Search results

1

Przyczyny i okoliczności powstawania urazowych obrażeń ciała mażoretek

100%

Pasek J., Cieślar G., Motow-Cyż M., Sieroń A.

Prace Naukowe Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie Kultura Fizyczna

|

2017

|

vol. 16

|

issue 4

123-132

PL

Mażoretka to tancerka, która prezentuje dwa style – baton i pompom, tańcząc według określonych zasad. Wymaga to od tańczącej umiejętności manualnych, gracji i dobrego opanowania techniki tańca. Mażoretki występują na pokazach estradowych i paradach ulicznych, na których prezentują układy choreograficzne, taneczno-marszowe do muzyki orkiestr dętych, żonglując i pod-rzucając przy tym pałeczki mażoretkowe. Aktywność ruchowa, którą wykonują mażoretki, kwalifikuje się do dyscyplin sportowych o zwiększonym ryzyku wystąpienia obrażeń ciała. Badaniami, przeprowadzonymi w okresie od 2014 do połowy roku 2016, objęto 23 mażoretki Klubu Sportowego Azaria z terenu województwa śląskiego czynnie trenujące i startujące w zawodach. Posłużono się ankietą zawierającą 15 pytań o charakterze jednorazowego sondażu diagnostycznego na próbie ważonej. Na podstawie uzyskanych odpowiedzi dokonano oceny najczęstszych przyczyn urazowych obrażeń ciała, ich lokalizacji oraz okoliczności powstawania obrażeń w związku z podejmowaną aktywnością sportową i używaniem pałeczek mażoretkowych. Analiza otrzymanych wyników wykazała, że najczęstszymi przyczynami urazowych obrażeń ciała mażoretek była niedostateczna rozgrzewka (52,1%) oraz brak wyleczenia poprzednio doznanych urazów (21,7%). Najczęściej urazy dotyczyły kończyn dolnych (35,5%), głowy (34,2%) oraz kończyn górnych (30,2%). Najczęściej do urazów dochodziło podczas treningów (47,8%) oraz w czasie zawodów (30,4%).

EN

Majorette is the dancer who presents two styles – baton and pom-pom, dancing according to definite principles. It requires from dancer the manual acquirements, grace and the good command of a technique of dance. The majorettes step out on stage demonstrations and the street parades, at which they present choreographic, dance-marching arrangements, to the music of brass bands, juggling and throwing up the majorettes baton at the same time. Motorial activity executed by the majorettes qualifies to the sport disciplines, with enlarged risk of appearance of body injuries. In this study, performed in a period since 2014 to half of 2016 year, 23 majorettes of Sport Club from the terrain of Silesian province actively training and starting in the competitions were involved. The questionnaire including 15 questions forming single diagnostic test on weigh sample was applied. On the basis of obtained answers, the analysis of most frequent causes of traumatic body injuries, their location, as well as the circumstances of appearance of injuries related to undertaken sport activity and the usage of majorette batons was performed. The analysis of obtained results showed, that the most frequent causes of traumatic injuries of the body in majorettes was the insufficient warming up (52,1%), as well as the lack of recovery of previously experienced injuries (21,7%). The most frequent injuries regarded bottom limbs (35,5%), head (34,2 %), as well as upper limbs (30,2%). Most often injuries occurred during trainings (47,8%), as well as during competitions (30,4%). Most often cause of traumatic injuries of the body in majorettes, regarding mainly bottom limbs and head, are incorrectly conducted warming up, especially during the training in the period of preparation for the contests, and also the lack of complete recovery of previously experienced injuries, that promotes the recurrence of body injuries.

2

Salty, tańce, skoki i balety, czyli o tańcu w dawnych szkołach jezuickich

100%

Mieszek M., Uniwersytet Łódzki I. F. P., Małgorzata Mieszek – dr a. w. K. L. S. i. N. P. U. Ł. Z. s. t. p. s. w. X. X. w., malmieszek@poczta.fm

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze

|

2013

|

vol. 02

PL

Recenzja omawia książkę Anny Reglińskiej-Jemioł poświęconą problematyce tańca w dawnych teatrach jezuickich. Omówiona została kompozycja pracy oraz zagadnienia zawarte w kolejnych rozdziałach książki. W recenzji podkreślono wieloaspektowe potraktowanie przez Reglińską-Jemioł tematu wyrażonego w tytule rozprawy: połączenie zagadnień tańca oraz kultury muzycznej z wypowiedziami teoretycznymi i praktyką sceniczną (zarówno polską jak i obcą – głównie włoską i francuską). Zwrócono uwagę na wielość przykładów ilustrujących zmiany w poglądach na temat tańca oraz na niezwykle cenną próbę klasyfikacji wstawek tanecznych na podstawie informacji zawartych w sumariuszach. Wskazano też nieliczne niedociągnięcia książki. Doceniono również próbę uporządkowania materiału źródłowego w obszernym aneksie. Książka Anny Reglińskiej-Jemioł jest nowatorskim spojrzeniem, które wypełnia lukę i wzbogaca wiedzę na temat dawnego teatru szkolnego.

EN

The review discusses the book by Anna Reglińska-Jemioł, devoted to issues of dan- ce in the old Jesuit theates. It outlines the composition of the work and issues addres- sed in individual chapters of the book. The review highlighted Reglińska-Jemioł’s multi-faceted treatment of the titular subject: combining the issue of dance and mu- sic culture with theoretical statements and stage practice (both Polish and foreign – mainly Italian and French). Attention was drawn to the multiplicity of examples il- lustrating the changes in views on dance and the valuable attempt to classify dance segments based on the information contained in summaries. Also pointed out were several shortcomings of the book. The reviewer appreciated the attempt to organize the source material in an extensive appendix. The book by Anna Reglińska-Jemioł is an innovative look that fills the gap and provides new knowledge about the old school theater.

3

Kamera i wideo jako narzędzia politycznego dyskursu w tańcu współczesnym

100%

Szymajda J.

Panoptikum

|

2008

|

issue 7(14)

357-365

EN

The paper introduces the question of video and camera application to the political discourse of contemporary dance. The first reflection regards the general topic of the political potential of contemporary dance and the relation between the type of political regime and status of the dance as art (with an accent on the case of the German Ausdrucktanz). Afterwards, the American postmodernist choreographers’s works are recalled as an example of the pioneer employment of the camera in the political discourse of dance. In that context Merce Cunningham’s ideas of fortuity and democratization of the theatrical representative space by using both computer and camera, emerge. The second part of this paper is the study of recent performances of Anna Teresa de Keersmeaker (Once, 2002) and Robyn Orlin ( L’Allegro, il Penseroso ed il Moderato, 2007). De Keersemeaker is a Belgian choreographer, pedagogue of Rosas Company and the founder of P.A.R.T.S. – the school of contemporary dance in Brussels. In Once, her last solo performance, she examines the possibility of the protest in our contemporary society by recalling the political and social atmosphere of sixties in United States. She uses for that a kind of memory games with Joan Baez’s and Bob Dylan’s songs as well as with the D.W. Griffith’s film The birth of the nation which is considered to be an affirmation of the Ku-Klux-Klan racists practices and ideas. The South-African artist with a very multicultural background, Robyn Orlin, is known as one of the most political contemporary choreographers. In her productions she dares to touch such a fragile question as AIDS, post-colonialism or African poverty. Very often she uses the cameras as stage objects. L’Allegro... to Handel’s music is her last performance ordered by Opera Garnier Paris. This performance mixes the various genres, such as dance, opera, music and video. Simultaneously with a scenic action the film made especially for this performance is projected on the enormous screen up over the stage. The images were taken in the different regions of South Africa and the videofilm is inter-acting with dancers’s bodies performing on the stage owing to bring into play the small cameras capturing directly the dancing bodies. Similarly to many of her performances, Orlin introduces here an ironic meta-reflection on the classical ballet as one of the symbols of colonialism. In the context of eurocentrism and post-colonialism, the example of Le Sacre du Printemps (2004) of Company Heddy Maalem is introduced, and next the videoproduction of Katarzyna Kozyra deriving from the same source of inspiration and treating the question of the author’s power on the performer’s body. The aim of this modest panorama, accented in conclusion, is to bring to light the idea of dance as political by nature.

4

Every revolution needs female artists - about the dance during Polish women’s strike in 2020

100%

Wrzeszcz K.

Zeszyty Naukowe PUNO

|

2022

|

issue 1

71-79

PL

Autor podejmuje tematykę związaną z wydarzeniem zapoczątkowanym 22 października 2020 roku – Ogólnopolskim Strajkiem Kobiet. Omawiając sytuację, kieruje swą uwagę w stronę tańca, który jest szczególnie interesującym środkiem wyrazu. Jednak w tym obszarze są zauważalne spore braki w literaturze naukowej. Jednym z niewielu specjalistów badającym ten temat jest Brian Holmes, do którego autor się odwołuje. W artykule zostały wyszczególnione trzy przykłady tego, w jaki sposób akty ruchowe mogą wspomóc działania społeczne. Różnorodność przybliżonych prezentacji tanecznych pozwala podkreślić, że taniec jest sztuką zaangażowaną. Trzy opisane performance ruchowe są swego rodzaju komentarzem do wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Autor w szczególności uwypukla rolę kobiet jako buntowniczek wobec zaistniałej sytuacji społeczno-politycznej.

5

A lo cubano: taniec i reprezentacje kubańskości w kontekście turystyki kulturowej

88%

Ana R.

Lud

|

2018

|

vol. 102

PL

Artykuł analizuje sposoby, w jakie, w warunkach dynamicznych przemian zachodzących na Kubie, niematerialne dziedzictwo kulturowe staję się podstawowym zasobem generującym dochód, zanurzonym w skomplikowanych sieciach wyobrażeń i reprezentacji kreowanych przez przemysł turystyczny. W związku ze wzrostem znaczenia turystyki opartej na doświadczeniu (‘experiential tourism’ Salazar 2011), praktyki cielesne (w tym taniec) zajmują kluczową pozycję nie tylko dla instytucji zajmujących się ochroną i promocją dziedzictwa kulturowego, ale również w przypadku małych przedsiębiorstw stanowiących dla Kubańczyków alternatywne źródła dochodu poza sektorem państwowym. Szkoły tańca oraz rosnąca popularność tańców kubańskich poza wyspą pokazują, w jaki sposób następuje przyswajanie i adaptacja niektórych turystycznych wyobrażeń w lokalnej narracji o kubańskości oraz jak ciała nabierają walorów transakcyjnych. Realia gospodarcze i nierówności społeczne wynikające z kontaktów z obcokrajowcami skutkują twórczym podejściem do zysków, utrwalając jednocześnie oczekiwania i fantazje dotyczące Kuby. Niejednokrotnie zjawisko to jest silnie naznaczone rasowo, jako że wielu ciemnoskórych Kubańczyków może wykorzystać pozory „rasowej autentyczności” w przestrzeniach związanych z tańcem. Artykuł opiera się na materiałach zgromadzonych w trakcie kilkumiesięcznych badań terenowych prowadzonych w Hawanie w latach 2015-2016 oraz 2018 wśród profesjonalnych tancerzy, instruktorów i właścicieli szkół tańca.

6

Preferencje studentów pedagogiki wczesnoszkolnej w zakresie podejmowania działań muzycznych

75%

Zwolińska E. A.

Przegląd Pedagogiczny

|

2021

|

issue 1

240-260

PL

Zajęcia muzyczne są zarówno intuicyjne, jak i racjonalne. Ale jeśli chodzi o drugi przypadek, kluczowe jest skupienie uwagi, ponieważ bez tego procesy percepcji czy audiacji zostają przerwane. Przekształcanie obiektów muzycznych w racjonalne obiekty systemowe odbywa się według różnych zasad. Zajęcia muzyczne wymagają wysiłku umysłowego i samokontroli ze względu na konieczność przechodzenia z jednego zadania na drugie z zachowaniem odpowiedniego tempa. Doświadczenie zdobyte w procesie rozwoju audiacji uświadamia nam, że preferencje muzyczne nie są trwałe, ale zmieniają się w zależności od aktualnego poziomu umiejętności słuchowych. Muzyczne preferencje do podejmowania działań muzycznych analizowano w pięciu kategoriach: 1. śpiew, 2. gra na instrumentach, 3. taniec, 4. uczestnictwo w kulturze muzycznej, 5. inne aktywności. Z przeprowadzonych badań wynika, że środowisko rodzinne, w którym wychowali się uczniowie edukacji wczesnoszkolnej, jest istotnym czynnikiem rozwoju ich indywidualnej aktywności muzycznej. Uczniowie dorastający w tzw. rodzinach muzycznych deklarują większe zaangażowanie niż ci z rodzin niemuzycznych. Niestety brak efektywnej edukacji muzycznej jest główną przyczyną niskiego zaangażowania w podejmowanie działalności muzycznej.

7

Ciała tańczące ku wolności

75%

Szymajda J.

Pamiętnik Teatralny

|

2024

|

vol. 73

|

issue 1

9-13

EN

Joanna Szymajda's introduction to the essay-cluster The Right to Dance.

PL

Wstęp Joanny Szymajdy do bloku tekstów Prawo (do) tańca.

8

Aesthetic Historism and the Aesthetics of Tidibe: Ritual, Performance, and Contested Perceptions of “Skin” in the Papuan Highlands

71%

Hirsch E.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2021

|

vol. 12

|

issue 1

31-49

EN

The article focuses on a series of dances performed in Fuyuge (Papua New Guinea) ritual, one of which provokes debate about its ancestral appropriateness. I use these examples to examine the distinctiveness of Fuyuge aesthetics and historical understanding as compared with Western aesthetics and historical understanding. Whereas the latter is geographically wide and relativistic the former imagines all aesthetics and historical forms as deriving from the Fuyuge world.

PL

Historyzm estetyczny i estetyka Tidibe: rytuał, performance i kontrolowane postrzeganie „skóry” w papuaskich górach Artykuł skupia się na serii tańców wykonywanych w rytuale Fuyuge (Papua Nowa Gwinea), z których jeden prowokuje dyskusję na temat jego rodowej stosowności. Korzystam z tych przykładów, aby zbadać odrębność estetyki Fuyuge i rozumienia historii w porównaniu z estetyką zachodnią i zachodnim rozumieniem historycznym. Podczas gdy te drugie są geograficznie obszerne i relatywistyczne, te pierwsze wyobrażają sobie całą estetykę i formy historyczne jako wywodzące się ze świata Fuyuge.

9

Postawy uczniów z uszkodzonym słuchem wobec lekcji tańca z wykorzystaniem słuchawek wibracyjnych

63%

Borowiec J.

Rozprawy Naukowe Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

|

2016

|

vol. 53

67-78

EN

Background. The aim of the study was to compare attitudes of children with hearing impairment towards dance lessons with the use of vibrating headphones, i.e. the Audiva High Pitch Training System to their attitudes towards physical education classes (PE) with elements of gymnastics, athletics, volleyball and basketball. Material and methods. The sample included 14 children aged 11.3 ± 1.0 years (min. 9 years, 8 months; max. 13 years, 5 months) with perceptive type of hearing impairment attending educational centers for deaf children in Poznan. The experimental group consisted of 8 female and 6 male pupils. Twice a week the children took part in dance lessons with the application of the Audiva High Pitch Training System – headphones which enable the subject to experience “bone hearing” through vibrations, and twice a week they attended PE classes. In order to measure the pupils attitudes towards PE lessons, the Baumgartner and Jackson Questionnaire was used. The measurements were made by single assessment of every type of PE classes (dance, gymnastics, athletics, volleyball and basketball). Results. Dance lessons with music and vibrating headphones had no higher emotional value for female students with hearing impairment than other types of PE classes. At the same time dance lessons were evaluated by girls as more intense and activating them more than the lessons of gymnastics. For male students dance lessons had lower emotional value than gymnastics, basketball and athletics. Boys also assessed dance lessons as less intense than the lessons of athletics. Conclusions. Obtained results proved that dance lessons had no higher emotional value for hearing-impaired children compared to other PE lessons. However, dance lessons with the use of vibrating headphones the Audiva High Pitch Trainig System may be a way to intensify PE for girls.

10

Uruchomiona Plastyka. Elementy Praktyki i Idei Bauhausu w Działalności i Twórczości Gdańskich Teatrów Niezależnych

63%

Świąder-Puchowska B.

Sztuka i Dokumentacja

|

2020

|

issue 23

35-41

EN

This article is an attempt to indicate, in the activities and performances of selected Gdańsk-based independent theatre ensembles, direct inspiration, along with more remote analogies to the legacy of the Bauhaus, in terms of (among other things) organizational and artistic issues, as well as with regard to the sociopolitical context. The author also focuses on practice and on ideas that might, consciously or unconsciously, have been taken up by the founders of the first Gdańsk student theatres of the 1950s and by alternative theatre groups of the subsequent decades, until the beginning of the twenty-first century. The latter include Bim-Bom, Cyrk Rodziny Afanasjeff (The Afanasjeff Family Circus), Co To (What’s That), Galeria Ą (Ą Gallery), Teatr Ekspresji (Theatre of Expression), Teatr Snów (The Theatre of Dreams) and Teatr Dada von Bzdülöw (The Dada von Bzdülöw Theatre). The influence of the artistic research of the Bauhaus was most entirely revealed, above all, in the fascination of Jerzy Krechowicz, the founder of Teatr Galeria, with the experiments of László Moholy-Nagy. With regard to the performances that were proposed by the independent Gdańsk theaters mentioned above, their more or less distant analogies and references to Bauhaus's stage experiments form two strands, which intertwine in the activity of individual groups, namely that of visual narrative and that of dance/movement – these are discussed by the present author. What appears to be the main issue is the fact that in the Bauhaus as well as in the first university student groups in Gdańsk, this theatre was created and transformed mainly by visual artists and not by “theatre people”. What was characteristic for the Gdańsk student theatres of the first period was this dominance of visual art, even a certain pictoriality, which remained to a large extent as a characteristic feature of independent groups from Gdańsk. With the assumption (after ZbigniewTaranienko) that the theatre of visual narrative was entirely created in theory and realized in practice by the artists of the Bauhaus, mainly by Oskar Schlemmer and by Moholy-Nagy, the author situates Gdańsk theatres within such a tradition of theatrical experimentation, in which "The art in movement fulfills (...) the superior structural function and determines the content." The purpose of this text is to demonstrate how individual elements, similar to those of the practice and of Gropius’s concept of formation are visible in various scenes, in different times and places, and in other contexts, which this text demonstrates in a concise manner.

PL

Artykuł jest próbą wskazania w działalności i spektaklach wybranych gdańskich teatrów niezależnych bezpośrednich inspiracji, ale i bardziej odległych analogii do spuścizny Bauhausu m.in. na poziomie organizacyjnym, artystycznym, a także jeśli chodzi o kontekst społeczno-polityczny. Autorka skupia się zarówno na praktyce, jak i ideach, które mogły być świadomie bądź nieświadomie podejmowane przez twórców pierwszych gdańskich teatrów studenckich z lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku i grup działających w kolejnych dekadach, aż po początek dwudziestego pierwszego wieku: Bim-Bomu, Cyrku Rodziny Afanasjeff, Co To, Galerii, Ą, Teatru Ekspresji, Teatru Snów i Teatru Dada von Bzdülöw. Wpływ poszukiwań Bauhausu objawił się najpełniej, przede wszystkim w fascynacji Jerzego Krechowicza, twórcy Teatru Galeria eksperymentami László Moholy-Nagy’a. Na poziomie widowisk, proponowanych przez przywołane tu gdańskie teatry niezależne, pobrzmiewające w nich mniej lub bardziej odległe analogie i nawiązania do poszukiwań scenicznych Bauhausu układają się w dwa przenikające się w realizacjach poszczególnych grup nurty, które autorka omawia – narracji plastycznej i tańca/ruchu. Zasadniczą kwestią wydaje się fakt, że teatr, zarówno w Bauhausie, jak i w pierwszych gdańskich grupach studenckich, był tworzony i zmieniany głównie przez artystów plastyków, a nie przez ludzi teatru. Dla gdańskich teatrów studenckich pierwszego okresu charakterystyczna była właśnie dominacja aspektu plastycznego, wręcz pewna malarskość, co miało się utrzymać później w znacznym stopniu jako pewien rys charakterystyczny gdańskich grup niezależnych. Autorka, przyjmując za Zbigniewem Taranienką, że teatr narracji plastycznej został w pełni stworzony w teorii i zrealizowany w praktyce przez twórców Bauhausu, głównie Oskara Schlemmera i Moholy-Nagy’a, umieszcza gdańskie teatry plastyków na tej linii tradycji poszukiwań scenicznych, w których, jak pisał badacz, „Uruchomiona plastyka pełni (…) nadrzędną funkcję konstrukcyjną i określa treści.” Celem niniejszego szkicu jest wskazanie, jak poszczególne elementy, zbliżone do tych z praktyki i koncepcji formacji stworzonej przez Gropiusa, są obecne w innych odsłonach, innym czasie i miejscu oraz w odmiennych, niesionych przez nie kontekstach, które tekst prezentuje w syntetycznym ujęciu.

11

THE SOCIAL METAPHOR OF THE HUMAN BODY: Sociology and Dance. A Search for Meaning in Motion

63%

Byczkowska-Owczarek D.

Miscellanea Anthropologica et Sociologica

|

2015

|

vol. 16(1)

23-37

EN

In the article I present sociological interest in dance as a social activity rooted in culturewhich combines two manifestations of human existence: the body/physicality and mental/emotional aspects. I also describe the relationship between culture and dance movement,I present the most important fields of interest in the sociology of dance, such asmovement, perception and shaping one’s own physicality, use of the body as a tool forconstructing group position and identity, stereotypes and social roles, the role of dance ineducation, values and norms adopted by the community, the relationship between dance and the rituals of local communities. In the text one may also find description of the relationshipbetween sociology of dance and other areas of knowledge, such as sociology ofbody, sociology of culture, phenomenology, interactionist sociology, anthropology andphilosophy of dance, performance studies and more. In addition to theoretical issues, inthe article I also present research techniques used in social studies dance, such as interview(also video and photo elicited), observation and autoethnography. To illustrate theaforementioned theoretical and methodological issues, I present an example of a sociologicalstudy of dance, which I conducted in the social environment of ballroom dancing.

12

Ogólnodostępne formy tańca i programy taneczne dominujące w aktywności tanecznej dziecka w wieku wczesnoszkolnym

63%

Sokołowska K.

Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce

|

2016

|

vol. 11

|

issue 3(41)

207-224

PL

Amatorski ruch taneczny staje się coraz bardziej popularną aktywnością wśród dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Brak systematyzacji nauczania tańca przyczynia się do nieodpowiedniego doboru poszczególnych form do potrzeb i możliwości uczestników zajęć. Ponadto formy dostępne w amatorskim ruchu tanecznym sprawiają, że taniec postrzega się jako sport, a nie dziedzinę sztuki. Podczas zajęć dąży się do osiągnięcia precyzyjnego odwzorowania ruchu demonstrowanego przez instruktora. Bardzo niewiele sytuacji umożliwa dzieciom indywidualne poszukiwania własnego sposobu poruszania się. Nie zwraca się uwagi na przekazywanie konkretnej intencji poprzez taniec. Dzieci nie mają sposobności do wyrażania własnych emocji poprzez ruch. Właśnie dlatego amatorski ruch taneczny nierzadko kształtuje niewłaściwą postawę do tańca wśród dzieci. Celem artykułu jest wskazanie wybranych grup czynników związanych z kształtowaniem się zjawiska tańca jako aktywności dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Świadomość specyfiki ogólnodostępnych form tańca umożliwia wskazanie form mniej lub bardziej atrakcyjnych dla potrzeb dziecka. Przeprowadzone badania dowodzą, że w środowisku tanecznym nadal funkcjonuje wiele błędnych praktyk związanych z nauczaniem dzieci. Przede wszystkim zmian powinno się upatrywać w odpowiednim przygotowaniu instruktorów do pracy oraz w samej organizacji zajęć.

EN

Amateur dance movement is becoming an increasingly popular form of activity amongst preschool-age children. A lack of systematization in dance teaching contributes to an inadequate choice of specific forms regarding participants’ needs and abilities. Furthermore, forms available in amateur dance movements introduce the perception of dance as a sport, not an art. During classes, the aim becomes mimicking the precise movement shown by the instructor. Too few situations let children pursue and develop their own way of moving. No attention is paid to carrying a specific message across through dance and children do not have an opportunity to express their emotions through movement. Hence, amateur dance movement often shapes an inappropriate attitude towards dance amongst children. The aim of the article is to indicate chosen group factors related to forming a phenomenon of dance perceived as a preschool-age children activity. Awareness of the specifics of widely available dance forms allows us to indicate which forms are more suitable for children-tailored needs. Research shows that in the dance environment many improper practices of teaching children still exist. Primarily, changes should be sought in inappropriate instructor job training as well as improvements to class organization.

13

„Przywracając widza do zmysłów”. O kinestetycznym doświadczeniu w interdyscyplinarnych instalacjach choreograficznych

63%

Lissowska-Postaremczak R.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2020

|

vol. 111

|

issue 4

122-134

EN

This article discusses creative strategies employed by artists to redefine the role of visuality in the presentation and reception of dance. By doing it, they undermine the well-established aesthetic and interpretative approaches to the art of dance, focusing on perception mechanisms and sensory experiences of the audience. Four choreographic projects/installations are discussed in which audio, visual, and audiovisual media are used: an installation that designs the choreographic environment, a choreoauratic installation, a performance installation that uses the AR technology, and an immersive VR 3D 360° installation. They emphasise the proprioceptive and haptic experiences and the kinaesthetic awareness in the processes of creation and reception, concentrating on the body as the perceiving subject rather than the perceived object. Focusing on the viewer’s corporeal experience, they do not only step beyond the conventional visuality-based approach to dance but also broaden our thinking about its possible (and by definition sightcantered) audiovisual presentation, thus acknowledging a wider spectrum of sensory experiences.

14

Taniec eksperymentalny dla rodzin z perspektywy practice as research na przykładzie spektaklu Dookoła kolektywu Holobiont

63%

Bylka-Kanecka H.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2020

|

vol. 111

|

issue 4

135-144

EN

Written from the perspective of performance as research, this article seeks to apply the language of critique to the field of experimental dance for children and families. The flows of the theory and practice are discussed on the example of the DOoKOŁA performance by the Holobiont collective, showing the direct influence of institutional conditions on the final form of the event. Various interdisciplinary tools (reflection in psychology, pedagogy, theatre studies, dance theory, and philosophy) are used to highlight the emancipatory potential of dance for families. The seemingly distant languages – one connected with attachment parenting (described in Poland for example by Agnieszka Stein) and another with the political nature of dance (e.g. Anna Vujanović) – appear to be related. The production process, performance construction, and adopted choreographic strategies are also discussed. The article poses a series of critical questions that were asked during the multiple presentations of the DOoKOŁA performance. The text encourages progressive research and an artistic reflection on performances addressed to families with young children, recognising the relationship between the adult carer and the child as the axis of the political.

15

Wstęp. Zatańczyć, wyrazić, opisać. Języki tańca

63%

Chałupnik A., Klimczyk W.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2020

|

vol. 111

|

issue 4

10-11

PL

Czym są języki tańca i na czym polega ich różnorodność? Z potrzeby metodologicznej refleksji nad tym zagadnieniem narodził się pomysł badawczego przyjrzenia się temu niełatwemu, wbrew pozorom, tematowi. Kłopot stanowi już podstawowa definicja przedmiotu badań. Dla Joan Kealiinohomoku kluczowy wydaje się moment rozpoznania tańca jako tańca właśnie przez członków tańczącej wspólnoty. Intuicyjnie nazywamy tańcem ekspresję bywalców klubów techno, oglądany na scenie balet klasyczny, telewizyjne show w rodzaju Tańca z gwiazdami czy będące często niezbywalną częścią rytuału tańce w kulturach plemiennych – fenomeny niesłychanie przecież odmienne. Łączy te zjawiska ruch ciała, w skomponowanej w czasie i przestrzeni strukturze, czasami posługującej się znakiem. Tym, co wysuwa się na pierwszy plan, byłaby funkcja estetyczna. Taniec to tworzenie i doświadczanie ulotnego piękna. W planowanym numerze będziemy poszukiwać języka, w którym teoria spotyka się z praktyką, a metodologia jest – jak w somaestetyce Richarda Shustermana – wglądem we własne cielesne doświadczenie, samowiedzą. Ideą numeru jest łączenie refleksji teoretycznej nad tańcem z praktyką taneczną i choreograficzną. Kategoria intymności w tangu argentyńskim, improwizacja wobec choreografii, taniec jako narzędzie międzykulturowe, choreografie przeszłości to tylko niektóre z planowanych zagadnień.

16

Złote spoiwa. Problem przekładu w tańcu na przykładzie klasycznego tańca japońskiego

63%

Umeda H.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2020

|

vol. 111

|

issue 4

73-87

EN

In his essay The Task of the Translator, Walter Benjamin compared literary translation to fragments of a broken vessel that need to be put together. Applying Benjamin’s metaphor to the world of dance, this article proposes to look at the practice of the Japanese classical dance as a translation process that occurs at the level of the body. Kirsten Hastrup’s anthropology of experience is proposed as the methodological perspective. Basing on her own body and many years of personal experience with nihon buyō as the field of her ethnographic research, the author reflects on her dual role of a dancer and a researcher, and her double – half-Japanese and half-Polish – identity. Reconstructing her experience of learning the dance, primarily the mistakes she made at the early stage, she looks into the process of transforming the body. With the dance recognised as a kind of a language, she proposes to approach it and its practice like a form of reading. Through a detailed analysis of different positions of the body and putting the body in motion, she searches for the possible ways to understand the dance and its translation. While doing so, she highlights this long-term process as a prerequisite for such a translation to occur.

17

„Przeciw-ciała”: historyczność taneczności

63%

Klimczyk W.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2020

|

vol. 111

|

issue 4

12-25

EN

This article seeks to propose a preliminary methodology of dance research to explore dance as a historically changing impulse for a physical activity that occurs in respect of the culturally defined forms collectively known as ‘dance’ (or its equivalents in other languages). Referring to Alain Badiou’s concept of event and Judith Butler’s theory of materiality, the author suggests including in historical research what he calls ‘anti-bodies’, i.e. kinetic events that ontologically precede the activity of the body formalised as dancing. If a specific dance is the formalisation of the primeval act of dancing, the body is a result of the ‘anti-body’ materialised. Such ‘anti-bodies’ reveal themselves when the dancer, either consciously or by mistake, transgresses the chosen form. In this context, the author proposes writing a story that will concentrate on the dance emergence process rather than on its form. Practice as research constitutes a vital aspect of this approach whereby a text must establish its theoretical grounds. What results is the politics of counter-hegemony with ‘anti-bodies’ challenging the rigid identities of both individuals and aesthetic forms.

18

Kultura ludowa Rzeszowiaków przełomu XIX i XX wieku - wybrane zagadnienia

63%

Świder W., Pezda J., Zamoyski G.

Prace Historyczno-Archiwalne

|

2020

|

issue 32

31-50

EN

The subject of this work is the Rzeszow region with distinction of the Rzeszowiacy group, in its creations of folk culture, with a special emphasis on dance folklore. The aim of the article is primarily to try to show and approximate the basic, characteristic and at the same time the most important aspects, allowing to talk about the Rzeszow region, and further forward Rzeszowiacy, as a separate region, in terms of dance, costumes, music and rites. Folk culture experienced its greatest heyday in the 19th century. This was mainly related to the process of expropriation of peasants, in different areas of Polish lands under different partitions, which proceeded slightly differently. The turn of the nineteenth and twentieth centuries can be considered its peak moment, the interwar period – the end. Rzeszow's dance folklore is a very diverse and multifaceted phenomenon. Focusing only on the areas around Rzeszow, its immediate surroundings, on the one hand, allows to discuss it in a rather diligent way, but at the same time does not allow to show the most important differences (and often many common moments) that occur throughout Rzeszow - and it is such comparisons that can fully make the reader aware of the peculiarities of the region. The phenomenon of folk dance in Poland is quite complicated. Until the beginning of the 20th century, dance was treated as a utilitarian art, came out of the natural functioning of the village and became part of its everyday life. Until this period, there are only few special studies in the field of folk dance. After the Second World War, folk culture was considered an important trend of national tradition, as one of the important moments for the formation of the then culture. Various large-scale research has been undertaken on the historical process of its development, on the material and spiritual forms of its manifestation.

PL

Przedmiotem niniejszej pracy jest region Rzeszowszczyzny z wyróżnieniem grupy Rzeszowiaków, w jej wytworach kultury ludowej, ze szczególnym naciskiem na folklor taneczny. Celem jest przede wszystkim próba ukazania i przybliżenia podstawowych, charakterystycznych, a zarazem najistotniejszych aspektów, pozwalających na mówienie o regionie Rzeszowszczyzny, a idąc dalej, samych Rzeszowiaków, jako odrębnym regionie, pod względem tańca, stroju, muzyki i obrzędów. Kultura ludowa okres swojego największego rozkwitu przeżywała w XIX wieku. Miało to związek przede wszystkim z procesem uwłaszczania chłopów, na poszczególnych terenach ziem polskich pod różnymi zaborami przebiegającym nieco odmiennie. Przełom wieków XIX i XX można uznać za jej moment szczytowy, okres międzywojenny - schyłkowy. Zjawisko tańca ludowego w Polsce jest dość skomplikowane. Do początku XX wieku taniec traktowany był jako sztuka użytkowa, wypływał z naturalnego funkcjonowania wsi i wpisywał się w jej codzienność. Do tego okresu niewiele jest specjalnych opracowań w dziedzinie tańca ludowego. Po II wojnie światowej kultura ludowa została uznana za ważny nurt tradycji narodowej, za jeden z istotnych czynników dla tworzenia się ówczesnej kultury. Zostały podjęte rozmaite, prowadzone na szeroką skalę badania nad historycznym procesem jej rozwoju, nad materialnymi i duchowymi formami jej przejawiania się.

19

Taniec w dziele nowej ewangelizacji

63%

Pawlus K.

Polonia Sacra

|

2015

|

vol. 19

|

issue 2

EN

The author tries to answer a question if the dance can be a tool for the work of the New Evangelization. Searching for an answer she shows what the role of dance was and refers to the Bible, to history of the Church and to the document of The Congregation for Divine Worship and the Discipline of the Sacraments about dance in the liturgy. The author also indicates examples of dance usage during meetings with young people, e.g. Lednica and World Youth Day.

PL

Autorka próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy taniec może być narzędziem w dziele nowej ewangelizacji. Szukając odpowiedzi, sięga do Pisma Świętego, historii Kościoła, dokumentu o tańcu w liturgii Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Przywołuje przykłady wykorzystania tańca podczas spotkań z młodymi, jakimi są Lednica lub Światowe Dni Młodzieży.

20

Bobrek – Life through Dance

63%

Drzazga D.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2013

|

vol. XV (XXIV)

181-190

EN

The workers’ district of Bytom, Bobrek, with its steelworks and a coal mine for ‘the better future’ under Communism, has now become the terrifying subject of media accounts of pathologies and hopelessness. Children continue to play against the backdrop of the derelict buildings, but they gradually abandon their dreams. The Silesian Dance Theatre in Bytom organized dance workshops devoted to break-dance, hip-hop and funk in the area. Three boys, the main characters of the story, Andrzej, Daniel and Paweł, decided to create something to portray the way they live through dancing. With a group of other dancers they prepared a performance at the local theatre. During the premiere night their families and friends entered the theatre for the first time. Will their dream come true? This paper reflects on the making of the film Bobrek dance (2002).

PL

Robotnicza dzielnica Bytomia – Bobrek, z pobliską hutą i kopalnią była za komuny przykła-dem pracy „o lepsze jutro”; dziś straszy patologiami i beznadzieją. Klimat ten szczególnie mocno odczuwają dzieci. Bawiąc się przed odrapanymi familokami, obserwując codzienne, trudne życie swoich rodzin stopniowo pozbywają się marzeń. Stają się zakompleksione i agre-sywne. Już nawet nie próbują walczyć o siebie. Z myślą o dzieciach z Bytomia-Bobrka Śląski Teatr Tańca (ŚTT) zorganizował warsztaty taneczne. Był to taniec ulicy: break-dance, hip- -hop, funky. Trójka bohaterów filmu – Andrzej, Daniel i Paweł postanowiła poprzez taniec zmienić coś w swoim życiu. Razem z grupą innych tancerzy przygotowali profesjonalny spek-takl w tutejszym teatrze. Tego wieczoru po raz pierwszy w życiu progi te przekraczają także ich rodziny i koledzy z podwórka. Czy marzenia chłopców się spełnią? Tekst jest refleksją na temat pracy nad filmem Bobrek dance (2002).

Refine search results

Przyczyny i okoliczności powstawania urazowych obrażeń ciała mażoretek

Salty, tańce, skoki i balety, czyli o tańcu w dawnych szkołach jezuickich

Kamera i wideo jako narzędzia politycznego dyskursu w tańcu współczesnym

Every revolution needs female artists - about the dance during Polish women’s strike in 2020

A lo cubano: taniec i reprezentacje kubańskości w kontekście turystyki kulturowej

Preferencje studentów pedagogiki wczesnoszkolnej w zakresie podejmowania działań muzycznych

Ciała tańczące ku wolności

Aesthetic Historism and the Aesthetics of Tidibe: Ritual, Performance, and Contested Perceptions of “Skin” in the Papuan Highlands

Postawy uczniów z uszkodzonym słuchem wobec lekcji tańca z wykorzystaniem słuchawek wibracyjnych

Uruchomiona Plastyka. Elementy Praktyki i Idei Bauhausu w Działalności i Twórczości Gdańskich Teatrów Niezależnych

THE SOCIAL METAPHOR OF THE HUMAN BODY: Sociology and Dance. A Search for Meaning in Motion

Ogólnodostępne formy tańca i programy taneczne dominujące w aktywności tanecznej dziecka w wieku wczesnoszkolnym

„Przywracając widza do zmysłów”. O kinestetycznym doświadczeniu w interdyscyplinarnych instalacjach choreograficznych

Taniec eksperymentalny dla rodzin z perspektywy practice as research na przykładzie spektaklu Dookoła kolektywu Holobiont

Wstęp. Zatańczyć, wyrazić, opisać. Języki tańca

Złote spoiwa. Problem przekładu w tańcu na przykładzie klasycznego tańca japońskiego

„Przeciw-ciała”: historyczność taneczności

Kultura ludowa Rzeszowiaków przełomu XIX i XX wieku - wybrane zagadnienia

Taniec w dziele nowej ewangelizacji

Bobrek – Life through Dance