Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: traditionalists

Sort By:

Limit search:

Čo nebolo povedané o revizionistickej kritike

100%

Koniar I.

Filosofický časopis (Philosophical Journal)

2018

vol. 66

issue 4

567-587

This article examines Josef Velek’s arguments concerning the controversy between “traditionalists” and “revisionists”. Velek, as a representative of the traditional approach, argues that revisionists call into question the right of national self-defence and reject the thesis of the logical independence of the principles of ius ad bellum and ius in bello, leading to serious consequences. These are, above all, the calling into question the moral equality of combatants, and the immunity of non-combatants. In addition, the revisionists, as a consequence, are deemed unable to formulate practically applicable principles of ius in bello. I hold that the revisionist approach can justify the use of armed force in national self-defence, and that revisionists provide convincing reasons for questioning the thesis that the principles of ius ad bellum and ius in bello are mutually independent. Revisionists reject the traditionalist assumption that killing in war is governed by distinct moral principles, and they offer an alternative way of considering the nature of the just war theory.

Im vorliegenden Artikel wird die Argumentation Josef Veleks im Kontext des Streits zwischen „Traditionalisten“ und „Revisionisten“ untersucht. Velek behauptet als Vertreter des traditionellen Ansatzes, die Revisionisten würden das Recht des Staates auf Selbstverteidigung anzweifeln und die These der logischen Unabhängigkeit der Grundsätze ius ad bellum und ius in bello ablehnen, was schwerwiegende Konsequenzen habe. Insbesondere die Infragestellung der moralischen Gleichheit von Kämpfenden und der Immunität von Nichtkämpfenden, sowie den Umstand, dass die Revisionisten anschließend nicht in der Lage seien, praktisch anwendbare Prinzipien des ius in bello zu formulieren. Ich behaupte, dass der revisionistische Ansatz die Anwendung militärischer Stärke zur Verteidigung des Staates begründen kann und dass die Revisionisten überzeugende Gründe für die Infragestellung der These von der logischen Unabhängigkeit der Grundsätze ius ad bellum und ius in bello bieten. Die Revisionisten lehnen die Voraussetzung ab, dass sich das Töten im Krieg nach eigenartigen moralischen Prinzipien richtet und bieten einen alternativen Denkansatz zur Theorie des gerechten Krieges.

Zwyczajna i nadzwyczajna forma rytu rzymskiego wzajemnym ubogaceniem

67%

Słoma I.

Roczniki Teologiczne

2014

vol. 61

issue 8: Liturgika

153-162

The liturgy of the Church is a living reality due to its nature. It is first of all manifestation of the salutary Mystery in the sacramental way, and also the including of Christians into this reality by means of the world of gestures and symbols. Over the centuries the form of expression has been changing, however, it remained faithful to the essence of the celebration. The Church community has kept watch over it, especially over the Church’s solemn and ordinary teaching. Also Benedict XVI’s Motu proprio Summorum Pontificum and the connected documents are part of all this heritage. They legally establish two forms of the Roman Rite: the Ordinary form, using Paul VI’s Missal, and the Extraordinary form, celebrated according to the Missal of 1962. They also give detailed regulations. This contributes to mutual enrichment, owing to a better knowledge of one’s own history and Tradition, and also to a certain kind of variety in the way of the expressing of the same faith.

Liturgia Kościoła jest rzeczywistością żywą ze względu na jej naturę. Jest nią przede wszystkim uobecnianie zbawczego Misterium na sposób sakramentalny, a także włączanie w tą rzeczywistość chrześcijan przez świat gestów i symboli. W ciągu wieków sposób wyrazu zmieniał się, pozostając wierny istocie celebracji. Nad tym czuwała wspólnota Kościoła, zwłaszcza w jego uroczystym i zwyczajnym nauczaniu. W całe to dziedzictwo wpisuje się także Motu proprio Summorum Pontificum Benedykta XVI oraz związane z nim dokumenty. Prawnie ustanawiają one dwie formy rytu rzymskiego: formę zwyczajną, posługującą się Mszałem Pawła VI, oraz formę nadzwyczajną, sprawowaną według Mszału z 1962 r. Podają przy tym szczegółowe przepisy. Przyczynia się to wzajemnego ubogacenia dzięki lepszemu poznaniu własnej historii i Tradycji, a także przez pewnego rodzaju różnorodność w sposobie wyrażania tej samej wiary.

Refine search results

1 Filosofický časopis (Philosophical Journal)

1 Roczniki Teologiczne

1 Koniar I.

1 Słoma I.

1 2018

1 2014

Search results

Čo nebolo povedané o revizionistickej kritike

Zwyczajna i nadzwyczajna forma rytu rzymskiego wzajemnym ubogaceniem