Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: temporalizacja

Sort By:

Limit search:

Kultura samopoznania a kryzys nowoczesności

100%

Bytniewski P.

Przegląd Socjologiczny

2008

vol. 57

issue 3

79-99

Czasowe zróżnicowanie kultury jest czymś, czego istoty ludzkie, jako byty realne, nie mogą uniknąć. Wydaje się więc, że analiza tej rozmaitości, jaką jest kultura w swym zróżnicowaniu czasowym, wyodrębnienie typów i form temporalizacji kultury, jest zagadnieniem funda¬mentalnym. „Długie trwanie”, albo bycie „efemerydą”, bycie „współczesnym” lub nie oraz inne określenia rodzajów temporalizacji kultury są bowiem kategoriami wyrażającymi zarówno sposoby bycia indywiduów i zbiorowości ludzkich, jak i rozmaite formy świadomości uczasowienia owego bycia. „Kultura samopoznania” – szczególnie wrażliwy na czas „teren” formowania się owej świadomości – w jej nowoczesnej postaci stanowi wyzwanie dla spójności ludzkiego bycia w świecie. Wykształcenie bowiem, jako zespół intelektualnych środków opanowywania tej rozmaitości, nowoczesność sama stawia pod znakiem zapytania. Bycie sobą w nowoczesności staje się problematyczne tak, jak i wiedza o sobie samym i to w sposób przedtem nieznany. Być może więc żyjemy w epoce paradoksalnej przez to, że czyniąc nas samych podmiotem wiedzy w coraz większym stopniu ogranicza nam ona dostęp do wiedzy o sobie samym

Human beings are real entities and as such, they cannot avoid temporal diversity within culture. Thus, it seems that the analysis of a subject as diverse as the temporally varied culture, as well as the identification of types and forms of culture temporalization are of fundamental importance. ‘Long-lasting’ or being ‘ephemeral’, ‘modern’ or otherwise, as well as other expressions denoting the types of culture temporalization – these categories communicate both the model of being of individuals and communities, as well as various forms of temporalizing such being. ‘The culture of self-consciousness’, which is a particularly time-sensitive ‘area’ of formation of such awareness, in its modern form poses a challenge for the cohesion of human being within the world. Education, as a set of intellectual means of managing such variety, is questioned by the modernity itself. Being oneself in modernity is rendered problematic and so is the knowledge of oneself, which occurs in a manner previously unknown. Perhaps, therefore, we are living in the age of paradox, as by making ourselves the subject of knowledge, it progressively limits our access to knowledge about ourselves,

Heideggera myślenie nicości

70%

Woźniak C.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

2013

vol. 3

issue 2

301-312

Niniejszy tekst jest poświęcony kwestii nicości w myśleniu Heideggera. Dokonana w Byciu i czasie analiza struktury Dasein wydobywa na jaw wiele jej istotnych aspektów, a właściwie egzystencjałów, z których jednym byłaby trwoga. W trwodze świat „staje się” nicością, ukazuje się w sposób pusty i bezlitosny, ale zarazem odsłania to Dasein możliwość jego autentycznej egzystencji, możliwość zin¬dywidualizowanego bycia-w-świecie. W wykładzie Czym jest metafizyka? Heidegger powraca do problematyki nicości, rozumiejąc ją już inaczej niż czyniła to metafizyka: mianowicie nicość była warunkiem umożliwiającym jawność bytu dla człowieka. Bycie: nicość: to samo – ogólnie rzecz ujmując, Heidegger będzie twierdził, że nicość przynależy do bycia, co syntetycznie wyraża właśnie ta jego późna formuła. Ponieważ kwestia bycia jest ściśle związana z kwestią czasu, stąd problematyka nicości łączy się najściślej u Heideggera z problematyką temporalności, temporalności ujmowanej – co koniecznie trzeba podkreślić – ekstatycznie. Temporalizacja byłaby według Heideggera wolną oscylacją pierwotnej czasowości otwartego horyzontu, co umożliwiałoby światowanie (Welten), czyli wchodzenie bytów w świat. Z tej perspektywy, w wykładzie Metafizyczne podstawy logiki, nicość jest określana jako nihil originarium. Świat to nicość, która wydarza się wraz i dzięki pierwotnemu czasowaniu się, co późny Heideggera będzie także rozumiał jako czwarty wymiar czasu (Czas i bycie). Nicość jest także tematyzowana przez Heidggera w Przyczynkach do filozofii, gdzie jest z kolei objaśniana jako istotowa wibracja (Erzitterung) Bycia (Sein). Podczas seminarium w Le Thor (1969) Heidegger powie, że w wydarzaniu (Ereignis) nie zostało już pomyślane nic greckiego. Wydarzanie nie „jest”, ale „daje”, „wydarza” bycie i czas. Bycie to jednak nie metafizycznie rozumiana obecność. Bycie to także nie nieobecność, nie sprowadza się ono bowiem do metafizycznie rozumianej nicości, nicości pojmowanej w opozycji do bytu, ale to nicość w sensie nihil originarium, nicość w sensie temporalnym, a może nawet i energetycznym. Tak ujmowana przez Heideggera nicość zdaje się i tak jednak „zanikać” w nieprzedstawianym, niewyrażalnym wydarzaniu, wydarzaniu uchodzącym za ostatnie „słowo” jego filozofii.

This paper tries to grasp the wholeness of Heidegger’s thinking of nothingness. In Being and time Heidegger discovers deeper, more fundamental dimensions of existence, among other things, experience of nothingness. In What is metaphysics? Heidegger takes the question of nothingness, opposing its negative understanding in metaphysics. Nothingness is a condition that enables disclosure of beings as such to human beings ( Dasein ). In general, Heidegger discovers that nothingness belongs to being ( Sein ), which expresses his late formula: Being : Nothingness: The Same. The question of being is closely bound with the question of time, hence Heidegger’s thinking of nothingness is involved in his reflection on temporalisation. Temporalisation is the free oscillation of primordial temporality as the open horizon which enables worlding ( We l t e n ), or entering into world of beings. Therefore, it is called by Heidegger the nihil originarium ( The metaphysical foundations of logic ). The world is nothingness which temporalises itself primordially, that which arises in and with temporalisation, which late Heidegger ( Time and being ) also understands as four-dimensional time. Nothingness is also elaborated on by Heidegger in Contributions to philosophy where he described it as the essential vibration ( Erzitterung ) of Being ( Seyn ). During a seminar in Le Thor (1969), Heidegger said that in endowing ( Ereignis ) there was no Greek thinking. Endowing is not what ‘there is’, but what ‘gives’, ‘endows’ time and being. Being could be understood as presence, however, not a metaphysically understood presence. This presence is not a negative nothingness, but noth- ingness as nihil originarium , which should be understood rather in a temporal, even energetic meaning and not in an ontological one. However, one can also affirm that nothingness expli- cated in such manner finally seems to fade away in endowing, this last Heidegger word

Refine search results

1 ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

1 Przegląd Socjologiczny

1 Bytniewski P.

1 Woźniak C.

1 2013

1 2008

Search results

Kultura samopoznania a kryzys nowoczesności

Heideggera myślenie nicości