Search results

1

Sąd Konstytucyjny Republiki Litewskiej wobec europejskich standardów prawa do sądu

100%

Juškevičiūtė-Vilienė A.

Przegląd Prawa Konstytucyjnego

|

2016

|

issue 3 (31)

349-368

PL

Celem niniejszego artykułu jest dokonanie analizy konstytucyjnych podstaw działalności Sądu Konstytucyjnego Republiki Litewskiej oraz przedstawienie funkcji tego sądu w zakresie harmonizacji krajowych i ponadnarodowych mechanizmów prawa jednostki do ochrony sądowej. Autorka w pierwszej kolejności przedstawia konstytucyjne podstawy utworzenia Sądu Konstytucyjnego Republiki Litewskiej oraz wskazuje istotne cechy jego statusu i działalności. Następnie analizuje orzecznictwo Sądu Konstytucyjnego Republiki Litewskiej dotyczące prawa do sądu. Na zakończenie autorka podejmuje się oceny wpływu Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Karty praw podstawowych Unii Europejskiej na jurysprudencję Sądu Konstytucyjnego w zakresie prawa do sądu.

EN

The purpose of this article is to analyse the constitutional basis for the activity the Con- stitutional Court of the Republic of Lithuania and to represent the functions of this Court in respect of the harmonization of national and transnational defence mechanisms of human right to a fair trial. The article is divided into several basic parts: first of all, it shows the constitutional grounds for the Constitutional Court of the Republic of Lithuania, the creation and the relevant characteristics of its status and activities; later, the article discusses the jurisprudence of the Constitutional Court of the Republic of Lithuania, which analyses the right to a fair trial; the article ends with an assessment of the impact of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and of the Charter of Fundamental Rights of the European Union for the jurisprudence of the Constitutional Court while defending the right to a fair trial.

2

Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności jako fundamentalny akt prawa europejskiego – czy twierdzenie to nadal zachowuje aktualność?

67%

Pazura A., Uniejewski J.

Przegląd Prawa Konstytucyjnego

|

2016

|

issue 2 (30)

53-75

PL

Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności niejednokrotnie była określana mianem fundamentalnego aktu prawa europejskiego. Prezentowane rozważania, poprzez charakterystykę okoliczności jej powstania, normatywnej treści, mechanizmu implementacyjnego oraz aktualnego kontekstu, w jakim obowiązuje, zmierzają do wykazania, czy twierdzenie to pozostaje zasadne w aktualnej rzeczywistości prawno-politycznej. Nie budzi co prawda wątpliwości, że to właśnie w Konwencji państwa-sygnatariusze po raz pierwszy przyjęły na siebie prawne zobowiązanie ochrony podstawo- wych wolności i praw człowieka, a co szczególnie istotne – wyraziły zgodę na to, by każda jednostka mogła kierować przeciwko każdemu z nich skargi indywidualne, wnoszone do specjalnie powołanego międzynarodowego organu sądowego kompetentnego do wią- żącego rozstrzygania, czy doszło do naruszeń chronionych wolności lub praw. Był to przełomowy moment w rozwoju prawa międzynarodowego, w którym przez wieki zakorzeniło się przekonanie, że rozstrzyganie o wolnościach i prawach jednostek należy do jurysdykcji krajowej, a jednostki nie mają podmiotowości międzynarodowo-prawnej. Konwencja stworzyła zatem mechanizm implementacyjny, którego rola w zakresie wytyczania standardów ochrony wolności i praw człowieka jest nie do przecenienia. Niemniej jednak nie można tracić z pola widzenia, że funkcjonowanie w europejskiej przestrzeni prawnej Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz słabość Rady Europy, przejawiająca się w zrzeszaniu dużej liczby państw o dość zróżnicowanej kulturze prawnopolitycznej oraz zróżnicowanych standardach demokracji, sprawiają, że praktyczna doniosłość Konwencji ulega i – jak należy się spodziewać – będzie ulegać nieustannej weryfikacji.

EN

Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms is often referred as a fundamental instrument of the European law. The following study, through a detailed description of the circumstances of creation of the Convention, its normative content, enforcement mechanism and the current context in which it is in force, seeks to demonstrate whether the above statement remains valid in the current political and legal reality. It is true that in the Convention sovereign states accepted for the first time legal obligations to secure the classical human rights and freedoms and – what is particularly relevant – to allow all individuals to bring applications against the state, leading to a specially founded international judicial body finding them in breach. This was a crucial, revolutionary step in the evolution of the international law that, for centuries, had been based on such deeply entrenched foundations as the ideas that the settlement of the freedoms and rights of individuals was within the domestic jurisdiction of states and that individuals were not subjects of rights in this law. The Convention has thus generated the effective enforcement mechanism in the world, which contribution to the setting of standards for the protection of human rights and freedoms is unrivalled. However, it cannot be lost from one’s sight that currently the presence of the Charter of Fundamental Rights of the European Union in the European legal space and the weakness of the Council of Europe, under of which auspices the European Convention on Human Rights was adopted, manifesting itself in the fact that it associates a large number of countries with quite diverse po- litical and legal culture and the standards of democracy, make the practical importance of the Convention be the subject of constant verification.

3

Workers’ Representation in European Law

59%

Tomaszewska M.

Studia Iuridica

|

2016

|

vol. 60

255-268

PL

Autorka dokonuje analizy zagadnień związanych z reprezentacją pracowników w prawie europejskim. Na wstępie przedstawia podstawy prawne reprezentacji pracowników w prawie europejskim przed przyjęciem traktatu z Maastricht oraz po jego przyjęciu. Do czasu zmian dokonanych na mocy traktatu z Maastricht prawo pracowników do informacji i konsultacji pozostawało wyłączną kompetencją państw członkowskich. Kompetencja Unii Europejskiej w tym obszarze została uznana dopiero w Protokole z Maastricht odnoszącym się do polityki społecznej. W 1989 r. została przyjęta Karta Wspólnotowa dotycząca podstawowych praw socjalnych pracowników, dzięki której prawa pracowników i ich przedstawicielstw do informacji i konsultacji zyskały na znaczeniu, stając się jednymi z celów Unii Europejskiej i państw członkowskich. Następnie przyjęto dyrektywy dotyczące powoływania europejskich rad zakładowych oraz ustanawiające ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami. Na szczycie w Nicei w 2000 r. została przyjęta Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Od czasu przyjęcia traktatu z Lizbony stała się ona częścią prawa Unii Europejskiej z mocą wiążącą równą mocy wiążącej samych traktatów. Po przeprowadzeniu analizy podstaw prawnych autorka skupia się na pojęciu reprezentacji pracowników w prawie Unii Europejskiej. Unia Europejska ma w tej sferze kompetencje dzielone i wykonywane równolegle z państwami członkowskimi, zgodnie z wymogiem proporcjonalności oraz zasadą subsydiarności. Ostatnia kwestia rozważana przez autorkę to formy reprezentacji pracowniczej w prawie Unii Europejskiej. Najbardziej rozwinięte formy tej reprezentacji zostały przewidziane w dyrektywie dotyczącej tworzenia europejskich rad zakładowych oraz w dyrektywie ustanawiającej ogólne ramowe warunki dotyczące informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami.

Refine search results

2 Przegląd Prawa Konstytucyjnego

1 Studia Iuridica

1 Juškevičiūtė-Vilienė A.

1 Pazura A.

1 Tomaszewska M.

1 Uniejewski J.

3 2016

Sąd Konstytucyjny Republiki Litewskiej wobec europejskich standardów prawa do sądu

Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności jako fundamentalny akt prawa europejskiego – czy twierdzenie to nadal zachowuje aktualność?

Workers’ Representation in European Law