Search results

1

Bliski Wschód jako region zintensyfikowanego oddziaływania i wpływów Chińskiej Republiki Ludowej w drugiej dekadzie XXI wieku

100%

Czornik K.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2020

|

issue 1

121-146

EN

In the second decade of the 21st century, there was a definite intensification of China’s interest in the Middle East. Since then, the Middle East has become one of the priority areas of Chinese investments, interests and goals represented by Beijing’s foreign policy. This resulted from several determinants. First of all, the beginning of the second decade of the 21st century marks the emergence of the so-called Fifth Generation of China’s Leaders. Xi Jinping abandoned the low profile strategy and gave priority to the implementation of Chinese Dream with its leading goal to reconstruct Greater China and experience the renaissance of the modern state that has already influenced various parts of the world, including the Middle East. Moreover, Beijing’s interest in the Middle East has focused on economic and technological determinants (oil imports), the absorbtion of technological innovations by the region’s countries (including 5G and cooperation with Huawai) as well as the countries’ location along the New Silk Road. Additionally, to achieve its goals in the Middle East, Beijing has to face competition with the United States. Therefore, China has adopted a strategy of non-military engagement in the Middle East without supporting any side of the conflict. Pax Americana versus Pax Sinica in the third decade of the 21st century will become a permanent determinant shaping the Middle East balance of power, with the permanent intensification of China’s influence in the region.

PL

W drugiej dekadzie XXI w. nastąpiła zdecydowana intensyfikacja zainteresowania chińskich władz regionem Bliskiego Wschodu. Stał się on jednym z priorytetowych obszarów lokowania chińskich inwestycji, realizacji interesów i celów w polityce zagranicznej Pekinu. Taki stan rzeczy wynikał z kilku przesłanek. Przede wszystkim na początku drugiej dekady XXI w. do władzy doszła tzw. piąta generacja przywódców z Xi Jinpingiem na czele, który porzucił strategię low profile, a priorytet przyznał realizacji Chinese Dream. Jako wiodący cel wskazał odbudowę Wielkich Chin – zmodernizowanego i przeżywającego renesans nowoczesnego państwa, które posiada wpływy w różnych częściach globu, w tym również na Bliskim Wschodzie. Zainteresowanie Pekinu regionem bliskowschodnim zostało wówczas skoncentrowane wokół kilku determinant, w tym przesłanek gospodarczo-technologicznych (importu ropy naftowej), chłonności nowinek technologicznych (m.in. 5G i kooperacji z Huawai) przez państwa regionu, czy ich położenia na trasie Nowego Jedwabnego Szlaku. Żeby osiągnąć zamierzone cele w regionie Bliskiego Wschodu Pekin musi sprostać jednak konkurencji ze strony Stanów Zjednoczonych, co sprowadza się do kooperacji Pekinu z niemal wszystkimi podmiotami w regionie, w czym deklasuje USA. Co więcej, Chiny przyjęły strategię niezaangażowania militarnego na Bliskim Wschodzie i nieopowiadania się w sposób zdecydowany po żadnej ze stron konﬂ iktu. Pax Americana vs. Pax Sinica w trzeciej dekadzie XXI w. stanie się zatem stałą determinantą kształtującą bliskowschodni układ sił, przy permanentnej intensyfikacji chińskich wpływów w regionie.

2

Próby stabilizacji Egiptu po Arabskiej Wiośnie. Military electoral authoritarianism

100%

Czornik K.

Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka

|

2018

|

issue 3

47-65

EN

The Arab Spring in Egypt and the overthrow of the regime of Hosni Mubarak in January 2011 should be seen as one of the implications of the Jasmine Revolution in Tunisia. The Arab Spring was perceived by Western states as a process that should bring about the democratization of the Middle East and North Africa, as well as the emergence of civil societies in the countries of the region. The Arab Spring, despite the initial wave of rebellions, was supposed to imply stabilization of the region. The results of the Arab Spring, however, turned out to be completely different from the expected ones. In the case of Egypt, the regime change did not bring effective alternation in the socio-political order. Opposition groups, pro-democracy activists and subsequently moderate Islamists became the beneficiaries of Hosni Mubarak’s overthrow in the short term. The actual winner was the army and former military officers, including President General Abd al-Fattah as-Sisi re-elected in March, 2018. The Arab Spring initiated the next stage in the history of Egypt – military electoral authoritarianism, equally undemocratic as before January 25, 2011. In Egypt, the stability of the state is guarded by the army fighting with Islamic radicals and terrorists and having the support of the United States.

PL

Arabską Wiosnę w Egipcie i obalenie reżimu Hosniego Mubaraka w styczniu 2011 r. należy rozpatrywać jako implikację Jaśminowej Rewolucji w Tunezji. Fala protestów postrzegana była przez państwa zachodnie jako proces, którego efektem miała być szeroko pojęta demokratyzacja Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, jak również powstanie w państwach regionu społeczeństw obywatelskich. Mimo że zrodzona z buntu społecznego, Arabska Wiosna miała prowadzić do stabilizacji regionu. Jej skutki okazały się jednak zupełnie inne niż oczekiwano. W przypadku Egiptu regime change stworzyła tylko pozory zmian społeczno-politycznych. Krótkoterminowo beneficjentami obalenia Mubaraka stały się ugrupowania opozycyjne, prodemokratyczni aktywiści i następnie umiarkowani islamiści. Faktycznym zwycięzcą była jednak armia i byli oficerowie wojskowi, w tym wybrany ponownie w marcu 2018 r. na urząd prezydenta gen. Abd al-Fattah as-Sisi. Arabska Wiosna zainicjowała więc kolejny etap w historii Egiptu – military electoral authoritarianism – równie niedemokratyczny jak przed 25 stycznia 2011 r. W Egipcie na straży stabilności państwa stoi armia, która walcząc z islamskimi radykałami i terrorystami, zyskała poparcie Stanów Zjednoczonych.

3

Polityka USA wobec Bliskiego Wschodu po Arabskiej Wiośnie

100%

Czornik K.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2012

|

issue 1

267-298

EN

The Middle East has permanently occupied a key place in the foreign and security policy of the United States. The US strategy for the Middle East is determined by economic and security considerations as well as the need to maintain stability in the area. Accordingly, it has been closely interconnected with the US efforts to resolve the Israeli-Palestinian conflict. The White House has combined the implementation of its Middle-Eastern strategy with turning Arab countries into firm and stable American allies (clients). One of the elements of the American policy is to keep the status quo in terms of territorial borders in the region. Political conflicts and crises in the Middle East are viewed as disturbing the energy sector, which runs against the American interests. The Arab Spring has triggered inevitable socio-political changes in the Arab world, influencing thereby the US policy in the region. Until the Arab Spring broke out, Washington had supported several Arab regimes on condition that their policy should be pro-American and in line with the interests and goals of the US policy in the Middle East. Independently of the will of the White House, the Arab Spring has brought new accents into the American policy in the Middle East. The downfall of pro-American regimes and the growth in strength of fundamentalist factions which, through their political parties, used to win parliamentary elections in certain Arab countries, constitute a new challenge to the strategy of the White House towards the Middle East.

4

USA wobec Bliskiego Wschodu: od Baracka Obamy do Donalda Trumpa

100%

Czornik K.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2018

|

issue 3

173-195

EN

The Middle East, as one of the most strategic and, at the same time, conflicting areas both in the twentieth and the first two decades of the 21st century, occupies a key place in the foreign policy of the United States. It is the region where, in various forms, American political, economic and military interests are being realized through competition the other actors in the international arena, taking actions to make the states clients of the United States, strengthening dependencies and links with the countries of the region (including Israel), taking initiatives to look for new allies or using military force as a means of implementing foreign policy in the Middle East, as exempliﬁ ed by the Gulf War, US involvement in Libya and Syria or the war with the so-called Islamic State. The essence of the Middle Eastern US policy has become a kind of sinusoidal variation in reaching for the instruments characteristic for the policy of hard and soft Wilsonianism. While the policy of Barack Obama towards the Middle East was marked by using soft power and an abandonment of the New Crusade and war on terrorism, characteristic for the administration of George W. Bush, Donald Trump presents an uncompromising strategy in accordance with the slogan Make America Great Again and the strategy of building American World Order in the Middle East.

PL

Bliski Wschód zajmuje kluczowe miejsce w polityce zagranicznej USA. Jest to region realizacji amerykańskich interesów, rywalizacji z innymi aktorami areny międzynarodowej, podejmowania działań na rzecz uczynienia z państw arabskich client states, umacniania zależności z państwami regionu a także wykorzystywania przez USA siły militarnej jako środka realizacji polityki zagranicznej (wojny w Zatoce Perskiej, zaangażowanie USA w Libii i Syrii, wojna z ISIS). Istotą bliskowschodniej polityki USA stała się pewnego rodzaju sinusoidalna zmienność w sięganiu po instrumenty charakterystyczne dla polityki soft i hard wilsonianism. O ile bowiem politykę prezydenta Baracka Obamy wobec Bliskiego Wschodu cechowało odejście od The New Crusade i War on Terrorism charakterystycznych dla George’a W. Busha, o tyle Donald Trump prezentuje strategię (brak strategii?) bezkompromisowości zgodnie z przyjętym w kampanii wyborczej hasłem Make America Great Again i podejmuje działania na rzecz stworzenia American World Order również na Bliskim Wschodzie.

5

Konferencja naukowa „Dylematy polityki zagranicznej Polski w kontekście ewolucji środowiska międzynarodowego na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI w.”

63%

Czornik K., Lakomy M.

Krakowskie Studia Międzynarodowe

|

2013

|

issue 4

287-292

Refine search results

4 Krakowskie Studia Międzynarodowe

1 Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka

5 Czornik K.

1 Lakomy M.

1 2020

2 2018

1 2013

1 2012

Bliski Wschód jako region zintensyfikowanego oddziaływania i wpływów Chińskiej Republiki Ludowej w drugiej dekadzie XXI wieku

Próby stabilizacji Egiptu po Arabskiej Wiośnie. Military electoral authoritarianism

Polityka USA wobec Bliskiego Wschodu po Arabskiej Wiośnie

USA wobec Bliskiego Wschodu: od Baracka Obamy do Donalda Trumpa

Konferencja naukowa „Dylematy polityki zagranicznej Polski w kontekście ewolucji środowiska międzynarodowego na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI w.”