Search results

1

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2016 r. (II KK 296/16)

100%

Kulik M.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)

|

2018

|

vol. 65

|

issue 2

EN

The commentary refers to the relationship between the bases of suspension of criminal trial and the running of the limitation period. The author believes that both opinions expressed by the Supreme Court are too categorical. With regard to the statement that the provision stating the limitation period only takes into account legal obstacles and not a factual obstacles, the author notes that this applies only to Article 104 § 1 of the Penal Code, however, it does not refer to other provisions of limitation. Regarding the view that the suspension of the criminal proceedings does not suspend the limitation period, the author notes, that this is true, but some circumstances may result in both suspension of proceedings and suspension of the limitation period. The Supreme Court’s view is therefore inaccurate.

PL

Glosa dotyczy stosunku podstaw zawieszenia postępowania i spoczywania biegu terminu przedawnienia. Autor uważa za zbyt kategoryczne oba poglądy wyrażone przez Sąd Najwyższy. W odniesieniu do stwierdzenia, że przepis stanowiący o spoczywaniu biegu przedawnienia ma na względzie jedynie przeszkody natury prawnej, a nie przeszkody natury faktycznej, stwierdza, że odnosi się to tylko do art. 104 § 1 k.k., jednak nie odnosi się do innych przepisów przewidujących spoczywanie przedawnienia. W odniesieniu do poglądu, że zawieszenie postępowania nie wstrzymuje biegu przedawnienia, stwierdza, że jest to prawda, lecz niektóre okoliczności mogą skutkować zarówno zawieszeniem postępowania, jak i wstrzymaniem biegu przedawnienia. Pogląd Sądu Najwyższego jest zatem nieścisły.

2

The Commentary on the Supreme Court’s Verdict of 31 March 2016 (II KK 313/15)

75%

Kulik M.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2017

|

vol. 26

|

issue 2

EN

The commentary concerns the possibility of recognizing the terminal severe illness as a negative prerequisite for criminal proceedings. The author shares the view of the Supreme Court that such a disease is not a circumstance of this nature but for other reasons than indicated by the Supreme Court. He also states that the grounds for suspension of legal proceedings cannot be only real obstacles.

PL

Glosa dotyczy kwestii możliwości uznania ciężkiej choroby terminalnej oskarżonego za okoliczność skutkującą koniecznością umorzenia postępowania karnego. Autor podziela pogląd Sądu Najwyższego, że choroba taka nie jest okolicznością tego rodzaju, ale z innych powodów niż wskazane przez Sąd Najwyższy. Opowiada się też przeciwko przyjęciu, że podstawą zawieszenia postępowania mogą być tylko przeszkody faktyczne.

3

Brak przesłanek do zawieszenia postępowania przez sąd cywilny rozstrzygający sprawę o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie prawa konkurencji do czasu rozstrzygnięcia postępowania antymonopolowego lub odwoławczego od decyzji Prezesa UOKiK w przedmiocie tego samego naruszenia – uwagi na tle art. 177 § 1 k.p.c.

75%

Buczkowska E., Trepka M.

internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

|

2021

|

vol. 10

|

issue 4

20-36

PL

Celem artykułu jest przedstawienie zagadnienia powiązania postępowania cywilnego o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie prawa konkurencji oraz postępowania antymonopolowego lub odwoławczego od decyzji Prezesa UOKiK w przedmiocie tego samego naruszenia, na tle art. 177 § 1 k.p.c. Autorzy przedstawiają dotychczasowe poglądy dotyczące tego zagadnienia, oparte na tezie o powiązaniu prejudycjalnym tych postępowań i formułują pogląd, że w związku z wejściem w życie ustawy o roszczeniach o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie prawa konkurencji, jej systematyką i miejscem, które zajmuje w systemie ochrony prawa konkurencji, teza ta wymaga istotnej weryfikacji. Autorzy wskazują bowiem, że obecnie postępowania te są w pełni autonomiczne, a przyjęte dotychczas wyjątki od wymienionej wyżej autonomii nie są już aktualne. Autorzy przedstawiają w szczególności swój pogląd na temat wykładni art. 30 wymienionej wyżej ustawy oraz jego roli w systemie prawa ochrony konkurencji zbudowanym na założeniu pełnej autonomii postępowań prywatnoprawnych i publicznoprawnych. W oparciu o poczynione spostrzeżenia, autorzy uzasadniają pogląd, że brak jest obecnie podstaw do ustalenia powiązania pomiędzy tymi postępowaniami również w kontekście art. 177 § 1 k.p.c., tj. brak jest podstaw do zawieszenia postępowania cywilnego do czasu zakończenia równolegle toczącego się postępowania publicznoprawnego.

4

Przebieg i zawieszanie postępowań administracyjnych prowadzonych wobec beneficjentów środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich w dobie COVID-19 w Polsce

63%

Klich A.

Studia Prawnicze KUL

|

2021

|

issue 2

61-79

EN

In the article, the author points out that the COVID-19 situation has affected the beneficiaries of European funds. In the EU financial perspective 2014-2020, there are numerous national operational programs in Poland, including e.g. 16 regional operational programs implemented at the voivodeship level (ROP). The aim of the study is an attempt to determine the permissible scope of the operating capacity of public administration bodies conducting the so-called COVID-19 return proceedings against beneficiaries of EU funds, in particular regards to the possibility of suspending or extending the time limits provided for by law for performing specific activities. The author pays attention to the dynamism of the legislator’s work in this regard, in particular by analysing the provisions of the COVID-19 Act (Journal of Laws of 2020, item 1842) with the provisions of the so-called special fund act (Journal of Laws 2020, item 694), which was meant to ensure smooth implementation and settlement of projects. The author of the theoretical and legal considerations based the results from the experiences while cooperating with the ROP managing authority and data from 8 voivodeships implementing ROPs.

PL

W opracowaniu zwrócono uwagę na to, że sytuacja związana z COVID-19 dotknęła także beneficjentów funduszy europejskich. W perspektywie finansowej UE 2014–2020 w Polsce funkcjonują liczne krajowe programy operacyjne, w tym. m.in. 16 regionalnych programów operacyjnych realizowanych na poziomie województw (RPO). Celem opracowania jest próba ustalenia dopuszczalnego zakresu funkcjonowania organów administracji publicznej prowadzących w czasie COVID-19 tzw. postępowania zwrotowe wobec beneficjentów środków unijnych, w szczególności w zakresie możliwości ich zawieszania lub wydłużania przewidzianych przepisami prawa terminów na dokonanie określonych czynności. Zwrócono uwagę na dynamizm prac ustawodawcy w tym zakresie, w szczególności analizując postanowienia COVID-19U (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r. poz. 1842) z postanowieniami tzw. specustawy funduszowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 694), która miała zapewnić płynną realizację i rozliczanie projektów. Rozważania teoretycznoprawne oparto na doświadczeniu wynikającym ze współpracy z IZ RPO oraz z danymi pochodzącymi z 8 województw realizujących RPO.

5

Skutki orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego dla spraw administracyjnych i sądowoadministracyjnych „w toku”.

51%

Banasik M.

Roczniki Administracji i Prawa

|

2012

|

vol. 12

185-206

PL

Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają doniosły wpływ na proces stosowania prawa administracyjnego. Przypisany im walor ostateczności i mocy powszechnie obowiązującej powoduje, że wszelkie organy władzy publicznej oraz sądy, w tym sądy administracyjne, mają obowiązek uwzględniać je w procesie stosowania norm prawnych. Postępowanie administracyjne oraz sądowoadministracyjne w określonych sytuacjach może zostać zawieszone, a następnie podjęte właśnie z uwagi na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające konstytucyjność/niekonstytucyjność określonej normy prawnej. Sąd administracyjny posiada pozycję silniejszą od organu administracji publicznej, dzięki czemu jego reakcja na orzeczenie stwierdzające niekonstytucyjność i zastosowane środki prawne mogą być dużo bardziej skuteczne. Szczególnie widoczne jest to w sytuacji, gdy TK ustala termin utraty przez niekonstytucyjny przepis mocy obowiązującej na inny dzień aniżeli termin ogłoszenia wyroku. Organ administracyjny ma w takiej sytuacji bezwzględny obowiązek dania posłuchu normie prawnej, która jest niezgodna z Konstytucją, podczas gdy sąd nie zawsze jest bezwzględnie związany zapadłym wyrokiem TK.

EN

Judgements of Constitutional Tribunal have significant impact on the process of application administrative law. The principle of finality and principle of general power of application assigned to such judgments causes, that all bodies of public authority and courts (including administrative courts) have a duty to take them into consideration in the process of application of legal regulations. Administrative and court administrative proceedings may be, in specified cases, suspended and then reopened at the basis of judgments of Constitutional Tribunal declaring certain law regulations constitutional or non-constitutional. Administrative court has a stronger position then the body of public authority and because of that its reaction on judgment declaring non- constitutionality and legal remedies used may be much more efficient. It is specifically clear in the case when Constitutional Tribunal fixes the date of loss of power of application of non – constitutional legal regulation indicating other date than the day of announciation of the verdict. The public authority has in such situation an absolute obligation to apply non – constitutional law regulation, while the administrative courts are not always absolutely bounded by the Constitutional Tribunal judgement.

6

Obowiązek zawiadamiania stron o kontynuacji rozprawy w aspekcie gwarancji procesowych oraz zasady koncentracji procesu

38%

Rogoziński P.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2013

|

vol. 75

|

issue 2

99-111

EN

The paper refers to the issue of a court’s obligation to notify the parties to a hearing of its continuation. Implementation of a mechanism ensuring that parties to a trial are given a real opportunity to engage in a hearing proves that a given legal system respects the most important rules and proceedings securities. The obligation to notify the parties of the continuation of a hearing should be considered in relation to the proceedings securities of the parties and the principle of the concentration of the process, because these concepts reflect the directions of the major interests that clash in a trial, namely the individual interests (mainly of the parties) and the public interest. Those interests are frequently divergent. The issue of notifying the parties of the continuation of a hearing occurs when there is a break in the process. Pursuant to the existing laws, this happens in connection with the following: suspension of the proceedings, postponement of the hearing, break in the hearing, adjournment of the passing of the judgment and reopening of the hearing. Doubts arise especially in the event when a hearing is being adjourned and a new time and place where it will be continued is announced but not all the parties are present at the time of the announcement of a decision to discontinue the hearing. The paper attempts to analyse some important issues that arise in relation to the above.

PL

Abstrakt: W artykule zwrócono uwagę na kwestię obowiązku zawiadamiania przez sąd stron o kontynuacji rozprawy w świetle tego, że zapewnienie rzeczywistej możliwości udziału stron w rozprawie głównej świadczy o respektowaniu przez dany system prawny najważniejszych zasad i gwarancji procesowych. Obowiązek zawiadamiania stron o kontynuacji rozprawy należy rozpatrywać w świetle gwarancji procesowych stron oraz zasady koncentracji procesu, gdyż pojęcia te odzwierciedlają kierunki najważniejszych interesów, jakie ścierają się w procesie, a mianowicie: interesów indywidualnych (przede wszystkim stron) oraz interesu społecznego. Interesy te są przy tym często rozbieżne. Kwestia zawiadamiania stron o kontynuacji rozprawy aktualizuje się w sytuacji, gdy zachodzi przerwanie ciągłości rozprawy. Na gruncie obowiązującego prawa ma to miejsce w związku z następującymi instytucjami procesowymi: zawieszeniem postępowania, odroczeniem rozprawy, przerwą w rozprawie, odroczeniem wydania wyroku i wznowieniem przewodu sądowego. Wątpliwości pojawiają się zwłaszcza wtedy, gdy przerwanie ciągłości rozprawy następuje z jednoczesnym wskazaniem czasu i miejsca jej kontynuowania, a nie wszystkie strony są obecne w chwili ogłaszania decyzji. W artykule podjęto próbę zanalizowania niektórych istotnych problemów nasuwających się w związku z zawiadamianiem stron o kontynuacji rozprawy na tle poszczególnych wyżej wskazanych instytucji procesowych.

7

Przesłanki formalne warunkowego zwolnienia skazanego z odbycia reszty kary pozbawienia wolności po rocznej przerwie jej wykonania

32%

Stefańska B. J.

Studia Prawnicze KUL

|

2022

|

issue 2

129-143

UK

У статті аналізуються формальні критерія умовного звільнення засудженого від відбування решти покарання у вигляді позбавлення волі після однорічної перерви у його виконанні, що є особливим видом цього інституту (ст. 155 КК РФ). Це: 1) відбуття засудженим не менше 6 місяців покарання; 2) покарання або сума покарання не перевищили 3 років; 3) засудженнй використав перерву у виконанні покарання не менше одного року (§ 1). Це привело до висновку, що відлік виконаного вироку має відбутися до перерви у виконанні покарання засудженим, однак покарання не повинно відбуватися безперервно, а може відбуватися і поетапно. Перерва у виконанні покарання у виді позбавлення волі має тривати не менше одного року і на цей термін не обов’язково надаватися один раз, але може бути продовжена кілька разів. Причина як усієї перерви, так і окремих продовжених перерв не має значення. Зупинення виконавчого провадження щодо покарання у виді позбавлення волі слід трактувати нарівні з перервою у виконанні покарання у вигляді позбавлення волі, якщо засуджений вже почав відбувати покарання у вигляді позбавлення волі, але вирок не може бути виконаний стосовно до нього через психічне захворювання або іншу хронічну тяжку хворобу (ст. 15 § 2 Виконавчого кримінального кодексу).

RU

Статья представляет собой анализ формальных предпосылок условного освобождения осужденного от отбывания оставшейся части наказания в виде лишения свободы после годичного перерыва в его отбывании, что является особым видом данного института (ст. 155 Уголовно-исполнительного кодекса). К ним относятся: (1) условие, чтобы осужденный отбыл не менее 6 месяцев наказания; (2) условие, чтобы назначенное наказание или сумма наказаний не превышала 3 лет; (3) условие, чтобы осужденный воспользовался перерывом в исполнении наказания не менее одного года (§ 1). Это привело к выводу, что quantum наказания должно происходить до того, как осужденный получит перерыв в исполнении наказания, однако наказание не обязательно должно отбываться непрерывно, но также может отбываться поэтапно. Перерыв в исполнении наказания в виде лишения свободы должен длиться не менее одного года и не обязательно должен быть предоставлен один раз на этот период, но может быть неоднократно продлен. Причина как всего перерыва, так и отдельных продлеваемых перерывов не имеет значения. Наравне с перерывом в отбывании наказания в виде лишения свободы, надо рассматривать приостановление исполнительного производства в отношении приговора к лишению свободы в случае, если осужденный уже начал отбывать наказание в виде лишения свободы, но приговор в отношении его не может быть исполнен из-за психического заболевания или другой хронической, тяжелой болезни (статья 15 § 2 Уголовно-исполнительного кодекса).

EN

The article analyses the formal prerequisites for the conditional release of a convicted person from serving rest of the sentence of imprisonment after one-year break in its execution which constitutes special type of this institution (Article 155 of Penal Enforcement Code). These are: 1) that the convicted person has served at least 6 months of sentence; 2) that the sentence imposed or the sum of the sentences has not exceeded 3 years; 3) that the convicted person has benefited from a break in the execution of the sentence for at least one year (§ 1). It led to the conclusion that quantum of the sentence served must have taken place before the convicted person obtained a break in the execution of the sentence, except that the sentence need not be served continuously, but may also be served in stages. A break in the execution of a sentence of imprisonment is to last for at least one year and does not have to be granted once for that period, but may be repeatedly extended. The reasons for both the entire break and the individual extended breaks is irrelevant. Suspension of the enforcement proceedings with regard to a sentence of imprisonment should be treated on a equal footing with a break in the execution of the sentence of imprisonment if the convicted person has already started serving his sentence, but the sentence cannot be executed against him due to a mental illness or other chronic, serious illness (Article 15 § 2 of Penal Enforcement Code).

PL

Artykuł stanowi analizę przesłanek formalnych warunkowego zwolnienia skazanego z odbycia reszty kary pozbawienia wolności po rocznej przerwie jej wykonania, które jest szczególnym rodzajem tej instytucji (art. 155 Kodeksu karnego wykonawczego). Są to: 1) odbycie przez skazanego co najmniej 6 miesięcy kary; 2) nieprzekroczenie przez orzeczoną karę lub sumę kar 3 lat; 3) korzystanie przez skazanego z przerwy w wykonaniu kary co najmniej przez rok (§ 1). Doprowadziła ona do wniosków, że quantum wykonanej kary musi mieć miejsce przed uzyskaniem przez skazanego przerwy w wykonaniu kary, z tym że kara nie musi być odbyta w trybie ciągłym, lecz może także odbywać się etapami. Przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności ma trwać co najmniej rok i nie musi być jednorazowo udzielona na ten okres, ale może być wielokrotnie przedłużana. Bez znaczenia jest zarówno przyczyna całej przerwy, jak i poszczególnych przedłużanych przerw. Na równi z przerwą w wykonaniu kary pozbawienia wolności należy traktować zawieszenie postępowania wykonawczego co do kary pozbawienia wolności w przypadku, gdy skazany rozpoczął już odbywanie kary pozbawienia wolności, lecz nie można wykonać wobec niego orzeczenia z powodu choroby psychicznej lub innej przewlekłej, ciężkiej choroby (art. 15 § 2 K.k.w.).

Refine search results

2 Studia Prawnicze KUL

1 Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius)

1 Roczniki Administracji i Prawa

1 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Studia Iuridica Lublinensia

1 internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny

2 Kulik M.

1 Banasik M.

1 Buczkowska E.

1 Klich A.

1 Rogoziński P.

1 Stefańska B. J.

1 Trepka M.

1 2022

2 2021

1 2018

1 2017

1 2013

1 2012

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2016 r. (II KK 296/16)

The Commentary on the Supreme Court’s Verdict of 31 March 2016 (II KK 313/15)

Przebieg i zawieszanie postępowań administracyjnych prowadzonych wobec beneficjentów środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich w dobie COVID-19 w Polsce

Skutki orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego dla spraw administracyjnych i sądowoadministracyjnych „w toku”.

Obowiązek zawiadamiania stron o kontynuacji rozprawy w aspekcie gwarancji procesowych oraz zasady koncentracji procesu

Przesłanki formalne warunkowego zwolnienia skazanego z odbycia reszty kary pozbawienia wolności po rocznej przerwie jej wykonania