Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: the theater of the absurd

Sort By:

Limit search:

Bocian Nachmana: O dramatopisarstwie Hanocha Levina

100%

Winch A.

Pamiętnik Teatralny

2016

vol. 65

issue 3

179-198

This article discusses the work of the Israeli playwright setting it side by side with the thought of the Jewish theologian Joshua Abraham Heschel as expressed in two of his books: Man Is Not Alone, and God in Search of Man. The two books define the poles of Levin’s existential struggles. The protagonists of the plays examined in this essay, i.e. of Krum (1975), Job’s Passion (1981), and Dreaming Child (1993), drift in a metaphysical vacuum. They try to get some fulcrum, but since they are in a vacuum, their attempts are absurd. This is not the kind of absurd that Albert Camus meant. Endorsing it does not lend Levin’s characters any dignity; it does not liberate them; on the contrary, it humiliates them and makes them feel awkward. The reference to Heschel’s writings here is not accidental. Levin’s father came from a Hasidic family and raised his son as the orthodox Jewish beliefs dictated. Thus, the image of Jewish religiosity reflected in Heschel’s philosophy was something very familiar to Levin, something that he had to take a position on. The fact that it was a position of rejection does not diminish the importance of religious faith, God and His covenant with man for the dramatic work of the author. On the contrary, it makes it one of the paramount problems that Levin and characters of his plays have to come to terms with. For Estragon and Vladimir from Samuel Beckett’s masterpiece the prolonged waiting for an absent Godot was no trifle either. Hanoch Levin is often seen as a continuator of the theatre of the Absurd. It would be impossible to fully grasp the meaning of this continuation without referring to its religious context.

W artykule zestawiono twórczość izraelskiego dramatopisarza Hanocha Levina z myślą żydowskiego teologa Joshuy Abrahama Heschela, wyrażoną w dwóch jego książkach: Człowiek szukający Boga i Bóg szukający człowieka, które wyznaczają bieguny egzystencjalnych zmagań Levina. Bohaterowie sztuk analizowanych w tym eseju, Kruma (1975), Męki Hioba (1981) i Śniącego chłopca (1993), dryfują w metafizycznej próżni. Próbują znaleźć jakiś punkt podparcia, ale ponieważ znajdują się w próżni, ich próby są absurdalne. Nie jest to jednak absurd, o jaki chodziło Albertowi Camusowi. Nie daje on bohaterom Levina żadnej godności, nie wyzwala ich, a wręcz przeciwnie – upokarza i sprawia, że czują się niezręcznie. Odniesienie do pism Heschela nie jest tu przypadkowe. Ojciec Levina pochodził z chasydzkiej rodziny i wychowywał syna zgodnie z ortodoksyjnymi żydowskimi wierzeniami. Levin dobrze zatem znał obraz żydowskiej religijności odzwierciedlony w filozofii Heschela i musiał się do niego ustosunkować. Fakt, że Levin odrzucił religijność, nie umniejsza znaczenia wiary, Boga i Jego przymierza z człowiekiem dla jego dramatycznej twórczości. Wręcz przeciwnie, czyni Boga jednym z najważniejszych problemów, z którymi Levin i bohaterowie jego sztuk muszą się zmierzyć. Dla Estragona i Vladimira z arcydzieła Samuela Becketta przedłużające się oczekiwanie na nieobecnego Godota również nie było błahostką. Hanoch Levin jest często postrzegany jako kontynuator teatru absurdu. Autor artykułu dowodzi, że niemożliwe byłoby pełne zrozumienie znaczenia tej kontynuacji bez odniesienia się do jej religijnego kontekstu.

Refine search results

1 Pamiętnik Teatralny

1 Winch A.

1 2016

Search results

Bocian Nachmana: O dramatopisarstwie Hanocha Levina