Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: toposy literackie

Sort By:

Limit search:

The Role and the Place of the Speeches in the Work of Theophylact Simocatta

100%

Kotłowska A., Różycki Ł.

Vox Patrum

2016

vol. 66

353-382

Powyższy artykuł poświęcony został analizie mów (tzn. wypowiedzi w oratio recta) w Historii powszechnej Teofilakta Symokatty, najważniejszym dziele historiografii bizantyńskiej pierwszej połowy VII w. Przeprowadzony przegląd pozwolił na dokonanie konkretnych ustaleń. Mianowicie, Teofilakt w pełni akceptuje rolę kompozycyjną mów (zgodnie z tradycją klasyczną) w aspekcie a) mowy jako możliwość wypowiedzi własnej autora, b) mowy jako środek wzmocnienia płaszczyzny aksjologicznej, tzn. to, co mówione posiada wiarygodność wyższą od tego, co przekazane w mowie pośredniej (oratio obliqua itp.). Niemniej, uważna lektura pozwoliła wyodrębnić cechy szczególne stylu Teofilakta. Są nimi: nadmierna afektacja, brak dobrego smaku w doborze egzemplów i, niestety, nadużywanie argumentacji religijnej, zbliżające się do fanatyzmu (chociaż w tym ostatnim wypadku należy przeprowadzić badania, by stwierdzić, czy jest to kwestia osobista, czy ‘duch czasów’, tzn. polityka religijna Herakliusza). To, co zasługuje na uznanie, to dbanie o aspekt formalny. Teofilakt bardzo wyraźnie zaznacza te partie tekstu w mowie niezależnej, których nie stworzył, lecz wiernie cytował z dostępnej mu dokumentacji. Używa przy tym ścisłej i jednoznacznej terminologii filologicznej. Zabieg ten świadczy o rozumieniu, zarówno przezeń, jak i jego odbiorców, konwencji związanej z komponowaniem mów. Podsumowując, w zakresie przedmiotowym poddanym badaniu, Historia powszechna Teofilakta Symokatty spełnia standardy historiografii późnoantycznej.

Patrząc na przemoc. Postawa, odczucia i bezsilność człowieka wobec okropności wojny w świetle retoryki okresu średniobizantyńskiego

100%

Marinow К.

Vox Patrum

2018

vol. 69

449-465

The second and third decade of the 10th century was marked by an armed conflict between the East Roman Empire and Bulgaria. A conflict, which nearly brought about the downfall of Byzantium, was caused by ambitious plans of Symeon I (893-927), the Bulgarian ruler who desired to impose his supremacy upon the empire and gain new territories on the Balkan Peninsula at its cost. Only his death let the Byzantines take a breath and conclude a peace treaty with his son and follower, Peter I (927-969). Theodore Daphnopates (890/900 - after 961), the alleged author of a rhetoric work On the Treaty with the Bulgarians, praising the freshly concluded peace (in 927), reminded the atrocities of war. He also built up the image of a suffering human who had become a witness to the violence inflicted to the soil, temples and villages, as well as and first of all to humans during war operations. And although that image was in many aspects a cliché of the Byzantine literature through multiplying the images of suffering, present in other similar works, it referred to the deeply inrooted pattern of such feelings, based on the experience of many generations of Byzantines themselves and of the humankind in general. So, despite being a customary topos it reflected the possible or perhaps actual human experience of meeting with violence. In my presentation I will present and characterize the attitudes and emotions which accompanied the Byzantine author he had experienced (or at least said he had), being a witness and hearing the relations of atrocities of a fratricidal war.

Refine search results

2 Vox Patrum

1 Kotłowska A.

1 Marinow К.

1 Różycki Ł.

1 2018

1 2016

Search results

The Role and the Place of the Speeches in the Work of Theophylact Simocatta

Patrząc na przemoc. Postawa, odczucia i bezsilność człowieka wobec okropności wojny w świetle retoryki okresu średniobizantyńskiego