Search results

1

The Filozoficzne podstawy antylogiki

100%

Nerczuk Z.

Folia Philosophica

|

2019

|

vol. 42

|

issue 2

5-19

EN

The paper is devoted to the sophistic method of "two-fold arguments" (antilogic). The traditional understanding of antilogic understood as an expression of agonistic and eristic tendencies of the sophists has been in recent decades, under the influence of G.B. Kerferd, replaced by the understanding of antilogic as an independent argumentative technique, having its own sources, essence, and goals. Following the interpretation of G.B. Kerferd, according to which the foundation of the antilogic is the opposition of two logoi resulting from contradictions or opposites, necessarily associated with contradictory character of the sensual world, in the paper it is argued that the philosophical basis of antilogic should be sought in the presentation of the views attributed to Protagoras and "adherents of flux" in Plato's dialogue Theaetetus.

PL

Artykuł poświęcony jest sofistycznej metodzie antylogicznej. Tradycyjne rozumienie antylogiki ujmowanej jako przejaw agonicznych i erystycznych skłonności sofistów i pod wpływem optyki Platona przeciwstawianej dialektyce zostało w ostatnich dekadach, pod wpływem pracy G.B. Kerferda, zastąpione rozumieniem antylogiki jako samoistnej techniki argumentacyjnej, mającej swe własne źródła, istotę i cele. Idąc za interpretacją G.B. Kerferda, wedle której fundamentem antylogiki jest opozycja dwu logoi wynikająca ze sprzeczności lub przeciwieństwa, w konieczny sposób związanego ze światem zmysłowym, w artykule dowodzi się, że filozoficznych podstaw antylogiki należy poszukiwać w przedstawieniu poglądów przypisywanych Protagorasowi w Platońskim dialogu Teajtet.

2

O NIEKTÓRYCH UWARUNKOWANIACH WSPÓŁCZESNEJ RECEPCJI ARYSTOTELIZMU W PERSPEKTYWIE WYCHOWANIA MORALNEGO

84%

Rutkowski J.

Forum Pedagogiczne

|

2014

|

issue 2

15-24

PL

Współczesne interpretacje, podzielonej na fragmenty, nauki Arystotelesa o etyce i polityce nie uwzględniają kontekstu całości myśli Stagiryty. Trudności pojawiające się w nowoczesnej percepcji arystotelizmu są związane z – kontynuowanym również obecnie – fundamentalnym sporem toczonym przez sofistów z filozofami. Istota tego sporu dotyczy istnienia niezależnych od ludzkiej woli, uniwersalnych norm moralnych.

EN

Contemporary interpretations of the fragmented Aristotelian ethical and political theory do not employ the context of the whole Stagirite's thought. The difficulties in the modern perception of Aristotelianism are reflected in the fundamental dispute between the sophists and philosophers, which has not ceased nowadays. In essence, this dispute concerns the existence of universal moral standards, independent of human will.

3

Człowieczeństwo jako (nie)zbędna kategoria refleksji pedagogicznej? O ponowoczesnym kryzysie teorii wychowania w obliczu wyzwania trans- i posthumanizmu

67%

Lipowicz M.

Studia z Teorii Wychowania

|

2017

|

issue 2 (19)

35-57

PL

W niniejszym artykule spróbuję przedstawić powód pojawienia się kryzysu teorii pedagogicznej w ponowoczesności oraz zaproponuję sposób jego przezwyciężenia. Będę argumentował, iż główny powód owego kryzysu ponowoczesnego wynika z jego kluczowej przesłanki, jaką jest „śmierć człowieka”. Zakwestionowanie człowieczeństwa jako uniwersalnie obowiązującej normy społecznej otworzyło przed praktyką wychowawczo-edukacyjną szerszy horyzont pluralizmu kulturowego. Jednocześnie pedagogika w ten właśnie sposób straciła swój najważniejszy punkt odniesienia, jakim jest ideał wychowawczy w postaci filozoficznie ugruntowanego obrazu człowieka. Ten kierunek rozwoju spowodował, że refleksja nad wychowaniem straciła współcześnie swoje filozoficzne korzenie na rzecz sofistycznie rozumianego konwencjonalizmu, co z kolei uniemożliwia powstanie ponowoczesnej teorii pedagogicznej. Możliwości przezwyciężenia tej trudnej sytuacji płyną z dwóch prądów filozoficzno-naukowych: transhumanizmu i krytycznego posthumanizmu. Będę argumentował, iż tylko ten drugi nurt może być traktowany jako obiecujący punkt widzenia, który mógłby ponownie połączyć myśl pedagogiczną z filozofią bez utraty uzyskanego w ponowoczesności pluralizmu kulturowego. To właśnie na gruncie posthumanizmu, jak będę chciał przekonać, pojawia się szansa stworzenia ponowoczesnej teorii wychowania.

EN

In the present article I will try to show the reasons for the emerging crisis of pedagogical theory in postmodernity and propose a way of overcoming it. I will argue that the main reason of this postmodern crisis results from its key premise, which is the “death of man”. Throwing into question humanity as a universally obligating social norm opened a brighter view of cultural pluralism for educational praxis. However, in this way pedagogy lost its most crucial reference point which is the educational ideal in the form of a philosophically grounded image of man. This development resulted in the loss of pedagogy’s philosophical roots in favor sophistically understood conventionalism, which in turn indispose the rise of a postmodern pedagogical theory. Possibilities of overcoming this complex situation come two current philosophical-scientifi c movements: transhumanism and critical posthumanism. I will argue that only the latter promises the reconnection of pedagogy with philosophy without forfeiting the cultural pluralism achieved in postmodernity. On the posthuman ground, as I will argue, we find a chance to finally develop a postmodern theory of pedagogy.

4

Demagog i sofista nauczycielami wiedzy w demokracji masowej

59%

Goćkowski J.

Nauka i Szkolnictwo Wyższe

|

2007

|

issue 2(30)

30-43

EN

The Author characterises mass democracy as a world where people encounter great science, great pathologies in science and great confusion in languages. He discusses the status and function of demagogy and demagogues as well as sophistry and sophists in the world of “mass humans”, with the media acting as a vehicle for demagogues and sophists. He also presents conclusions concerning intellectual life in mass democracy and suggests steps that could be taken to defend authentic knowledge culture against the expansion of demagogy/demagogues and sophistry/sophists.

PL

Autor charakteryzuje demokrację masową jako świat, w którym mamy do czynienia z wielką nauką, wielką patologią nauki i wielkim pomieszaniem języków; omawia kwestię statusu i funkcji demagogii i demagogów oraz sofistyki i sofistów w świecie człowieka masowego, a także sprawę ułatwienia działania demagogów i sofistów dzięki przekazowi medialnemu. Przedstawia również konkluzje dotyczące życia intelektualnego w demokracji masowej, wspomina także o tym, co należy czynić w celu obrony autentycznej kultury wiedzy przed ekspansją demagogii/demagogów i sofistyki/sofistów.

5

O sofistyce współczesnego dyskursu humanistycznego - tradycje, postkolonialne uwikłania, konsekwencje

51%

Skwara M., Skwara M.

Porównania

|

2014

|

vol. 15

45-74

EN

The aim of the article is an analysis of a contemporary humanistic Polish discourse in which three elements play specific roles: a postcolonial condition, the third sophistry and the ideological background of the communist system. A soft switch from “old” Marxist theses to “modern” relativism, and, in a broader sense, to postmodernism became possible inter alia due to the reception of American neopragmatism, especially Stanley Fish’s and Richard Rorty’s ethical views. The third sophistry (a modern version of the first sophistry represented by Gorgias and Protagoras) delivered helpful language tools for a description of the world which became relativistic. The authors of the article propose a thesis that the heritage of the Soviet colonialism resulted in such a version of postmodern Polish discourse that is based on manipulations dating back to Stalinism. The new system and new ideology have made use of the old tricks that are still deeply rooted in the mentality of the participants of the public debate in Poland.

PL

Celem artykułu jest analiza współczesnego dyskursu humanistycznego w Polsce, w którym szczególną rolę odgrywają: kondycja postkolonialna, trzecia sofistyka i zaplecze ideologiczne systemu komunistycznego. Miękkie przejścia od „starych” tez marksistowskich do „współczesnego” relatywizmu i, szerzej, postmodernizmu było możliwe między innym dzięki recepcji amerykańskiego neopragmatyzmu, a zwłaszcza poglądów etycznych Stanleya Fisha i Richarda Rorty’ego. Narzędzi językowych pomocnych w opisie zrelatywizowanego świata dostarczyła trzecia sofistyka (czyli współczesna wersja pierwszej sofistyki greckiej reprezentowanej przez Gorgiasza, czy Protogorasa). Autorzy stawiają tezę, że dziedzictwo sowieckiego kolonializmu sprawiło, iż ponowoczesny dyskurs polski zasadza się na manipulacjach wywodzących się z czasów stalinizmu. Nowy system i nowa ideologia wykorzystują stare chwyty wciąż głęboko tkwiące w świadomości uczestników publicznej debaty w Polsce.

Refine search results

1 Folia Philosophica

1 Forum Pedagogiczne

1 Nauka i Szkolnictwo Wyższe

1 Porównania

1 Studia z Teorii Wychowania

1 Goćkowski J.

1 Lipowicz M.

1 Nerczuk Z.

1 Rutkowski J.

1 Skwara M.

1 2019

1 2017

2 2014

1 2007

The Filozoficzne podstawy antylogiki

O NIEKTÓRYCH UWARUNKOWANIACH WSPÓŁCZESNEJ RECEPCJI ARYSTOTELIZMU W PERSPEKTYWIE WYCHOWANIA MORALNEGO

Człowieczeństwo jako (nie)zbędna kategoria refleksji pedagogicznej? O ponowoczesnym kryzysie teorii wychowania w obliczu wyzwania trans- i posthumanizmu

Demagog i sofista nauczycielami wiedzy w demokracji masowej

O sofistyce współczesnego dyskursu humanistycznego - tradycje, postkolonialne uwikłania, konsekwencje