Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Przedmiot czynności wykonawczej przestępstwa z art. 151 Kodeksu karnego

100%
Burdziak K.
Acta Iuris Stetinensis
|
2015
|
issue Acta Iuris nr 10
PL
Artykuł 151 Kodeksu karnego stanowi, że ten, kto namową lub przez udzielenie pomocy doprowadza człowieka do targnięcia się na własne życie, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Niezwykle syntetyczne ujęcie rzeczonego przepisu skutkuje występowaniem na jego gruncie wielu problemów interpretacyjnych. Jednym z nich – dodajmy, że niezwykle istotnym – jest kwestia właściwej kwalifikacji prawnej czynu sprawcy, polegającego na doprowadzeniu do podjęcia czynności autodestrukcyjnej osoby niezdolnej do rozpoznania w pełni znaczenia podejmowanego przez siebie czynu. W przekonaniu autora niniejszej publikacji kwalifikacja według art. 151 k.k. jest jedyną dopuszczalną kwalifikacją dla tego rodzaju zachowania. Rozwiązanie to nie jest jednak w pełni satysfakcjonujące, dlatego też należy poważnie zastanowić się nad odpowiednim zreformowaniem art. 151 k.k.
EN
Art. 151 P.C. says that one who, by persuasion or assistance makes a human to take their life, is punishable by imprisonment of 3 months to 5 years. Extremely synthetic frame of the above rule results in many interpretational problems of its contents. An especially big problem is determining, if it is possible to qualify the perpetrator’s deed leading to a person taking their own life, while not being able to recognize the significance of their actions. The author believes that this is an only acceptable option for this kind of behavior. This solution is not fully satisfying, that is why reforming art. 151 P.C should be carefully considered.
2

Kilka uwag na tema t istoty błędu (rozważania na tle polskiego prawa karnego)

100%
Burdziak K.
Acta Iuris Stetinensis
|
2018
|
issue 21
127-140
PL
W polskim prawie karnym błąd sprawcy odgrywa niezwykle istotną rolę. Niekiedy bowiem przyczynia się do przyjęcia takiej, a nie innej kwalifikacji prawnej zachowania się sprawcy bądź podstawy wymiaru kary za takie, a nie inne jego zachowanie się, odmiennej niż ta, którą przyjęto by w przypadku niewystąpienia po jego stronie błędu. Niekiedy zaś – z uwagi na dominującą rolę w polskim prawie karnym normatywnych ujęć winy (kompleksowego i czystego), których rysem charakterystycznym jest doszukiwanie się istoty winy w elemencie negatywnej oceny sprawcy i jego zachowania się – powoduje wyłączenie winy sprawcy czy też – mówiąc precyzyjniej – uniemożliwia jej przypisanie. Fakt ten znajduje odzwierciedlenie chociażby na gruncie czterech następujących przepisów kodeksu karnego: art. 28 § 1 k.k. (błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego z art. 28 § 1 k.k.), art. 28 § 2 k.k. (błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego z art. 28 § 2 k.k.), art. 29 k.k. (błąd co do okoliczności wyłączającej bezprawność oraz błąd co do okoliczności wyłączającej winę) i art. 30 k.k. (błąd co do prawa). Oczywiście, w zasadzie każdy ze wskazanych wyżej błędów budzić może pewne wątpliwości. Niniejsza praca nie została jednak poświęcona analizie poszczególnych błędów (i ich skutków) wyróżnianych na gruncie polskiego prawa karnego, lecz kwestii ogólniejszej, a mianowicie kwestii istoty błędu, a więc próbie udzielenia odpowiedzi na pytanie – czym jest błąd (na czym błąd polega). W następstwie przeprowadzonych rozważań ustalono, że z całą pewnością można mówić o czymś na kształt dwustronności błędu. Podkreślenia wymaga bowiem, że na każdy błąd składa się zarówno mylne wyobrażenie, że jest tak, a nie inaczej, jak i nieświadomość tego, że nie jest tak, jak to sobie wyobrażamy. Stwierdzono jednocześnie, że sama nieświadomość tego, jak jest, jest wyłącznie elementem towarzyszącym i niezbędną, acz nie jedyną, przesłanką błędu.
EN
Error of the perpetrator plays an important role in Polish criminal law. That is because at times it contributes to accepting a particular legal qualification of the perpetrator’s behavior or a basis of the penalty for their particular behavior, which would be different than the one accepted when there would be no error on their side. Whereas sometimes – because of the dominant role in the Polish law of normative approach to culpability (comprehensive and pure), which purpose is to find out the nature of culpability in the element of negative evaluation of the perpetrator and their behavior – it is used to exclude the perpetrator’s culpability, or – to be more precise – prevent from attributing the culpability to the perpetrator. This fact is reflected in at least the following four regulations of the Penal Code: art. 28 § 1 k.k. (error regarding circumstances of a criminal offense from art. 28 § 1 k.k.), art. 28 § 2 k.k. (error regarding circumstances of a criminal offense from art. 28 § 2 k.k.), art. 29 k.k. (error regarding circumstances excluding unlawfulness and error regarding circumstances excluding culpability) and art. 30 k.k. (error of law). Of course, each of aforementioned errors might rise some doubts. This work, however is not devoted to analyzing particular errors (and their effects) distinguished in Polish criminal law, but to a more general matter, specifically – the matter of nature of error, or trying to answer a question – what is an error, what it consists of. As a result of conducted deliberations, one can definitely distinguish some kind of bilaterality of error. It should be emphasized that each error consists of a false assumption that some matter presents itself differently than in reality, and on the other hand of ignorance of the fact that it doesn’t. At the same time it has been concluded that the ignorance of the real shape of things is just an accompanying element and a crucial, but not only required circumstance of an error.
3

Artykuł 160 k.k. jako (potencjalny) środek walki z niektórymi spośród społecznie niepożądanych zachowań związanych z dopalaczami

100%
Burdziak K.
Acta Iuris Stetinensis
|
2018
|
issue 22
43-57
PL
Celem pracy jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy przepisy art. 160 § 1–3 k.k. mogą zostać wykorzystane w walce z dopalaczami. Prezentowane w pracy ustalenia poczynione zostały w drodze: 1) analizy materiału normatywnego odnoszącego się do badanego zagadnienia, a także 2) analizy poglądów prezentowanych w literaturze i orzecznictwie. W wyniku przeprowadzonych analiz ustalono, że przepisy art. 160 § 1–3 k.k. mogłyby zostać wykorzystane – przynajmniej teoretycznie – jako środki walki z niektórymi spośród społecznie niepożądanych zachowań związanych z dopalaczami. Podkreślenia wymaga jednak, że adekwatna wykładnia rzeczonych przepisów jest niezwykle problematyczna (z uwagi na posłużenie się przez ustawodawcę niejednoznacznymi sformułowaniami, takimi jak: „narażenie”, „niebezpieczeństwo”, „bezpośrednie”). Fakt ten zaś może stanowić istotną przeszkodę w wykorzystaniu ich w praktyce.
EN
The goal of this work is to answer a question if the regulations of art. 160 § 1–3 k.k. could be used in combating designer drugs. The findings of this work are based on: 1) analysis of the normative materials referring to the examined issue; and – 2) analysis of the views presented in literature and judicature. As a result of said analyses it has been established that utilizing regulations of art. 160 § 1–3 k.k. could provide – at least in theory – an effective way of combating some of the socially undesirable behaviors related to designer drugs. However, it has to be stressed that proper interpretation of said regulation is extremely problematic (because of the legislator’s use of ambiguous phrases like: “exposure”, “danger”, “direct”).This can pose a serious obstacle in any attempts of using them in practice.
4

Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. II AKa 95/15

100%
Burdziak K.
Acta Iuris Stetinensis
|
2017
|
issue 17
5-14
PL
Glosowane orzeczenie powiązane jest (między innymi) z problematyką tzw. przestępstw wieloodmianowych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego: 1) zawartość normatywna art. 11 § 1 k.k. sprowadza się do nakazu uznawania za jedno przestępstwo jednego (tożsamego), relewantnego prawnokarnie czynu; o tym zaś, czy i kiedy mamy do czynienia z jednym czynem w rozumieniu art. 11 § 1 k.k., rozstrzyga przede wszystkim znamię czasownikowe, którego użyto do opisania zachowania zabronionego pod groźbą kary; 2) przestępstwo z art. 296 k.k. należy do kategorii przestępstw wieloodmianowych, a co za tym idzie – pomimo wielości podjętych przez sprawcę działań (zaniechań), jest ono niepodzielne, w związku z czym niedopuszczalne jest skazanie sprawcy za fragment takiego przestępstwa, obejmujący kilka czynów, i jednoczesne uniewinnienie (umorzenie) w części obejmującej pozostałe czyny (zachowania sprawcze) wchodzące w jego skład; 3) błędne umorzenie przez prokuratora (nawet powtórne) postępowania jedynie o fragment przestępstwa (i część szkody) nie statuuje prawa pokrzywdzonego do wywiedzenia subsydiarnego aktu oskarżenia. Autor glosy niektóre z tych założeń krytykuje, poddając jednocześnie pod rozwagę inne rozwiązania.
EN
The issue of (among others) multi-variant offence has been taken upon in the glossed judgement. According to the Court of Appeal: 1) legislative content of art. 11 § 1 k.k. comes down to warrant consideration of one (identical) penally relevant action as one crime; while primarily the verb feature that has been used to describe the criminal offence decides if and when we deal with a single offence according to art. 11 § 1 k.k.; 2) the offence described in art. 296 k.k. belongs to the category of multi-variant offences, which means – despite multiple deeds (omissions) taken by the perpetrator, it is indivisible, which means that sentencing them for a fragment of such offence that contains some of the deeds and acquitting (discontinuing) them of the part containing other deeds of the offence is unacceptable; 3) erroneous discontinuation (even repeated) of the procedure only by a fragment of the offence (and part of the damage) by the prosecutor does not enact the victim's right to draw a subsidiary indictment. Author of this gloss critiques some of these assumptions and takes other into consideration.
5
Publication available in full text mode
Content available

Czy art. 196 kodeksu karnego1 w sposób nadmierny ogranicza wolność wyrażania poglądów i twórczości artystycznej?

100%
Burdziak K.
Studia Prawnicze: rozprawy i materiały
|
2018
|
issue 1(22)
115-138
EN
This work will try to provide an adequate answer to a question if the art. 196 of Criminal Code excessively limit the freedom of speech and artistic freedom. And so, first part of the work focuses on the analysis of types of criminal offenses defined in art. 196 of Criminal Code, second – analysis of the influence of art. 196 of Criminal Code on freedom of speech, artistic freedom and de lege ferenda stipulations, and the third – analysis of the possibility of introducing so called “justification of art” into Polish penal law, that would protect artists from possible criminal responsibility (i.a.) regarding offending another person’s religious feelings.
PL
W pracy podjęto próbę udzielenia adekwatnej odpowiedzi na pytanie, czy art. 196 k.k. w sposób nadmierny ogranicza wolność wyrażania poglądów i twórczości artystycznej. Pierwsza część tekstu poświęcona została analizie znamion typów czynów zabronionych pod groźbą kary określonych w art. 196 k.k., druga – analizie wpływu art. 196 k.k. na wolność wyrażania poglądów i twórczości artystycznej oraz postulatom de lege ferenda, trzecia zaś – analizie dopuszczalności wprowadzenia do polskiego prawa karnego tzw. kontratypu sztuki, który mógłby uchronić artystów przed ewentualną odpowiedzialnością karną (m.in.) z tytułu obrazy uczuć religijnych innych osób.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.