to the conclusion that the support for it has not been eroded by the passage of time, but has indeed gained strength. The Declaration's message on the universality of human rights is taken from the perspective of the controversy surrounding this principle during the drafting process and in the light of the subsequent debates related to the Second World Conference on Human Rights in Vienna in 1993. The Declaration and Programme of Action not only stressed that the universal nature of human rights is beyond question, but also pointed to the importance of national and regional specificities, and various historical, cultural and religious conditions that, however, do not relieve states, regardless of their political, economic and cultural systems, of the obligation to promote and protect all human rights. The InterAction Council's initiative to develop a Universal Declaration of Human Responsibility is presented as an attempt to reconcile different doctrinal and political positions with regard to the universality of human rights. The conclusion of these considerations is the expectation that the already visible tendency to absorb various philosophical, doctrinal and cultural traditions in order to enrich human rights justifications will prevail over attempts to question the universality of rights in the name of regional or other distinctions. The Universal Declaration was also a testimony to the holistic approach to human rights, encompassing economic, social, cultural, as well as personal and political rights. The subsequent winding road in attitudes to the two main categories of rights at the international arena ultimately led to the return of the spirit and letter of the Declaration and the recognition of equality of all rights in the legal and institutional-procedural dimensions. Various aspects of the Declaration's binding force and related controversies have been presented in the context of its status as a resolution of the UN General Assembly, as an interpretation of the UN Charter, as customary law and jus cogens, and the concept of so-called UN law. The last part attempts to justify why the Declaration should be seen as a living document.

Artykuł stawia pytanie o obecne znaczenie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Punktem wyjścia jest analiza legitymizacji Deklaracji, która prowadzi do wniosku, że poparcie dla niej nie tylko nie uległo erozji związanej z upływem czasu, a wręcz istotnie zyskało na sile. Przesłanie Deklaracji dotyczące uniwersalności praw człowieka jest ujęte z perspektywy kontrowersji wokół tej zasady podczas redagowania jej tekstu i w świetle późniejszych debat związanych z II Światową Konferencją Praw Człowieka w Wiedniu w 1993 r. Ta ostatnia nie tylko podkreśliła, że uniwersalny charakter praw człowieka jest poza dyskusją, ale również wskazała na znaczenie specyfiki narodowej i regionalnej oraz różnych uwarunkowań historycznych, kulturowych i religijnych, które jednak nie zwalniają państw – niezależnie od ich systemów politycznych, gospodarczych i kulturowych – z obowiązku promowania i ochrony wszystkich praw człowieka. Inicjatywa InterAction Council zmierzająca do opracowania Powszechnej Deklaracji Odpowiedzialności Człowieka jest przedstawiona jako próba pogodzenia różnych stanowisk doktrynalnych i politycznych w odniesieniu do uniwersalności praw człowieka. Konkluzją tych rozważań jest oczekiwanie, że już widoczna tendencja do absorbowania rozmaitych źródeł filozoficznych, doktrynalnych, a także tradycji kulturowych dla wzbogacania uzasadnień praw człowieka będzie przeważać nad próbami kwestionowania uniwersalności praw w imię regionalnych lub innych odrębności. Powszechna Deklaracja była również świadectwem holistycznego podejścia do praw człowieka, obejmującego prawa gospodarcze, socjalne i kulturalne oraz prawa osobiste i polityczne. Późniejsze meandry stosunku do obu głównych kategorii praw na arenie międzynarodowej doprowadziły ostatecznie do powrotu ducha i litery Deklaracji oraz do uznania równości wszystkich praw w wymiarze prawnym i instytucjonalno-proceduralnym. Rozmaite aspekty mocy wiążącej Deklaracji i odnoszące się do nich kontrowersje zostały przedstawione w kontekście jej statusu jako rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, jako interpretacji Karty ONZ, jako prawa zwyczajowego i ius cogens oraz koncepcji tzw. prawa ONZ. W ostatniej części podjęto próbę uzasadnienia, dlaczego Deklaracja powinna być postrzegana jako dokument żywy.

Refine search results

2 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Jóźwicki W.

1 Kędzia Z.

1 2019

1 2018

Search results

Ograniczenia możliwości korzystania z praw zagwarantowanych w Międzynarodowym pakcie praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych na podstawie jego art. 4 a progresywna realizacja tych praw

70 lat Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka – pomnik czy żywy dokument?