Search results

1

The Angelology of Sergius Bulgakov

100%

Raczyński-Rożek M.

Polonia Sacra

|

2022

|

vol. 26

|

issue 1

37-58

PL

Contemporary angelology is primarily an apologetic response to the negation of the existence of the angelic reality by liberal Protestantism. Bulgakov’s teaching about angels, on the other hand, arose as an indispensable part of the theological system. The orthodox author defines angels as created ideas of reality. As with Plato, every thing has its own idea, so with Bulgakov it has its own angel. The angels are therefore closely related to the earthly world and are its guardians, leading the world to the realization of the meaning given to it. Angels are also closely related to God because it is their nature to be filled with divine life. Thus, they constitute “Jacob’s ladder” - the reality that connects the world with God.

2

Образ Родины в богословско-поэтическом конструктивизме архимандрита Евфимия (Вендта)

88%

Bogatyrev M.

Acta Polono-Ruthenica

|

2021

|

vol. Tom 1 Nr XXVI

39-54

RU

Архимандрит Евфимий (Вендт; 1894–1973) – одна из самых зага-дочных фигур на горизонтах русского православия в послевоенной Франции. Если наследие А.Н. Бердяева и С.Н. Булгакова изучено достаточно хорошо, то мистическая поэзия и лингвобогословие отца Евфимия до сих пор остаются недоступными даже специалистам, а его принадлежность к российской религиозно-философской тради-ции сопряжена с неотвязным призраком «заштатной единицы». Трактат Начертание и наречение решений Отрешенного, написанный архимандритом Евфимием на склоне лет, не имеет прямых аналогов ни в одном из существующих жанров. Представления о потерянном рае и о крестном пути России можно считать лейтмотивными для всей русской послереволюционной эмиграции. В трактате архимандрита Евфимия образ распятой родины отождествлен с Софией Премудростью Божией. В топологиче-ском плане София соотнесена со Святыми Престолами Новгорода, Киева и Москвы. Эти Престолы занимают особое место в мировоззренческой системе архимандрита Евфимия, считавшего их выражением незримого мистического оплота Церкви Хри-стовой. Тринитарная престольная конструкция служит вознесению России, которая нынче в небесном сокрытии предстоит пред очами Господа, дожидаясь Страшного Суда. В своих мистических и литературных изысканиях архимандрит Евфимий опирался на числовые пропорции и геометрические концепты. Эти же концепты легли в основу построенного им во французской деревне Муазне храма, уникальный проект которого вполне вписывается в визуальную эстетику русского авангарда.

EN

Archimandrite Euthyme (Wendt; 18941–1973) is one of the most myste-rious figures of Russian Orthodoxy in post-war France. While the philosophical heritage of Aleksandr Berdyaev and Sergey Bulgakov has been studied in sufficient detail, the mystical poetry and linguistic theology of archimandrite Euthymius are still inaccessible even to specialists, and his belonging to the Russian religious and philosophical tradition has a shade of outsiderism. The treatise Drawing and naming of decisions of the Detached, written by archimandrite Euthymius in his declining years, has no direct analogs in any of the existing genres. The ideas of a lost paradise and the Way of the Cross of Russia can be considered leitmotifs for the entire post-revolutionary Russian emigration. In the treatise of archimandrite Euthymius, the image of the crucified homeland is identified with Sophia the Wisdom of God. Topologically, Sofia is related to the Holy Thrones of Novgorod, Kiev and Moscow. These Thrones occupy a special place in the ideological system of archiman-drite Euthyme, who considered them an expression of the invisible mystical stronghold of the Church of Christ. The trinitarian Throne construction serves the ascension of Russia, which stands in heavenly concealment before the eyes of the Lord, awaiting the Last Judgment. In his mystical and literary studies, archimandrite Euthyme relied on numerical proportions and geometric concepts. The same concepts formed the basis for the idea of the temple, which he built in the French village Moisenay. This unique project of the church building organically fits into the visual aesthetics of the Russian avant-garde.

3

Western Sophiology? The "Eternal Feminine” in the Thought of Henri de Lubac

51%

Persidok A.

Verbum Vitae

|

2020

|

vol. 37

|

issue 2

327-345

PL

Niniejsze studium poświęcone jest mariologii i eklezjologii Henri de Lubac’a. Zostały w nim poddane analizie te dzieła, w których podkreśla on jedność tych dwóch dziedzin teologii, odwołując się przede wszystkim do Ojców Kościoła oraz do myśli Pierre’a Teilharda de Chardin. Staramy się pokazać, że nie są to czysto historyczne odwołania, ale wyraz osobistej refleksji samego De Lubac’a, która tworzy pewną spójną całość. Całość ta została zrekonstruowana w zakończeniu artykułu. W ten sposób ukazał się obecny u niego rodzaj „zachodniej sofiologii”, teologicznej syntezy, w której ważną rolę odgrywa „pierwiastek kobiecy” oraz widoczny staje się centralny, a nie peryferyjny charakter prawd wiary dotyczących Bogurodzicy i Kościoła.

EN

The study is dedicated to the Mariology and ecclesiology of Henri de Lubac. It analyzes the works in which de Lubac emphasizes the unity of these two fields of theology, referring primarily to the Fathers of the Church and to the thought of Pierre Teilhard de Chardin. This article tries to show that these are not purely historical references, but an expression of de Lubac’s original reflection, which forms a coherent whole. This whole is reconstructed at the end of the article. In consequence, there might be seen a kind of “Western sophiology,” a theological synthesis in which the “feminine element” plays an important role, and the central, rather than peripheral, nature of the truths of faith concerning the Mother of God and the Church becomes visible.

4

Una Persona in tre Persone. La teologia trinitaria in Sergej Bulgakov

38%

Kowalczyk D.

Studia Bobolanum

|

2021

|

vol. 32

|

issue 1

173-191

EN

The trinitarian theology of Sergei Bulgakov is in fact an extension of two biblical statements: „God is Spirit” and „God is love”. To be Spirit, and to be absolute Spirit, means that God is the absolute I, the absolute Person. And if so, then God also has you, him, us, the plural you. I cannot exist without you. The revelation given to us in Jesus Christ allows us to say that this full relationship is realized between the Father, the Son and the Holy Spirit. Hence, for Bulgakov, God is I in three selves, or a person in three persons. In other words, God is an absolute tri-hypostatic Spirit. The author is opposed to the tradition that derives the doctrine of the Trinity from causal intra-Trinitarian origins. Consequently, he rejects the concept of God the Father as the eternal cause of the Son and the Spirit. The Father’s monarchy is not in being the first cause but in self-revelation in two other Hypostases. Bulgakov understands the second statement, i.e., „God is love,” as primarily ontological, that is, expressing the inner life of the Trinity. Moreover, he formulates the axiom of the ontology of love: There is no love without sacrifice (kenosis) and there is no love without joy (blessing). Also, love in God is kenotic. Each Person diminishes themselves in order to give „space” to other Persons. At the same time, kenosis is overcome in the joy of finding oneself in union with other Persons. The kenotic relations between the Divine Hypostases have their content, that is God’s nature, an intratrinitarian life. The divine nature is not – emphasizes Bulgakov – some static greatness in which the Divine Persons participate, but one, three-hypostatic life, consisting in the manifestation of the Father, Son and Spirit in God’s inner life (un-created Sophia) and in manifesting itself non-God, that is in creation (Sophia created). This sophiological perspective aims to show that the Holy Trinity exists not only in its transcendence, but also in the world and in the human being, while creation exists not next to God, but in God (panentheism).

PL

Teologia trynitarna Sergieja Bułhakowa jest w gruncie rzeczy rozwinięciem dwóch biblijnych stwierdzeń: „Bóg jest Duchem” i „Bóg jest miłością”. Bycie Duchem, i to Duchem absolutnym, oznacza, że Bóg jest absolutnym Ja, absolutną Osobą. A skoro tak, to Bóg ma w sobie także Ty, On, My, Wy. Ja nie może bowiem istnieć bez Ty. Objawienie dane nam w Jezusie Chrystusie pozwala powiedzieć, że owa pełnia relacji realizuje się między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Stąd dla Bułhakowa Bóg jest Ja w trzech Ja czy też Osobą w trzech Osobach. Innymi słowy, Bóg jest Duchem absolutnym trój-hipostatycznym. Nasz autor przeciwstawia się tradycji, która wyprowadza doktrynę o Trójcy z pochodzeń wewnątrztrynitarnych rozumianych przyczynowo. W konsekwencji odrzuca koncepcję Boga Ojca jako odwiecznej przyczyny Syna i Ducha. Monarchia Ojca nie polega na byciu pierwszą przyczyną, ale na samoobjawianiu się w dwóch innych Hipostazach. Drugie stwierdzenie, tj. „Bóg jest miłością”, Bułhakow rozumie jako przede wszystkim ontologiczne, to znaczy wyrażające wewnętrzne życie Trójcy. Ponadto formułuje aksjomat ontologii miłości: nie ma miłości bez ofiary (kenozy) i nie ma miłości bez radości (błogosławieństwa). Także miłość w Bogu jest kenotyczna. Każda Osoba umniejsza siebie, aby dać „przestrzeń” innym Osobom. Jednocześnie kenoza jest przezwyciężana w radości odnalezienia siebie w jedności z innymi Osobami. Kenotyczne relacje między Boskimi Hipostazami mają swoją treść, zawartość, czyli to, co nazywamy Bożą naturą, życiem intratrynitarnym. Boska natura nie jest – podkreśla Bułhakow – jakąś statyczną wielkością, w której partycypują Osoby Boskie, ale jednym, trójhipostatcznym życiem, polegającym na manifestowaniu się Ojca, Syna i Ducha w wewnętrznym Bożym życiu (Sofia niestworzona) i na manifestowaniu się w nie-Bogu, czyli w stworzeniu (Sofia stworzona). Ta sofiologiczna perspektywa zmierza ku pokazaniu, że Trójca Przenajświętsza istnieje nie tylko w swej transcendencji, ale także w świecie i w człowieku, natomiast stworzenie istnieje nie obok Boga, ale w Bogu (panenteizm).

5

Georges Florovsky on the method of scientific research

38%

Kiejzik L., Kiejzik L.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2019

|

issue 2

6

Идейные истоки литературного движения «Скифов» (от Владимира Соловьева к Александру Блоку)

38%

Kirichenko O.

Roczniki Humanistyczne

|

2022

|

vol. 70

|

issue 7

261-274

PL

Ideologia scytyjska wyrosła z dwóch źródeł: sofiologii Włodzimierza Sołowjowa, dostosowanego przez Aleksandra Błoka do rewolucyjnego standardu «apokalipsy antychrześcijańskiej» i idei Razumnika Iwanowa-Razumnika, który bazował na opiniach okcydentalistów Piotra Czaadajewa i Aleksandra Hercena. Dla Błoka scytyzm stał się formą wyrazu jego antychrześcijańskich, nietzscheańskich idei, które długo dojrzewały pod przykrywką jego sofinizmu. Rewolucja pozwoliła mu wyrazić je otwarcie i przyciągnąć uwagę założyciela scytyjskiego ruchu literackiego. Radykalizm Błoka umożliwił włączenie scytyzmu w życie partyjne lewicowych eserowców, nadając ruchowi nowy charakter i nowe wytyczne związane z rewolucją światową rozumianą na sposób niebolszewicki.

EN

The Scythian ideology grew from two sources: the sophiology of Vladimir Solovyov, adapted by Alexander Blok to the revolutionary standard of the “anti-Christian apocalypse”, and the ideas of Razumnik Ivanov-Razumnik, who relied on the opinions of the Westernisers Pyotr Chaadaev and Alexander Herzen. For Blok, Scythianism became a form of expression of his anti-Christian, Nietzschean ideas, which had matured for a long time under cover of his sophiology. The revolution allowed him to express them openly and attract the attention of the founder of the Scythian literary movement. Blok’s radicalism made it possible to include Scythianism in the party life of the Left Socialist-Revolutionaries, giving the movement a new character and new guidelines associated with the world revolution in a non-Bolshevik manner.

RU

Скифская идеология выросла из двух источников: софиологии Владимира Соловьева, адаптированной Александром Блоком к революционному стандарту «антихристианского апокалипсиса», и идей Разумника Иванова-Разумника, опиравшегося на мнения западников Петра Чаадаева и Александрa Герценa. Для Блока скифство стало формой выражения его антихристианских, ницшеанских идей, долго зревших под прикрытием его софиинизма. Революция позволила ему открыто выразить их и привлечь внимание основателя скифского литературного течения. Радикализм Блока позволил включить скифство в партийную жизнь левых эсеров, придав движению новый характер и новые ориентиры, связанные с мировой революцией на небольшевистский лад.

Refine search results

1 Acta Polono-Ruthenica

1 Polonia Sacra

1 Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

1 Roczniki Humanistyczne

1 Studia Bobolanum

1 Verbum Vitae

1 Bogatyrev M.

1 Kiejzik L.

1 Kirichenko O.

1 Kowalczyk D.

1 Persidok A.

1 Raczyński-Rożek M.

2 2022

2 2021