Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: songwriting

Sort By:

Limit search:

Cinema and popular music, a multifold relationship. The cases ofEnnio Morricone and David Lynch

100%

Martinelli D.

Interdisciplinary Studies in Musicology

2015

issue 14

162-174

The aim of this article is to discuss the complexity of the relationship between popular music and cinema. Since its very birth, cinema has established a solid collaboration with music. When films had no sound, music (back then played live) had the crucial role of creating moods, underlining specific sequences, and in general making speech not too missed. When sound appeared, musicals became immediately a dominant genre (and a rich source for business: cinema halls themselves, but also music-sheets and recordings). Shortly after, the subtle art of film music developed, granting - to film and music histories alike - some of the finest composers of the whole 20th century (Bernard Hermann, Nino Rota, John Williams, Ennio Morricone...), or allowing great composers and musicians in their own right, to deliver some of their best works in form of soundtrack (Miles Davis” Lift to the Scaffold or Duke Ellington’s Anatomy of a Murder, just to focus on jazz only). Whether film music must be considered a form of ’serious“ or ’popular' music is still source of debate, and definitely not in the scopes of the present essay. Instead, the point I wish to make here is that, regardless of its nature, the interaction between cinema and popular music is made of literally dozens of possible combinations, making this relationship one of the most interesting among the many existing within an art, cinema, which makes of multimediality and multimodality its primary strength (let alone identity: up to the point that a good portion of the early years of film studies were spent in deciding whether, after all, cinema could be considered an art of its own, or simply a combination of pre-existing arts). The analysis will proceed in a rather linear manner, by simply taking two case-studies: Ennio Morricone, a most celebrated film composer, and David Lynch, a cult-director who has established a strong bond with popular music in his cinematography. Perhaps unexpectedly, the case of Morricone will be only in part employed to discuss his scores for the likes of Leone or Pasolini: more attention will bedevoted to his not-so-well known (at least outside Italy) activity as pop songwriter and arranger. When it comes to Lynch, instead, the analysis will try to cover more or less all his interests in popular music, including his long-lasting professional collaboration (and personal friendship) with composer Angelo Badalamenti.

Muzyczne zdolności dzieci autystycznych jako przejaw ekspresji ujawniającej się podczas procesu muzykoterapeutycznego – studium przypadku

80%

Knapik-Szweda S.

Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce

2014

issue 2(32)

51-70

Muzykoterapia jest młodą dyscypliną naukową, która ze względu na swoje wszechstronne zastosowania prężenie się rozwija, zwłaszcza na terenie krajów zachodnich, również i w Polsce. Jest ona formą terapii wykorzystującej wszechstronny wpływ muzyki, jej elementów by wyjść naprzeciw społecznym, edukacyjnym, emocjonalnym, poznawczym potrzebom jednostki. Liczne techniki, metody muzykoterapeutyczne docierają do każdego uczestnika terapii, bez względu na wiek, pochodzenie, płeć, zaburzenie, czy niepełnosprawność. Muzykoterapia stanowi proces leczenia, ale również wspiera inne formy leczenia, wspomagania czy rehabilitacji. Jednym z zaburzeń, w którym muzykoterapia odnajduje swoje miejsce jest autyzm. Dzieci z autyzmem charakteryzują się nieprawidłową komunikacją międzyludzką, są niezdolne do tworzenia odpowiednich relacji społecznych oraz posiadają zaburzenia oparte na powtarzających się, stereotypowych zachowaniach. Ponadto mają zaburzoną sferę emocjonalną oraz poznawczą. Poprzez działania muzykoterapeutyczne dzieci autystyczne mogą nabyć praktyczne zachowania w zakresie komunikacji, koncentracji, percepcji słuchowej czy motorycznej. Muzyka może się stać elementem zainteresowania, dzięki któremu polepszą swoją sferę emocjonalnąi uwrażliwiając siebie, mogą minimalizować lęk. Artykuł prezentuje wyniki badań jakościowych dotyczących wpływu działań muzykoterapeutycznych oraz odpowiednio dobranych technik muzykoterapeutycznych, takich jak improwizacja i tworzenie na możliwości komunikacyjne trzech chłopców autystycznych, z którymi autorka pracowała lub wciąż prowadzi terapię poprzez muzykę. Każdy przypadek, zgodnie z założeniami badań jakościowych, jest dokładnie opisany pod względem umiejętności, zaburzeń chłopców oraz przebiegu procesu muzykoterapeutycznego, uwzględniając zmiany zachodzące pod wpływem wspomnianych działań muzycznych i zdolności muzyczne jakie ujawniły się podczas trwania procesu. Artykuł zostaje zwieńczony dyskusją i wnioskami płynącymi z badań.

Music therapy is a young and rapidly growing discipline, especially in Western culture. It is a form of therapy that makes use of the comprehensive impact of music and its elements to fulfil the social, educational, emotional and cognitive needs of the individual. In music therapy, each and every participant is subjected to the influence of a range of methods and techniques, regardless of age, origin, sex, disturbance or disabilities. Music therapy is a therapeutic process, and it also supports other forms of therapy and/or rehabilitation. One of the disturbances which music therapy might be particularly helpful for is autism. Children with autism have problems with verbal and nonverbal communication: they are not able to sustain and initiate interactions with others. What is more, they have behavioral disturbances based on repetitive, stereotyped patterns of behavior, and cognitive problems. Thanks to music and music therapy, children with autism can acquire communicative, cognitive, social and motor skills. Music promises to be a source of interest for them – something that may help to improve their emotional side, in particular by sensitizing them and helping them let off tension. This article examines the list of qualitative research relevant to the issue of the effectiveness of musico- therapeutic interventions, and of such music therapy techniques as songwriting and improvisation, together with their influence on development, especially in the communicative area and with respect to the musical abilities of three children with autism who participated in the music therapy process conducted by the author. Each case is described along with all details pertaining to abilities and disturbances resulting from autism. The presentation includes resulting improvements to both the communicativity and the musical abilities of the children in question, as these emerged during the music therapy process. The article ends with an analysis and conclusions drawn from the research.

Refine search results

1 Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce

1 Interdisciplinary Studies in Musicology

1 Knapik-Szweda S.

1 Martinelli D.

1 2015

1 2014

Search results

Cinema and popular music, a multifold relationship. The cases ofEnnio Morricone and David Lynch

Muzyczne zdolności dzieci autystycznych jako przejaw ekspresji ujawniającej się podczas procesu muzykoterapeutycznego – studium przypadku