Search results

1

„Siedzieć jak na tureckim kazaniu”, czyli o trudnym języku kazań

100%

Szewczyk L.

Logopedia Silesiana

|

2014

|

issue Logopedia Silesiana nr 3

143-151

EN

Listening to sermons is getting more and more difficult for a contemporary man. This may be due to the growing discrepancy between language used and understood by listeners and the language of preachers. The language of sermons and homilies is the literary one in its normative-anddidactic form. The official teaching of the Church shows that a considerable importance is attributed to the verbal sphere of preaching. The language of preaching should be correct, esthetic and contemporary. Also, it should be adequate, which is congruent with the reality it describes. In the preaching of the Word of God the content is the most important. The form of the utterance should serve the content.

2

V duchu pokání a vděčnosti: 500. výročí začátku reformace jako pozvání k prohloubení vzájemného společenství

75%

Svatoň R.

Studia theologica

|

2017

|

vol. 4

103-125

EN

The present text puts itself into the context of the 500 anniversary of the Reformation in 2017. The author provides an overview of the most important acts and documents connected with the preparation of the event. He initially attempts to sketch out a typology of various kinds of approaches which emerge when speaking of the issue. In connection with the political-cultural and confessional way of interpretation, he strengths the ecumenical dimension. The contribution subsequently provides impulses in order to support an ecumenically responsible and theologically founded approach, which the Christian might acquire in connection with the Year of the Reformation. As the crucial points, the two following perspectives are proposed: trust in God’s Providence and the ability to discern the gifts. The Reformation can contribute to the authentic reform of the Church and the restoration of unity among all Christians.

3

Misje ludowe jako nadzwyczajna forma przepowiadania słowa Bożego w parafii. Aspekt kanoniczno-pastoralny

75%

Adamczyk J.

Annales Canonici

|

2014

|

issue 10

79-102

EN

Under can. 770, “At certain times, according to the regulations of the diocesan Bishop, parish priests are to arrange for sermons in the form of retreats and missions, as they are called, or in other forms adapted to requirements.” First, this paper presents the concept and purpose of the parish popular missions. Next, the question of the subject and addressees of the mission is presented. Much space has been devoted to the missionary teaching.The final part is dedicated to the missionary services falling in the sacramental scope and popular piety.

4

Kilka uwag o języku współczesnych pieśni i piosenek religijnych

63%

Woźniak Z.

Colloquia Theologica Ottoniana

|

2015

|

issue 1

171-190

EN

Some observations on language of contemporary religious songs and lyrics

5

Kaznodziejstwo w Kościołach wschodnich

63%

Olszewski M.

Warszawskie Studia Teologiczne

|

2017

|

vol. 30

|

issue 3-4

162-175

EN

The above considerations demonstrate that in their preaching, the Eastern Churches wanted to spread the Gospel so that it could move the people as the Saviour’s Word. If, in many cases, the preachers were monks, their preaching was very spiritual and ascetic. The preachings considered the political and social situation of the members of individual Eastern Churches. The churches were, to much extent, located on Muslim territories where they were persecuted. The preaching took this difficult situation of eastern christians into consideration as well. Now, the majority of the Eastern Churches are persecuted by Muslims or limited, as in Russia. This situation is a demonstration of the martyrdom of the Eastern Christians.

6

Głoszenie słowa Bożego misją prezbitera

63%

Galanciak D.

Sympozjum

|

2020

|

vol. 1(38)

207-232

PL

Głoszenie słowa Bożego jest fundamentalnym zadaniem Kościoła. Obowiązek ten wpisany jest w misję kapłana, który jako sługa Słowa jest pierwszym, który słowo Boże: przyjmuje, wierzy i żyje nim, zwiastuje i jest jego szafarzem. Słowo Boże stanowi źródło kapłańskiej formacji, sam zaś kapłan jest głosem Boga i sługą Jego słów. Głoszenie słowa Bożego jest jednym z filarów kapłańskiej służby, a zarazem priorytetem misji kapłana i duszą kapłańskiego apostolatu. Płaszczyzną do realizacji tych zadań jest nowa ewangelizacja oraz katecheza szkolna i parafialna.

EN

Preaching the Word of God is the fundamental role of the Church. This duty is included in the mission of a priest who as the servant of the Word of God is the first person to accept It, believe in It and live according to It. He is also responsible for announcing It and being Its minister. The Word of God is the source of the formation of the priesthood, while the priest himself is the God’s voice and the servant of His words. Preaching the Word of God is one of the pillars of the priestly service as well as the priority of the priest’s mission and the soul of the priestly apostolate. The surface to carry out these tasks is the new evangelisation, school and parish catechesis.

7

Learning and Revealing the Thoughts of the Holy Scriptures through the Preachers as Perceived by Rev. Zygmunt Pilch (1888–1962)

62%

Bucki Ł.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2020

|

issue 37

89-116

PL

Tekst artykułu stanowi analizę wybranych zagadnień z nauczania ks. dra Zygmunta Pilcha (1888– 1962), który swoje myśli kierował zarówno do uczących się kaznodziejstwa, jak i do kaznodziejów. Jego nauczanie jest wciąż niewygasłe. Wykładowca homiletyki apelował do głosicieli słowa Bożego, że są zobligowani do przekazywania światu Dobrej Nowiny o zbawieniu. Tekst Pisma Świętego, zdaniem profesora homiletyki, jest naturalnym źródłem kaznodziejstwa, gdyż z niego przemawia sam Duch Boży za pośrednictwem Kościoła nauczającego. Z tekstu natchnionego kaznodzieja winien czerpać treść, ducha, namaszczenie, życie i łaskę. Kaznodzieja zapoznający się z Pismem Świętym jest zobowiązany do uchwycenia sensu Boskiej mowy. Poznając Biblię, szuka myśli i znaczenia, aby uchwycić wewnętrzną treść tekstu. Pryncypalną troską przy czytaniu Pisma Świętego jest poznanie dosłownego sensu, który to bezpośrednio wynika ze słów tekstu. W księgach świętych istnieje również sens typiczny. Zadaniem kaznodziei jest przekonywanie wiernych do życia z wiary i według wiary, zgodnie z myślą Pańską zawartą w typach. Odczytanie świata wymaga odpowiednich metod, które ukażą jego znaczenie symboliczne ujawniające się w alegoriach. Chrystus często posługiwał się przypowieściami, które - czerpiąc obrazy z codziennego życia - stanowią środek nauczania poglądowego. Oddany całkowicie kaznodziejstwu Z. Pilch przypominał, że Pismo Święte, będące skarbnicą objawionej prawdy, jest naczelną literaturą dla każdego kaznodziei. Nauczanie księdza infułata Zygmunta Pilcha wydaje się nadal aktualne i stanowi nieodkrytą do końca skarbnicę wiedzy.

EN

The text of the article is an analysis of selected issues from the teaching of Rev. Zygmunt Pilch (1888–1962) PhD, who directed his thoughts not only to students of preaching but also to preachers. His teaching is still relevant today. The homiletics lecturer appealed to the preachers of the Word of God that they were obliged to communicate the Word of Salvation to the world. The text of the Holy Scriptures, according to the homiletics teacher, is a natural source of preaching, as it is the Spirit of God Himself who speaks through it, through the teaching Church. From the inspired text, the preacher should draw content, spirit, anointing, life and grace. A preacher reading the Scriptures is bound to grasp the meaning of God’s speech. By reading the text, he looks for thoughts and meanings, wanting to capture the inner content of the text. The primary concern in reading the Bible is to know its literal meaning, which is directly apparent from the words of the text. There is also a typical sense in the holy books. The preacher’s task is to convince the faithful to live by faith, according to the Lord’s thought contained in types. Reading the Word of God requires appropriate methods that understand its symbolic meaning, revealed in allegories. Christ often made use of parables as the means of visual teaching, drawing images from everyday life. Devoted completely to preaching, Z. Pilch reminded that the Holy Scriptures, being the treasury of the revealed truth, were the main literature for every preacher. The teaching of the prelate Zygmunt Pilch seems to be still relevant and is still an undiscovered treasury.

8

Miejsce świadectwa w przepowiadaniu homilijnym

51%

Dyk S.

Verbum Vitae

|

2015

|

vol. 28

401-422

EN

The homily is a natural place to give Christian witness. God’s self-revelation – the continuation of which is found in the preaching of God’s Word – is characterized by dialogue. God, in giving Himself through the preaching of the Word, witnesses about Himself and waits for man’s reply, which is born from man’s personal experience of meeting God. This response then takes on the character of man’s own witness about meeting God. The witness of a Christian’s life is the confirmation of the power of God’s Word, it’s verification and illustration. When preaching a homily, witnessing to the faith can be voiced in different ways, but is always to be proclaimed by the homilist. The preacher of God's Word can indirectly deliver experiencing God through one of the believers, or in his own words. The homilist is to witness that he "saw and heard" (experienced) God – in the Word of God, in the liturgy, and the lives of believers. Thus, the homily is listening to Christ who is present in Sacred Scripture, perceiving Him in the framework of the liturgy, and giving witness about His work in the life of the believer.

PL

Homilia jest naturalnym jest miejscem chrześcijańskiego świadectwa. Objawienie Boże, którego kontynuacją jest przepowiadanie słowa Bożego, ma bowiem charakter dialogiczny. Bóg, udzielając siebie samego w głoszeniu Słowa, daje świadectwo o sobie oraz oczekuje na odpowiedź człowieka, która rodzi się z doświadczenia osobowego spotkania z Nim. Odpowiedź ta przyjmuje zatem charakter świadectwa o spotkaniu człowieka z Bogiem. Świadectwo chrześcijańskiego życia jest potwierdzeniem mocy słowa Bożego, jego weryfikacją i ilustracją. W przepowiadaniu homilijnym świadectwo wiary może dojść do głosu w różny sposób, zawsze jednak z ust homilisty. Głosiciel słowa Bożego może w sposób pośredni przekazać doświadczenie Boga kogoś z wierzących lub swoje własne. Homilista ma zaświadczyć o tym, że „widział i słyszał” (doświadczył) Boga w słowie Boże, w liturgii i w życiu wiernych. Homilia jest bowiem słuchaniem Chrystusa obecnego w Piśmie Świętym, oglądaniem Go w ramach liturgii oraz zaświadczaniem o Jego działaniu w życiu wierzących.

9

Wiara, kult i kultura jako istotne elementy w misyjnej działalności świętych Cyryla i Metodego

51%

Leśniewski K.

ELPIS

|

2013

|

vol. 15

33-42

EN

Sts. Cyril and Methodius, the Apostles of the Slavs, for many centuries have been in the interest of the whole Christian world. This article is an attempt of presenting the vital connection between Christian faith, liturgical cult, and culture on the basis of the Byzantine mission addressed to the Slavs, which was led in the second half of 9th century. Starting from the comparison of the missionary methods used by the Christian East and West in the Middle Ages, then we will turn our attention to Sts. Cyril’s and Methodius’ unique contribution to the proclamation of Christ among the Slavs. In this missionary work, of the great importance was the creation of a new alphabet, and the use of the Slavic language in the proclamation of the Good News, as well as translations of the Bible and liturgical books into Slavonic. The rootedness in the Byzantine liturgical tradition, and drawing from the treasury of the Eastern Roman Empire contributed in a creative and very original way to the formation of the native Slavic culture. In the final part of article there is posed the problem of the effective proclamation of the Good News in the contemporary world in relation to the Cyrillo-Methodian model of mission.

10

Il Direttorio Omiletico. Presentazione e riflessioni

45%

Biscontin C.

|

2016

|

vol. 63

|

issue 12: Homiletyka

5-21

IT

L'articolo comprende tre parti. La prima descrive il contenuto del Direttorio Omiletico e ne delinea i temi teologici che fanno da trama al documento e in particolare la natura dell'omelia, i criteri per una corretta interpretazione delle Scritture. Dell'omelia viene sottolineata la sua natura di mediazione sacramentale dell'evento della Parola di Dio. I criteri di interpretazione delle Scritture vengono desunti da Verbum Domini: e la comprensione di ogni pericope nel contesto dell'intera Scrittura, l'applicazione del principio della gerarchia delle verità di fede e la fedeltà alla comprensione nella Tradizione. La seconda parte mette in risalto l'apporto positivo di questo Documento: una vigorosa affermazione dell'importanza e della dignità dell'omelia, la fedeltà al dettato conciliare della sua appartenenza alla celebrazione di cui è parte integrante, l'affermazione della fedeltà alla dottrina della Chiesa, mediante il rimando al Catechismo della Chiesa Cattolica. La terza parte intende segnalare alcuni limiti del Direttorio, e cioè una inadeguata attenzione ai destinatari dell'omelia e alle esigenze di una comunicazione efficace, la non incorporazione degli impulsi di novità contenuti nella Evangelii Gaudium, l'insufficiente recezione delle indicazioni storico-salvifiche della Dei Verbum.

EN

The article is composed of three parts. In the first part, the author presents the subject contents of the Homiletic Directory while pointing out the essential theological topics contained in this document, and particularly the nature of the issues of a homily and the criteria for correctly interpreting Sacred Scripture. These criteria were taken from the exhortation Verbum Domini: interpreting a pericope in its biblical context, taking into account the principle of hierarchy of truths of the faith and faithfulness to Tradition. In the second part, the author derives the positive aspects of the Directory. This includes its statements on the topic of the homily's importance and dignity, reference to the Council's teachings on the topic of the homily as an action in the liturgical celebration and a call to being faithful to the Church's teachings by referring to the Catechism of the Catholic Church. The third part of the article stresses some breeches and limitations in the Directory. According to the author, here we are referring to a rather enigmatic account of the homily's audience and a lack of information on the topic of aspects of communication in delivering. The document does not contain the unique inspirations of Pope Francis included in his exhortation Evangelii Gaudium. There is also a lack of a deeper reception of the nature of the historical and salvific recommendations present in the Council's Constitution Dei Verbum.

XX

Artykuł składa sie z trzech części. W pierwszej autor przedstawia zawartość rzeczową Dyrektorium homiletycznego uwypuklając zasadnicze tematy teologiczne tego dokumentu, a w szczególności problem natury homilii oraz kryteriów poprawnej interpretacji Pisma Świętego. Kryteria te zostały zaczerpnięte z adhortacji Verbum Domini: interpretacja perykopy w jej kontekście biblijnym, uwzględnienie zasady hierarchii prawd wiary oraz wierność Tradycji. W drugiej części autor wydobywa pozytywne aspekty Dyrektorium: stwierdzenia na temat wagi i godności homilii, przypomnienie nauki Soboru na temat homilii jako aktu celebracji liturgicznej, wezwanie do wierności nauce Kościoła poprzez odniesienie do Katechizmu Kościoła katolickiego. Część trzecia artykułu podkreśla niektóre braki i ograniczenia Dyrektorium. Zdaniem autora chodzi tu o zbyt enigmatyczne uwzględnienie adresata homilii, o brak informacji na temat aspektów komunikacyjnych przepowiadania. W dokumencie nie znalazły się także nowatorskie inspiracje papieża Franciszka zawarte w adhortacji Evangelii gaudium. Zabrakło także głębszej recepcji wskazań natury historiozbawczej obecnych w soborowej Konstytucji Dei Verbum.

11

Czy wszystko, co twierdzą autorzy natchnieni, należy uważać za stwierdzone przez Ducha Świętego? Konieczność pogłębionej interpretacji nr 11 Dei verbum

38%

Zatwardnicki S.

Wrocławski Przegląd Teologiczny

|

2022

|

vol. 30

|

issue 1

83-118

EN

Paragraph eleven of Dei verbum, the Dogmatic Constitution on Divine Revelation, contains a formulation: “everything asserted by the inspired authors or sacred writers must be held to be asserted by the Holy Spirit.” The article presents the reasons for the necessity of undertaking a deeper interpretation of this passage. From among the numerous reasons justifying the reinterpretation, those that result from reading the quoted passage in the context of the whole of paragraph eleven and the whole of the conciliar document have been selected. The first part of the article points out the need to consider the different ways of understanding the phrase that the Holy Spirit “consigned to writing everything and only those things which He wanted” through human authors. The difference between the speech of God in a single passage and in the whole canon is then presented. Significant conclusions are also drawn from the relationship between inspiration and biblical truth. In the second part of the text, the Council fathers follow the incarnational analogy to justify on this basis the need to move from the humble form of the word of God to its exaltation, and the difference between the incarnate Word and the words he speaks, and the rest of the biblical words is taken into account. The principles of biblical interpretation given in DV 12 shed additional light on the search for what it pleased the Holy Spirit to utter through the hagiographers. The last part of the material highlights the fact that God’s revelation reaches God's people in history, which is one more reason for the reinterpretation of DV 11.

PL

W numerze jedenastym Konstytucji o Objawieniu Bożym Dei verbum znalazło się sformułowanie: „wszystko to, co autorzy natchnieni, czyli hagiografowie, twierdzą, należy uważać za stwierdzone przez Ducha Świętego”. W artykule ukazane zostały racje konieczności podjęcia pogłębionej interpretacji tego fragmentu. Spośród licznych przesłanek uzasadniających reinterpretację zostały wybrane te, które wynikają z odczytania cytowanego ustępu w kontekście całego numeru jedenastego i całego dokumentu soborowego. W pierwszej części artykułu wskazano najpierw na potrzebę uwzględnienia różnych możliwości rozumienia frazy, że Duch Święty „wszystko i tylko to, co sam chciał” przekazał przez ludzkich autorów. Następnie zaprezentowano różnicę między mową Boga w pojedynczym fragmencie oraz w całym kanonie. Znaczące wnioski wynikają również ze związku natchnienia z prawdą biblijną. W drugiej części tekstu za ojcami soboru odwołano się do analogii inkarnacyjnej, by na tej podstawie uzasadnić potrzebę przejścia od uniżonej formy słowa Bożego do jego wywyższenia, a także wzięto pod uwagę różnicę między Słowem Wcielonym i wypowiadanymi przez Niego słowami a pozostałymi słowami biblijnymi. Podane w DV 12 zasady interpretacji Biblii rzucają dodatkowe światło na poszukiwanie tego, co spodobało się Duchowi Świętemu wypowiedzieć przez hagiografów. W ostatniej partii materiału wyeksponowano fakt, że objawienie Boże dociera do Ludu Bożego w historii, co stanowi jeszcze jeden powód dla reinterpretacji DV 11.

12

Chleb i woda jako metafory słowa Bożego w czterech Ewangeliach

38%

Ledwoń D.

Ruch Biblijny i Liturgiczny

|

2017

|

vol. 70

|

issue 2

EN

Bread and water are among the best-known Biblical metaphors for the Word of God. This article presents a study of their occurrence in the four Gospels against the backdrop of the Old Testament. However, an analysis of the explicit references to bread and water is not exhaustive with regards to the topic under discussion. Therefore, other terms that relate to them, such as food, spring, hunger, thirst, feeding, and drinking, are also of great interest. Studying the metaphors for the Word of God reveals both a continuation of the Biblical ideas within the four Gospels, as well as a total novelty in the expression of the Word that became flesh (Jn 1:14).

PL

Chleb i woda należą do najbardziej znanych biblijnych metafor słowa Bożego. Niniejszy artykuł przedstawia studium ich występowania w czterech Ewangeliach na tle Starego Testamentu. Analiza bezpośrednich wzmianek o chlebie i wodzie nie wyczerpuje jednak podjętego tematu. Dlatego przedmiotem zainteresowania są również terminy, które do nich nawiązują, jak pokarm, źródło, łaknienie, pragnienie, karmienie, picie. Studium metafor słowa Bożego wykazuje zarówno kontynuację biblijnych idei w czterech Ewangeliach, jak i całkowitą nowość w wyrażeniu tego Słowa, które stało się ciałem (J 1, 14).

13

Quelle peut bien être la place de l’islam dans le plan de Dieu?

38%

Bousquet F.

Nurt SVD

|

2015

|

issue 2

227-241

FR

L’article envisage d’abord les précautions méthodologiques nécessaires: voir que la question est une question de chrétiens, parce qu’elle suppose une théologie de l’histoire; refuser une libido sciendi qui substituerait la parole du théologien à la Parole de Dieu; imiter le Christ, Vérité en personne, qui souffre, mais ne rejette pas celui qui le rejette; enfin, ne pas oublier que, en fonction de la Résurrection, les questions sur l’origine ne se résolvent pas en se retournant en arrière, mais en considérant l’avenir, qui appartient à Dieu. L’article procède alors à l’élaboration de la réponse, en regardant d’abord les objections (videtur quod non), puis les arguments en faveur d’une place dans le plan de Dieu (sed contra). La réponse (respondeo dicendum) se déploie sur deux plans: théorique (le travail de l’Esprit au coeur des hommes, et dans tout ce qu’il y a de bon, de vrai et de saint dans les traditions spirituelles); et au plan pratique, en posant la question des défis du temps présent: concrètement, pour obéir au plan de Dieu, de quelles ressources spirituelles disposons-nous dans nos traditions respectives, pour pouvoir espérer, ensemble, pour tous? Une dernière partie essaie de reprendre dans le cadre de la réponse globale les objections énoncées au commencement.

PL

Autor wyjaśnia najpierw przyjęte założenia metodologiczne. Ponieważ kwestia poruszana w artykule jest pytaniem chrześcijanina – suponuje: odwołanie się do teologii historii; odrzucenie libido sciendi, które substytuuje Słowo Boże narracją teologa; naśladowanie Chrystusa (Prawdy osobowej), który cierpi, ale nie odrzuca tego, kto Jego odrzuca; w końcu – w odniesieniu do Zmartwychwstania – pytanie o „początek” nie sugeruje zwrotu ku przeszłości, ale spojrzenie w przyszłość, która do Boga należy. Przystępując do formułowania odpowiedzi, autor rozważa najpierw argumenty kontestujące (videtur quod non), następnie rozpatruje przesłanki za obecnością islamu w planie Bożym (sed contra). Uzyskana odpowiedź (respondeo dicendum) osadzona jest na dwóch płaszczyznach: teoretycznej (działanie Ducha Świętego w sercach ludzi i w tym wszystkim co jest dobre, prawdziwe i święte w tradycjach duchowych) i praktycznej (wyzwania chwili obecnej). Innymi słowy, aby odpowiedzieć na plan Boży, jakimi zasobami duchowymi dysponują nasze tradycje religijne, byśmy mogli żywić nadzieję razem i dla wszystkich? W końcowej części artykułu, w świetle tak sformułowanej odpowiedzi, autor ponownie rozpatruje argumenty kontestujące, postawione na początku artykułu.

EN

The author explains first methodological assumptions. Since the question raised in the article is the question of a Christian – it presupposes: an appeal to the theology of history; rejection of libido sciendi that substitutes the Word of God with the narration of a theologian; imitation of Christ (the personal Truth) who suffers, but does not reject the one who rejects him; in the end – in reference to the Resurrection - the question of “beginning” does not imply a return to the past, but considers the future that belongs to God. Formulating the responses, the author examines first the contesting arguments (videtur quod non), then he investigates the evidence for the presence of Islam in God’s plan (sed contra). The resulting response (respondeo dicendum) is placed on two levels: the theoretical one (action of the Holy Spirit in the heart of people and in everything that is good, true and holy in spiritual traditions) and the practical one (challenge of the present moment). In other words, to respond to God’s plan, what resources do our spiritual religious traditions have, in order to have hope together and for all? In the final part of the article, in the light of the responses obtained, the author re-examines the contesting arguments posed at the beginning of this article.

14

Sprawozdanie z sympozjum naukowego Serce Jezusa szkołą świętości, Stadniki, 7 maja 2020 roku

26%

Poleszak L.

Sympozjum

|

2020

|

vol. 1(38)

257-262

PL

Sprawozdanie z sympozjum naukowego Serce Jezusa szkołą świętości, Stadniki, 7 maja 2020 roku

EN

Report from the scientific symposium Jesus’ Heart as a school of holiness, Stadniki, May 7th, 2020

Refine search results

„Siedzieć jak na tureckim kazaniu”, czyli o trudnym języku kazań

V duchu pokání a vděčnosti: 500. výročí začátku reformace jako pozvání k prohloubení vzájemného společenství

Misje ludowe jako nadzwyczajna forma przepowiadania słowa Bożego w parafii. Aspekt kanoniczno-pastoralny

Kilka uwag o języku współczesnych pieśni i piosenek religijnych

Kaznodziejstwo w Kościołach wschodnich

Głoszenie słowa Bożego misją prezbitera

Learning and Revealing the Thoughts of the Holy Scriptures through the Preachers as Perceived by Rev. Zygmunt Pilch (1888–1962)

Miejsce świadectwa w przepowiadaniu homilijnym

Wiara, kult i kultura jako istotne elementy w misyjnej działalności świętych Cyryla i Metodego

Il Direttorio Omiletico. Presentazione e riflessioni

Czy wszystko, co twierdzą autorzy natchnieni, należy uważać za stwierdzone przez Ducha Świętego? Konieczność pogłębionej interpretacji nr 11 Dei verbum

Chleb i woda jako metafory słowa Bożego w czterech Ewangeliach

Quelle peut bien être la place de l’islam dans le plan de Dieu?

Sprawozdanie z sympozjum naukowego Serce Jezusa szkołą świętości, Stadniki, 7 maja 2020 roku