Search results

1

Syntagma „mieć świadectwo Jezusa” w Apokalipsie Janowej

100%

Podeszwa P.

Verbum Vitae

|

2015

|

vol. 28

319-344

EN

The theme of testimony is one of the most important theological motifs in the final book of the New Testament, the Apocalypse of John. The noun “testimony” appears there nine times (1:2-9; 6:9; 11:7; 12:11-17; 19:10[x2]; 20:4), always in the singular form. The noun “testimony” is accompanied three times by the verb “have”, with which it creates the syntagma “have the testimony” (6:9; 12:17; 19:10). This syntagma, according to some analysts, indicates “a deeper identity of the disciples” of Jesus. In the present article I suggest an analysis of the above-mentioned phrase, seeking to identify the essence of that deeper identity of Jesus’ followers, which is expressed by the analyzed constituent segment. I begin with a few remarks about the etymology of the noun “testimony”, understood as the memory of people and events. Next, I analyze the three fragments which feature the syntagma “have the testimony”. From that background, I finally seek to answer the question of the sense of such an expression within the context of understanding the identity of Jesus’ followers. The living memory of Jesus – kept, experienced and passed along – shapes the identity of Christ’s followers. It looks back to the past, but at the same time is open to the present and, through hope, allows believers to await the future. In this way Jesus’ followers become witnesses and prophets of Jesus in the modern world.

PL

Temat świadectwa jest jednym w ważnych motywów teologicznych ostatniej księgi Nowego Testamentu, jaką stanowi Apokalipsa Janowa. Rzeczownik „świadectwo” występuje w niej dziewięć razy (1,2.9; 6,9; 11,7; 12,11.17; 19,10[x2]; 20,4), zawsze w liczbie pojedynczej. Trzykrotnie rzeczownikowi „świadectwo” towarzyszy czasownik „mieć”, z którym tworzy syntagmę „mieć świadectwo” (6,9; 12,17; 19,10). Zdaniem niektórych komentatorów wskazuje ona na „głębszą tożsamość uczniów” Jezusa. W niniejszym artykule proponuję analizę powyższego sformułowania, szukając odpowiedzi na pytanie o istotę owej pogłębionej tożsamość wyznawców Jezusa, którą wyraża omawiany związek wyrazowy. Rozpoczynam od kilku uwag na temat etymologii rzeczownika „świadectwo” pojmowanego jako pamięć o osobach i wydarzeniach. Następnie analizuję trzy fragmenty, w których występuje syntagma „mieć świadectwo”, aby w ostatnim punkcie rozważań szukać odpowiedzi na pytanie o sens tego wyrażenia w kontekście rozumienia tożsamości wyznawców Jezusa. Żywa pamięć o Jezusie, przechowywana, przeżywana i przekazywana, kształtuje tożsamość wyznawców Chrystusa, która powraca do przeszłości, ale jest jednocześnie otwarta na teraźniejszość oraz z nadzieją pozwala oczekiwać przyszłości. W ten sposób wyznawcy Jezusa stają się świadkami i prorokami Jezusa wobec współczesnego świata.

2

Creative Thinking about God and Respect for Christian Identity

100%

Gutowski P.

Roczniki Filozoficzne

|

2023

|

vol. 71

|

issue 2

7-23

PL

W artykule odwołuję się do filozofii Williama Haskera i jego propozycji pogodzenia szacunku dla podstawowych dogmatów chrześcijaństwa ze współczesnymi standardami wiedzy i potrzebami współczesnego człowieka. W pierwszej części analizuję jego stanowisko w sprawie idei filozofii chrześcijańskiej. Hasker zakłada prawdziwość głównych doktryn chrześcijaństwa, więc nie sprzeciwia się nazywaniu go filozofem chrześcijańskim, ale też nie jest entuzjastycznie nastawiony do stosowania tej nazwy. Taka postawa jest rezultatem jego przekonania, że w filozofii stan absolutnej neutralności nie jest możliwy oraz że niezależnie od poglądów akceptowanych przez danego myśliciela warunkiem dobrej filozofii jest uczciwość i ocenianie wszystkich stanowisk i przekonań pod kątem ich wewnętrznej spójności i zgodności z dowodami. Dlatego Hasker stara się bardzo rzetelnie rekonstruować stanowiska odmienne od własnego i tropić w nich rożne trudności, zwłaszcza sprzeczności. W moim przekonaniu zarzut wewnętrznej sprzeczności jest jednak nieskuteczny, gdy stosuje się go do stanowisk filozoficznych, które z zasady posługują się nieostrymi pojęciami. Podobnie jest z zarzutem sprzeczności tych stanowisk z dowodami, bo jednym z takich nieostrych pojęć jest także pojęcie dowodu. Dlatego właśnie filozoficzne twierdzenia mają niezwykłą zdolność trwania lub niespodziewanego odradzania się po uznaniu ich za definitywnie martwe. Nie wynika stąd, że nie można przekonująco uzasadnić swojego stanowiska przy użyciu mniej formalnych kryteriów. W drugiej części skupiam się na interesującym pomyśle retorycznym zastosowanym przez Haskera w celu uatrakcyjnienia jego koncepcji Boga. Hasker sugeruje, że powinniśmy kształtować koncepcję Boga w oparciu o nasze wyobrażenie wielkiego człowieka, a więc takiego, który np. wychowuje dzieci do samodzielnego życia i potrafi skutecznie oraz sprawiedliwie kierować dużymi grupami ludzi. Pomijając zarzut antropomorfizmu, powstaje jednak pytanie o wartość epistemiczną tego wyobrażenia, które nie jest uniwersalne, zmienia się w czasie i zależy od warunków, w jakich żyją ludzie. Proponowana przez Haskera treść tego wyobrażenia nie wydaje się również zgodna z ideą Boga chrześcijańskiej ortodoksji, w której dominuje raczej teizm tradycyjny niż otwarty. W tym właśnie miejscu pojawia się problem powiązania twórczego myślenia i szacunku dla tożsamości chrześcijańskiej. Niezależnie od krytycznych opinii teistów tradycyjnych na temat teizmu otwartego, Hasker opowiada się za koncepcją silnej tożsamości chrześcijańskiej określonej przez powszechnie uznawane credo. Proponuję potraktować tę tożsamość nieco bardziej elastycznie.

EN

In the article I refer to the philosophy of William Hasker and his proposal to reconcile respect for the basic dogmas of Christianity with the contemporary standards of knowledge and the needs of people today. In the first part I analyse Hasker’s view on the idea of Christian philosophy. Since he assumes the truthfulness of the main doctrines of Christianity, he is not opposed to being referred to as a Christian philosopher, but neither is he enthusiastic about this name. This attitude is the result of his conviction that the state of absolute neutrality is not possible in philosophy and that regardless of the views accepted as true by a given thinker the requirement for good philosophy is fairness and evaluating all perspectives and beliefs for their internal coherence and their correspondence with the evidence. Therefore, Hasker first tries very carefully to reconstruct positions different from his own and to track down various difficulties in them, especially contradictions. In my opinion, however, the objection of self-contradiction is ineffective when applied to philosophical positions which, as a rule, use vague concepts. The same applies to the claim that these positions are contradictory to evidence, because one of such vague notions is also the notion of evidence. That is why philosophical claims have the extraordinary ability to persist in life or unexpectedly revive after being considered definitively dead. It does not follow from this that one cannot convincingly justify one’s position using less formal criteria. In the second part I focus on the rhetorical device used by Hasker to make his concept of God more attractive. He suggests that we should shape our concept of God based on our idea of a great man, i.e. one who educates children to live independently and is able to effectively and fairly manage large groups of people. Leaving aside the accusation of anthropomorphism, the question arises about the epistemic value of this image, which is not universal, changes over time and depends on the conditions in which people live. The content of this image proposed by Hasker isn’t also consistent with the idea of the God of Christian orthodoxy, which is dominated by traditional rather than open theism. This is where the problem of linking creative thinking and respect for Christian identity arises. Regardless of the opinion that open theism has among traditional theists, Hasker supports the concept of a strong Christian identity determined by a universally recognized creed. I propose to treat this identity a little more flexibly.

3

Znaczenie edukacji religijnej w budowaniu tożsamości chrześcijańskiej

80%

Słotwińska H.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

vol. 62

|

issue 11: Katechetyka

19-36

EN

The article discusses the problem of the significance of education in building up Christian identity. It consists of four parts that concern: 1) the definition of identity (identity in the sociological, psychological and religious aspects, as well as in logic and philosophy), 2) the definition of Christian identity and its determinants, 3) the foundations of the identity of a Christian, that is: the Bible and the Christian doctrine, 4) presenting religious education as the foundation of building up Christian identity. Christian identity is basically acquired by being born in a Christian family. It is subjected to the laws of development, during which also its determinants change. On the other hand, religious education constitutes aid in finding proper answers to questions that are concerned with one's identity; and this aid cannot be substituted by anything, as it supports Christians in their deep reflection on the truths: about sacraments and Christians’ sacramental life, about the significance of prayer, and also about practices and about the experienced religious customs.

PL

Artykuł omawia problem znaczenia edukacji w budowaniu tożsamości chrześcijańskiej. Składa się on z czterech zagadnień szczegółowych, które dotyczą: 1) określenia tożsamości (tożsamość w aspekcie socjologicznym, psychologicznym, religijnym, a także w logice i w filozofii); 2) definicji tożsamości chrześcijańskiej oraz jej wyznaczników; 3) podstaw tożsamości chrześcijanina, którymi są: Biblia i doktryna chrześcijańska; 4) ukazania edukacji religijnej jako fundamentu pod budowanie tożsamości chrześcijańskiej. Tożsamość chrześcijańską nabywa się zasadniczo przez urodzenie w rodzinie chrześcijańskiej. Podlega ona prawom rozwoju, w czasie którego zmieniają się również jej wyznaczniki. Natomiast edukacja religijna jest nie dającą się zastąpić pomocą w znalezieniu właściwych odpowiedzi na pytania dotyczące swojej tożsamości, ponieważ wspiera chrześcijanina w podjęciu głębokiej refleksji obejmującej prawdy: o sakramentach i o swoim życiu sakramentalnym, o znaczeniu modlitwy, a także praktykach i przeżywanych zwyczajach religijnych.

Refine search results

1 Roczniki Filozoficzne

1 Roczniki Teologiczne

1 Verbum Vitae

1 Gutowski P.

1 Podeszwa P.

1 Słotwińska H.

1 2023

2 2015

Syntagma „mieć świadectwo Jezusa” w Apokalipsie Janowej

Creative Thinking about God and Respect for Christian Identity

Znaczenie edukacji religijnej w budowaniu tożsamości chrześcijańskiej