Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 10

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  stage design
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Władysław Hasior: od rzeźby do performansu

100%
Figzał-Janikowska M.
Didaskalia. Gazeta Teatralna
|
2021
|
issue 165
53-80
EN
The aim of this article is to draw attention to the theatrical and performative aspect of visual works by Władysław Hasior. The Zakopane artist is presented not only as an acknowledged sculptor, creator of assemblages and banners, but above all, as a performer, stage designer, director of a peculiar “theatre of the elements”, and the author of open-air shows with complex dramaturgy and precisely defined course. The author of the article attempts to indicate the sources of Hasior’s theatrical interests and their development. The issue of theatricality is examined in relation to the way in which the artist’s works are displayed, and to his scenographic projects or his own artistic performances. These activities reveal the Hasior’s fascination with theatrical means of expression and the idea of a collective gathering of ceremonial nature. The ephemerality of the Hasior’s open-air shows means that they have been the area least explored by researchers to date.
2
Publication available in full text mode
Content available

Postantropocentryczna niepewność „Życie seksualne dzikich” jako spektakl ekologiczny

100%
Guzy M.
Didaskalia. Gazeta Teatralna
|
2020
|
issue 155
1-23
EN
The article, which is a part of the author’s B.A. thesis, analyzes the Island by Aleksandra Wasilkowska, a scenic object used in Krzysztof Garbaczewski’s famous performance The Sexual Life of Savages. The author juxtaposes the design of the Island and its impact with Timothy Morton’s theory of hyperobjects, focusing his reflections on the possibility of an ecocritical reading of the play. In doing so, he tries to answer the question whether The Sexual Life of Savages, contrary to the reviewers’ interpretations and the creators’ declarations, can be seen in retrospect as a project anticipating the ecological tendencies evident in the latest Polish theatre.
3
Publication available in full text mode
Content available

THE THEATRE AND THE CAMERA. ON CINEMATIC MEETINGS WITH THE THEATRE OF LESZEK MĄDZIK

72%
Ziółkowska-Kurczuk N.
Zeszyty Naukowe KUL
|
2017
|
vol. 60
|
issue 1
35-48
EN
The article deals with the problem of filmmaking of the theatrical performances created by the Artistic Stage of KUL. On the other hand, concerns the issue of the film recording of Leszek Mądzik's stage works. The authoress writes about it from the perspective of a film director and as a researcher analyzing visual arts. It refers to psychological and post-structural film theories, especially in french science. In the article can be also find personal reflections on the film recordings of theatrical work. The authoress tries to give an answer to how the presence of the camera transforms the performances.
PL
Artykuł porusza problem filmowości spektakli „Sceny Plastycznej KUL”. Z drugiej strony podejmuje problem filmowego zapisu dzieł teatralnych Leszka Mądzika. Autorka pisze o tym z perspektywy reżysera filmowego, a także badacza analizującego sztuki wizualne. Odnosi się do psychologicznych i poststukturalnych teorii filmowych, obecnych zwłaszcza w nauce francuskiej. W artykule odnaleźć można również osobiste refleksje dotyczące zapisów filmowych dzieła teatralnego. Autorka próbuje dać też odpowiedź na pytanie, w jaki sposób obecność kamery przekształca spektakle.
4
Publication available in full text mode
Content available

IMAGES AT LARGE I.E. ON ART IN THREE-DIMENSIONAL SPACE, ON THE EXAMPLE OF LESZEK MĄDZIK’S ART

72%
Łarionow D.
Zeszyty Naukowe KUL
|
2017
|
vol. 60
|
issue 1
21-34
EN
This article discusses the work of Leszek Mądziek, focusing mainly on his activities within the framework of the author’s theater of the Artistic Stage of KUL. It has been operating since the 1970s within the administrative structures of the Lublin Catholic University. Mądzik Theater has survived all the economic crises of the 70s and 80s and the social connected with the period of political transformation of the 90s. The artist worked all the time, creating performances with extremely consistent aesthetics. His performances are characterized by a lack of verbal layer, an objectification of the actor and unusual ability to create space using prosaic elements such as wrapping paper, ropes or using different valorisation of the lighting he gains using a large number of spotlights. The author tries to show how the activity of Mądzika, which most critics always placed outside the mainstream of the aesthetics of the Polish theater of the twentieth and twenty-first century, in fact, turns out to be in many cases precursors to, inter alia, the use of new media in the theater or construction of the nameless contemporary hero – an Everyman of new millennium.
PL
Artykuł omawia twórczość Leszka Mądzika, skupiając się głównie na jego działalność w ramach autorskiego teatru Scena Plastyczna KUL. Działa on od lat 70. w ramach struktur administracyjnych lubelskiej katolickiej uczelni. Teatr Mądzika przetrwał wszystkie kryzysy ekonomiczne lat 70. i 80. oraz społeczne związane z okresem transformacji ustrojowej lat 90 XX wieku. Artysta pracował cały czas, tworząc spektakle o niezwykle spójnej estetyce. Realizowane przez niego widowiska cechują się brakiem warstwy słownej, uprzedmiotowieniem aktora i niezwykłą umiejętnością kreacji przestrzeni przy użyciu prozaicznych elementów jak: papier pakowy, liny czy z wykorzystaniem różnej waloryzacji oświetlenia jaką artysta uzyskuje przy użyciu dużej ilości reflektorów punktowych. Autorka stara się wykazać jak działalność Mądzika, która przez większość krytyków sytuowała się zawsze poza głównym nurtem estetyki teatru polskiego przełomu XX i XXI wieku, tak naprawdę, okazuje się być w wielu wypadkach prekursorska względem m.in. użycia nowych mediów w teatrze czy konstrukcji bezimiennego współczesnego bohatera, Everymana nowego millenium.
5
Publication available in full text mode
Content available

WAYS TO APPROACH THE AUTEUR THEATRE

72%
Koecher-Hensel A.
Zeszyty Naukowe KUL
|
2017
|
vol. 60
|
issue 1
11-20
EN
The article describes the development of Polish avant-garde theater in the 50s, 60s and 70s of the 20th century. The major artistic trends in theatrical art this period were discussed. Leszek Mądzika's theater was presented as a natural continuation and culmination of many theoretical ideas and explorations of artistic experimenters of this period. This article discusses the exploration of the theater authors of the described epoch which in a very expressive way were focussed in the plastic form of the Leszek Mądzik theater.
PL
W artykule opisano rozwój polskiego teatru awangardowego w okresie lat 50, 60 i 70 XX wieku. Omówione zostały główne nurty artystyczne w twórczości teatralnej tego okresu. Twórczość teatralna Leszka Mądzika zaprezentowana ostała jako naturalna kontynuacja i zwieńczenie wielu teoretycznych koncepcji i poszukiwań eksperymentatorów artystycznych tego okresu. W artykule omówione wspólne poszukiwania twórców opisywanej epoki, które w sposób bardzo wyrazisty zogniskowane zostały w plastycznej formie teatru Leszka Mądzika.
6
Content available remote

The scenography of Shakespearománie I-III [The Shakespearomania Trilogy] directed by Peter Scherhaufer at the goose on a string theatre in Brno

72%
Inštitorisová D.
Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)
|
2018
|
vol. 21
|
issue 2
112-126
EN
The study of the Scenography for Shakespearománie I.–III. [Shakespearomania Trilogy] directed by Peter Scherhaufer at the Goose on a String Theatre in Brno is an analytical and poetological profiling of the three productions created within the project called SHAKESPEAROMÁNIE [Shakespearomania Trilogy], directed by Peter Scherhaufer, one of the most regarded Czechoslovak directors of Slovak origin, who is also a co-founder of the Goose on a String Theatre in Brno. The said productions are: Veličenstva Blázni – SHAKESPEAROMÁNIE I (1988) [Their Majesties' Fools – Shakespearomania Trilogy I], Lidé Hamleti – SHAKESPEAROMÁNIE II (1990) [The Hamlet Humans – Shakespearomania Trilogy II] and Člověk Bouře – SHAKESPEAROMÁ- NIE III (1993) [The Tempest Man – Shakespearomania Trilogy III]. The emphasis is not only on the scope of dramatic language used in the plays, but also on the development of some of their production and scenographic characteristics in a pretextual situation, their reception, and partly their place within the context of Scherhaufer's work. Special attention is paid to the prehistory of spatial analysis of dramatic texts – a method, which P. Scherhaufer used when preparing the project. The stage design of the productions within the project is interpreted primarily from the standpoint of semiotics and pretext.
7
Publication available in full text mode
Content available

Formy, farsze i prawa syntezy, czyli „Chemia związków jakości teatralnych” według Witkacego

72%
Stacewicz-Podlipska J.
Pamiętnik Teatralny
|
2016
|
vol. 65
|
issue 4
71-90
EN
The reception of Witkacy’s work can be reduced to acts of cutting pieces that happen to fit one’s purpose out of a whole that contains many other qualities and ingredients. Misconstructions of the concept of Form which, fused with its other historical definitions and uses, generated more and more misunderstandings was what added most to the confusion. Had the concept been analyzed in all of its complexity that Witkacy intended, and particularly, within the larger conceptual framework of his thought, there would have been no room for ambiguity. The closest terminological associates of Witkacy’s “Form” belong to the family of words referring to unity, namely: “alloy,” “amalgam,” or “synthesis.” Form was meant to contain all that, having been “processed,” i.e. having undergone amalgamation, constituted the primordial matter of Art. Therefore, what Witkacy wanted for the theatre was not profusion of visual qualities, not to “make theatre ‘painterly’”, not to eliminate content in favor of form. Instead, he wanted the theatrical work to be composed mysteriously, in the process of chemical, or alchemical, Formation, in a magical act of giving shape. It is precisely this mystery of Form, with all its perplexing and embarrassing metaphysics that has been persistently and pointedly ignored by Witkiewicz’s self- or otherwise appointed inheritors. And representatives of various types of “the theatre of visual narration” (term coined by Zbigniew Taranienko), from the pre-war Cricot Theatre to the group that Puzyna dubbed “Witkacoplastic theatre” (Witkacoplastyka), did err in this respect as well. Just as long, however, as the theatre of visual narration was preoccupied with resolving the problems stemming from aporias of Modernism, references to Witkacy were more or less warranted. But postmodernism that loves the fragmentary, makes values relative and annihilates all stable points of reference misses the point completely, and the Theory of Pure Form transmogrifies into the practice of “open form” that leaves Witkiewicz’s major postulates further and further behind.
PL
Problem recepcji Witkacego sprowadza się do wykrawania z wieloskładnikowego obszaru ściśle skorelowanych z sobą treści pasujących do danego zadania fragmentów. Najwięcej zamieszania wynikało z błędnego rozumienia pojęcia Forma, które, zrośnięte ze swoimi historycznymi definicjami i zastosowaniami, generowało piętrzące się nieporozumienia. Gdyby pojęcie to było analizowane w całej złożoności, jaką przewidział dla niego Witkacy, a zwłaszcza w szerszych ramach konceptualnych jego myśli, o nieporozumieniach nie mogłoby być mowy. Najbliższe terminologicznie odpowiedniki Witkacowskiej Formy należą do rodziny słów opisujących jednię: stop, amalgamat czy synteza. W Formie mieścić się miało wszystko to, co po odpowiedniej „obróbce”, a więc po przejściu procedury amalgamacji właśnie, stanowiło pierwotną materię Sztuki. To, czego chciał Witkacy dla teatru, kryło się zatem nie tyle w profuzji plastyki – w samym, jak pisał, „«umalarzeniu» teatru”, czy eliminacji treści na rzecz formy, lecz w tajemnicy konstrukcji, w procesie chemicznego, czy alchemicznego Form-owania, w magicznym akcie przyoblekania w kształt. Właśnie to misterium Formy wraz z całą kłopotliwą metafizyką Witkiewicza było z uporem pomijane przez jego samozwańczych i mianowanych spadkobierców. Tych błędów nie ustrzegli się także reprezentanci rozmaitych odmian „teatrów narracji plastycznej” (określenie Zbigniewa Taranienki), od przedwojennego Teatru Cricot po grupę, którą Konstanty Puzyna nazwał „Witkacoplastyką”. Dopóki jednak teatr narracji wizualnej zajęty był rozwiązywaniem problemów wynikających z aporii modernizmu, dopóty odwołania do Witkacego pozostawały mniej lub bardziej zasadne. W rozkochanej we fragmencie, relatywizującej wartości i anihilującej wszelkie stałe punkty odniesienia ponowoczesności ten trop gubi się, a Teoria Czystej Formy mutuje w praktykę „formy otwartej”, oddalając się coraz bardziej od dezyderatów Witkiewicza.
8
Publication available in full text mode
Content available

Pocztówki z piekła: Stanisław Ignacy Witkiewicz w Paryżu 1908

72%
Sztaba W.
Pamiętnik Teatralny
|
2016
|
vol. 65
|
issue 4
55-70
EN
We know little about Witkacy’s stay in Paris in the spring of 1908; we do not know the letters to his father where he probably reported what he experienced there, and the correspondent letters by his father contain few traces of such reports. Traces of the stay have, however, made their way to his literary works: he recounted his impressions of his encounter with the new painting in The 622 Downfalls of Bungo, whereas The Beelzebub Sonata contains evidence of his visits to Paris cabarets, particularly to L’Enfer and Le Néant. The playwright suggests that the Hell of Acts 2 and 3 is to resemble a cabaret in Paris-and a little Budapestian-or in Rio (Salon di Gioja), but mostly Parisian, which he repeats in the play on numerous occasions, including the opening-scene stage directions where he emphasizes, importantly, the general atmosphere of demonic tackiness of such entertainment establishments. Reading contemporary reports and looking at old postcards and photographs of the cabarets’ interiors one can imagine an atmosphere Witkacy strove for in the stage setting for The Beelzebub Sonata. Knowing Witkacy’s penchant for the macabre, one can guess that he visited the Grand-Guignol Theatre and the Musée Grévin. While Witkacy stayed in Paris, the Antoine Theatre gave two afternoon performances of Ubu Roi by Jarry with Firmin Gémier, which were widely publicized. Twenty years later, Ubu Roi cropped up, perhaps as a reminiscence from Paris, in Witkacy’s letter to Edmund Wierciński.
PL
Niewiele wiemy o pobycie Witkacego w Paryżu wiosną 1908 roku; nie znamy listów do ojca, w których zapewne relacjonował to, co tam przeżył, a listy ojca zawierają nieliczne ślady takich relacji. Ślady pobytu trafiły jednak do jego dzieł literackich: wrażenia ze spotkania z nowym malarstwem opisał w 622 Upadkach Bunga, natomiast Sonata Belzebuba zawiera ślady jego wizyt w paryskich kabaretach, zwłaszcza w L'Enfer i Le Néant. Dramaturg sugeruje, że piekło z aktów 2 i 3 ma przypominać kabaret paryski w Paryżu – i trochę budapesztański – lub w Rio (Salon di Gioja), ale przede wszystkim paryski, co powtarza w sztuce wielokrotnie, w tym otwierających didaskaliach, w których podkreśla, co ważne, ogólną atmosferę demonicznej tandety takich lokali rozrywkowych. Czytając współczesne relacje oraz oglądając stare pocztówki i fotografie wnętrz kabaretów, można sobie wyobrazić atmosferę, do jakiej dążył Witkacy w scenografii Sonaty Belzebuba. Znając zamiłowanie Witkacego do makabry, można się domyślać, że odwiedził teatr Grand-Guignol i Musée Grévin. Podczas pobytu Witkacego w Paryżu Teatr Antoine dał dwa popołudniowe przedstawienia Króla Ubu Jarry'ego z Firminem Gémierem, które zostały szeroko nagłośnione. Dwadzieścia lat później wzmianka o Królu Ubu pojawiła się, być może jako reminiscencja z Paryża, w liście Witkacego do Edmunda Wiercińskiego.
9
Publication available in full text mode
Content available

From painted decoration to the screen. The turn in stage illusion in the late 20th and early 21st century

58%
Raszewska M., Łarionow D.
Art Inquiry. Recherches sur les arts
|
2015
|
vol. XVII (XXVI)
291-307
EN
The painted decoration discovered in the Renaissance dominated the European stage for almost 300 years. In the second half of the nineteenth century, the so-called Great Reforms theater challenged this tradition, but it has survived in various guises until the present day. Today we perceive this form as anachronistic, as a quote from the past or an awkwardness of the set designer. Changing the perception of reality on the screen has also led to a change in the treatment of illusion and stage space. The screen has become not only an element of decoration, but it also shows or in extreme cases replaces reality. The impact of the new media on theatre today results not only from the introduction of technology, but also from the entrance into theater of artists from the world of the media. The new relationship leads in extreme situations to the denial of the basic definition of theater as an interaction between the creator and the recipient. The purpose of the paper is to show the interrelationships between the actor and the spectator, illusion and disillusionment. It seems that the described change will determine the direction of further development of theater. It remains an open question how the relationships between all of the participants in the interaction will be impacted by the use of screens and other electronic media. Describing and naming the attempts at qualitative change in the structure of the stage is important for the formation of new methodology for analyzing theatrical reality.
PL
System malowanych dekoracji, wynaleziony w późnym renesansie, zdominował sceny europejskie na 300 lat. Co prawda w II połowie XIX wieku zjawisko tzw. Wielkiej Reformy Teatru zanegowało tę tradycję, jednak przetrwała ona w różnych odsłonach aż po dzień dzisiejszy. Współcześnie mamy zdecydowane poczucie anachronizmu tej formy, wręcz odczuwamy ją jako cytat z przeszłości lub nieporadność scenografa. Zmiana sposobu postrzegania świata z realnego na oglądany za pośrednictwem ekranu spowodowała również zwrot w traktowaniu iluzji i przestrzeni scenicznej. Ekran stał się nie tylko nośnikiem dekoracji, ale również realnym elementem świata przedstawiającego lub w skrajnych przypadkach go zastępuje. Zwrot multimedialny dokonuje się dziś nie tylko dzięki obecności techniki, ale również poprzez wejście do teatru twórców ze świata mediów. Nowa zależność w skrajnej sytuacji doprowadza do zanegowania podstawowych definicji spektaklu teatralnego rozumianego jako współobecność twórcy i odbiorcy. Celem naszego tekstu będzie pokazanie zwrotu, jaki zachodzi w relacji aktor/widz, iluzja/deziluzja. Wydaje się, że ta zmiana wyznaczy kierunek dalszego rozwoju teatru. Otwarta pozostanie kwestia, jaką relację interpersonalną pomiędzy wszystkimi uczestnikami widowiska wytworzą ekrany czy inne media elektroniczne. Opisanie i próba nazwania przemiany jakościowej w strukturze dzieła scenicznego jest istotna dla kształtowania się nowych metodologii analizy rzeczywistości teatralnej.
10
Content available remote

The Fleury Playbook : liturgical drama and its production in Saint-Benoît-sur-Loire

51%
Bulandrová A.
Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)
|
2018
|
vol. 21
|
issue 1
133-149
EN
Present study comprises the function of visual elements of medieval sacred buildings in liturgical theatre productions. In the first part, the author defines the theatrical genre, outlining its connection to liturgy proper which itself has a striking theatrical quality. Based on a number of period texts, the author proves the tendencies to consider liturgy a kind of theatrical performance existed as early as the 9th century. As a consequence, the interiors of sacred buildings are considered stage designs for performances of liturgical theatre, and analysed as such, e. g. Benedictine abbey St. Fleury (France), the library of which hosts a manuscript of ten liturgical plays from 12th century, so-called Fleury Playbook. The plausible staging of these plays in the monastic church of St. Benedict is yet another reason to regard the church as a scenographic environment, as is argued in detail in the second part of the paper.
CS
Předkládaná studie se zabývá funkcí vizuálních elementů uvnitř sakrálních středověkých budov během konání liturgického divadla. V první části autorka vymezuje druh této veřejné události, upozorňuje na jeho těsnou provázanost se samotnou liturgií a na její divadelní rozměr. Činí tak prostřednictvím různých historických textů, jež dokazují, že tendence přemýšlet o liturgii jako o performanci svého druhu existují již od 9. století. V návaznosti na tuto myšlenku pak pojímá interiéry sakrálních budov jako scénografická řešení liturgického divadla, tj. místa jeho konání. Příkladem je benediktinské opatství ve Fleury, v jehož klášterní knihovně byla nalezena sbírka deseti liturgických her z 12. století (tzv. Fleury Playbook). Zvážíme-li dobové inscenování těchto her v místním kostele Svatého Benedikta, je nasnadě jej v tomto kontextu chápat právě jako scénografické prostředí. Uvedený příklad proto tvoří jádro této studie a detailněji je rozebrán v její druhé části.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.