Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: styl prosty

Sort By:

Limit search:

Style wykonawcze w polskim śpiewie tradycyjnym – próba typologii subiektywnej

100%

Grozdew-Kołacińska W.

Muzyka

2021

vol. 66

issue 4

3-36

This article represents an attempt (the first of its kind in Polish ethnomusicology) to formulate a typology of vocal performance styles in Polish traditional music. The main research criterion is subjective impression-related perception based on auditory analysis. The other criteria concern the formal, morphological and structural aspects of singing as a musical action, both an event and a process, its ontological qualities and its external determinants, such as the time and place of performance, recording contexts and psycho-physiological conditions. The styles are distinguished and defined on the basis of individual singers’ performances, recordings of which are held in the Phonographic Collection of the Institute of Art of the Polish Academy of Sciences, with reference to the author’s own experiences of traditional singing practice. Five main styles are distinguished: old, classical, simple, ornamental and sentimental. One of the key elements of the study is the application of terms related to the semantic method of voice timbre description, including those used by earlier researchers and folksong collectors, as well as others collected over the course of a psychoacoustic experiment concerning the study of the vocal timbre of Kurpian singers which was conducted by the author in collaboration with the Department of Musical Acoustics and Multimedia at the Fryderyk Chopin University of Music in Warsaw. The author also discusses performance style as a cognitive and cultural category, in relation to issues of individuality and canon in traditional vocal culture. She refers to the category of naturalness and its role in shaping various levels of discourse on traditional vocal music performance.

Artykuł podnosi problem typologii wykonawczych stylów wokalnych w polskiej muzyce tradycyjnej. Jest to pierwsza tego typu próba na gruncie etnomuzykologii polskiej. Głównym kryterium zastosowanym w badaniach jest subiektywna percepcja wrażeniowa oparta na analizie audytywnej. Pozostałe kryteria odnoszą się do czynników formalnych, morfologicznych i strukturalnych śpiewu jako czynności muzycznej – zarazem zdarzeniowej i procesualnej, jego cech ontologicznych oraz uwzględniają determinanty zewnętrzne – jak czas i miejsce wykonania, sytuację nagrania (konteksty), warunki psycho-fizjologiczne. Wyodrębnienie i zdefiniowanie stylów zostało dokonane na podstawie prezentacji indywidualnych śpiewaków, których nagrania znajdują się w zasobach archiwalnych Zbiorów Fonograficznych Instytutu Sztuki PAN, a także w odniesieniu do własnych doświadczeń autorki w praktykowaniu śpiewu tradycyjnego. Wyłoniono pięć głównych stylów śpiewu: dawny, klasyczny, prosty, ornamentalny, sentymentalny. Jednym z najistotniejszych elementów badań było zastosowanie określeń nawiązujących do metody semantycznego opisu barwy głosu – wykorzystano określenia, którymi posługiwali się wcześniejsi badacze i zbieracze pieśni ludowych, a także te, które zostały zebrane w toku eksperymentu psychoakustycznego, dotyczącego badań nad barwą głosu śpiewaczek kurpiowskich, prowadzonego przez autorkę we współpracy z Katedrą Akustyki Muzycznej UMFC. W artykule podjęto również refleksję nad stylem wykonawczym jako kategorią poznawczą i kulturową, w odniesieniu do problematyki indywidualności i kanoniczności w tradycyjnej kulturze wokalnej, oraz zwrócono uwagę na kategorię naturalności i jej rolę w kształtowaniu różnych poziomów dyskursu o tradycyjnym wykonawstwie wokalnym.

Pseudo Aristides: On political style and On simple style. Attribution and the nature of treaties

100%

Podbielski H.

Roczniki Humanistyczne

2018

vol. 66

issue 3: Filologia klasyczna

249-267

The main problem analysed in the article is the authorship of two treatises from the 2nd century AD: On political style and On simple style. The treatises have been preserved in Parisinus gr. 1741, a famous Byzantine manuscript from the 10th century kept at the National Library in Paris, as works of Aelius Aristides, one of the most eminent representatives of the Second Sophistic. Aristides lived in the years 117-180 and was the author of over 50 preserved speeches. After explaining the main reasons why contemporary scholars refuse to accept Aristides as the author of the treatises, the article presents more extensively M. Patillon’s attempt to find real authors of the treatises, made by the scholar in the latest academic edition of the treatises published within „Belles Lettres” series in 2002. His findings have been a direct inspiration for the author of this article to analyze again the testimonies of Byzantine commentators: Syrianus (5th century) and John of Sicily (10th century) in historical and literary context. In the light of this analysis it turns out that there is no basis for the division of the treatise On political style, adopted by M. Patillon, into part covering the explanation of the first seven “ideas” (& 2-128), treated as Basilikos’ (a 2nd/3rd-century sophist’s) work De ideis, and the second part including a brief theoretical explanation of the remaining five “forms” of style, treated as the work of Dionysius of Miletus, a little-known sophist. On the basis of Syrianus’ testimony there is a certain possibility that Basilikos was the author of the entire lecture on the “forms” of political style (& 2-140). But, in this case it should be explained first how the treatise De ideis, which was known to Syrianus in the 5th century and was included in the Suda in the 10th century, easily lost its author, became an anonymous work and in the very 10th century was copied in Byzantium under a different title as Aristides’ work. Similar difficulties are connected with the attribution of the treatise On simple style to Aelius Harpokration which was proposed by M. Patillon. Aelius Harpokration was a famous sophist whose rhetorical works, including On forms of style, functioned in Byzantine culture under his own name. Even if we question Byzantine attribution of these treatises to Aristides, we must continue to treat them as works of an anonymous author attributed to Aristides by tradition.

Głównym, analizowanym w artykule problemem jest sprawa autorstwa pochodzących z II wieku po Chr. traktatów O stylu politycznym i O stylu prostym. Traktaty te zachowały się w przechowywanym w Bibliotece Narodowej w Paryżu, sławnym bizantyjskim rękopisie z X wieku Parisinus gr. 1741, jako dzieła jednego z najwybitniejszych przedstawicieli Drugiej Sofistyki, żyjącego w latach 117-180 Eliusza Arystydesa, autora ponad 50 zachowanych mów. Po wyjaśnieniu głównych przyczyn odmówienia mu autorstwa tych traktatów przez nowożytnych badaczy przedstawiona jest szerzej podjęta przez M. Patillona próba znalezienia ich rzeczywistych autorów, jakiej dokonał w swym najnowszym wydaniu i naukowym opracowaniu tych traktatów w serii „Belles Lettres” (2002). Jego ustalenia stały się dla autora artykułu bezpośrednią inspiracją do ponownej analizy w kontekście historyczno-literackim świadectw komentatorów bizantyjskich: Syriana (V wiek) i Jana z Sycylii (X wiek). W świetle tej analizy okazało się, że nie ma podstaw do przyjętego przez M. Patillona podziału traktatu O stylu politycznym na część obejmującą wyjaśnienie pierwszych siedmiu „idei” (& 2-128), jako dzieła De ideis sławnego sofisty Basilikosa (II/III wiek) i na część drugą, obejmującą krótkie, teoretyczne wyjaśnienie pozostałych pięciu „postaci” stylu, jako dzieła mało znanego sofisty Dionizjusza z Miletu. Na podstawie świadectwa Syriana istnieje wprawdzie pewna możliwość przyjęcia, że autorem całego wykładu o „postaciach” stylu politycznego (& 2-140) był Basilikos, ale w tym przypadku należałoby wcześniej wyjaśnić, w jaki sposób jego traktat De ideis znany w V wieku Syrianowi i w X wieku Księdze Suda tak łatwo utracił swą tożsamość autorską, stał się utworem anonimowym i w tym samym X wieku został przepisany w Bizancjum pod innym tytułem jako dzieło Arystydesa. Analogiczne trudności wiążą się z proponowaną przez M. Patillona atrybucją traktatu O stylu prostym sławnemu Sofiście Eliuszowi Harpokrationowi, jako autorowi traktatu O postaciach stylu, którego dzieła retoryczne funkcjonowały w kulturze bizantyjskiej pod jego własnym imieniem. Jeśli podważamy bizantyjską atrybucję tych traktatów Arystydesowi, musimy je więc raczej nadal traktować jako mu przez tradycję przypisane dzieła anonimowego autora.

Refine search results

1 Muzyka

1 Roczniki Humanistyczne

1 Grozdew-Kołacińska W.

1 Podbielski H.

1 2021

1 2018

Search results

Style wykonawcze w polskim śpiewie tradycyjnym – próba typologii subiektywnej

Pseudo Aristides: On political style and On simple style. Attribution and the nature of treaties