Search results

1

Some Remarks on the Exemption of the Fee for Complaint Regarding the Excessive Length of the Applicant’s Proceedings in Matters of Labour and Social Security Law. Gloss to the Resolution of the Supreme Court of 6 September 2006 (III SPZP 2/06)

100%

Demendecki T.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2019

|

vol. 28

|

issue 4

EN

The appropriate system of reimbursement of the costs of proceedings and the institution of exemption from such costs both guarantee the real implementation of the right to court. In connection with the lack of explicit regulation in the Act of 17 June 2004 on complaints about the breach of the right to a trial within a reasonable time in practice, it becomes very important to determine whether it is possible to exempt an authorised entity (the complainant) from a fixed fee of complaint about excessive length of proceedings in matters of labour and social security law. In a resolution of 6 September 2006 (III SPZP 2/06) the Supreme Court stated that a complaint about excessive length of proceedings filed by the insured regarding the appeal examined by the Labour and Social Security Court of fees (Article 96 (1) (4) of the Act of 28 July 2005 on court costs in civil matters). This resolution confirms that in the indicated category of cases there is no obligation to pay the fee, and if it has been paid it is refundable. The position held by the Supreme Court in the above-mentioned resolution shall be accepted. When it comes to conclusion regarding de lege ferenda proposals, there is a need to make appropriate normative changes and introduce to the Act of 17 June 2004 on complaints about the breach of the right to a trial within a reasonable time a suitable regulation that would reflect the right fee exemption, as mentioned above.

PL

Ukształtowanie w odpowiedni sposób modelu kosztów procesu cywilnego, a także instytucji zwolnienia od takich kosztów, stanowi istotną gwarancję realnej realizacji prawa do sądu. W związku z brakiem wyraźnej regulacji w ustawie z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki bardzo istotne staje się w praktyce ustalenie, czy istnieje możliwość zwolnienia podmiotu uprawnionego (skarżącego) od opłaty stałej od skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. W uchwale z dnia 6 września 2006 r. (III SPZP 2/06) Sąd Najwyższy stwierdził, że skarga na naruszenie prawa do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki wniesiona przez ubezpieczonego w sprawie odwołania rozpoznawanego przez Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych jest wolna od opłat (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Uchwała ta potwierdza, że we wskazanej kategorii spraw nie ma obowiązku uiszczania opłaty, a jeżeli takowa została uiszczona, to podlega ona zwrotowi. Stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy w glosowanej uchwale należy w pełni podzielić. Należy także wysunąć postulat, by ustawodawca de lege ferenda dokonał stosownych zmian normatywnych i wprowadził do ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki stosowną regulację przewidującą wprost takie zwolnienie.

2

Some Remarks on the Cassation Appeal in the Court Proceeding in Public Procurement Cases

100%

Demendecki T.

Studia Iuridica Lublinensia

|

2022

|

vol. 31

|

issue 4

127-138

PL

Niniejsze opracowanie zostało poświęcone ogólnej charakterystyce skargi kasacyjnej w sprawach z zakresu zamówień publicznych. Nowa regulacja ustawowa – Prawo zamówień publicznych z 2019 r. – w tym zakresie znacząco zmieniła charakter wskazanego środka prawnego, przewidując nadanie legitymacji do jej wnoszenia podmiotom bezpośrednio zainteresowanym rozstrzygnięciem sprawy – stronom postępowania, obok dotychczas uprawnionego Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. Przez to skarga kasacyjna w sprawach z zakresu zamówień publicznych ma wreszcie szansę na klasyfikację własną do kategorii środków ochrony prawnej. Artykuł zawiera szeroką charakterystykę skargi kasacyjnej w sprawach z zakresu zamówień publicznych ze szczególnym uwzględnieniem wymogów w zakresie jej skutecznego wnoszenia. Opracowanie odnosi się także do samego rozpoznania skargi w sprawie zamówienia publicznego. Autor w sposób metodologiczny prezentuje przeprowadzone analizy.

EN

The study presents the general characteristics of the cassation appeal in public procurement cases. In this respect, the new statutory regulation – the Public Procurement Law of 2019 – significantly changed the nature of the legal remedy in question, providing for giving the legitimacy to bring the case for entities directly interested in resolving the case – the parties to the proceedings, in addition to the previously authorised President of the Public Procurement Office. As a result, the cassation appeal in public procurement cases finally has a chance to be included in the category of legal remedies. The article contains a broad description of the cassation appeal in public procurement cases, with particular stress put on the requirements for being effectively submitted. The study also refers to the very examination of an action regarding public procurement. The author presents the analyses in a methodological way.

3

Countersignature of the President of the Council of Ministers and the Correctness and Effectiveness of an Announcement on the Number of Judge Vacancies in the Supreme Court and the Supreme Administrative Court by the President of the Republic of Poland. A Few Remarks on the Legal Nature of an Official Act of the President of the Republic of Poland and the Scope of His Prerogatives

100%

Demendecki T.

Teka Komisji Prawniczej

|

2020

|

vol. 13

|

issue 2

125-136

PL

Powoływanie sędziów przez Prezydenta RP zostało uregulowane w Konstytucji RP, jako jedna z zasadniczych kompetencji głowy państwa. Jest to więc owa „kompetencja niezbędna” dla zapewnienia ciągłości funkcjonowania władzy sądowniczej. Procedura powołania na urząd sędziego Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego obejmuje także czynność, jaką jest obwieszczenie Prezydenta RP o wolnych stanowiskach sędziego w Sądzie Najwyższym lub Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Przy okazji charakterystyki samego aktu obwieszczenia, pojawia się również zagadnienie wymogu uzyskania przez Prezydenta RP kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów. Literalne brzmienie art. 144 ust. 2 Konstytucji RP zdaje się przesądzać, że wszystkie akty urzędowe Prezydenta RP, poza wymienionymi w art. 144 ust. 3 Konstytucji RP, wymagają dla swojej ważności podpisu Prezesa Rady Ministrów. Choć reguły te wydają się dość czytelne na poziomie analizy językowej komentowanego przepisu, to w wymiarze praktycznym ich stosowanie wywołuje poważne wątpliwości.

EN

Appointing judges by the President of the Republic of Poland has been regulated in the Polish Constitution as one of the essential powers of the Head of State. It is therefore that “necessary power” to ensure the continuity of the functioning of the judiciary. The procedure for the appointment for the office of a judge of the Supreme Court or the Supreme Administrative Court also includes the announcement by the President of the Republic of Poland about the judge vacancies in the Supreme Court or the Supreme Administrative Court. On the occasion of the characteristics of the very act of announcement, also the question of the requirement for the President of the Republic to obtain a countersignature from the President of the Council of Ministers (Prime Minister) arises. The literal wording of Art. 144, sect. 2 of the Constitution of the Republic of Poland seems to prejudge that all official acts of the President of the Republic, except those referred to in Art. 144, sect. 3 of the Constitution, require the signature of the President of the Council of Ministers to be valid. Although these rules seem quite clear at the level of the linguistic analysis of the provision in question, their practical application raises serious doubts.

4

Can a Neighbour be a Recipient of a Procedural Document in the Judicial Practice of the Service of Documents in Civil Cases in the Perspective of the Code of Civil Procedure? Comments for the Law as it Should Stand

100%

Demendecki T.

Teka Komisji Prawniczej

|

2019

|

vol. 12

|

issue 2

73-84

PL

Czynność doręczenia jako jedna z najważniejszych instytucji w procesie komunikacji ma przede wszystkim zapewnić podmiotowi postępowania realną możliwość uzyskania informacji o czynnościach przedsiębranych w toku postępowania cywilnego przez sąd orzekający oraz pozostałych jego uczestników, a przez to umożliwić faktyczny udział w kreowaniu przebiegu postępowaniu oraz wpływ na jego wynik. Stosunek w ujęciu podmiotowym, na którym oparta jest czynność doręczenia ma co do zasady charakter trójstronny. Należy wyróżnić w tym układzie bowiem następujące podmioty: „podmiot czynny”, „podmiot doręczający” i „podmiot bierny” – „adresat pisma”, w przypadkach przewidzianych przepisami szczególnymi zastępowalny także przez „odbiorcę pisma”. Aktualnie, zgodnie z art. 138 § 1 k.p.c., jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było – administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli osoby te nie są przeciwnikami adresata w sprawie i podjęły się oddania mu pisma. Zastępcze doręczenie pisma może być dokonane tylko do rąk ściśle określonych osób trzecich, enumeratywnie wskazanych w treści analizowanego przepisu, i w odpowiedniej kolejności. Mimo braku stosownej regulacji, de lege ferenda Autor niniejszego opracowania postuluje poszerzenie aktualnie wskazanego w ustawie procesowej kręgu odbiorców pisma o dodatkową kategorię podmiotów – „sąsiada” adresata. Ze względu na istotne przymioty (stały kontakt z adresatem wynikający z utrzymywanych stosunków sąsiedzkich, przede wszystkim w czasie rzeczywistego korzystania z mieszkania, zwłaszcza w trakcie odpoczynku) wskazany podmiot jako kolejny potencjalnie odbiorca pisma, mógłby poprzez swój udział w obrocie doręczeniowym w sprawach cywilnych gwarantować zakładaną efektywność w odniesieniu do czynności przekazania pisma.

EN

The action of service of documents, as one of the crucial institutions in the process of communication, is to primarily ensure the procedural subject a genuine possibility for being informed on actions taken during civil proceedings by the court and other participants, thereby allowing the actual participation in the creation of the course of proceedings and affect its outcome. In subjective terms, the relationship on which the service is based is, as a rule, tripartite in nature. This arrangement is composed of the following entities: “the active entity,” “the serving entity” and “the passive entity” – “addressee of the document,” who in cases provided for by special provisions is also substitutable by the “recipient of the document.” Currently, pursuant to Art. 138, para. 1 of the Code of Civil Procedure, if the deliverer does not find the addressee at home, he may serve the court paper to an adult household member, or if there is no such person, to the estate manager, caretaker or village mayor, if these persons are not the addressee’s opponents in the case and have offered to hand over the document to the addressee. A substitute service of a document may be performed only personally to strictly defined third parties, enumerated in the content of the analysed provision, and in an appropriate order. As a proposal for the law as it should stand, despite the lack of appropriate regulation, the author hereof proposes to consider extending the circle of recipients identified in the procedural law to an additional category of entities – a “neighbour” of the addressee. That entity, as another potential document recipient, due to significant attributes (constant contact with the addressee resulting from keeping neighbourly relations, primarily during the actual use of the apartment, especially during rest) could, through his participation in the delivery in civil matters, guarantee the assumed effectiveness in respect of the action of handing over the document.

5

The Concept of “Workplace” under the Polish Civil Procedure Code as a Place of Service of Civil Case Pleadings/Court Papers on a Natural Person. Remarks on the Law as It Stands and as It Should Stand

100%

Demendecki T.

Teka Komisji Prawniczej

|

2020

|

vol. 13

|

issue 1

77-89

PL

Prawidłowość i skuteczność czynności doręczenia w postępowaniu cywilnym zależy od wielu wymogów, do których zalicza się także poprawnie określone miejsce tej czynności. W świetle art. 135 § 1 k.p.c. doręczeń pism w sprawach cywilnych adresatowi – osobie fizycznej dokonuje się w mieszkaniu, w miejscu pracy lub tam, gdzie się adresata zastanie. Rozważania poświęcone w niniejszym opracowaniu wskazanej instytucji prowadzą do wniosku, że jest to określenie autonomiczne i zarazem nieostre, bowiem po zmianie brzmienia art. 126 § 2 k.p.c. nowelą z 2 lipca 2004 r., zatraciło walor identyfikujący adresata. Wprowadzenie zaś aktualnie odpowiedniego nawet nakazu ustawowego określenia tego miejsca jako miejsca doręczenia pisma procesowego, mogłoby wywoływać wątpliwości co do zgodności takiej regulacji z konstytucyjną zasadą równości, w tym wypadku, podmiotów postępowania cywilnego wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP). De lege ferenda należy zastanowić się nad zachowaniem wymogu wskazywania miejsca pracy jako miejsca właściwego do dokonania doręczenia, skoro organowi rozstrzygającemu nie jest znany z urzędu zawód i miejsce wykonywania pracy przez stronę, a i sama strona nie jest przecież obowiązana do wskazywania takiego adresu w piśmie procesowym. Wykluczyć należy także dopuszczalność nałożenia na organ rozstrzygający obowiązku ustalania miejsca przebywania adresata pisma. Właściwszym rozwiązaniem wydaje się natomiast wprowadzenie obowiązku precyzyjnego określenia przez stronę procesową adresu do doręczeń w treści wnoszonego pierwszego pisma procesowego pod rygorem pozostawienia kolejnych pism w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia. Rozważyć należy także wprowadzenie swoistej dla potrzeb obrotu doręczeniowego siatki pojęciowej, zapewniającej poprzez szeroko zakreślone desygnaty oznaczenia właściwego miejsca doręczenia, skuteczność takiej czynności. Niedbałość i niekonsekwencja ustawodawcy w posługiwaniu się nieostrymi pojęciami o różnych dodatkowo zakresach zastosowania nie sprzyja bowiem precyzyjnemu określeniu miejsca doręczenia.

EN

The correctness and effectiveness of service of documents in civil procedure depends on a number of requirements, which also include a correctly defined place of delivery. Pursuant to Art. 135, para. 1 of the Polish Code of Civil Procedure (CCP), the service of procedural documents in civil cases on the addressee who is a natural person shall be effected at the place of addressee’s residence, work or where the addressee is found in person. The deliberations on this institution presented herein lead to the conclusion that this term is both autonomous and vague, because after the once the wording of Art. 126, para. 2 CCP was changed by the amendment of 2 July 2004, it has lost the value of addressee’s identification. The introduction of an appropriate statutory provision to define this place as the place of service of a pleading/court paper could raise doubts as to the compliance of such a regulation with the constitutional principle of equality, of the parties to civil proceedings before the law (Art. 32 of the Constitution of the Republic of Poland). As part of a proposal for the law as it should stand, it is worth considering to preserve the requirement of specification of the workplace as the place for the service of the pleading/court paper, since the adjudication authority does not know ex officio the occupation and workplace of the party concerned, and the party itself is not obliged to specify such address in the pleading. The admissibility of imposing on the adjudicating authority an obligation to determine the place of residence of the addressee of a pleading should also be excluded. On the other hand, it would be a more appropriate solution to introduce an obligation for a procedural party to precisely specify the address for service in the contents of the first pleading filed, otherwise subsequent pleadings will remain in the case file with the effect as if actually served. It should also be considered to introduce a specific notion grid for the purposes of document service, which would ensure the effectiveness of such delivery by means of widely defined designations of the proper place of service. The carelessness and inconsistency of the legislature in the use of vague concepts with different scopes of application does not contribute to the precise determination of the place of service.

Refine search results

3 Teka Komisji Prawniczej

2 Studia Iuridica Lublinensia

5 Demendecki T.

1 2022

2 2020

2 2019

Some Remarks on the Exemption of the Fee for Complaint Regarding the Excessive Length of the Applicant’s Proceedings in Matters of Labour and Social Security Law. Gloss to the Resolution of the Supreme Court of 6 September 2006 (III SPZP 2/06)

Some Remarks on the Cassation Appeal in the Court Proceeding in Public Procurement Cases

Can a Neighbour be a Recipient of a Procedural Document in the Judicial Practice of the Service of Documents in Civil Cases in the Perspective of the Code of Civil Procedure? Comments for the Law as it Should Stand

The Concept of “Workplace” under the Polish Civil Procedure Code as a Place of Service of Civil Case Pleadings/Court Papers on a Natural Person. Remarks on the Law as It Stands and as It Should Stand