Search results

1

Wpływ subrepcji na ważność reskryptów wydawanych przez dykasterie Kurii Rzymskiej (kan. 64 KPK)

100%

Dzierżon G.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2022

|

vol. 32

|

issue 1

83-94

EN

In the presented study, the Author made a detailed analysis of can. 64 CCL, which codifies the issue of the influence of subreption on the validity of rescripts issued by dicasteries of the Roman Curia (can. 64 CCL). He showed, firstly, that the principle contained in the canon is an implementation of the interpretative principle contained in can. 63 § 1 CCL concerning the influence of subreption on the validity of a rescript; secondly, can. 64 CCL has the character of an disqualifying law (can. 10 CCL). He has also proved that, even though can. 64 CCL has the character of an disqualifying law, the regulation it lays down is not unconditional; exceptions to it, on the one hand, are connected with the special positions of the Pope and the Apostolic Penitentiary in the canonical legal order, while on the other hand, the impossibility to inform may be due to the nature of things (ex natura rei). According to the Author, this could happen when the faithful repeatedly brought a request for a rescript to the same dicastery, and also when, having brought the request in the meantime, he referred the same request to another dicastery.

PL

W zaprezentowanym opracowaniu Autor dokonał szczegółowej analizy kan. 64 KPK, w którym ujęto kwestię wpływu subrepcji na ważność reskryptów wydawanych przez dykasterie Kurii Rzymskiej (kan. 64 KPK). Wykazał po pierwsze, że zawarta w kanonie zasada jest implementacją zasady interpretacyjnej ujętej w kan. 63 § 1 KPK, dotyczącej wpływu subrepcji na nieważność reskryptu; po drugie, kan. 64 KPK posiada charakter ustawy uniezdalniającej (kan. 10 KPK). Dowiódł też, iż mimo że kan. 64 KPK posiada charakter ustawy uniezdalniającej, to jednak określona w nim regulacja nie ma charakteru bezwarunkowego. Odstępstwa od niej z jednej strony wiążą się ze szczególnymi pozycjami papieża oraz Penitencjarii Apostolskiej w kanonicznym porządku prawnym, z drugiej zaś niemożność poinformowania może wynikać z natury rzeczy (ex natura rei). Według Autora mogłoby to mieć miejsce, gdy wierny powtórnie wniósłby prośbę o reskrypt do tej samej dykasterii, a także, gdy po wniesieniu prośby równocześnie skierowałby tę samą prośbę do innej dykasterii.

2

The Efficacy of Dispensations Granted Without a Just Cause and under the Influence of Error, Deceit and Force

63%

Ogutu J. O.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2023

|

vol. 33

|

issue 4

99-130

PL

Dyspensa jest jedną z podstawowych instytucji typowych dla prawa kościelnego, a doktryna kanoniczna zdefiniowała ją bardzo precyzyjnie. Ewoluowała w ramach systemu kanonicznego i jest stale modyfikowana i doskonalona przez prawodawstwo kanoniczne. Kanon 85 Kodeksu z 1983 r. definiuje tę instytucję jako pojedynczy akt administracyjny, wydany przez osoby posiadające władzę wykonawczą, którego głównym celem jest złagodzenie mocy samego prawa kościelnego w konkretnym przypadku dla duchowego dobra wiernych. Nie jest to narzędzie wymierzania sprawiedliwości, ale instrument roztropnego administrowania. Niekiedy może dochodzić do nadużyć tej instytucji kanonicznej przez same kompetentne władze lub przez podmioty ubiegające się o dyspensę. Aby pomóc ludowi Bożemu i kompetentnym władzom kościelnym docenić wartość kanonicznej instytucji dyspensy w systemie kanonicznym, autor artykułu broni idei słusznej przyczyny i ostrzega wiernych chrześcijan przed próbami uzyskania dyspensy w drodze podstępu, użycia siły lub w sytuacji ciężkiej bojaźni.

EN

Dispensation is one of the fundamental institutions which are typical of ecclesiastical law. It has been ordered and disciplined with much precision by the canonical doctrine, grown within the canonical system, and is ever modified and perfected by canonical legislations. Canon 85 of the 1983 Code defines this institution as a singular administrative act, granted by those enjoying executive power, whose main objective is to mitigate the vigor of a merely ecclesiastical law in a particular case for the spiritual benefit of the faithful. It is not an instrument of administering justice but an instrument of prudent administration. At times, there can be abuse of this canonical institution by the competent authorities themselves, or by the subjects requesting dispensation. This article, in order to help the people of God and the competent ecclesiastical authorities to appreciate the value of the canonical institution of dispensation within the canonical system, sets out to defend the need of a just cause, and to caution the Christian faithful from seeking dispensations on the basis of deceit, force or under the influence of grave fear.

3

Metaphysics in the shackles of asteiology

51%

Piotrowski K.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

vol. XX (XXIX)

29-42

EN

Will the dog crush heron’s leg, or will the heron pluck out the dog’s eyes? – an array of possible decodings of this animalistic drama appears in the logical-ontological space of the image. However, an image does not participate in any of the worlds it implies. This visual asteism shows that the ontological participation is different from the metaphysical. Thus, the problem of metaphysical participation will not be solved by the logical-rhetorical trope of diaporesis that Abraham Hondius used to achieve almost an isocephaly in this struggle between what is high-flying and what is mundane or – perhaps – between metaphysics and asteiology. We find a paradigmatic display of this struggle in the Parmenides, where the One was wittily juxtaposed with idea of ... dust. Moreover, in the case of analogy of being, the diaporia is also an aporia, since analogia entis as analogy as such must be ultimately understood analogically (sic!), and thus asteiologically. And this is not a mistake of ignotum per ignotum but a good solution to our problem (an euporia), which is unlikely to satisfy ontology seeking an evidentialist truth. Such a conclusion would be potentially important for asteiology as the ingenium theory, which traces its subreptions also to metaphysics.

PL

Czy pies zgruchocze łapę czapli, czy czapla wydłubie mu oczy? – ustawia się w przestrzeni logiczno-ontologicznej malowidła szereg możliwych rozstrzygnięć zwierzęcego dramatu. Lecz obraz nie partycypuje w żadnym ze światów, które implikuje. Ten wizualny asteizm ukazuje, że partycypacja ontologiczna różni się od partycypacji metafizycznej. Problemu partycypacji metafizycznej nie wyczerpie więc trop diaporezy, jakim posłużył się Abraham Hondius, by osiągnąć prawie izokefalię w tej walce pomiędzy tym, co górnolotne, i tym, co przyziemne, czy – być może – metafizyczne i asteiologiczne, a czego paradygmatyczny popis mamy w Parmenidesie, gdzie Jedno zestawiono z ideą … kurzu. Co więcej, w przypadku analogii bytu diaporia jest zarazem aporią, skoro analogia entis musi być ostatecznie rozumiana analogicznie (sic!), a więc asteiologicznie. I nie jest to błąd ignotum per ignotum, lecz dobre rozwiązanie naszego problemu (euporia), które ontologii poszukującej ewidencjalistycznej prawdy raczej nie zadowoli. Taka konkluzja jest potencjalnie doniosła dla asteiologii jako teorii ingenium, która tropi jego subrepcje także w metafizyce.

Refine search results

2 Roczniki Nauk Prawnych

1 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Dzierżon G.

1 Ogutu J. O.

1 Piotrowski K.

1 2023

1 2022

1 2018

Wpływ subrepcji na ważność reskryptów wydawanych przez dykasterie Kurii Rzymskiej (kan. 64 KPK)

The Efficacy of Dispensations Granted Without a Just Cause and under the Influence of Error, Deceit and Force

Metaphysics in the shackles of asteiology