P. Maximilianus Kolbe OFMConv. in campo concentrationis in Oświęcim die 14 Augusti 1941 a. occisus, notissima ultimi belli toto orbe te r rarum saevientis victima fuit. Catholici multi statim mortem ejus m a rtyrium iu x ta sensum in Ecclesia acceptum putabant, licet passim dubia circa circumstantias quasdam discessus ejus exorirentur. Obiit enim in campo concentrationis, ubi persecutores non tantum ob odium fidei immo vero etiam propter quaedam motiva politica forte adiuncta eum occidere potuerint; insuper P. Maximilianus sua sponte victima caritatis pro alio homine perituro factus est. Theologi et Canonistae posuerunt problems, an P. Maximilianus re vera m a rty r p u ta ri possit. Multis novis fontibus inventis de P. Maximiliano Auctor hujusce dissertationis denuo omnes circumstantias mortis ejus investigavit, facta certa decernens diligenter, crisim aliquorum dubiorum, quae ibi in te rponantur, instituit. De m a rty rii conceptu deque conditionibus ejusdem secundum Ius Canonicum requisitis breviter, diutius tamen de causa formali mortis P. Maximiliani tum ex parte Servi Dei tum ex parte persecutorum disseruit. His omnibus discussis Auctor persuasus est P. Maximilianum victiman periisse hitlerismi, qui ipso suo principio antichristianus fuit et in Polonia speciali modo in campo concentrationis in Oświęcim odium Catholicae Ecclesiae ejus institutorum servorumque clare manifestavit. P. Maximilianus cruciatus mortemque e caritate Dei suscepit et passus est; de hacce ejus intentione to ta ejus v ita anteacta et conversatio in campo testificatae sunt. Mors P. Maximiliani post vitam virtutibus plenam optimum testimonium veritatis et celsitudinis Religionis Christianae fuit, ideoque mors haec verum ma rtyrium est. Christifideles in Polonia immo etiam ex tra fines ejus P. Maximilianum martyrem putant. Auctor dissertationem suam studium tantum privatum in historia et Iure Canonico censet et nullo modo sententiam Ecclesiae in Causa beatificationis Servi Dei in S. Rituum Congregatione nunc agitata anticip a re aut praesumere audet.
Auctor de instructione S. Congr. pro Religiosis et Institutis Saecularibus die 6. I. 1969 a. edita tractat. Disserit nempe de normis generalibus ex instructione haustis, de praeparatione ad novitiatum, de novitiatu, de professione religiosa e t de praeparatione ad professionem perpetuam. Normas in instructione contentas explicat appicationesque piro praxi utiles proponit.
Iuxta n. 14 constitutionis apost. „ Indulgentiarum doctrina ” de die 1. I. 1967 a., Auctor quomodo Ordines, Congregationes religiosae, Societates in communi viventes, In s titu ta saecularia necnon piae fidelium Consociationes ad S. Pa enitentiariam Apost. recurrere debent pro recognitione elenchorum et summariorum indulgentiarum tra c ta t. Novam praxim hac in re a S. Sede Apost. ad h ib itam re tu lit, atque normas in terpretationis rescriptorum S. Paenitentiariae Apost. explanavit. In appendice quaedam rescripta nuper edita, tamquam exempla novae praxis, citantur.
Saeculo XIII novae formae fidelium ortae sunt, sic dicti tertii ordines. Qui propter multas rationes conditi sunt: imprimis tertius ordo desideria implebat fidelium, qui vitam vere ' spiritualem in mundo ducere cupiebant; deinde res gestae S. Dominici et S. Francisci pietatem inter Christianos excitaverunt, eosque ad vitam poenitentiae iuxta Evangelium protraxerunt. Conditor tertii ordinis franciscalis anno 1221 S. Franciscus Assisiensis exstitit. Ad instar te rtii ordinis franciscalis alii etiam tertiii ordines penes diversos ordines regulares conditi sunt. Regulam tertii ordinis franciscalis S. Franciscus cardinale Hugolino adiuvante composuit. Textus primitivus periit, tres tamen varii textus reperti sunt. Ab anno 1289 textus regulae tertii ordinis usitatus hac in forma fuit, quam Nicolaus IV Papa in bulla „Supra montem” confirmavit. Simplex modus vitae, concordia, amor proximi, honestas in conversatione cotidiana tertiariorum multa effecerunt magnaque ad humanitatem et urbanitatem morum et Evangelium in vitam laicorum inducendas pars fuerumt.
Auctor de nuper edita collectione sub tit. „Enchiridion indulgentiarum” tractat. Eius valorem iuridicam describit (atque „Normae de indulgentiis” in collecione traditae brevi commentario ornat. Postea concessione-s indulgentiarum allegat, dividens tractationem in concessiones indulgentiarum plenariarum et partialium. Ubi opus erat explicationes opportunas Auctor adiunxit. Hoc modo lector tum valorem tum utilitatem novae collectionis indulgentiarum profundius cognosci potest.