W pierwszej części artykułu autor zajmuje się formalnymi kryteriami odróżniającymi złożenie od odpowiedniej grupy wyrazowej. Następnie omawia stosunki semantyczne między tymi dwoma jednostkami leksykalnymi. Przy przekształcaniu złożeń w odpowiednie grupy wyrazowe występuje najczęściej identyczność oraz rzadziej odmienność znaczeniowa. Pod względem semantycznym złożenia wskazują na określone stałe cechy pojęciowe, grupy wyrazowe natomiast na chwilowe zastosowanie. Stwierdzona przy transformacji złożeń w odpowiednie grupy wyrazowe synonimia (związki synonimiczne) oraz konwencja językowa (Sprachüblichkeit) stanowią dwa podstawowe kryteria wymienności złożeń na grupę wyrazów. Przebadany materiał pozwala na stwierdzenie, że najczęściej mamy do czynienia z wymiennością przy grupach wyrazów z dopełniaczem (paralelizm dopełniaczowy) oraz przy grupach z przyimkami aus i für, Relacje synonimiczne między złożeniami oraz odpowiednimi grupami wyrazowymi polegają na tym, że: 1) służą one do określania jednego i tego samego zjawiska rzeczywistości) 2) są paralelnymi jednostkami leksykalnymi różniącymi się formą i 3) w wielu wypadkach mają takie samo, w niektórych podobne znaczenie» 4) wykazują różnoraki stopień ekspresywności oraz różnice stylistyczne; różnią się także kontekstualnym zastosowaniem i 5) mogą być zamiennie stosowane, jako że przekazują tę samą informację; 6) mają tę samą wartość syntaktyczną (Satzgliedwert), tzn. zajmują tę samą pozycję w zdaniu; 7) ten rodzaj synonimii ma miejsce przeważnie przy złożeniach całkowicie motywowanych; 8) synonimia tego typu służy różnorodności albo konkretyzacji wyrażeniowej.
Pierwsza część artykułu poświęcona jest analizie semantycznej i transformacyjnej złożeń kopułatywnych języka niemieckiego. Autor dochodzi do wniosku, że współrzędnie połączone człony tych złożeń tworzą pewną całość wyrażając tym samym coś nowego. W drugiej części artykułu autor zajmuje się przekładem złożeń kopulatywnych na język polski. Analiza konfrontatywna wykazała, że najczęstszym odpowiednikiem tego typu złożeń są tzw. zestawienia.
Artykuł omawia niemieckie złożenia nominalne typu "przysłówek + rzeczownik" oraz ich polskie odpowiedniki. Składa się on ze wstępu, analizy morfologicznej, analizy tran»formacyjnej tychże złożeń oraz analizy konfrontatywnej odpowiedników w języku polskim. Pierwszym członem złożeń omawianego typu są przede wszystkim przysłówki lokalne i modalne. Złożenia te dają się przekształcać najczęściej w grupy przymiotnikowe, następnie w grupy z bliższym określeniem oraz grupy z postpozycyjnym przysłówkiem atrybutywnym. Najczęstszym odpowiednikiem złożeń z pierwszym członem należącym do kategorii "przysłówek" są w jeżyku polskim grupy przymiotnikowe.
Celem artykułu jest ukazanie związku pomiędzy składnię a słowotwórstwem na przykładzie złożeń nominalnych języka niemieckiego. Po krótkiej analizie literatury, dotyczącej syntaktycznego opisu złożeń nominalnych w języku niemieckim, autor wskazuje na istnienie dwóch możliwości opisu stosunków zależnościowych między członami złożeń: 1 ) za pomocą tzw. "Sacheteuerung” (znajomości rzeczy)i 2) za pomocy analizy transformacyjnej. W procesie określenia stosunków zależnościowych występujących między członami złożeń rozróżnia się następujące rodzaje transformacji: I) bez dodatkowych elementów leksykalnych: 1 ) transformację dopełniaczową, 2) transformację przyinkową, 3) transformację przymiotnikową, 4) transformację apozycyjną, 5) transformację z bezokolicznikiem z "zu" II) z dodaniem dodatkowych elementów leksykalnych: 1) transformację przez rozszerzenie, 2 ) transformację ze zdaniem pobocznym, 3) transformację przez porównanie. Przedstawiona analiza pozwala na stwierdzenie, te złożenie nominalne w języku niemieckim jest wyrazem ścisłego związku pomiędzy składnię a słowotwórstwem.
Artykuł poświęcony jest złożeniem nominalnym języka niemieckiego, których pierwszym członem jest liczebnik, a drugim rzeczownik. Autor poddaje omawiane złożenia analizie morfologicznej i transformacyjnej. Główną część przyczynku stanowi analiza konfrontatywna, w której autor wskazuje na fakt , że compositom niemieckim typu " l iczebnik + rzeczownik" (liczebnik porządkowy) odpowiadają composita w języku polskim o tej samej strukturze (Dreiklang : trójdźwięk). Bardzo często złożeniom z halb odpowiadają w języku polskim również złożenia z pół (Halbidiot : półidiota). Uwagi końcowe dotyczą genezy złożeń w języku polskim.