Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 17

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  talibowie
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
PL
Zakończenie zimnej wojny położyło kres rywalizacji między dwoma mocarstwami globalnymi – USA i ZSRR oraz zapoczątkowało nowy etap współpracy między państwami będącymi stałymi członkami Rady Bezpieczeństwa ONZ. Przykładami takiej współpracy są: reakcja społeczności międzynarodowej na inwazję wojsk irackich w Kuwejcie w 1990 roku, przeprowadzona przez koalicję międzynarodową operacja wojskowa mająca na celu wyzwolenie Kuwejtu spod okupacji irackiej, a także nałożenie na Irak sankcji ONZ. Od tego czasu sankcje stały się najważniejszym narzędziem wpływu na państwa, które łamią prawo międzynarodowe. Od 1966 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych wprowadzała sankcje ponad 30 razy. W niniejszym artykule przedstawiono wyniki badań dotyczących wpływu sankcji międzynarodowych na bezpieczeństwo narodowe powojennego Afganistanu, obecnie jednego z krajów najbardziej dotkniętych sankcjami międzynarodowymi na świecie, z których powodu jest również narażony na całkowitą izolację międzynarodową. Czynniki te pogarszają sytuację gospodarczą w Afganistanie, a jednocześnie stwarzają zagrożenie dla sprawnego funkcjonowania nowego rządu afgańskiego, od powodzenia polityki którego zależy obecnie bezpieczeństwo wewnętrzne kraju, jego powojenna odbudowa i stabilizacja oraz integralność terytorialna. Od właściwie funkcjonującego państwa afgańskiego zależy również walka z terroryzmem międzynarodowym (reprezentowanym głównie przez tzw. Państwo Islamskie), a co za tym idzie – bezpieczeństwo regionalne i międzynarodowe.
PL
W poszczególnych częściach artykułu przedstawiono kulturowe, teoretyczne i prawne aspekty problematyki, faktyczną zmianę pozycji Afganek, bariery ich emancypacji oraz opinie Afgańczyków na temat wybranych zagadnień dotyczących funkcjonowania kobiet w społeczeństwie. Po zakończeniu w 2014 r. misji ISAF rząd prezydenta Aszrafa Ghaniego stanął przed poważnymi wyzwaniami w zakresie bezpieczeństwa. W związku z tym poja-wiły się obawy, że kwestia praw kobiet może zostać zmarginalizowana. Spekulacje te nie potwierdziły się, ponieważ władze Afganistanu wykazują determinację w reformowaniu tego obszaru zagadnień. Problemem jest jednak wprowadzanie w życie nowych rozwiązań, szczególnie na terytoriach kontrolowanych przez talibów.
EN
Following the withdrawal of the international counter-terrorist coalition from Afghanistan in 2021, the situation in the country is of grave concern. Afghans are skeptical about the Taliban's ability to bring internal order and establish positive relations with the international community. The US freezing Afghanistan's assets and suspending international aid resulted in a gradual deterioration of the country's economic situation. Initially, the Taliban unsuccessfully and ineptly tried to combine the expectations of their radical leaders with gaining support from global powers, hoping for financial help. In fact, one can currently observe a gradual reduction of civil rights and freedoms and the use of repression against political opponents. This clearly shows that, despite earlier fictitious gestures towards world opinion, the Taliban did not make a significant change of course. This confirms the fears of human rights defenders and experts that such a policy will significantly undermine the stabilization of the situation in Afghanistan.
PL
Po wycofaniu się międzynarodowej koalicji antyterrorystycznej w 2021 r. z Afganistanu sytuacja w tym kraju budzi poważny niepokój. Afgańczycy sceptycznie oceniają możliwość zaprowadzenia przez talibów porządku w wymiarze wewnętrznym oraz nawiązania pozytywnych stosunków ze społecznością międzynarodową. Zamrożenie przez USA aktywów Afganistanu i zawieszenie pomocy międzynarodowej skutkowało stopniowym pogarszaniem się sytuacji gospodarczej tego państwa. Początkowo talibowie nieudolnie próbowali połączyć oczekiwania swoich radykalnych przywódców z uzyskaniem poparcia ze strony globalnych mocarstw, licząc na ich pomoc finansową. W rzeczywistości można obserwować stopniowe ograniczanie w tym kraju praw i wolności obywatelskich oraz stosowanie represji wobec przeciwników politycznych. Jednoznacznie świadczy to o tym, iż pomimo wcześniejszych fikcyjnych gestów wobec opinii światowej talibowie nie dokonali istotnej zmiany kursu. Potwierdzają się obawy obrońców praw człowieka i ekspertów, że taka polityka uniemożliwi ustabilizowanie sytuacji w Afganistanie.
EN
The issues of the article concern the achievements of the stabilization and reconstruction of Afghanistan. They are considered in four main areas – security as well as political, economic and social aspects. Despite the fact of considerable personal sacrifice and financial commitment, the achievements of the stabilization and reconstruction of Afghanistan are limited. The worst situation is in the area of national security. There was a thesis submitted in the article that the external support for Afghanistan should be maintained, including the involvement of military forces, because without it, the Taliban may seize power and undermine the existing achievements. At the same time, efforts for national reconciliation should be continued in order to end the multi-annual military conflict and maintain the gains of recent years.
PL
Zagadnienia osiągnięć stabilizacji i odbudowy Afganistanu rozpatrywane są w artykule w czterech zasadniczych obszarach – bezpieczeństwa, politycznym, gospodarczym i społecznym. Mimo znacznego zaangażowania osobowego i finansowego efekty stabilizacji i odbudowy Afganistanu są ograniczone. Najgorzej prezentuje się sytuacja w zakresie bezpieczeństwa państwa. W artykule postawiono tezę, że należy utrzymać zewnętrzne wsparcie dla Afganistanu, włącznie z zaangażowaniem sił wojskowych, ponieważ w przeciwnym wypadku może dojść do przejęcia władzy przez talibów i zaprzepaszczenia dotychczasowych osiągnięć. Jednocześnie należy kontynuować działania na rzecz pojednania narodowego, aby zakończyć wieloletni konflikt zbrojny i utrzymać zdobycze ostatnich lat.
EN
The article indicates the military technique taken over by the Taliban after the disintegration of the Afghan Armed Forces and the withdrawal of U.S. troops. The characteristics of certain means of combat are presented. The logistical conditions for the combat use of new weapons and military equipment by the army of the Islamic Emirate of Afghanistan are considered. The internal and external threats generated by rearmed Taliban has been estimated. The results of the conducted research are summarized.
PL
W artykule wskazano technikę wojskową, którą przejęli talibowie po rozpadzie sił zbrojnych Afganistanu i wycofaniu wojsk USA. Przedstawiono charakterystykę określonych środków walki. Rozpatrzono uwarunkowania logistyczne bojowego użycia nowego uzbrojenia i sprzętu wojskowego przez armię Islamskiego Emiratu Afganistanu. Oszacowano zagrożenia wewnętrzne i zewnętrzne generowane przez dozbrojonych talibów. W podsumowaniu zawarto rezultaty przeprowadzonych badań.
EN
The decision to withdraw U.S. troops from Afghanistan in 2021 resulted in immediate coverage of the Afghan Taliban, who immediately began working to seize power. Currently, more than two years have passed since Afghanistan has been under the rule of the Taliban. During this time, political and economic changes took place and the international perception of Afghanistan changed. Based on the systemic method, the article carried out an analysis that helped to give answer the research questions regarding the political and economic situation of Afghanistan; the threat of terrorism and the place and role of Afghanistan in international politics, especially Pakistan and Iran. The research hypothesis put forward in the text is that the takeover of power by the Taliban in 2021 has led to the marginalization of the state in the international arena and prevented the constructive development of Afghan political and economic potential. Afghanistan remains one of the poorest and ruined countries in the world. After verifying the hypothesis and answering the research questions, the conclusions were drawn that Afghanistan is still politically marginalized in the international arena, although many countries maintain unofficial political and economic relations with it. The economic situation, despite the corrective actions taken by the Taliban government, is still very difficult and millions of citizens of this country live in poverty.
PL
Decyzja o wycofaniu wojsk USA z Afganistanu w 2021 roku spowodowała natychmiastową reakcję afgańskich talibów, którzy od razu rozpoczęli działania na rzecz przejęcia władzy. Obecnie minęło już ponad dwa lata od kiedy Afganistan znajduje się pod ich rządami. W tym czasie doszło do zmian polityczno-gospodarczych i przewartościowaniu uległa międzynarodowa percepcja Afganistanu. Na bazie metody systemowej dokonano w artykule analizy, która pomogła odpowiedzieć na postawione pytania badawcze dotyczące sytuacji polityczno-gospodarczej Afganistanu; stanu zagrożenia terroryzmem oraz miejsca i roli Afganistanu w polityce międzynarodowej z uwzględnieniem przede wszystkim Pakistanu i Iranu. Hipotezą badawczą postawioną w tekście jest twierdzenie, że przejęcie władzy przez talibów w 2021 roku doprowadziło do marginalizacji państwa na arenie międzynarodowej i uniemożliwiło konstruktywne rozwijanie afgańskiego potencjału polityczno-gospodarczego. Afganistan w dalszym ciągu pozostaje jednym z najbiedniejszych i zrujnowanych państw na świecie. Po weryfikacji hipotezy i odpowiedzi na pytania badawcze wyciągnięte zostały wnioski, że Afganistan w dalszym ciągu jest marginalizowany politycznie na arenie międzynarodowej, chociaż wiele państw utrzymuje z nim nieoficjalne relacje polityczno-gospodarcze. Sytuacja gospodarcza, pomimo podjętych działań naprawczych przez rząd talibów w dalszym ciągu jest bardzo trudna, a miliony obywateli tego państwa żyją w ubóstwie.
EN
The internal situation in Afghanistan has been an extremely important point of reference for Russian foreign policy in the 21st century. Russia has been closely monitoring everything that is taking place in this country for many years, because the processes taking place in Afghanistan have a strong impact on the Central Asian region, and this, by the authorities, in the Kremlin, is considered its own sphere of influence. For the purposes of this article, a research hypothesis was created, assuming that for Moscow, the Taliban’s takeover of power in Afghanistan is an opportunity to increase its influence in this region of Asia, because since 2014 Russia has consistently pursued a policy of supporting this extremist group. The article uses the institutional and legal method (in defining the Afghan problem in the strategic document, the Concept of the Foreign Policy of the Russian Federation of 2016), as well as the decision-making method (in characterizing the actions taken by the Russian authorities against the Taliban in the period 2014–2021).
PL
Sytuacja wewnętrzna w Afganistanie stanowiła niezwykle ważny punkt odniesienia dla rosyjskiej polityki zagranicznej w XXI w. Rosja od wielu lat uważnie obserwuje wszystko to, co ma miejsce w tym państwie, bowiem procesy zachodzące w Afganistanie mocno wpływają na region Azji Centralnej, a ten, przez władze na Kremlu, jest uznawany za własną strefę wpływów. Na potrzeby niniejszego artykułu została stworzona hipoteza badawcza, zakładająca, że dla Moskwy, przejęcie władzy przez talibów w Afganistanie, jest szansą na zwiększenie swoich wpływów w tym rejonie Azji, ponieważ konsekwentnie od 2014 r. Rosja prowadziła politykę wspierania tej ekstremistycznej grupy. W tekście wykorzystano metodę instytucjonalno-prawną (przy określeniu problemu afgańskiego w dokumencie strategicznym, jakim jest Koncepcja polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej z 2016 r.), a także metodę decyzyjną (przy charakterystyce działań, jakie podejmowane były przez rosyjskie władze wobec talibów w okresie 2014–2021).
PL
W niniejszym artykule autor przedstawia wyniki badań nad genezą Loji Dżirgi i jej wpływem na kształtowanie się systemu politycznego Afganistanu. Zdaniem autora poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jaką rolę odegrała Loja Dżirga w tworzeniu niepodległego państwa afgańskiego oraz jakie znaczenie miała ona w kształtowaniu polityki wewnętrznej i zagranicznej władz afgańskich, jest istotne dla zrozumienia procesów politycznych, które miały miejsce w Afganistanie w XX w., zarówno w okresie monarchii, jak i komunizmu, a także procesów, które zachodzą w Afganistanie po wycofaniu wojsk USA i NATO z tego państwa w 2021 r. Główną metodą badawczą zastosowaną przez autora była metoda historyczna. Z jej pomocą autor przeanalizował także rolę tego ciała doradczego w kształtowaniu się Konstytucji Afganistanu, która w różnych okresach historycznych podlegała istotnym zmianom zależnie od sytuacji politycznej.
EN
In this article, the author presents the results of research on the origins of the Loya Jirga and its impact on the formation of the political system of Afghanistan. According to the author, searching for an answer to the question of what role the Loya Jirga played in the creation of an independent Afghan state and what significance it had in shaping the internal and foreign policy of the Afghan authorities is important for understanding the political processes that took place in Afghanistan in the 20’th century, both in the period of monarchy and communism, as well as the processes taking place in Afghanistan after the withdrawal of US and NATO troops from this country in 2021. The main research method used by the author was the historical method. With its help, the author also analyzed the role of this advisory body in the formation of the Constitution of Afghanistan, which was subject to significant changes in various historical periods depending on the political situation.
PL
Podpisanie porozumienia między USA i talibami dotyczące wycofania wojsk międzynarodowych z Afganistanu w 2020 r. ,wywołało wzmożone zainteresowanie stanem bezpieczeństwa społeczeństwa afgańskiego wśród badaczy stosunków międzynarodowych, zwłaszcza badaczy reprezentujących stanowisko konstruktywistyczne. Celem artykułu jest zbadanie, na ile talibowie stanowią, na gruncie konstruktywizmu, reprezentację Afganistanu. Celem dodatkowym jest wskazanie problemów bezpieczeństwa społecznego, które mogą przyczynić się do braku legitymizacji rządów talibów. Ukazano bieżącą trudną sytuację społeczną Afganistanu, która może przyczynić się do zakwestionowania legitymizacji rządów talibów przez społeczność międzynarodową, mimo działań z ich strony, mających na celu zmianę ich tożsamości po roku 2001. Stan bezpieczeństwa społecznego w Afganistanie po powrocie talibów do władzy został ukazany w kontekście myśli przedstawiciela konstruktywizmu, Alexandra Wendta.
EN
The signing of an agreement between the U.S. and the Taliban on the withdrawal of international troops from Afghanistan in 2020, has sparked increased interest in the state of security of Afghan society among international relations scholars, especially those who represent the constructivist position. The purpose of this article is to examine the extent to which the Taliban represent, on constructivist grounds, Afghanistan. An additional goal is to identify social security problems that may contribute to the lack of legitimacy of Taliban rule. The current difficult social situation in Afghanistan is shown, which may contribute to the international community's questioning of the legitimacy of Taliban rule, despite efforts on their part to change their identity after 2001. The state of social security in Afghanistan after the return of the Taliban to power is shown in the context of the thought of the representative of constructivism, Alexander Wendt.
EN
The topic that dominated the global security debate in the third quarter of 2021 was the withdrawal of U.S. troops from Afghanistan and the events that followed. Analyses of what happened, which stem from human curiosity, are accompanied by a desire to imagine an uncertain future, the source of which is no longer just disinterested curiosity, but often the need to take action in the face of growing threats. The terms "current" and "future" contained in the title of the article determine the formulation of the research objective. Firstly, selected aspects of internal situation in Afghanistan were characterized using the systems analysis. Secondly, an attempt was made to predict the further development of events in connection with the seizure of power by the Taliban. The presented conclusions are the consequence of interdisciplinary, heuristic and intersubjective research.
PL
Tematem, który w trzecim kwartale 2021 r. zdominował debatę dotyczącą bezpieczeństwa globalnego było wycofanie wojsk amerykańskich z Afganistanu oraz wydarzenia, które były tego konsekwencją. Analizom tego co się wydarzyło, które wynikają z ludzkiej ciekawości, towarzyszy chęć wyobrażenia sobie niepewnej przyszłości, czego źródłem jest już nie tylko bezinteresowna ciekawość, ale często także konieczność podjęcia działań w obliczu narastających zagrożeń. Określenia „bieżące” oraz „przyszłe” zawarte w tytule artykułu stanowią wyznacznik sformułowania celu badawczego. Po pierwsze dokonana więc została charakterystyka wybranych aspektów sytuacji wewnętrznej Afganistanu przy wykorzystaniu analizy systemowej. Po drugie podjęto próbę predykcji dalszego rozwoju wydarzeń w związku z przejęciem władzy przez talibów. Prezentowane wnioski są konsekwencją interdyscyplinarnych, heurystycznych i intersubiektywnych badań.
PL
Niniejszy artykuł ma na celu przybliżenie działań wybranych państw Azji Centralnej – posiadających bezpośrednią granicę z Afganistanem tzn. Turkmenistan, Tadżykistan i Uzbekistan – dla zapewnienia bezpieczeństwa po zmianie władzy w Kabulu. Zapoznanie się z tematyką umożliwiło postawienie następujących pytań badawczych: 1) Czy wybrane państwa Azji Centralnej wykazują predestynację do prowadzenia niezależnej polityki wobec problemu afgańskiego? 2) Czy przejęcie kontroli nad krajem przez Taliban znalazło swoje odzwierciedlenie w umocnieniu pozycji Chin, Stanów Zjednoczonych i Rosji w regionie? 3) Czy decydenci polityczni Turkmenistanu, Tadżykistanu i Uzbekistanu prowadzą racjonalną politykę wobec talibów? Zebrane materiały w postaci oficjalnych komunikatów rządowych i informacji prasowych zapewniły klucz do przeanalizowania wyselekcjonowanych działań organów państwowych w sytuacji wzrostu zagrożenia, prześledzenia prób poszerzenia współpracy z podmiotami prawa międzynarodowego rozumianymi jako państwa i organizacje międzynarodowe. Naświetlając kwestie utrzymania porządku wewnętrznego, niemożliwe było pominięcie zagadnienia potencjału militarnego państwa, wpływającego na proces planowania strategii bezpieczeństwa. Głównymi metodami badawczymi wykorzystanymi podczas tworzenia artykułu były: synteza poprzez kojarzenie przyczynowe, analogia, indukcja i dedukcja.
EN
This article aims to introduce the activities of selected Central Asian countries – having a direct border with Afghanistan, i.e. Turkmenistan, Tajikistan and Uzbekistan – to ensure security after the change of power in Kabul. Familiarisation with the subject matter made it possible to pose the following research questions: 1) Do the selected Central Asian states show predestination to pursue an independent policy towards the Afghan problem? 2) Has the Taliban’s seizure of control of the country been reflected in the strengthening of the position of China, the United States and Russia in the region? 3) ) Has the Taliban’s seizure of control of the country been reflected in the strengthening of the position of China, the United States and Russia in the region?? The collected materials in the form of official government communiqués and press releases provided the key to analyzing the selected actions of state bodies in the situation of increasing threat, tracing the attempts to expand cooperation with subjects of international law understood as states and international organizations. While highlighting the issues of maintaining internal order, it was impossible to omit the issue of the military potential of the state, influencing the security strategy planning process. The main research methods used while creating the article were: synthesis through causal association, analogy, induction and deduction.
EN
Introduction. In August 2021, following the withdrawal of NATO troops from Afghanistan, the Taliban seized power in Kabul. Within a few weeks, this led to retalibanization, i.e., a return to the methods of governing the country known from the 1990s. First, they closed schools to girls and banned women from returning to work, damaging the lives of millions of citizens, driving many of them into depression and suicidal thoughts. Aim. The aim of the article is to show the reader that from the perspective of the feminist theory of social reproduction, the patriarchal system is the cause of gender oppression and is responsible for the reproduction and maintenance of social inequalities. Materials and methods. The research was conducted based on the analysis of the literature on the subject and through interviews with Afghans and Afghan refugees. The research took place between December 2021, when I first had the opportunity to visit the Center for Foreigners in the Group and meet the Afghan refugees staying there, and November 2023. Respondents staying in Poland put me in touch with their compatriots and with refugees staying in Iran. Interview questions were semi-structured and responses were written in a journal or recorded. Results and conclusion. Using the perspective of feminist theory of social reproduction refers to the human potential that allows us to meet all needs. The analytical tool was Martha Nussbaum’s „Capability Perspective”, which showed that the influence of the Taliban on Afghan families is enormous and leads to the inability to ensure a basic minimum existence for their members, especially women and girls.
PL
Wprowadzenie. W sierpniu 2021 roku, po wycofaniu się wojsk NATO z Afganistanu talibowie przejęli władzę w Kabulu. W przeciągu kilku tygodni doprowadzili do retalibanizacji, czyli powrotu do metod rządzenia krajem znanych z lat 90. W pierwszej kolejności zamknęli szkoły przed dziewczętami, zakazali powrotu do pracy kobietom, czym zniszczyli życie milionom obywateli poprzez wpędzenie ich w depresję i myśli samobójcze. Cel. Celem artykułu jest pokazanie, że z perspektywy feministycznej teorii społecznej reprodukcji system patriarchalny jest przyczyną opresji płciowych i odpowiada za reprodukcję i podtrzymywanie nierówności społecznych. Materiały i metody. Badania przeprowadzono na podstawie analizy literatury przedmiotu oraz za pomocą wywiadów z Afgańczykami oraz afgańskimi uchodźcami. Badania trwały od grudnia 2021 roku, kiedy po raz pierwszy miałam okazję odwiedzić Ośrodek dla Cudzoziemców w Grupie i poznać przebywających tam afgańskich uchodźców, do listopada 2023 roku. Respondenci przebywający w Polsce skontaktowali mnie ze swoimi rodakami oraz z uciekinierami przebywającymi w Iranie. Pytania do wywiadu były częściowo ustrukturyzowane, a odpowiedzi zapisywane w dzienniku lub nagrywane. Wyniki i wnioski. Wykorzystanie perspektywy feministycznej teorii społecznej reprodukcji odnosi się do ludzkiego potencjału, który pozwala zaspokoić wszystkie potrzeby. Narzędziem analitycznym była perspektywa zdolności Marthy Nussbaum, dzięki któremu wykazano, że wpływ talibów na rodziny afgańskie jest przeogromny i prowadzi do niemożności zapewnienia minimum egzystencji ich członkom, zwłaszcza kobietom i dziewczynkom.
EN
The subject of the following article’s research is the contacts in the political and economic sphere between Uzbekistan and Afghanistan after the Taliban took power. This article aims to answer the following research question: what are the dynamics of economic and political relations between Tashkent and Kabul after 2021? In order to answer the above question, it is necessary to analyse a series of events from 2021–2023 in the context of an attempt at peaceful coexistence. The above considerations allow for a side research question, how did the pattern of cooperation between the Taliban and the authorities in Tashkent take shape? An indispensable element in this aspect will be to take into account Uzbekistan’s lack of affiliation to any military bloc or multi-vector policy, manifested in a willingness to cooperate with all concerned regardless of previous animosities. The guiding conclusion is that the maintenance of the dynamics of economic and political relations between Tashkent and Kabul is due to the desire to protect the national interest of the Republic of Uzbekistan.
PL
Przedmiotem badań poniższego artykułu są kontakty w sferze politycznej i ekonomicznej pomiędzy Uzbekistanem i Afganistanem po przejęciu władzy przez talibów. Niniejszy artykuł ma na celu znalezienie odpowiedzi na następujące pytanie badawcze: jaka jest dynamika relacji ekonomicznych i politycznych między Taszkentem i Kabulem po 2021 roku? W celu udzielenia odpowiedzi na powyższe pytanie należy przeanalizować szereg wydarzeń z lat 2021–2023 w kontekście próby pokojowego współistnienia. Powyższe rozważania pozwalają na postawienie pobocznego pytania badawczego, w jaki sposób doszło do ukształtowania się wzorca współpracy między Talibami a władzami w Taszkencie? Nieodzownym elementem w tym aspekcie będzie uwzględnienie braku przynależności Uzbekistanu do jakiegokolwiek bloku militarnego, czy polityki wielowektorowej, objawiającej się gotowością współpracy z wszystkimi zainteresowanymi bez względu na wcześniejsze animozje. Przewodni wniosek głosi, że utrzymanie dynamiki relacji ekonomiczno-politycznych pomiędzy Taszkentem i Kabulem spowodowane jest chęcią ochrony interesu narodowego Republiki Uzbekistanu.
PL
W niniejszym artykule dokonana została analiza działań Unii Europejskiej (UE) w kontekście przestrzegania praw kobiet ze szczególnym uwzględnianiem sytuacji w Afganistanie. Po obaleniu reżimu talibów w 2001, UE aktywnie nawiązała współpracę z Afganistanem, skupiając się na dostarczeniu pomocy humanitarnej, wspieraniu procesów rozwojowych, demokratyzacji oraz promowaniu praw człowieka. Przez lata Unia Europejska pełniła istotną rolę jako główny donator pomocy finansowej dla Afganistanu w kontekście praw kobiet i dziewcząt, inwestując w obszary takie jak edukacja, ochrona zdrowia, polityka oraz gospodarka. Artykuł przeprowadza szczegółową analizę programów i decyzji podejmowanych przez UE, mających na celu wsparcie kobiet w Afganistanie. Dodatkowo, opiera się na długoterminowej perspektywie, przyglądając się prawom kobiet w kontekście zmieniającej się sytuacji politycznej, uwzględniając rolę Unii Europejskiej w tym procesie.
EN
In this article, an analysis has been conducted of the European Union’s (EU) actions in the context of women’s rights, with a particular focus on the situation in Afghanistan. Following the overthrow of the Taliban regime in 2001, the EU actively engaged with Afghanistan, prioritizing the delivery of humanitarian aid, supporting development processes, democratization, and the promotion of human rights. Over the years, the European Union played a significant role as the main financial donor to Afghanistan concerning women’s and girls’ rights, investing in areas such as education, healthcare, politics, and the economy. The article provides a detailed analysis of the programs and decisions undertaken by the EU to support women in Afghanistan. Additionally, it is based on a long-term perspective, looking at women’s rights in the context of changing political situation, taking into account the role of the European Union in this process.
PL
Zamach na World Trade Center z 11 września 2001 roku był dowodem na zwiększające się zagrożenie terrorystyczne dla USA, ale również dla Unii Europejskiej. Nie dziwi zatem, że UE zaczęła walczyć z terroryzmem również poza jej własnym obszarem. Afganistan stanowił na tyle duże zagrożenie, że wspólnota europejska zdecydowała się na czynny udział najpierw w wojnie z talibami, a następnie w misji pokojowej na tamtym terenie. Artykuł pozwala prześledzić ewolucję zaangażowania Unii Europejskiej w pomoc Afganistanowi, w sprawę demokratyzacji, odbudowy kraju i jego struktur, stworzenia społeczeństwa obywatelskiego oraz poprawę jakości życia. Pochylono się też nad zapisami najnowszej strategii UE dla Afganistanu z 2017 roku, która najsilniejszy nacisk kładzie na kwestie przestrzegania praw człowieka, zwiększenia roli kobiet w życiu społecznym oraz zapewnieniu pokoju i stabilności w regionie.
EN
The attack on the World Trade Center of September 11, 2001 evidenced a growing terrorist threat to the US, as well as to the European Union. It is not surprising then that the EU started to combat terrorism abroad. Afghanistan posed such a large threat that the European community decided to actively participate in the war with the Taliban, and then in a peace mission in that area. The article analyzes the evolution of the European Union’s commitment to helping Afghanistan, democratization, reconstruction of the country and its structures, creation of civil society and improvement of the quality of life. The tenets of the latest EU strategy for Afghanistan in 2017 are also considered, which put the strongest emphasis on the issues of respect for human rights, increasing the role of women in social life and ensuring peace and stability in the region.
EN
Military victory over the Islamic State does not mean defeating this terrorist organization, members of which will move into conspiracy, and will continue terrorist attacks. Organizations allied to the Islamic State operating in the foreign wilayats (provinces) of the caliphate: in Sinai, Libya, Nigeria, or Afghanistan are still active. There are also other groups active, linked to Al Qaeda or formed its franchises before, leaders of which pledged allegiance to caliph Ibrahim (Abu Bakr Al Baghdadi) between 2014 and 2015. There are more than 40 such organizations altogether. Some of them split following internal arguments over which side to be on: Al Qaeda or the IS, involved in the conflict since 2013. Apart from the Middle East, North Africa has become the main arena for activity and competition between jihadist organizations, especially the regions of Sahara and Sahel, where the IS has increased its influences since the second half of 2014. As long asthe IS has been defeated in Syria and Iraq, in Africa its operational capabilities to carry out terrorist attacks have remained although its position has also weakened. The consequences of the IS activities and its other affiliates were tragic. The year 2014 was the most violent when 32,858 people were killed in the whole world. In 2016 terrorists killed 25,673 people around the world. It is almost 22% less than in 2014. The list of countries with the highest terror risk has not changed at all. The first five countries are Iraq, Nigeria, Afghanistan, Syria, and Pakistan. According to statistics, 75% of all victims came from those countries. The security situation in Europe may deteriorate in the near future. Jihadist propaganda still meets with a favorable response, and it is going to be more and more effective, if the reality fails to meet the immigrants’ expectations, and demanding attitudes turn into anger. Deportations of those who lost their right of residence, also because of the committed offences, or tightening asylum law and conditions of granting state benefits will encourage such behaviors. Denmark, Austria, Germany, and France have already announced the above-mentioned limitations because the line between refugees and economic migrants tends to blur. Easing tensions between the IS and Al Qaeda, for example, after Abu Bakr al-Baghdadi’s death can cause increased risk. Changes in the leadership of Al Qaeda can also contribute to the improvement of relations between the two organizations. It seems that Hamza bin Laden, the 28-year-old son of Osama Bin Laden, known as the ‘Prince of Jihad’, will take the lead in the organization in the near future. Unlike the current leader of Al Qaeda, Ayman al - Zawahiri, he did not criticize the caliphate, which may – after the collapse of the IS – win him support and renew Al Qaeda or any other organization founded on it possibly in the future.
PL
Zwycięstwo militarne nad Państwem Islamskim nie oznacza pokonania tej organizacji terrorystycznej. Najprawdopodobniej jej członkowie przejdą do konspiracji i nadal będą przeprowadzać ataki. Wciąż aktywne są organizacje sprzymierzone z Państwem Islamskim operujące w zagranicznych wilajetach (prowincjach) kalifatu: na Półwyspie Synaj, w Libii, Nigerii oraz Afganistanie. Działają również ugrupowania, których przywódcy w latach 2014–2015 złożyli przysięgę lojalności kalifowi Ibrahimowi (Abu Bakrowi al-Bagdadiemu), a wcześniej były związane z Al-Kaidą lub tworzyły jej filie. Takich organizacji jest łącznie ponad 40. Część z nich podzieliła się na skutek wewnętrznych sporów dotyczących opowiedzenia się po jednej ze stron: Al-Kaidy lub ISIS/IS – organizacji skonfliktowanych ze sobą od 2013 r. Oprócz Bliskiego Wschodu główną areną aktywności i rywalizacji ugrupowań dżihadystycznych jest Afryka Północna obejmująca kraje Sahary i Sahelu, gdzie od drugiej połowy 2014 r. zwiększały się wpływy Państwa Islamskiego. Chociaż IS poniosło Dotkliwą klęskę w Syrii i Iraku, to w Afryce, pomimo osłabienia jego pozycji, zachowało zdolności operacyjne do przeprowadzenia zamachów terrorystycznych. Skutki terrorystycznej aktywności Państwa Islamskiego i innych organizacji z nim powiązanych lub działających pod własnym szyldem (np. ruch talibów w Afganistanie) były tragiczne. Najbardziej krwawy był rok 2014. Na całym świecie zginęło wówczas 32 858 osób. Dla porównania: w 2016 r. zginęły 25 673 osoby, czyli prawie o 22 proc. mniej niż w 2014 r. Nie zmienia się przy tym lista krajów najbardziej zagrożonych terrorem. Pierwsza piątka to Irak, Nigeria, Afganistan, Syria i Pakistan. To w tych krajach zabito aż 75 proc. wszystkich ofiar. Bezpieczeństwo w Europie może w najbliższym czasie ulec znacznemu pogorszeniu. Propaganda dżihadystyczna wciąż trafia na podatny grunt i będzie bardziej skuteczna, gdy oczekiwania imigrantów coraz bardziej będą się rozmijać z rzeczywistością, a postawy roszczeniowe zamienią się w gniew. Będą temu sprzyjać deportacje osób, które z różnych względów utraciły prawo pobytu w Europie, w tym z powodu popełnionych przestępstw kryminalnych, oraz zaostrzanie prawa azylowego i warunków przyznawania zasiłków, co zapowiedziały m.in. Dania, Austria, Niemcy i Francja – ze względu na zacieranie się granic miedzy uchodźcami a imigrantami ekonomicznymi. Do zwiększenia zagrożenia może dojść w wyniku poprawienia relacji między IS i Al-Kaidą spowodowanej m.in. śmiercią Abu Bakra al-Bagdadiego. Zmiany w kierownictwie Al-Kaidy też mogą przyczynić się do poprawy stosunków między obu organizacjami. Wydaje się, że w najbliższym czasie ster w tym ugrupowaniu przejmie 28-letni Hamza bin Laden, syn Osamy, nazywany „księciem dżihadu”. W odróżnieniu od obecnego lidera Al-Kaidy Ajmana az-Zawahiriego, nie krytykował on kalifatu, co po upadku IS może przysporzyć mu zwolenników i spowodować odnowienie szeregów Al-Kaidy lub organizacji wyrosłej na jej fundamencie.
PL
Zwycięstwo militarne nad Państwem Islamskim nie oznacza pokonania tej organizacji terrorystycznej. Najprawdopodobniej jej członkowie przejdą do konspiracji i nadal będą przeprowadzać ataki. Wciąż aktywne są organizacje sprzymierzone z Państwem Islamskim operujące w zagranicznych wilajetach (prowincjach) kalifatu: na Półwyspie Synaj, w Libii, Nigerii oraz Afganistanie. Działają również ugrupowania, których przywódcy w latach 2014–2015 złożyli przysięgę lojalności kalifowi Ibrahimowi (Abu Bakrowi al-Bagdadiemu), a wcześniej były związane z Al-Kaidą lub tworzyły jej filie. Takich organizacji jest łącznie ponad 40. Część z nich podzieliła się na skutek wewnętrznych sporów dotyczących opowiedzenia się po jednej ze stron: Al-Kaidy lub ISIS/IS – organizacji skonfliktowanych ze sobą od 2013 r. Oprócz Bliskiego Wschodu główną areną aktywności i rywalizacji ugrupowań dżihadystycznych jest Afryka Północna obejmująca kraje Sahary i Sahelu, gdzie od drugiej połowy 2014 r. zwiększały się wpływy Państwa Islamskiego. Chociaż IS poniosło Dotkliwą klęskę w Syrii i Iraku, to w Afryce, pomimo osłabienia jego pozycji, zachowało zdolności operacyjne do przeprowadzenia zamachów terrorystycznych. Skutki terrorystycznej aktywności Państwa Islamskiego i innych organizacji z nim powiązanych lub działających pod własnym szyldem (np. ruch talibów w Afganistanie) były tragiczne. Najbardziej krwawy był rok 2014. Na całym świecie zginęło wówczas 32 858 osób. Dla porównania: w 2016 r. zginęły 25 673 osoby, czyli prawie o 22 proc. mniej niż w 2014 r. Nie zmienia się przy tym lista krajów najbardziej zagrożonych terrorem. Pierwsza piątka to Irak, Nigeria, Afganistan, Syria i Pakistan. To w tych krajach zabito aż 75 proc. wszystkich ofiar. Bezpieczeństwo w Europie może w najbliższym czasie ulec znacznemu pogorszeniu. Propaganda dżihadystyczna wciąż trafia na podatny grunt i będzie bardziej skuteczna, gdy oczekiwania imigrantów coraz bardziej będą się rozmijać z rzeczywistością, a postawy roszczeniowe zamienią się w gniew. Będą temu sprzyjać deportacje osób, które z różnych względów utraciły prawo pobytu w Europie, w tym z powodu popełnionych przestępstw kryminalnych, oraz zaostrzanie prawa azylowego i warunków przyznawania zasiłków, co zapowiedziały m.in. Dania, Austria, Niemcy i Francja – ze względu na zacieranie się granic miedzy uchodźcami a imigrantami ekonomicznymi. Do zwiększenia zagrożenia może dojść w wyniku poprawienia relacji między IS i Al-Kaidą spowodowanej m.in. śmiercią Abu Bakra al-Bagdadiego. Zmiany w kierownictwie Al-Kaidy też mogą przyczynić się do poprawy stosunków między obu organizacjami. Wydaje się, że w najbliższym czasie ster w tym ugrupowaniu przejmie 28-letni Hamza bin Laden, syn Osamy, nazywany „księciem dżihadu”. W odróżnieniu od obecnego lidera Al-Kaidy Ajmana az-Zawahiriego, nie krytykował on kalifatu, co po upadku IS może przysporzyć mu zwolenników i spowodować odnowienie szeregów Al-Kaidy lub organizacji wyrosłej na jej fundamencie.
EN
Military victory over the Islamic State does not mean defeating this terrorist organization, members of which will move into conspiracy, and will continue terrorist attacks. Organizations allied to the Islamic State operating in the foreign wilayats (provinces) of the caliphate: in Sinai, Libya, Nigeria, or Afghanistan are still active. There are also other groups active, linked to Al Qaeda or formed its franchises before, leaders of which pledged allegiance to caliph Ibrahim (Abu Bakr Al Baghdadi) between 2014 and 2015. There are more than 40 such organizations altogether. Some of them split following internal arguments over which side to be on: Al Qaeda or the IS, involved in the conflict since 2013. Apart from the Middle East, North Africa has become the main arena for activity and competition between jihadist organizations, especially the regions of Sahara and Sahel, where the IS has increased its influences since the second half of 2014. As long asthe IS has been defeated in Syria and Iraq, in Africa its operational capabilities to carry out terrorist attacks have remained although its position has also weakened. The consequences of the IS activities and its other affiliates were tragic. The year 2014 was the most violent when 32,858 people were killed in the whole world. In 2016 terrorists killed 25,673 people around the world. It is almost 22% less than in 2014. The list of countries with the highest terror risk has not changed at all. The first five countries are Iraq, Nigeria, Afghanistan, Syria, and Pakistan. According to statistics, 75% of all victims came from those countries. The security situation in Europe may deteriorate in the near future. Jihadist propaganda still meets with a favorable response, and it is going to be more and more effective, if the reality fails to meet the immigrants’ expectations, and demanding attitudes turn into anger. Deportations of those who lost their right of residence, also because of the committed offences, or tightening asylum law and conditions of granting state benefits will encourage such behaviors. Denmark, Austria, Germany, and France have already announced the above-mentioned limitations because the line between refugees and economic migrants tends to blur. Easing tensions between the IS and Al Qaeda, for example, after Abu Bakr al-Baghdadi’s death can cause increased risk. Changes in the leadership of Al Qaeda can also contribute to the improvement of relations between the two organizations. It seems that Hamza bin Laden, the 28-year-old son of Osama Bin Laden, known as the ‘Prince of Jihad’, will take the lead in the organization in the near future. Unlike the current leader of Al Qaeda, Ayman al - Zawahiri, he did not criticize the caliphate, which may – after the collapse of the IS – win him support and renew Al Qaeda or any other organization founded on it possibly in the future.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.