Search results

1

Prawo do praktyk religijnych osób osadzonych w areszcie śledczym i odbywających karę pozbawienia wolności w teorii i praktyce penitencjarnej

100%

Sitarz O., Jaworska-Wieloch A.

Archiwum Kryminologii

|

2017

|

issue XXXIX

117-148

EN

The article discusses the right to religious observance as one possible form of exercising one’s freedom of conscience for persons in temporary detention or serving a sentence of (unconditional) imprisonment. Detention involves a range of (usually justified) restrictions and deprivations, some of which apply to the sphere of religious practices. We must not forget that freedom of conscience and religion is not only internal to a person, but also relates to his or her actions in their semi-private and public space and, as such, must be regulated, particularly in conditions of detention. Importantly, the article does not focus on the influence of religious life on the rehabilitation of inmates but on whether their right to religious freedom is respected. The aim was not to find out whether inmates needed religious practices and services in prison, but to assert that they had a right to them, while the state had a duty to respect that right.We departed from the assumption that religious practices were a matter of public or private cult and included performing certain actions dictated or forbidden by the laws of a given religious community. The question was to what extent these practices were subjected to limitation, which practices were concerned and to what extent the observed limitations were justified. The answer drew on existing legal provisions and on the subjective feelings of inmates themselves. It should be recalled that in 1991, the Polish Ombudsman determined that the right of inmates to practice Catholicism was essentially ensured and properly implemented in prisons. The only shortcoming, as judged at the time, was the lack of a sufficiently high-level normative act regulating all matters pertaining to religious practice in detention in a comprehensive way. It seemed necessary to check whether these findings were still valid. Thus the first part of the article provides an overview of the existing legal provisions defining the scope of religious practices that can be undertaken by inmates, including international regulations, the Polish constitution, acts of law and other relevant regulations. Different groups of inmates were examined, including those in temporary detention, those serving sentences and considered particularly dangerous as well as those subjected to the disciplinary measure of being placed in an isolation cell for a period of up to 28 days. We found that not all restrictions on the exercise of religious freedom in prison, as provided for under the Polish law, were justified. Our assessment of the said restrictions, both when it came to law making and application, took into account the goals and purpose of imprisonment and temporary detention in light of the constitutional criterion of proportionality. In the second part, we present the findings of a survey conducted in two penitentiary facilities among inmates declaring themselves Roman Catholic. The aim was to find out how the inmates viewed their rights when it came to religious practices, to what extent those practices were available to them and whether they felt any deficits in this area. At the general level, we found that the inmates declared significant activity in the religious area and rarely attributed obstacles to the exercise of religious rights to legal provisions or the rules in a given penitentiary facility. The unavailability of particular religious practices was also reported to be low. There were more answers indicating lack of permission to take part in Church ceremonies outside the prison (for example the funeral of a loved one). This is probably the weakest area when it comes to ensuring the exercise of inmates’ religious freedoms. Our analysis of the legal framework and the survey carried out in penitentiary facilities allowed us to formulate certain tentative conclusions (including de lege ferenda). The normative provisions do not impose many legal limitations on inmates’ access to religious practices and services. Yet respecting the right to freedom of religion is not only about not creating unnecessary barriers; it also consists in defining a minimum set of rights conferred on each inmate, on which they can call the prison authorities to account if need be.

2

Instrukcja dla Głównego Więzienia Inkwizycyjnego w Warszawie z 26 listopada/8 grudnia 1835 r. i uwagi do niej Nadzorcy Głównego Więzienia Karnego w Warszawie z 11/23 czerwca 1858 r.

86%

Bieda J.

Czasopismo Prawno-Historyczne

|

2021

|

vol. 73

|

issue 1

215-232

EN

Being remanded in custody is a preventive measure which was already known in the Polish law of old. However, during the entire period of the existence of the Polish-Lithuanian Commonwealth, there was no regulation concerning the grounds for applying this measure, authorized entities or the admissible term of detention without a sentence of the court. Similarly, it was exceedingly rare to encounter separate places designated for temporarily holding people in custody. First concepts of principles concerning the execution of provisional detention only appeared in the second half of the 18th century. The final period of the Kingdom of Poland brought about practical reforms in the organization of the prison system also including reforms in the field of execution of pre-trial detention. Polish penitentiary scientists, who were under the influence of the European trends of the Age of Enlightenment, had a quite significant input in this field. One of them was Fryderyk Skarbek and thanks to him a modern detention centre, called Pawiak, which was designed to hold detainees during the investigation, was opened in Warsaw in 1835. The article presents the rules and regulations concerning the functioning of the Main Inquisitorial Prison which were based on the order issued on 26th of November/8 of December 1835 as well as on the comments to it which can be found in a document of the 11th/23rd of June 1858 in “Archiwum Główne Akt Dawnych” [The Central Archives of Historical Records].

PL

Środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania znany był już w dawnym prawie polskim. Jednak przez cały okres istnienia I Rzeczypospolitej nie było regulacji dotyczących podstaw stosowania tego środka, uprawnionych podmiotów czy dopuszczalnego czasu pozbawienia wolności bez wyroku sądowego. Podobnie do rzadkości należały odrębne miejsca służące do przetrzymywania osób tymczasowo aresztowanych. Dopiero w drugiej połowie XVIII w. pojawiły się koncepcje zasad wykonywania tymczasowego aresztowania. Ostatecznie czasy Królestwa Polskiego przyniosły praktyczne reformy organizacji więziennictwa, także w zakresie zasad wykonywania aresztu tymczasowego. Niemały wkład w to wnieśli polscy penitencjaryści pozostający pod wpływem europejskich prądów oświeceniowych, a jednym z nich był Fryderyk Skarbek, dzięki któremu w 1835 r. uruchomiono nowoczesne więzienie śledcze w Warszawie zwane Pawiakiem. W artykule przedstawiono zasady funkcjonowania Głównego Więzienia Inkwizycyjnego w oparciu o wydaną 26 listopada/8 grudnia 1835 r. instrukcję oraz uwagi do niej zawarte w odnalezionym w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie dokumencie z 11/23 czerwca 1858 r.

3

Kryminologiczne uwarunkowania nadużywania tymczasowego aresztowania

86%

Dziekański P.

Archiwum Kryminologii

|

2021

|

issue XLIII/2

375-397

EN

In recent years, Poland has observed an increase in the number of people in pre-trial detention. At parallel, crime rates are not high and are on declining trend. There is therefore a tendency which defies the logical, natural justification that the number of pre-trial detentions should increase in line with the growth of crime, especially the most serious types of crimes. The article discusses purposes and functions of detention in Polish criminal procedure. The analysis of them indicates that the illegal use of non-procedural functions, which is facilitated by certain factors, may lead to overused pre-trial detention in Poland.

PL

W ostatnich latach w Polsce obserwowany jest wzrost liczby osób tymczasowo aresztowanych. Jednocześnie poziom przestępczości nie jest wysoki i wykazuje tendencję spadkową. Obserwowana jest zatem tendencja, która wyłamuje się spod logicznego, naturalnego uzasadnienia, iż to w przypadku wzrostu przestępczości, szczególnie tej najpoważniejszej powinna wzrastać liczba stosowania najsurowszego środka zapobiegawczego. W artykule przedstawiono cele oraz funkcje tymczasowego aresztowania. Ich analiza wskazuje, że niedopuszczalne wykorzystywanie funkcji pozaprocesowych, któremu sprzyjają określone czynniki mogą prowadzić do nadużywania stosowania tymczasowego aresztowania.

4

Zastosowanie tymczasowego aresztowania jako efekt rozpoznania zażalenia na jego niezastosowanie

86%

Nawrocki M.

Acta Iuris Stetinensis

|

2015

|

issue Acta Iuris nr 10

EN

This article concerns the problem of the use of pre-trial detention as a result of recognition by the appellate court a complaint for failure of this preventive measure by the court of first instance. The article addresses the unique character of this design, ie., in particular, the use of detention for the first time by the court ad quem, the opportunity to appeal against the decision of the court of appeal and appeal in the so-called horizontal instance. Moreover indicated in the similarity, and also the inconsistency of the legislature to regulate the position of the accused acquitted in the first instance to the situation of the suspect, to which in the first instance did not apply the strictest of preventive measures. The article signaled that the unlimited detention on remand by the court of appeal by reference to ne peius rules, this is a rule that prevents a judgment amending, by which the situation of the accused would be prejudiced, may be a manifestation of the violation of the principle of equality, and thus overemphasize the constitutionality of detention by a court ad quem.

PL

Niniejszy artykuł został poświęcony problematyce zastosowania tymczasowego aresztowania w wyniku rozpoznania przez sąd odwoławczy zażalenia na niezastosowanie tego środka zapobiegawczego przez sąd I instancji. W artykule poruszono wyjątkowy charakter omawianej konstrukcji, tj. w szczególności zastosowanie aresztu po raz pierwszy przez sąd ad quem, możliwość odwołania się od orzeczenia wydanego przez sąd odwoławczy oraz odwołanie w tzw. instancji poziomej. Nadto wskazano na podobieństwo, a zarazem niekonsekwencję ustawodawcy w zakresie uregulowania pozycji oskarżonego uniewinnionego w I instancji z sytuacją podejrzanego, wobec którego w I instancji nie zastosowano najsurowszego z środków zapobiegawczych. W artykule zasygnalizowano, że brak ograniczenia stosowania tymczasowego aresztowania przez sąd odwoławczy poprzez odwołanie się do reguły ne peius, tj. reguły uniemożliwiającej wydanie orzeczenia reformatoryjnego, mocą którego sytuacja oskarżonego miałaby ulec pogorszeniu, może stanowić przejaw złamania zasady równości i tym samym przekreślać konstytucyjność stosowania aresztu przez sąd ad quem.

5

Obowiązek badania kwalifikacji prawnej czynu przez organy stosujące tymczasowe aresztowanie

86%

Izydorczyk J.

Studia Prawno-Ekonomiczne

|

2015

|

vol. XCVII

43-52

PL

Artykuł dotyczy kwestii obligatoryjnego badania istnienia podstaw stosowania tymczasowego aresztowania na każdym etapie postępowania karnego – również w odniesieniu do oceny prawidłowości kwalifikacji prawnej czynu. Zdumiewającym jest bowiem to, że pomimo jednoznacznego stanowiska doktryny prawa oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego, wciąż w praktyce sądowej pojawiają się poglądy kontestujące tą zasadę.

EN

Article describes how important are so-called legal grounds of detention pending trial. Moreover, every court and every judge should control a legal qualification of a crime in every “arrest case”. If not, there is no a due process of law. The Polish Supreme Court pointed that many times; as same as Polish theorists of criminal law. Unfortunately, in some cases some courts forget that.

6

Standard dostępu do informacji o podstawie dowodowej tymczasowego aresztowania w prawie Unii Europejskiej i prawie polskim

72%

Skorupka J.

Przegląd Prawa i Administracji

|

2020

|

vol. 120

|

issue Tom 2

241 - 254

PL

Autor analizuje zgodność obowiązujących przepisów polskiego kodeksu postępowania karnego dotyczących dostępu do „akt aresztowych” z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 roku w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym. Oceniając polskie regulacje proceduralne, autor stwierdza, że nie spełniają one warunków określonych w wymienionej dyrektywie. Przepisy prawa polskiego dopuszczają możliwość oparcia decyzji sądu o zastosowaniu lub przedłużeniu tymczasowego aresztowania na dowodach mających istotne znaczenie dla podjęcia takiej decyzji, które nie zostały ujawnione podejrzanemu i jego obrońcy. Konsekwencją jest pozbawienie podejrzanego i jego obrońcy możliwości kwestionowania dowodów przedstawionych sądowi przez prokuratora. Powoduje to, że postępowanie sądowe w przedmiocie tymczasowego aresztowania pozbawione jest równości broni, a tym samym jest nierzetelne.

EN

The author analyses whether the currently binding Polish regulations of the Code of Criminal Procedure concerning access to detainees’ files comply with the provisions of Directive 2012/13/EU of the European Parliament and of the Council of 22nd May 2012 on the right to information in criminal proceedings. Assessing Polish regulations, the author concludes that they do not meet the requirements laid down in the Directive. The provisions of Polish law admit the possibility of making a decision on the imposition or prolongation of detention on remand by a court based on evidence that is significant for taking this decision but has not been revealed to the accused and his counsel for the defence. As a result, a suspect and his lawyer are deprived of the possibility of challenging evidence submitted by the prosecutor. This makes the proceedings concerning detention on remand stripped of the equality of arms, and thus they are not fair.

7

The Meaning of the Likelihood of Severe Penalty Being Imposed upon the Accused in Making a Decision on Pre-trial Detention

72%

Tarapata S.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2022

|

vol. 31

|

issue 3

233-254

PL

Niniejszy artykuł ma charakter naukowy. Zastosowano w nim metodę dogmatyczną. Celem jest ustalenie statusu i funkcji grożącej surowej kary z art. 258 § 2 Kodeksu postępowania karnego (dalej: k.p.k.) w podejmowaniu decyzji w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania. Kwestia ta jest sporna zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie. W tekście zaprezentowano nowy pogląd, że w art. 258 § 2 k.p.k. nie została wyrażona szczególna przesłanka stosowania tymczasowego aresztowania. Przepis ten nie może wyrażać samodzielnego kryterium orzekania o izolacyjnym środku zapobiegawczym. Art. 258 § 2 k.p.k. ma charakter służebny. Wyraża on kryterium pomocnicze służące do ustalenia, czy spełnione zostały przesłanki szczególne stosowania tymczasowego aresztowania z art. 258 § 1 k.p.k. Wnioski zawarte w tekście mają za zadanie ułatwić wykładnię krajowych przepisów dotyczących środków przymusu procesowego oraz ułatwić ich stosowanie w praktyce wymiaru sprawiedliwości. W artykule wskazano na czynniki, które mają znaczenie w czasie oceny, czy grożąca surowa kara aktualizuje obawę ucieczki, ukrycia się lub matactwa procesowego. Za stosowaniem tymczasowego aresztowania może przemawiać m.in. charakter czynu zarzuconego oskarżonemu. W tym kontekście istotne powinno być to, czy potencjalny sprawca stoi pod zarzutem przestępstwa popełnionego z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia. Nie bez znaczenia jest też jego dotychczasowa postawa w toku postępowania karnego. Może być jednak tak, że grożąca surowa kara może rodzić obawę matactwa nawet w sytuacji, gdy oskarżony, który wiedział o toczącej się sprawie karnej, nie podejmował żadnych bezprawnych działań. Niemniej prawidłowa postawa oskarżonego w toku postępowania karnego często będzie istotną okolicznością przemawiającą przeciwko stosowaniu tymczasowego aresztowania.

EN

This article is of a scientific nature, that employs a dogmatic method. The aim of the study is to establish the status and function of the severity of penalty under Article 258 § 2 of the Code of Criminal Procedure (hereinafter: the CCP) in making decisions on the application of pre-trial detention. This issue is controversial both in doctrine and jurisprudence. The text presents a new approach that Article 258 § 2 of the CCP does not set out a specific premise for the imposition of pre-trial detention. This provision cannot express an independent criterion for imposing the most severe preventive measure as Article 258 § 2 of the CCP is of auxiliary character. It expresses an auxiliary criterion for determining whether the special premises for imposing pre-trial detention under Article 258 § 2 of the CCP have been realized. The proposals contained in the article are intended to facilitate the interpretation of national provisions on coercive measures and to facilitate their application in the practice of the judiciary. The article indicates the factors that are important in assessing whether the likelihood of imposing severe punishment crystalizes the risk of fleeing, hiding or obstructing justice. For the application of pre-trial detention there may be arguments, i.a., pertaining to the nature of the offense alleged. In this context, it should be important whether the potential perpetrator is charged with a crime with a use of violence or threat thereof. His posture in the course of criminal proceedings so far is also not without significance. It may be, however, that the likelihood of imposing severe penalty may give rise to the fear of obstruction of justice even in a situation where the accused, who knew about the pending criminal case, did not take any unlawful action. Nevertheless, the correct posture of the accused in the course of criminal proceedings will often be a significant factor against the use of pre-trial detention.

8

Human rights infringement against contemporary legal practice in several criminal cases

61%

Rydz-Sybilak K.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica

|

2016

|

vol. 77

11-24

PL

Zagadnienia związane z ochroną przed torturami lub innym nieludzkim czy poniżającym traktowaniem uregulowane są w systemie europejskim nie tylko w Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, ale również w Europejskiej Konwencji Przeciw Torturom, którą Komitet Ministrów Rady Europy przyjął 26 czerwca 1987 r., ratyfikowanej obecnie przez wszystkie 47 państw Rady Europy. Jest ona ważnym uzupełnieniem przede wszystkim w zakresie mechanizmu kontroli. Uznano, że system ochrony oparty na skargach indywidualnych i skargach między państwami należy wzmocnić środkami o charakterze prewencyjnym. Wiele sytuacji, w których na państwie ciążą poważne obowiązki, aby nie doszło do naruszenia art. 3 Konwencji, ma miejsce w związku z postępowaniem karnym prowadzonym przez organy uprawnione do realizowania zasady legalizmu. W tym miejscu podnieść niestety należy, iż pomimo ratyfikowania przez nasz kraj powyżej wskazanych aktów prawnych, właśnie w trakcie prowadzonych postępowań przygotowawczych w sprawach karnych najczęściej dochodzi do naruszeń praw człowieka w kontekście nakazu godnego i humanitarnego traktowania osób podejrzanych, czy już oskarżonych. Państwo musi zapewnić, aby postępowania te odbywały się w warunkach wskazujących na poszanowanie ludzkiej godności, a procedury i metody pozyskiwania dowodów obciążających podejrzanych nie powodowały u świadków czy też podejrzanych udręki lub cierpienia, których skala i intensywność przekraczałyby potrzeby procesowe osobistego zabezpieczenia osoby podejrzanego dla celów postępowania karnego, przy zachowaniu wymogów procedury karnej dotyczącej zatrzymania oraz stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

EN

Issues connected with protection against tortures or other forms of inhuman or degrading treatment are regulated in the European law not only in The Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms, but also in The Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment, which was adopted by The Committee of Ministers of the Council of Europe on June 26, 1987 and later ratified by all 47 countries of The Council of Europe. It is a key element in amending the control system. It has been agreed that the system based on individual and international pleas should be supported by preventive measures. Various situations in which the state has serious obligations so as to protect art. 3 of the Convention, take place following criminal proceedings by organs entitled to act according to legislation. It ought to be mentioned that despite our country’s ratification of the above mentioned legal acts, while conducting pre-trial proceedings in criminal cases, the violation of basic human rights and inhumane treatment of the suspects or the accused happen the most often. The state is responsible for securing proper conditions that would grant respect for one’s dignity and the procedures and methods of obtaining incriminating evidence are not to cause suffering whose scale and intensity would surpass needs of personal security of the accused or suspects during the proceedings in criminal trials, with respect to the legal procedures regulating the arrest and the use of preventative measures in form of a detention order.

9

O potrzebie istnienia surowości kary jako samoistnej przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania. Rozważania i wnioski na tle wykładni art. 258 § 2 k.p.k.

58%

Kluza J.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2020

|

vol. 82

|

issue 4

259-272

EN

Article 258 § 2 of the Code of Criminal Procedure stipulates that pre-trial detention may be applied if the accused person is charged with a felony or offense with an upper threat limit of at least 8 years. This provision raised a number of controversies as to whether it could constitute an independent basis for the use of pre-trial detention without the existence of other specific conditions for the use of this measure, which led to the Supreme Court adopting a resolution in which it stated that this provision could be an independent basis for the use of pre-trial detention. However, this did not eliminate doubts about this provision, which in turn led to to review of its compliance with the Constitution. Contrary to numerous criticisms of this provision, The author’s position is that its functioning is justified; however, it is correct to indicate that it requires the intervention of the legislator, which would force the court adjudicating on the application for detention on remand to indicate in concreto the factors justifying the use of this measure.

PL

Artykuł 258 § 2 k.p.k. przewiduje, że tymczasowe aresztowanie może być stosowane w przypadku zarzucenia oskarżonemu popełnienia zbrodni lub występku, którego górna granica zagrożenia wynosi co najmniej 8 lat. Przepis ten budził liczne kontrowersje co do tego, czy może stanowić samoistną podstawę stosowania tymczasowego aresztowania bez zaistnienia pozostałych przesłanek szczególnych stosowania tego środka, co doprowadziło do wydania przez Sąd Najwyższy uchwały, w której stwierdził on, że przepis ten może być samodzielną podstawą stosowania tymczasowego aresztowania. Nie wyeliminowało to jednak wątpliwości co do tego przepisu, co doprowadziło z kolei do kontroli jego zgodności z Konstytucją. Autor stoi na stanowisku, że wbrew licznej krytyce tego przepisu, jego funkcjonowanie jest uzasadnione, jednakże słuszne jest wskazanie, że wymaga on interwencji ustawodawcy, która wymusiłaby na sądzie orzekającym w przedmiocie wniosku o tymczasowe aresztowanie wskazanie in concreto czynników uzasadniających zastosowanie tego środka.

10

Prawo do wolności osobistej na Madagaskarze

58%

Lendzion K.

Roczniki Nauk Społecznych

|

2015

|

vol. 7(43)

|

issue 4

123-135

EN

Madagascar, like most African countries signed and ratified International fundamental human rights conventions. However ratified international conventions do not ensure full protection of human rights in Madagascar. One of the rights commonly broken by the authorities and by Madagascar Justice is the right to personal liberty and the right to defence by the justice system. Often there are unlawful and unjust imprisonments (that can last for years) of accused persons without a decisions of the courts. Also, there is illegal retention of members of the (political) opposition. Madagascar prisons do not meet minimum provisions for the life of inmates. The reasons for this human rights violation on the one hand points to the difficult socio-economic situation of the country (poverty and high illiteracy) and on the other hand the cultural context, particularly the idea fihavanana, which is based on the principle of group solidarity.

PL

Madagaskar, podobnie jak większość państw afrykańskich, podpisał i ratyfikował międzynarodowe konwencje, których zadaniem jest ochrona podstawowych praw człowieka. Ratyfikowane konwencje międzynarodowe nie zapewniają jednak w pełni ochrony praw człowieka na Madagaskarze. Jednym z praw nagminnie łamanym przez władze, jak i przez malgaski wymiar sprawiedliwości, jest prawo do wolności osobistej oraz prawo do obrony przed wymiarem sprawiedliwości. Często dochodzi do bezpodstawnego kilkuletniego przetrzymywania oskarżonych bez wydania wyroku, czy nielegalnego zatrzymywania członków opozycji. Malgaskie więzienia nie zapewniają osadzonym minimalnych warunków pozwalających na godne przeżycie. Przyczyn łamania praw człowieka na Madagaskarze można upatrywać z jednej strony w trudnej sytuacji socjoekonomicznej kraju, ubóstwie i wysokim analfabetyzmie mieszkańców, z drugiej − w kontekście kulturowym, zwłaszcza w idei fihavanana, opartej na zasadzie solidarności grupowej.

11

Prawnokarny aspekt wolnościowy a tymczasowe aresztowanie

58%

Ziemba E., Warzybok M., Grudzińska B.

Problemy Kryminalistyki

|

2013

|

issue 281

20-27

PL

Środki zapobiegawcze w postaci tymczasowego aresztowania i zatrzymania osób zawsze budziły wśród społeczeństwa wiele kontrowersji. Ponadto, wywoływały szereg nieporozumień i konfliktów między politykami, a prawnikami-teoretykami i prawnikami-praktykami. Organy państwowe, w dziejach stosowania obydwu tych instytucji, niejednokrotnie nadużywały tychże środków przymusu. A poza tym, brak należytej kontroli, czy to ze strony społeczeństwa, czy też władzy sądowej, może być przyczyną naruszenia praw i wolności obywatelskich, zagwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i w prawie międzynarodowym. Tymczasowe aresztowanie jest pewnego rodzaju narzędziem, które albo usprawni proces karny na przykład poprzez eliminację ucieczki, ukrywania się i nakłaniania do składania fałszywych zeznań i wyjaśnień przez oskarżonego, albo wyrządzi obywatelowi niewyobrażalna krzywdę, jeżeli zastosowanie tego środka będzie rezultatem błędu popełnionego przez organy ścigania.

XX

Precautionary measures in the form of the detention and apprehensions of persons have always stirred up controversy amongst the society a lot. Moreover, they triggered the sequence of misunderstandings and conflicts among policies, but lawyer-theoreticians and lawyer-practitioners. State agencies, in the history of applying both of these institutions, many times violated these coercive measures. Besides, lack of the adequate control, or it on the part of the society, or also a judicial authority, perhaps to be a reason for the infringement of laws and civil liberties, guaranteed in the Constitution of the Republic of Poland and in the international law. The detention is of certain kind with tool, which either he will streamline a criminal trial for example through the elimination of the escape, being in hiding and impelling to making a false statement and explanations by the accused or will cause the citizen inconceivable harm, if applying this centre will be a result of a mistake made by law enforcement agencies.

Refine search results

Prawo do praktyk religijnych osób osadzonych w areszcie śledczym i odbywających karę pozbawienia wolności w teorii i praktyce penitencjarnej

Instrukcja dla Głównego Więzienia Inkwizycyjnego w Warszawie z 26 listopada/8 grudnia 1835 r. i uwagi do niej Nadzorcy Głównego Więzienia Karnego w Warszawie z 11/23 czerwca 1858 r.

Kryminologiczne uwarunkowania nadużywania tymczasowego aresztowania

Zastosowanie tymczasowego aresztowania jako efekt rozpoznania zażalenia na jego niezastosowanie

Obowiązek badania kwalifikacji prawnej czynu przez organy stosujące tymczasowe aresztowanie

Standard dostępu do informacji o podstawie dowodowej tymczasowego aresztowania w prawie Unii Europejskiej i prawie polskim

The Meaning of the Likelihood of Severe Penalty Being Imposed upon the Accused in Making a Decision on Pre-trial Detention

Human rights infringement against contemporary legal practice in several criminal cases

O potrzebie istnienia surowości kary jako samoistnej przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania. Rozważania i wnioski na tle wykładni art. 258 § 2 k.p.k.

Prawo do wolności osobistej na Madagaskarze

Prawnokarny aspekt wolnościowy a tymczasowe aresztowanie