Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: transkulturalizm

Sort By:

Limit search:

Hybrydowość i transkulturowy pejzaż muzyczny w kinie diasporycznym

100%

Krzysztof L.

Kwartalnik Filmowy

2015

issue 91 Film między muzyką pop a popkulturą

142-153

Punktem wyjścia artykułu jest hipoteza, że muzyka w filmach diasporycznych jest narzędziem komunikowania się i negocjowania tożsamości kulturowej. To dzięki muzyce udaje się wyjść poza myślenie w kategoriach binarnych, stworzyć szansę na wewnętrzną różnorodność i rzeczywisty pluralizm, prowadzący nie do ujednolicenia, lecz do pogodzenia się z przygodnością. Analizując filmy twórców niemieckich i francuskich (m.in. Fatiha Akina, Tony’ego Gatlifa, Jeana-François Richeta), Loska dowodzi, że muzyka zawiera w sobie transkulturowy potencjał, który zachęca do przezwyciężenia ograniczeń wynikających z definiowania kultur jako zamkniętych całości oraz umożliwia tworzenie powiązań między pozornie odległymi obszarami, a przy tym wskazuje na korzyści płynące z przenikania się wpływów i pozwala reżyserom uchwycić hybrydyczny charakter dzisiejszej rzeczywistości społecznej.

The starting point for the article is the hypothesis that music in diasporic cinema is a tool for communicating and negotiating cultural identity. It is thanks to music that one can transcend binary categories and create a greater probability for internal diversity and real pluralism, leading not to homogeneity, but an acceptance of the random. In his analysis of the work of German and French directors (including Fatih Akin, Tony Gatlif, Jean-François Richet), Loska argues that music contains in itself a transcultural potential, which encourages one to overcome limitations resulting from understanding cultures as complete wholes, and permits creating connections between apparently distant areas, and at the same time shows the benefits of intermingling of influences and allows the directors to capture the hybrid nature of today’s social reality.

Platon i Arystoteles w świetle badań nad kulturą indoeuropejską

85%

Kwietniewska M.

Kultura i Wartości

2020

issue 29

Gegenwärtig sind wir daran gewöhnt, den Wert der Kulturerzeugnisse nach der Originalität und Innovation ihrer Schöpfer zu messen. Vor diesem Hintergrund erscheint der Standpunkt des italienischen Forschers der antiken Philosophie, Giovanni Reale, als ein Einzelfall. Indem er die Größe von Aristoteles hochschätzt, sieht er in ihm vor allem einen Philosophen, der das Werk Platons treu fortsetzt. Obwohl Reale zahlreiche wichtige Argumente für seine These anführt, verstößt sein Standpunkt gegen die Eindrücke der meisten Leser der beiden Philosophen und hält nicht der Kritik stand, insbesondere was die Perspektive betrifft, die Reale in seiner Forschungsarbeit nicht berücksichtigte. Meine Polemik mit der These des italienischen Historikers zielt darauf, nachzuweisen, dass der Unterschied zwischen Platon und Aristoteles auf das Meritum, den Kern ihrer ontologischen Anschauungen zurückgreift. Platon war der Tradition der frühen indoeuropäischen Kultur treu und hielt das ternäre System für das Hauptprinzip der Konstruktion des philosophischen Systems, unterdessen war die Metaphysik von Aristoteles binär. Der Grund für diese paradigmatische Nichtübereinstimmung liegt womöglich in dem kulturellen Unterschied, der beide Philosophen trennte.

Today we’re used to measure the value of works of culture through the lens of originality and their creators’ innovation. Against this background appears an outlying standpoint of Giovanni Reale, an Italian historian and Ancient philosophy scholar, who appreciated Aristotle's greatness and, first of all, believed he was a faithful continuer of Plato’s teachings. Even though Reale gives multiple accounts proving his own thesis, his point of view is contrary to most readers’ impressions of the two philosophers. His thesis doesn’t stand a chance against a critique from a different point of view. Polemicizing with Reale’s thesis, I’m going to prove that the difference between Plato and Aristotle is rooted deep down in the quintessence of their ontological views. Faithful to the tradition of the early Indo-European culture, Plato acknowledged ternary structures as the primal principle of his philosophical system, meanwhile Aristotelian metaphysics is binary. The reason for this paradigmatical incoherence may be the cultural differences between both philosophers. Nowadays this issue is a subject of academic research, especially on the grounds of transculturalism.

Współcześnie zwykliśmy mierzyć wartość wytworów kultury oryginalnością i innowacyjnością ich twórców. Na tym tle jako odosobniony przypadek jawi się stanowisko włoskiego badacza filozofii antycznej, Giovanniego Realego, który doceniając wielkość Arystotelesa, dostrzega w nim przede wszystkim wiernego kontynuatora filozoficznego dzieła Platona. Chociaż Reale przywołuje liczne i ważne argumenty na rzecz swojej tezy, jego punkt widzenia koliduje z odczuciami większości czytelników obydwu filozofów i nie wytrzymuje krytyki z perspektywy, której Reale wcale nie wziął pod uwagę w swojej pracy badawczej. Polemizując z tezą włoskiego historyka, wykażę, że różnica pomiędzy Platonem a Arystotelesem sięga meritum ich poglądów ontologicznych. Wierny tradycji wczesnej kultury indoeuropejskiej Platon przyjmował układ ternarny za naczelną zasadę konstrukcji systemu filozoficznego, tymczasem metafizyka Arystotelesa jest binarna. Powodem tej paradygmatycznej niezgodności może być różnica kulturowa dzieląca obu filozofów.

Refine search results

1 Kultura i Wartości

1 Kwartalnik Filmowy

1 Krzysztof L.

1 Kwietniewska M.

1 2020

1 2015

Search results

Hybrydowość i transkulturowy pejzaż muzyczny w kinie diasporycznym

Platon i Arystoteles w świetle badań nad kulturą indoeuropejską