Obszary wiejskie są miejscem realizacji różnych form turystyki, przy czym ich atrakcyjność turystyczną rozpatrywano z reguły w kontekście środowiska przyrodniczego. Tymczasem coraz więcej turystów jest zainteresowanych dziedzictwem kulturowym wsi, którego najbardziej widocznym przejawem jest wiejski krajobraz osadniczy, definiowany jako agregat przestrzennego układu zabudowy oraz poszczególnych obiektów z uwzględnieniem ich tradycji architektonicznych [Wojciechowska 2003; Widawski 2011; Myga-Piątek 2012]. Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie różnych sposobów wykorzystania wiejskiego krajobrazu osadniczego (i jego poszczególnych składowych) w turystyce. Bazując na czterech przykładach – wsie Holašovice (Czechy) i Swołowo (Polska) oraz casas rurales w Hiszpanii i Szlak Architektury Drewnianej w Małopolsce – i nawiązując do nomenklatury przyjętej przez W. Andrejczuka [2010], zaprezentowano wykorzystanie wiejskiego krajobrazu osadniczego w kategoriach źródła walorów kulturowych (poszczególne obiekty) bądź syntetycznego waloru kulturowego (układ ruralistyczny wraz z poszczególnymi elementami zabudowy) oraz w kategoriach środowiska rozwoju turystyki, czyli wykorzystania jego elementów jako składowych zagospodarowania turystycznego.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.