Komentarze prasowe należą, obok tekstów satyryczno-rozrywkowych (Glosse) i komentarzy redakcyjnych (Leitartikel), do tekstów o dużym potencjale illokucyjnym i silnym działaniu opiniotwórczym, choć wielu autorów, m. in. Nowag i Schalkowski, zwraca tu uwagę nie na ich charakter opiniotwórczy, perswazyjny, lecz bardziej na ich funkcje służące wyjaśnianiu, uzasadnianiu, argumentowaniu reprezentowanego stanowiska czy poglądu. Komentarz istnieje intertekstowo, zawsze w odniesieniu do notki prasowej, jako jej uzupełnienie. Na przykładzie komentarzy prasowych, dotyczących przyznania Polsce i Ukrainie organizacji EURO 2012, omówione zostało ich znaczenie funkcjonalne oraz strukturalne.
Złożoność intertekstowości i jej mechanizmów rozpatrywana jest wielopoziomowo. Na poziomie badań literaturoznawczych ujawnia się w kontekście reprezentacji określonych genrów, koncepcji związków i zależności pomiędzy tekstami literackimi (m.in. poststrukturalistyczna teoria powiązania tekstów literackich wg Kristevej 1967). Na poziomie lingwistycznym chodzi w szczególności o badania w ramach lingwistyki tekstu, która postrzega intertekstualność z jednej strony jako immanentną cechę tekstu (kryteria tekstowości wg de Beaugrande/Dressler), jako koncepcję przynależności i warunkowania tekstów określonym rodzajem bądź typem tekstu oraz również jako związek tekstów wchodzących w relacje dyskursywne. Na przykładzie niemieckich tekstów prasowych tematyzujących polskie wybory parlamentarne w 2007r. i prezydenckie w 2010r. oraz postać ich głównego „aktora” – Jarosława Kaczyńskiego, omówiono kilka mechanizmów odniesień intertekstowych. Punkt ciężkości stanowiły relacje dyskursywne zachodzące w warstwie przechodzenia między tekstami, stosowania wspólnych haseł dyskursywnych i budowania dynamizmu danego dyskursu.
Autorka wychodzi w swych rozważaniach od lingwistycznego pojęcia dialogu i jego typów. Najw8Żniejszymi cechami tego pojęcia są: (a) co najmniej dwóch rozmówców, (b) ustna realizacja, (c) zmiana mówiącego, (d) kontekst sytuacji komunikatywnej. W celu potwierdzenia słuszności swych wywodów powołuje się autorka m. in. na badania K. Brinkera i H. Ramgego. Charakteryzując poszczególne fazy rozmowy, omawia etap wstępny, jądro rozmowy i fazę końcową. Te elementy i ich wzajemna współzależność powinny być podstawą lingwistycznego opisu typów dialogu. Typy te wyróżnić można na podstawie liczby interlokutorów, determinacji temporalnej, pozycji sytuacyjno-społecznej rozmówców i ich liczby, stopnia przygotowania do danej rozmowy, tematycznych czynników modalnych, jak i określenia stopnia publiczności prowadzonej rozmowy. Jak słusznie zauważa autorka analiza języka mówionego powinna przebiegać w dwóch zasadniczych wymiarach: (a) perspektywa mówiącego, (b) perspektywa obserwatora. Jest to próba teoretyczno-praktycznego podejścia do rzadko przeprowadzanych w Polsce badań niemieckiego języka mówionego.
Zjawisko autotranslacji czy autoprzekładu zawiera się w schemacie komunikacji dwujęzycznej przy udziale nowej instancji tłumacza = autora. Ważne staje się pytanie o inwariancję translatorską, tym bardziej że lego rodzaju przekładowi przypisuje się większą swobodę i częstszą tendencję do przetworzeń. Postulowana przez Christiane Nord lojalność tłumacza wobec tekstu wyjściowego oraz odbiorcy docelowego nabiera w tym kontekście innego wymiaru. Autoprzekład porusza się, podobnie jak przekład tradycyjny, na płaszczyźnie interlingwalnej, która niesie czasem większe ryzyko „melanżu” językowego w przypadku, jeśli autor poza tym, że jest osobą bilingwalną, to jeszcze publikuje dwujęzycznie. Porównanie wersji paralelných T. Rittnera pokazuje przykładowe pomyłki interlingwalne, pojawiające się w tekstach autorskich.
Until recently, cooking recipes were classified as ‘obvious’ text types that “exist in everyday life without any problems” (cf. Brinker 41997: 128, Gansel / Jürgens 22007: 54, Brinker / Cölfen / Pappert 82014: 133). Their multimodality and multimediality seem to call this matter of course into question. Considering that cooking recipes can be presented in various ways and forms in the media, the aim of this article is to discuss their possible classification as texts on a selected example. In line with the approach of Adamzik (2001), the examined material is analyzed and described from different perspectives.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.