Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 20

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Oscar Micheaux i początki kina afroamerykańskiego

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2022
|
issue 117 Kino nieznane/ukryte
143-160
PL
Autor omawia początki kina afroamerykańskiego na przykładzie twórczości Oscara Micheaux (1884-1951) – jednego z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. filmu rasowego –i sytuuje jego twórczość w szerszym kontekście społecznym, kulturowym i politycznym, na tle działalności innych przedstawicieli branży, którzy w drugiej i trzeciej dekadzie XX w. podejmowali próby realizacji filmów przeznaczonych dla czarnej publiczności. Autor zwraca uwagę na szereg aspektów kształtujących kulturę filmową w społeczności afroamerykańskiej, takich jak system dystrybucji i promocji, praktyki wystawiennicze, wpływ cenzury na ostateczny kształt dzieła. Uwzględnia również zagadnienia stylistyczne oraz tematykę podejmowaną w „filmach rasowych”, a związaną z kwestią awansu społecznego, narracją emancypacyjną, polemiką ze stereotypami rasowymi, strategią „uchodzenia za białego” (passing) oraz obecnością tematów kontrowersyjnych (jak lincz i małżeństwa „międzyrasowe”).
EN
The author discusses the beginnings of African-American cinema on the basis of the films by Oscar Micheaux (1884-1951), who was one of the most prominent representatives of the so-called race film, and situates his work in broader social, cultural and political contexts. The author juxtaposes Micheaux with other directors who attempted to make films intended for black audiences in the second and third decades of the twentieth century. Attention is drawn to a number of aspects shaping the film culture of the AfricanAmerican community, such as the distribution and promotion system, exhibition practices, or the influence of censorship on the final shape of the work. The author also takes into account stylistic issues and topics taken up in “race films”, e.g. social advancement, emancipation narrative, polemics with racial stereotypes, the “passing” strategy, and the presence of controversial themes (such as lynching or interracial marriages).
2

Przymus powtarzania i trauma historyczna – filmowe obrazy rzezi nankińskiej

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2017
|
issue 97-98 Wędrujące motywy
169-180
PL
Punktem wyjścia artykułu jest pytanie o możliwość przedstawiania traumatycznych wydarzeń w kinie na przykładzie chińskich filmów opowiadających o rzezi nankińskiej. Loska stara się wykazać, że odtwarzanie wydarzeń historycznych na ekranie odbywa się w tych filmach na dwa odmienne sposoby: jedni twórcy podkreślają nieciągłość i fragmentaryczność narracji, widząc w tym szansę na uchwycenie radykalnej niezrozumiałości traumatycznego doświadczenia; drudzy wybierają strukturę linearną, niosącą pocieszenie, dokonując „sakralizacji” traumy. Analizując filmy Luo Guanquna, Mou Dunfeia, Wu Ziniu, Denga Jianguo, Lu Chuana i Zhanga Yimou autor dochodzi do wniosku, że w produkcjach dokumentalnych i eksperymentalnych występuje zazwyczaj pierwsza forma, natomiast druga przeważa w historycznych filmach fabularnych, które można zaliczyć do kina nowej pamięci ze względu na dążenie reżyserów do narzucenia dominującej narracji, uwikłanie w kontekst polityczny oraz pragnienie ukształtowania tożsamości narodowej.
EN
The starting point of the article is the question of the possibility of presenting traumatic events in cinema on the example of Chinese films about the Nanking Massacre. Loska seeks to show that the recreation of historical events on screen takes place in these films in two different ways: some filmmakers highlight the discontinuity and fragmentary nature of the narrative, seeing in this an opportunity to grasp the radical incomprehensibility of traumatic experience; others choose a linear structure, bringing consolation, by “sacramental” trauma. The analysis of films by Luo Guanqun, Mou Dunfei, Wu Ziniu, Deng Jianguo, Lu Chuan and Zhang Yimou leads the author to conclude that in documentary and experimental films dominates the first form, while the second one – in historical feature films, that can be classified as part of cinema of new memory, because of the directors’ efforts to impose a dominant narrative, entanglement in the political context and the desire to shape the national identity.
3

Buddyzm i kino (prolegomena)

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2016
|
issue 96 Film i metafizyka
41-51
PL
Podstawowym celem artykuły jest analiza sposobów przedstawiania tematyki buddyjskiej w filmach fabularnych. Wychodząc od uproszczonych wyobrażeń na temat buddyzmu, jakie dominowały w kinie amerykańskim od początku ubiegłego stulecia, Loska skupia się na tym, w jaki sposób twórcy azjatyccy – przede wszystkim południowokoreańscy – posługiwali się medium audiowizualnym dla pokazania buddyzmu jako praktyki życiowej, a nie tylko jako doświadczenia medytacyjnego. Analizując utwory Bae Yong-kyuna i Im Kwon-taeka, autor zwraca uwagę na krytyczny potencjał w nich zawarty oraz możliwość odmiennego spojrzenie na tradycję religijną, która wyrosło z potrzeby powiązania wymiaru sakralnego ze świeckim, duchowości z cielesnością.
EN
The basic aim of the article is the analysis of the ways in which Buddhism is presented in feature films. Starting with simplified ideas about Buddhism, which dominated in the American cinema in the beginning of the previous century, Loska focuses on the way Asian artists – especially South Korean ones – used the audiovisual medium in order to show Buddhism as a way of life, and not just a meditative experience. In his analysis of the work of Bae Yong-kyun and Im Kwon-taek the author points to the critical potential contained within them and the possibility of a different view of a religious tradition, which arose out of the need to combine the sacral and secular dimensions, spirituality with physicality.
4

Setka albo moje życie z „Kwartalnikiem”

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2017
|
issue 100 O świętowaniu
236
PL
Setny numer "Kwartalnika filmowego"
5
Publication available in full text mode
Content available

Wyobraźnia technologiczna i problem tożsamosci we współczesnym filmie japońskim

100%
Loska K.
Przegląd Kulturoznawczy
|
2011
|
issue 1(9)
127-142
EN
Popular convictions as to character of Japanese culture are dominated by the orientalist stereotypes that include self-contradicting images of a society that is traditional and at the same time modern and technology-based. The ambiguous portrait of Japan seems to a certain extent justied, if one takes into account the transformation that took place throughout the 20th century and which gave rise to a new model of culture that was shaped thanks to a unique combination of various elements, both native and foreign. I am planning to focus on the impact of the mass media on the awareness and an everyday life of the Japanese people. Besides, I am going to consider the extent as to which the new environment has been transformed by the information revolution. For my research I shall use the contemporary cinema which perfectly reflects cultural issues of the nation in the process of the vehement social change, and which shows the hopes and fears of the future.
6

Życie w cieniu elektrowni atomowej (Fukushima – dziesięć lat później)

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2021
|
issue 114 Zanieczyszczenie, brud, skaza
145-163
PL
Tematem artykułu są filmy poświęcone skutkom skażenia promieniotwórczego, do jakiego doszło w marcu 2011 r. w wyniku awarii elektrowni atomowej Fukushima Daiichi. Wychodząc od koncepcji katastrofy w ujęciu francuskich filozofów – Jacques’a Derridy, Maurice’a Blanchota i Jeana-Luca Nancy’ego – autor skupia się na sposobach przedstawiania tego tematu w japońskich filmach dokumentalnych i fabularnych, których twórcy próbowali uczynić widzialnym to, co niewyobrażalne, mierzyli się z dylematami etycznymi oraz zastanawiali się nad kwestią odpowiedzialności człowieka za otaczający świat i klęski żywiołowe spowodowane jego działalnością.
EN
The article discusses the films addressing the effects of radioactive contamination that occurred in March 2011 as a result of an accident at the Fukushima Daiichi nuclear power plant. Starting from the concept of disaster as perceived by French philosophers – Jacques Derrida, Maurice Blanchot, and Jean-Luc Nancy – the author focuses on how this topic has been presented in Japanese documentaries and feature films, whose makers tried to deal with the unimaginable, confronted various ethical dilemmas, and reflected on the issue of human responsibility for the surrounding world and natural disasters caused by our activities.
7
Publication available in full text mode
Content available

Teatr awangardowy i japońska Nowa Fala - przypadek Terayamy

100%
Loska K.
ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura
|
2013
|
issue 2(27) dialogi kina (pod gościnną redakcją Alicji Helman)
40-56
EN
Avant-Garde Theater and the Japanese New Wave—The Terayama Case The turn of the 50s in Japan is marked by a debut of a young generationof film and theater directors. Their artistic undertakings voiced an objection to an aesthetic tradition. Stage artists successfully cooperated with film makers as they shared a similar worldview, leftist sensitivity and their stance expressed the protest against political situation in the country. Film, like theatre, was used as a method of dealing with recent past, previous epoch’s militarism, and as a reflective tool, enabling contemplation over individual and national identity. In such a historical context a new kind of theater, called post-shingeki or Small Theaters Movement, rose to the surface. The purpose of this article, however, is not to discuss general characteristics of the then-current stage avant-garde but an analysis of a particular case, i.e. the works of Shūji Terayama whose most famous plays were staged at European festivals and by some were compared to works by Jerzy Grotowski and Peter Brook. For years Terayama remained a symbol of countercultural resistance as his shocking stagings and films, aroused controversy and outcry. The intention of the article is to present both sources of inspiration and cultural and political contexts that would facilitate a deeper understanding of Tarayama’s hermetic and problematic works whose purpose was to subvert art’s status in middle-class society, abolish constraints, and create a merger of theater and life.
8

Pamięć, performans i afekty – temat ludobójstwa w filmach Joshui Oppenheimera

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2020
|
issue 111 Zmysły i afekty
88-104
PL
Punktem wyjścia refleksji nad filmami Joshui Oppenheimera jest koncepcja performansu w ujęciu Rebeki Schneider – zwłaszcza jej uwagi na temat historycznych rekonstrukcji – oraz teoria afektów w ujęciu Jill Bennett (ponieważ rzeczywistym skutkiem praktyk performatywnych jest „afektywne poruszenie”). W proponowanym przez autora odczytaniu Sceny zbrodni (2012) i Sceny ciszy (2014) to właśnie zarejestrowane przez reżysera historyczne performanse wraz z ich zdolnością oddziaływania na emocje, czyli wywoływania określonych reakcji afektywnych (wstręt, obrzydzenie, współczucie, fascynacja), są metodą, za pomocą której można mówić o ludobójstwie w nowy sposób. Wychodząc od analizy filmów Oppenheimera, autor zastanawia się nad tym, w jaki sposób jest konstruowana i rekonstruowana pamięć o wydarzeniach historycznych, do jakiego stopnia przeszłość wpływa na teraźniejszość, a wreszcie, czy możliwe jest obserwowanie siebie niejako „z zewnątrz”, by zmierzyć się z własnymi afektami.
EN
The starting point for the reflection on Joshua Oppenheimer’s films is the concept of performance by Rebecca Schneider – especially her remarks on historical reconstructions – and the theory of affects by Jill Bennett (because the actual effect of performative practices is being “affectively moved”). In the author’s reading of The Act of Killing (2012) and The Look of Silence (2014), these historical performances registered by the director, with their ability to affect emotions, i.e. to provoke specific affective reactions (disgust, repulsion, sympathy, fascination), offer a new way in which genocide can be talked about. Starting from the analysis of Oppenheimer’s films, the author wonders how the memory of historical events is constructed and reconstructed, to what extent the past exerts influence on the present, and, finally, whether it is possible to observe yourself “from the outside” to face your own affections.
9

SPACE IN JAPANESE FILMS (Kilka uwag o przestrzeni w filmie japonskim)

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2009
|
issue 65
189-196
EN
The article presents the way space is used and arranged in Japanese films. The differences between Japanese and European art (for example how objects are perceived, the role of perspective, the relation between the surface and the depth of the image) are reflected in how film images are constructed. The author points out certain key elements of image construction in Japanese cinematography. Kenji Mizoguchi, Yasujiro Ozu and Akira Kurosawa tried to develop their own rules of building visual space, and used perspective system used in traditional paintings.
10

Architektura i japoński kolonializm – filmowy obraz przestrzeni miejskiej w okupowanym Seulu

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2020
|
issue 109 Przestrzeń architektoniczna w filmie
106-120
PL
Wychodząc z założenia, że związki architektury i kina powinny być rozpatrywane nie tylko w wymiarze estetycznym, lecz także w szerszym kontekście politycznym, Loska analizuje sposób, w jaki wielkomiejska sceneria współuczestniczy w kreowaniu narodowej mitologii oraz nostalgicznych wyobrażeń. Przedmiotem badań są dla autora współczesne filmy koreańskie rozgrywające się w okresie kolonizacji japońskiej (do 1945 r.), m.in. Utracona pamięć (reż. Lee Si-myung, 2002), Modern Boy (reż. Jung Ji-woo, 2008) i Prywatny detektyw (reż. Park Dae-min, 2009). Loska zwraca uwagę na fakt, że moda na kino retro wpisuje się w rewizjonistyczną strategię historyczną i jest próbą przepisania na nowo przeszłości. Odtwarzanie śladów obecności japońskich okupantów – przez cyfrowe rekonstrukcje przedwojennego Seulu – nie prowadzi do krytycznego namysłu nad kolonializmem, lecz służy wytwarzaniu określonej narracji, zgodnie z którą bohaterami filmów są członkowie ruchu oporu.
EN
Assuming that the relations between architecture and cinema should be considered not only in terms of aesthetics, but also in a broader political context, Loska analyzes the way in which urban scenery contributes to the creation of national mythology and nostalgic images. The subject of his analysis are contemporary Korean films set during the period of Japanese colonization, including 2009: Lost Memories (dir. Lee Si-myung, 2002), Modern Boy (dir. Jung Ji-woo, 2008) and Private Eye (dir. Park Dae-min, 2009). Loska emphasizes that the fashion for retro films is a part of a revisionist historical strategy and constitutes an attempt at rewriting the past. Recreating traces of the presence of the Japanese occupiers – through digital reconstructions of pre-war Seoul – does not lead to a critical reflection on colonialism but serves to create a specific narrative, with members of the resistance movement as the main protagonists of these films.
11

„Choroba tropikalna”, czyli o ludziach, zwierzętach i duchach w filmie Apichatponga Weerasethakula

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2020
|
issue 110 Poza człowiekiem
172-186
PL
Artykuł jest poświęcony  analizie związków między ludźmi i nie-ludźmi oraz wyjaśnieniu procesu „stawania-się-zwierzęciem” (devenir-animal) na przykładzie filmu Choroba tropikalna (Sat pralat, 2004) Apichatponga Weerasethakula. Źródłem inspiracji jest multinaturalistyczny perspektywizm wprowadzony przez Philippe’a Descolę i Eduarda Viveirosa de Castro do etnograficznych badań nad wierzeniami animistycznymi oraz filozofia Gilles’a Deleuze’a i Félixa Guattariego. Odchodząc od antropocentrycznej perspektywy, autor zwraca uwagę na kilka głównych problemów: konieczność podważenia opozycji między naturą i kulturą, zakwestionowania psychicznej nieciągłości między różnymi rodzajami bytów, wskazania na możliwość wyzwolenia człowieka z podmiotowości przez wyrwanie go z ustabilizowanych kategorii (biologicznych, społecznych, kulturowych) oraz otwarcie na relacje z Innymi (zwierzętami, duchami, roślinami).
EN
The paper analyzes the relations between humans and non-humans and explains the process of „becoming-animal” (devenir-animal) on the basis of the film entitled Tropical Malady (Sat pralat, 2004) by Apichatpong Weerasethakul. The source of inspiration is multinatural perspectivism introduced by Philippe Descola and Eduard Viveiros de Castro to ethnographic research on animistic beliefs, and by the philosophy of Gilles Deleuze and Félix Guattari. Moving away from an anthropocentric perspective, the author draws attention to several major problems: the need to challenge the opposition between nature and culture, questioning the mental discontinuity between different types of entities, pointing to the possibility of liberating humans from subjectivity by freeing them from established categories (biological, social, cultural ones) and opening them for relations with Others (animals, ghosts, plants).
12

THE BRAND OF THE PAST, OR THE TRAUMATIC IDENTITY IN ATOM EGOYAN'S ADORATION (Pietno przeszlosci albo tozsamosc traumatyczna w Adoracji Atoma Egoyana

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2010
|
issue 71-72
189-198
EN
Adoration (2008) sums up many of the themes present in Egoyan's earlier work. We find here transformed and re-contextualized themes of family breakdown, death of a close person and identity crisis. The film lacks temporal and space continuity, and elliptic editing is applied, which makes it difficult to order the events chronologically. From the very beginning the present is connected with the past, and the director purposefully misleads the viewer, laying false trails, and referring the viewer to absent elements, to events from the past. Loska notes that the narrative structure of Adoration is based on association, and not on cause and effect, as it is built upon associating apparently unconnected elements. The storyline consists of several narrative streams and numerous ellipses and repetitions that lead to mutually exclusive versions of events. Loska presents these elements of the narrative in detail, and concludes that the trauma experienced by the main character cannot be shown directly or presented within the framework of a linear storyline, as the traumatic experience is beyond rationalization and ordering.
13

Historie polskich emigrantów w kinie europejskim

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2020
|
issue 109 Przestrzeń architektoniczna w filmie
216-222
PL
Recenzja książki Krisa Van Heuckeloma Polish Migrants in European Film 1918-2017 (2019). Belgijski filmoznawca zwraca uwagę na podstawowe problemy dotyczące motywu migracji: konieczność powiązania aspektów lokalnych i globalnych w badaniach nad historią kina, możliwość usytuowania produkcji filmowej w transnarodowej perspektywie oraz zmienność ekranowego wizerunku polskich migrantów w czasie. Kris Van Heuckelom próbuje odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób kino podtrzymywało stereotypowe wyobrażenia oraz w jakim stopniu odzwierciedlało pewien sposób myślenia, zgodnie z którym Wschód przeciwstawiony jest Zachodowi, a tradycja – nowoczesności. Chronologiczny układ książki pozwolił autorowi nie tylko na uchwycenie istotnych zmian politycznych i społecznych zachodzących na naszym kontynencie, ale również na ukazanie ich wpływu na sposoby przedstawiania migrantów. Pod względem poznawczym szczególnie wartościowe są te fragmenty książki, w których Van Heuckelom konstruuje swój wywód, sięgając po filmy rzadko przywoływane przez innych autorów oraz zwracając uwagę na ich odmienność od dominującego wzorca.
EN
Review of the book Polish Migrants in European Film 1918-2017 (2019) by Kris Van Heuckelom. The Belgian film scholar draws attention to fundamental problems regarding the theme of migration: the need to link local and global aspects in the study of the history of cinema, the possibility of situating film production in a transnational perspective, and the change of the image of Polish migrants over time. Kris Van Heuckelom tries to address the question how cinema supported common stereotypes and how it reflected a certain way of thinking that has placed the East in opposition to the West and tradition in opposition to modernity. The chronological arrangement of the book allows the author not only to capture the significant political and social changes taking place in Europe, but also to show their impact on the ways in which the migrants have been portrayed in films. One should emphasize particularly the valuable originality of the parts of the book in which Van Heuckelom presents his argument, referring to the films rarely mentioned by other authors, and draws attention to their uniqueness in comparison with the mainstream film production.
14

Apichatpong Weerasethakul – o polityce i widmach

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2019
|
issue 105-106 Kino wobec transformacji ustrojowych
205-216
PL
Twórczość Apichatponga Weerasethakula rozważana jest jako przykład sztuki zaangażowanej, odnoszącej się do przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Tajlandii. O wydarzeniach historycznych reżyser nie opowiada wprost, lecz posługuje się konstrukcją alegoryczną, za pomocą której pozwala przemówić duchom tych, którzy odeszli lub zostali skrzywdzeni. Analiza kontekstu politycznego łączy się z refleksją nad obecnością widm, dlatego metodologicznym punktem odniesienia jest widmontologia Jacques’a Derridy. Propozycja francuskiego filozofa pozwala zrozumieć, jaką rolę pełnią duchy w dziełach tajlandzkiego artysty. W swoim artykule Loska skupia się nie tylko na filmach fabularnych Apichatponga, ale również na jego projektach wideo i instalacjach multimedialnych, by pokazać, na czym polega nawiedzenie i w jaki sposób zmusza ono do przyjrzenia się temu, co wyparte z oficjalnej narracji, czyli przemocy, okrucieństwu i nieprzepracowanej traumie.
EN
The work of Apichatpong Weerasethakul is considered as an example of engaged art, referring to the past, present and future of Thailand. The director does not explicitly speak about historical events, but uses an allegorical construction by means of which he allows the spirits of those who have passed away or were harmed to speak. The analysis of the political context is connected with the reflection on the presence of ghosts, therefore the methodological point of reference is the hauntology of Jacques Derrida. The French philosopher's idea allows us to understand the role of ghosts in the works of a Thai artist. In his article, Loska focuses not only on Apichatpong's feature films, but also on his video projects and multimedia installations, to show what haunting is and how it forces you to look at what is repressed from the official narrative, that is violence, cruelty and unresolved trauma.
15

Lav Diaz, rewolucja i czas mesjański

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2023
|
issue 123 Tempo i rytm
6-24
PL
Przyjmując założenie, że rewolucja jest wydarzeniem apokaliptycznym, czyli świeckim wariantem religijnego mesjanizmu (Leszek Kołakowski), autor przygląda się obrazowi antykolonialnego buntu w filmie Lava Diaza Kołysanka do bolesnej tajemnicy (Hele sa hiwagang hapis, 2016). Punktem wyjścia jest tu hipoteza o pokrewieństwie mesjanizmu z radykalnymi ruchami społecznymi w krajach zależnych (Vittorio Lanternari, Eric J. Hobsbawm) oraz koncepcja historii w ujęciu Reynalda C. Ileta, który w książce Pasyon and Revolution zwrócił uwagę na konieczność namysłu nad materiałami pomijanymi w oficjalnej narracji – jak wiersze, pieśni, powieści, listy, podania ludowe – ponieważ pozwalają one na zrozumienie zdarzeń politycznych. Głównym pojęciem operacyjnym w analizie filmu Diaza jest kategoria czasu mesjańskiego, czyli rozszczepionego, który rozbija linearność i przyczynowość, zakłada współistnienie przeszłości niekoniecznie prawdziwych (Gilles Deleuze) oraz sprawia, że nie sposób odróżnić tego, co realne, od tego, co wyobrażone.
EN
Assuming that the revolution is an apocalyptic event, a secular variant of religious messianism (Leszek Kołakowski), the author of the article looks at the image of anti-colonial rebellion in Lav Diaz’s Lullaby to the Sorrowful Mystery (Hele Sa Hiwagang Hapis, 2016). The starting point is the hypothesis of the links between messianism and radical social movements in subaltern countries (Vittorio Lanternari, Eric J. Hobsbawm) and the concept of history as presented by Reynald C. Ileto, who, in his book Pasyon and Revolution, emphasized the need for considering materials omitted in the official narrative, such as poems, songs, novels, letters, and folk tales because they allow us to gain a better comprehension of political events. The central operational concept in the analysis of Diaz’s film is the category of ‘messianic’ or split time, which breaks linearity and causality by assuming the coexistence of pasts that are not necessarily true (Gilles Deleuze) and making it impossible to distinguish what is real from what is imagined.
16

Współczesny horror w przebraniu kina „found footage”

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2018
|
issue 104 Esej, found footage, film montażowy
193-203
PL
W swoim artykule Loska wychodzi od rozszerzonego znaczenia pojęcia „obrazy z odzysku”, dzięki czemu może włączyć w obręb refleksji filmy fabularne, których twórcy posługują się paradokumentalną strategią estetyczną dla zasugerowania, że materiał wizualny został nakręcony przez kogoś innego. Najlepszym przykładem owej praktyki realizacyjnej są współczesne horrory found footage, które opierają się na zamazaniu różnicy między fabułą i dokumentem. Loska przyjmuje założenie, że w omawianych przez niego przykładach filmowych nie chodzi o nakręcenie fałszywego dokumentu, ale o posłużenie się rozpoznawalną przez publiczność konwencją gatunkową, której celem jest podważenie granicy dzielącej świat przedstawiony od realnego, stworzenie „wspólnoty stanów emocjonalnych”, o której pisał Noël Carroll w odniesieniu do kina grozy. Filmy należące do tego gatunku pokazują, w jaki sposób technika przesunęła granicę oddzielającą sferę publiczną od prywatnej i jak stała się częścią życia codziennego.
EN
In his article Loska adopts the wider meaning of “recycled images”, thanks to which he can include in his analysis feature films whose creators use documentary aesthetic strategy to suggest that the visual material was filmed by someone else. The best examples of this practice are modern found footage horrors, which are based on blurring the difference between the fiction and the document. Loska assumes that the film examples he discusses are not about making a false document, but about using a genre convention recognizable by the audience, the aim of which is to undermine the boundary between the world depicted and the real, creating a “community of emotional states” about which Noël Carroll wrote in regard to horrors. Films belonging to this genre show how the technique has moved the boundary separating the public and private spheres and how it has become a part of everyday life.
17

Święto „rāmen”, czyli wielozmysłowa uczta Jūzō Itamiego

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2017
|
issue 100 O świętowaniu
205-212
EN
Loska presents the analysis and interpretation of the movie “Tanpopo” (1985) by Jūzō Itami, situating his reflections in the area of the so-called food studies. He notes, that by choosing food as a subject of his film, Jūzō Itami decided to face the cult of “Japaneseness”, and expose the illusion of homogeneous culture by drawing attention to elements that do not fit into this simplified and one-dimensional image of Japan. He wanted to show that every meal – just like a nation – is composed of ingredients of various origins, and that there is no whole without individual parts. The analysis of various contexts of this film, its digressive and multithreaded structure, relations between characters and the culinary metaphors contained in the film lead the author to the conclusion that the culinary threads serve the director as a critical tool, because they allow him to expose remnants of feudal order, absurdity of social life rituals, and above all, the unjustified sense of superiority of the Japanese over other nations.
PL
Loska przedstawia analizę i interpretację filmu „Tanpopo” (1985) Jūzō Itamiego, sytuując swe rozważania na obszarze tzw. food studies. Jak zauważa, wybierając jedzenie jako temat swojego filmu, Jūzō Itami postanowił zmierzyć się z kultem „japońskości”, obnażyć iluzję homogenicznej kultury przez zwrócenie uwagi na elementy, które nie pasują do tego uproszczonego i jednowymiarowego wizerunku Japonii. Chodziło mu o pokazanie, że każdy posiłek – podobnie jak naród – jest złożony ze składników różnego pochodzenia, że nie ma całości bez poszczególnych części. Analiza rozmaitych kontekstów tego filmu, jego dygresyjnej i wielowątkowej struktury, relacji między bohaterami oraz zawartych w filmie licznych metafor kulinarnych prowadzi autora do konstatacji, że wątki kulinarne służą reżyserowi jako narzędzie krytyczne, ponieważ pozwalają na obnażenia resztek feudalnego porządku, absurdalności rytuałów życia społecznego, a przede wszystkim nieuzasadnionego poczucia wyższości Japończyków nad innymi narodami.
18

Podróż do nowego świata – filmowa fikcja etnograficzna w perspektywie postkolonialnej

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2019
|
issue 107 Podróż, (E)migracja, pielgrzymka
88-98
PL
Wychodząc od stwierdzenia Jamesa Clifforda, że etnografia jest wytworem doświadczenia podróżniczego oraz odwołując się do koncepcji Michaela Taussiga, który w swoich badaniach plemion Ameryki Południowej uwzględnił dzieje podboju kolonialnego, wpływ działalności misjonarzy oraz rolę zapożyczeń kulturowych, Loska proponuje analizę kolumbijskiego filmu W objęciach węża (El abrazo de la serpiente, 2015, reż. Ciro Guerra) w perspektywie postkolonialnej. Film ten odczytuje jako próbę krytycznego spojrzenia na mit Amazonii, czyli europejską fantazję stworzoną przez odkrywców i podróżników poszukujących Raju Utraconego, ale również jako opowieść o wydziedziczeniu z tradycji, utracie pamięci przez ludność rdzenną, refleksję nad skutkami przemocy kolonialnej oraz hybrydyzacji (rozumianej jako przestrzeń ścierania się wpływów i mieszania się języków).
EN
Starting from James Clifford's statement that ethnography is a product of travel experience and referring to the concept of Michael Taussig, who in his studies of South American tribes took into account the history of colonial conquest, the impact of missionary activities and the role of cultural borrowings, Loska proposes an analysis of the Colombian film Snake's Grasp (El abrazo de la serpiente, 2015, directed by Ciro Guerra) in a post-colonial perspective. The author interprets this film as an attempt to critically consider the Amazon myth, that is the European fantasy created by explorers and travellers seeking Paradise Lost, but also as a story of disinheritance from tradition, loss of memory by indigenous people, reflection on the effects of colonial violence and hybridization (understood as a space where influences clash and languages mix).
19

Z punktu widzenia ludności rdzennej – film jako narzędzie dekolonizacji w Kanadzie

100%
Loska K.
Kwartalnik Filmowy
|
2021
|
issue 116 Kino i tożsamośc społeczna
171-189
PL
Tematem artykułu są sposoby wykorzystania technologii audiowizualnej przez artystów natywnych w Kanadzie. Realizowane przez nich filmy są rozważane w kontekście teorii postkolonialnej jako składnik szerszego procesu, w ramach którego ludność rdzenna przejmuje kontrolę nad wytwarzaniem obrazów i przedstawianiem (Kerstin Knopf). Przyjmując hipotezę, że dekolonizacja spojrzenia łączy się z walką o uznanie w wymiarze politycznym i odzyskanie kontroli nad własnym życiem, można stwierdzić, że twórcy rdzenni szybko dostrzegli korzyści płynące z zachodniej technologii i postanowili przejąć narzędzia dawnych kolonizatorów po to, aby przepisać historię własnych narodów i opowiedzieć ją na nowo. Analizując filmy fabularne i dokumentalne nakręcone przez reżyserów związanych m.in. z Isuma Productions, Wapikoni Mobile i Arnait Video Productions, można zauważyć, że ważną rolę odgrywa w nich poszukiwanie środków stylistycznych pozwalających wyrazić punkt widzenia mniejszości narodowych. Technologia nie jest postrzegana jako zagrożenie dla rodzimej kultury, lecz jako szansa na odbudowanie więzi wspólnotowych.
EN
The paper focuses on how native artists in Canada use audiovisual technology. Their films are considered in the context of postcolonial theory as part of a larger process in which indigenous peoples take control of image production and representation (Kerstin Knopf). Assuming that the decolonization of the gaze is connected with the struggle for political recognition and regaining control over one’s own life, it can be concluded that the indigenous artists quickly saw the benefits of Western technology and decided to take over the tools of the former colonizers in order to rewrite the history of their own peoples and tell it anew. By analyzing feature films and documentaries made by directors, primarily working for Isuma Productions, Wapikoni Mobile and Arnait Video Productions, one can clearly notice the importance of the search for stylistic means by which national minorities may express their unique point of view. Technology therefore is not seen as a threat to native culture, but as a chance to rebuild community ties.
20
Publication available in full text mode
Content available

Postmodernizm w teorii filmu

26%
Loska K.
Państwo i Społeczeństwo
|
2008
|
issue 1
259-279
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.