Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: state education, ideology, curricula, sanation, integration

Sort By:

Limit search:

Wychowanie państwowe w Drugiej Rzeczypospolitej w świetle programów szkolnych (po wprowadzeniu Reformy Oświatowej z 1932 roku)

100%

Stolarczyk M.

Lubelski Rocznik Pedagogiczny

2018

vol. 37

issue 3

The idea of ensuring Poland the status of power, promoted by Józef Piłsudski’s camp, entailed the need to create a strong state organization and shape consolidated society, homogenous in respect of its world view, solidarily and persistently working for the highest good, that is, the state, if taken into consideration the rhetoric of the sanation camp. This could not be done without the adoption of the appropriate educational doctrine and its conversion into an efficient educational system covering possibly the broadest spectrum of society. As a result, crystallising after 1926, the educational ideology of the sanation became known as the so-called state education, which, by shaping the desired ideal of the citizen – the state adherent – was expected to “remedy” social relations in the country. The school reform of 1932, bringing a new program framework, became its conceptualization. By pointing out shallowness of goals drawn in the old curricula and their excessive vagueness, the authors of the new core curriculum focused on the very practical character of teaching. The slogan that followed it was “Poland and its culture”. It was expected that emphasisng the cultural heritage of Poland would have an integrative value in the ethnically diversed society of the Second Polish Republic. This gave rise to an implication that Poland was the legacy of many nations that created its cultural mosaic, contributing in a unique manner to the continuity of the state, despite its formal, over 100-year absence both on maps and in human consciousness. According to new assumptions, the most important for every citizen was to respect the value of the state, to be devoted to its development, to shape a sense of civic responsibility regardless of belonging to the specified national group. The promotion of these patterns had to take place on many levels of social life, not only on the institutional one. Hence, emphasis was placed on linking didactic work with educational influence and school work with non-school activities. This article deals with the assumptions of curricula in a relation to teaching contents referring to the state education.

Lansowana przez obóz Józefa Piłsudskiego idea budowy wielkomocarstwowej Polski wiązała się z potrzebą stworzenia silnej organizacji państwowej oraz ukształtowania skonsolidowanego, homogenicznego światopoglądowo społeczeństwa, solidarnie i wytrwale pracującego na rzecz dobra najwyższego, czyli – w retoryce sanacyjnej – państwa. Nie mogło się to odbyć bez przyjęcia przez obóz władzy odpowiedniej doktryny wychowawczej i przekucia jej w sprawnie działający system edukacyjny obejmujący jak najszersze kręgi społeczne. W efekcie krystalizująca się po 1926 r. ideologia wychowawcza sanacji zyskała miano tzw. wychowania państwowego2, przez które, urabiając pożądany ideał obywatela-państwowca, spodziewano się „uzdrowić” stosunki społeczne w kraju. Jego konceptualizacją stała się reforma szkolnictwa z 1932 r. przynosząca nową ramę programową. Wytykając starym programom miałkość celów i zbytnią ogólnikowość, autorzy nowej podstawy stawiali na wybitnie praktyczny charakter nauczania. Hasło, jakie miało mu przyświecać, to Polska i jej kultura. Spodziewano się bowiem, iż położenie akcentu na dorobek kulturalny Polski wniesie walor integrujący w zróżnicowane etnicznie społeczeństwo II Rzeczypospolitej. Dawano w ten sposób do zrozumienia, że Polska to spuścizna wielu nacji, które tworzyły jej mozaikę kulturową w swoisty sposób przyczyniającą się do ciągłości państwa, pomimo jego formalnie ponad stuletniej nieobecności zarówno na mapach, jaki i w ludzkiej świadomości. W myśl nowych założeń, najważniejszym dla każdego obywatela winno stać się poszanowanie tej wartości, jakim było państwo, oddanie dla jego rozwoju, kształtowanie poczucia odpowiedzialności obywatelskiej niezależnie od przynależności do grupy narodowej. Krzewienie tychże wzorców musiało odbywać się na wielu płaszczyznach życia społecznego, nie tylko instytucjonalnej. Stąd kładziono nacisk na powiązanie pracy dydaktycznej z oddziaływaniem wychowawczym, pracy szkolnej z pozaszkolną. Niniejszy artykuł zajmuje się analizą założeń programów szkolnych, szkoły powszechnej i średniej pod kątem treści związanych z wychowaniem państwowym.

Refine search results

1 Lubelski Rocznik Pedagogiczny

1 Stolarczyk M.

1 2018

Search results

Wychowanie państwowe w Drugiej Rzeczypospolitej w świetle programów szkolnych (po wprowadzeniu Reformy Oświatowej z 1932 roku)