Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: sylwiczność

Sort By:

Limit search:

„Strefa zgniotu” Elizy Kąckiej w perspektywie nurtu antyliteratury

100%

Andrulonis K.

Pamiętnik Literacki

2024

vol. 115

issue 2

105-123

W szkicu autor poddaje analizie tytuł utworu „Strefa zgniotu” Elizy Kąckiej oraz jego strukturę, wskazując na cechy świadczące o antyliterackości tekstu, takie jak afabularność i rezygnacja z fikcjonalności. Obserwacje te zostają pogłębione przez przyjrzenie się narracji i określenie, w jakiej mierze można ją uznawać za autobiograficzną. Przedmiotem badań jest też warstwa genologiczna, która wyróżnia się idiomatycznością na tle istniejących rozwiązań gatunkowych, choć zarazem czerpie z wielu inspiracji, np. z dziennika intymnego czy z tekstów zwanych przez Ryszarda Nycza sylwami współczesnymi. Ważny punkt rozważań stanowi osadzenie „Strefy zgniotu” w tradycji nurtu antyliteratury (a zwłaszcza porównanie z utworami Mirona Białoszewskiego); w wątek ten zostaje wpleciona analiza konkluzji socjologicznych, do jakich skłania omawiany zbiór.

The author of the sketch analyses the title of Eliza Kącka’s work “Strefa zgniotu” (“Crash Zone”) and its structure, pinpointing its anti-literary features such as counter-fictionality and rejection of fictionality. The observations are made more insightful since Andrulonis examines the narration and assesses the extent to which the story can be regarded autobiographical. The subject of scrutiny is also the literary genetic matter characterised by idiomaticity against the background of the existing patterns of the genre, though it also draws from other inspirations, e.g. the private diary or texts that Ryszard Nycz calls contemporary sylvae. Placing “Crash Zone” into the trend of anti-literature tradition (especially a comparison with pieces by Miron Białoszewski) serves as an important point of reference. This train of thoughts is enriched by analysis of sociological conclusions which the story induces.

Poezja przypisów. Czesława Miłosza „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”

75%

Okulicz-Kozaryn R.

Porównania

2012

vol. 10

141-146

Miłosz’s poem From the Rising of the Sun is said to encapsulate the most important features of his poetry. In his paper entitled The poetry of footnotes, Radosław Okulicz-Kozaryn shows that this opinion about the poetry of Miłosz is based rather on the critics’ intuition than contextual interpretation, thorough analysis or even close, comprehensive reading of his poem. Moreover, the closer the reading the more troublesome the question of understanding the poem becomes, as in some fragments (which do not have editorial notes) the Polish language is interwoven with excerpts in Lithuanian or old Balto-Russian. Leaving some of them only in their original form as an irreducible lyrical value, he also quotes from other minor Polish-Lithuanian authors and provides information about them. Milosz also includes some detailed explanation of the forgotten region of Lauda. The word “footnotes” is marked out with caps, thus being imbued with the importance of the constructional element of his work. Besides, Miłosz adapts an old form of silva rerum and meanwhile, by mentioning Mickiewicz’s poem Grażyna, he evokes the tradition of romantic tales in which notes were originally conceived as an integral part of the poetical work.

Poemat Cz. Miłosza Gdzie słońce wschodzi i kędy zapada uznawany jest za summę twórczości poety. R. Okulicz-Kozaryn w artykule zatytułowanym Poezja przypisów dowodzi, że ta skądinąd trafna opinia ma podstawy raczej intuicyjne niż interpretacyjne, brak bowiem pełnej kontekstowej interpretacji, szczegółowej analizy, a nawet próby linearnej lektury poematu, który nie doczekał się dotąd krytycznego, komentowanego wydania. Tymczasem im uważniej próbuje się odczytywać znaczenia, tym więcej trudności sprawia jego rozumienie, choćby z tego powodu, że autor wplótł w swój utwór fragmenty po litewsku i staro-białorusku. Umyślnie pozostawiając część przytoczeń bez tłumaczenia – jako swego rodzaju naddatek liryczny – Miłosz cytuje też pisarzy polsko-litewskich i wprowadza do poematu wiadomości o tych twórcach, uważanych w Polsce za pomniejszych, a najczęściej w ogóle nie znanych. Ponadto dołącza różne objaśnienia na temat litewskiej krainy historycznej – Laudy. W ten sposób „PRZYPISY” – słowo to zostało wyróżnione przez autora wersalikami – otrzymują wartość poetycką i znaczenie elementu konstrukcyjnego dzieła. Miłosz adaptuje staropolską formę silva rerum, a jednocześnie, przywołując bezpośrednio Mickiewiczowską Grażynę, korzysta z tradycji romantycznej powieści poetyckiej, której istotny składnik stanowiły przypisy.

Refine search results

1 Pamiętnik Literacki

1 Porównania

1 Andrulonis K.

1 Okulicz-Kozaryn R.

1 2024

1 2012

Search results

„Strefa zgniotu” Elizy Kąckiej w perspektywie nurtu antyliteratury

Poezja przypisów. Czesława Miłosza „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”