Ustawa o muzeach z 1996 r. unormowała specyficzne problemy muzeów. Jednocześnie nastąpiło wydzielenie muzealnej opieki nad zabytkami archeologicznymi z systemu ochrony zabytków. Odtąd muzea kolekcjonujące ruchome zabytki archeologiczne stanęły przed obowiązkiem stosowania w procedurach muzealnych przepisów dwu ustaw, wspomnianej Ustawy o muzeach oraz Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 2003 r., i ich rozporządzeń wykonawczych. Rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki dotyczące sposobu ewidencji zabytków w muzeach wprowadziły – w zakresie przedmiotu inwentaryzacji – rewolucyjną zmianę w stosunku do tradycyjnych metod ewidencji zbiorów archeologicznych w tych instytucjach. Przedmiotem inwentaryzacji miały być już tylko pojedyncze obiekty materialne, a nie stanowiska archeologiczne wraz ze wszystkimi zbiorami, jak w poprzednich latach. Ta zmiana spowodowała wiele reperkusji organizacyjnych, w tym trudności w określaniu policzalności i wartości finansowej zbioru czy jednoznacznej identyfikacji obiektu. Między innymi muzea stanęły przed problemem decyzji o sposobie kwalifikowania różnych grup zabytkowych źródeł naukowych do wpisu do dokumentów muzealnych. Wiąże się to z koniecznością rozróżnienia i zdefiniowania, czym są muzealia, a czym archeologiczny materiał masowy w systemie ewidencji muzealnej. Wprowadzone zostały nowe zasady identyfikacji muzealiów, implementacja ich do praktyki dokumentacyjnej wymusiła znaczące zmiany w podejściu do tradycyjnie rozumianej metodologii tworzenia informacji o zabytkach archeologicznych. Problematyczne jest także określenie wartości muzealiów archeologicznych. Z zagadnieniem tym należy wiązać brak standardów szacowania wartości tej grupy zabytków.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.