Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 23

first rewind previous Page / 2 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 2 next fast forward last
PL
Autor artykułu przedstawia analizę lingwistyczno-teologiczną tekstu 1Tm 6,17-19, który jest swego rodzaju „instrukcją” autora Listu na temat postawy chrześcijanin wobec bogactwa. Każdy z trzech wierszy analizowany jest oddzielnie. Autor artykułu zwraca uwagę na fakt, że posiadane bogactwo materialne stanowi dar Boga dla człowieka, uwidaczniający się w potrójnej odpowiedzialności: przed samym sobą, przed społeczeństwem oraz przed Bogiem. Analizowany tekst podkreśla dwa główne elementy bogactwa, wyrażone przez przymiotniki εὐμετάδοτος (hojność ponad miarę) oraz κοινωνικός (społeczny wymiar bogactwa). Bożym zamiarem udzielania człowiekowi dóbr materialnych (bogactwa) jest przede wszystkim czynienie dobra względem innych, także poprzez hojne dzielenie się z innymi swoją majętnością. Na bogactwo winniśmy patrzeć z perspektywy eschatologicznej, która wpływać powinna na teraźniejsze postawy ludzi bogatych. Bogaty człowiek winien pokładać swoją nadzieję nie w tym, co ulotne i tymczasowe, ale w Bogu, który jest trwały i wieczny. To On stanowi źródło wszelkiej obfitości i bogactwa. Bogaci chrześcijanie powinni naśladować Boga w Jego uniwersalnej postawie dzielenia się ze wszystkimi.
EN
The article analyses the expression “to speak in [other] tongues” (λαλεῖν [ἑτέραις] γλώσσαις) as used in the Acts of the Apostles 2:4, 11; 10:46; 19:6. The author places special emphasis on the interpretation of the text from Acts 2:4, which, traditional biblical exegesis treats on a par with the text from Acts 2:6, 8, 11 because of the adjective ἑτέραις. In the author’s opinion, λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις from Acts 2:4 is to be understood as “speaking in languages that are different from the speaker’s own language and not understood by either the speaker or the listener without prior learning” (glossolalia) rather than in the meaning of speaking in a foreign language understood by the listeners but not understood by the speaker without prior learning (xenoglossy). This inference is derived from the lack of the definite article in Acts 2:4 before the word γλώσσαις and the lack of the basic language function, which is the communication between the speaker and the listener. The author believes that the descent of the Holy Spirit described in Acts 10:44–48 and 19:2–7 is identical with the experience of 120 people gathered in the Upper Room on the Day of Pentecost (Acts 2:1–4). These three Lucan passages describe the phenomenon of glossolalia; only Acts 2:6, 8, 11 is an account of xenoglossy.
PL
Artykuł prezentuje analizę wyrażenia „mówić [innymi] językami” (λαλεῖν [ἑτέραις] γλώσσαις) z Dziejów Apostolskich (2,4.11; 10,46; 19,6). Autor kładzie nacisk na interpretację tekstu Dz 2,4, który w tradycji egzegezy biblijnej, ze względu na występujący w tekście przymiotnik ἑτέραις, traktowany jest tożsamo z tekstem z Dz 2,6.8.11. Zdaniem autora λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις w Dz 2,4 należy rozumieć w znaczeniu „mówić innymi językami, które nie są zrozumiałe ani dla mówiącego, ani dla słuchającego oraz których mówiący wcześniej się nie uczył” (glosolalia), a nie w znaczeniu mówienia w języku obcym, zrozumiałym dla słuchaczy, ale niezrozumiałym dla mówiącego, bez wcześniejszego uczenia się go (ksenoglosja). Przemawia za tym szczególnie brak rodzajnika określonego przy rzeczowniku γλώσσαις oraz brak podstawowej funkcji języka, jaką jest komunikacja pomiędzy mówiącym a słyszącym. Zdaniem autora artykułu zstąpienie Ducha Świętego opisane w Dz 10,44–48 oraz 19,2–7 jest tożsame z doświadczeniem Zielonych Świąt 120 osób zgromadzonych w Wieczerniku (Dz 2,1–4). Te trzy opisy Łukasza wskazują na fenomenem glosolalii. Z ksenoglosją mamy do czynienia tylko w tekstach Dz 2,6.8.11.
4
100%
EN
This article is a critical discussion of Andrzej Sionek’s book “Charyzmaty. Aktywna obecność Boga w Kościele” (Charisms: God’s Active Presence in the Church). Because millions of Christians of various denominations in today’s world experience the charismatic gifts of the Holy Spirit, the topic of the charisms, especially the gifts of speaking in tongues and of prophesying, has become very vibrant in the theological discourse. Andrzej Sionek, who himself is engaged in today’s charismatic movement, reveals to us the theological complexities of St. Paul’s texts in 1 Corinthians 12–14. Charisms did not belong solely to the early Church; Pentecost still goes on today, because Jesus is alive and active in His Church.
PL
Artykuł jest krytycznym omówieniem książki Andrzeja Sionka „Charyzmaty. Aktywna obecność Boga w Kościele”. Doświadczenie charyzmatyczne darów Ducha Świętego przez miliony chrześcijan różnych denominacji we współczesnym świecie sprawia, że zagadnienie charyzmatów, w szczególności daru języków czy daru proroctwa, stało się bardzo żywe w dyskursie teologicznym. Andrzej Sionek, sam zaangażowany we współczesny ruch charyzmatyczny, odsłania przed nami teologiczne zawiłości tekstów św. Pawła 1 Kor 12–14. Charyzmaty nie należą tylko do Kościoła pierwotnego. Zielone Święta wciąż trwają, ponieważ Jezus żyje i działa w swoim Kościele.
EN
The article presents the analysis of the term τὸ εὐαγγέλιον in Corpus Paulinum against the background of its use in the Greco-Roman world and the New Testament.  Having examined the apostle’s texts it must be stated that he does not preach „his own” gospel. Paul highlights that „his” gospel belongs to both God (τοῦ θεοῦ) and Christ (τοῦ Χριστοῦ). Just as Christ is indivisible, so the gospel He preaches is one (see 1 Cor 1:13). It is the Resurrected Lord of the Universe who is in the centre of the Paul’s kerygma. He Himself is the subject and the object of the Gospel: the One who preaches but also the One who is preached.  No other word defines the works and theology of Paul as an apostle so accurately as the noun τὸ εὐαγγέλιον.
PL
Artykuł prezentuje analizę określenia τὸ εὐαγγέλιον w Corpus Paulinum na tle jego użycia w świecie grecko-rzymskim i Nowym Testamencie. Na podstawie przeanalizowanych tekstów apostoła należy stwierdzić, że nie głosi on „własnej” Ewangelii. Paweł podkreśla, że „jego” Ewangelia jest zarówno Boga (τοῦ θεοῦ), jak i Chrystusa (τοῦ Χριστοῦ). Tak jak Chrystus nie jest podzielny, tak i Ewangelia, którą on zwiastuje, jest jedna (zob. 1 Kor 1,13). To Zmartwychwstały Pan Wszechświata jest centrum Pawłowego kerygmatu. On sam stanowi podmiot i przedmiot Ewangelii. To On jest Tym, który głosi, ale i Tym, który jest głoszony. Żadne inne słowo tak dobrze nie określa działalności i teologii Pawła jako apostoła jak rzeczownik τὸ εὐαγγέλιον.
first rewind previous Page / 2 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.